Grote foto; HIER.

Af en toe op de Kamasutrabeurs werken.
Kreeg ik een striptease-neger cadeau van mijn FOXY-hoofdredacteur.
Leerde ik hoe ik rauwe tonijn met geconfijte citroen moest maken.
Keek ik heel veel pulp-programma’s.
Vierde ik Oud & Nieuw alleen.
Deed ik een poging tot een Luna’s Life Laundry.
Oh, en was de verbouwing van het huis nog steeds niet af.
Ontmoette ik de huidige verkering voor het eerst.
Ging ik op vakantie naar Isla Margarita.
Hielden 10e en ik voor de tweede keer een weblogmarathon.
Kwam ik samen met 10e op tv bij Dolf Jansen.
Kreeg ik een iPod.
Waande ik mij 2 maanden een horeca-beest.
Werd mijn vader werkeloos.
Ging ik toch weer naar de kapper en had ik wéér spijt.
Vertelde ik mijn ouders voor het eerste over mijn tatoeage.
Zat ik in een luchtballon samen met Kim Holland.
Deed ik met P. een weekendje Antwerpen.
Werd ik 30.
Kreeg ik een verlovingsring van P.
Zette the real John Digweed een handtekening op de foto van kater John Digweed.
Nam mijn liefde voor vintage jurkjes grote proporties aan.
Kreeg ik een werkster.
Werd er bij ons ingebroken op Oudejaarsdag.

Ik kreeg de afgelopen dagen hele lieve post! Van: @webwandelaar, lurker Jo, Wendy, Rob, Bert, Sandra, Lidurine, Alwin & Janine, Martijn, Yvonne, AnnevO en @marinatwiet! En ik ben er helemaal blij en gelukkig mee!

De postbode kwam. Met een doos. Voor mij! En in die doos zaten allemaal hele lieve cadeautjes. Voor mij! En als je ergens gepersonaliseerde pakketten zou kunnen bestellen, dan zou dit pakket dus de naam ‘LUNA’ dragen. Alles zat ingepakt met linten en strikken en ballonnen! Ik kreeg geweldige retrostoffen, een Hello Kitty-pen, Hello Kitty-belleblaas, een panterprint-viltvel, een Hello Kitty-kleurplaat, een roze bloem voor in m’n haar, een partyplop-ontplofding en een flesje rode wijn… Toen ik het laatste cadeautje uitpakte en zag dat er surprise-ei in zat moest ik huilen. Van zoveel thoughtfulness. Lieve @kioko74, lieve Suzanna; HEEL ERG BEDANKT!

Grote foto; HIER.

Hadden P. en ik een extreem druk Nieuwjaarsfeestje.
Was de verbouwing van het huis nog steeds niet af.
Bezocht ik wat weblogmeetings.
Bezocht ik wat clubs.
Maakte ik mijn eerste ATC.
Dronk ik nog steeds teveel. En gebruikte ik ook nog steeds teveel drugs (maar ja, wat is veel?).
Testte ik heel veel vibratoren en allerhande andere seksspeeltjes.
Groeide mijn antipathie jegens voetbal.
Hadden 10e en ik onze eerste weblogmarathon.
Gingen mijn emoties nogal up and down and up and down.
Groeide mijn liefde voor pulp-tv.
Begonnen de blaas-problemen van Bruce Lee.
Werd het huishouden me allemaal teveel (of was dat altijd al zo).
Paste ik regelmatig op oppaskind M.
Ging ik naar Antwerpen en Hamburg.
Lag ik nachten wakker te staren naar National Geographic.
Kreeg ik mijn eerste magnetron.

Grote foto; HIER.

Was de verbouwing van het huis nog steeds niet klaar.
Kreeg ik wel voor het eerst een afwasmachine.
Snoof ik mijn eerste lijntje coke.
Bezocht ik weer wat weblogmeetings.
Werkte ik nog steeds op de Kamasutrabeurs.
Bezocht ik verschillende concerten.
Hadden P. en ik een memorabel Koninginnedagfeest thuis.
Ik kocht De Baby Bruce Lee bij een dierenwinkel.
Ik begon met het bijhouden van een Art Journal.
Ik bezocht de KreaDoe met m’n moeder.
Ik dronk nog steeds teveel.
Ik begon weer met roken.
Ik werd een beetje ziek van alle negatieve en wauwelende kutreacties al was het wel weer leuk dat elke posting een tijdje standaard 100+ reacties kreeg.
In een vlaag van verstandsverbijstering ging ik naar de kapper zodat ik maanden met een Caroline Tensen kapsel rondliep. Dat was een extreem traumatische ervaring en ik laat nooit meer mijn haar afknippen. Never, ever, ever, again.

Trippen down memory lane is leuk. Dit stukje schreef ik 11 oktober 2003 en vind ik zelf misschien wel 1 van m’n mooiste.

Gisternacht liepen P. en ik terug van de Melkweg richting huis. Een wandeling van 20 minuten. Vroeger, toen ik nog studeerde en vrijgezel was. Vroeger. Vroeger, toen liep ik alleen en zonder angst door de Kalverstraat of de Leidsestraat na een nachtje stappen. En niet alleen zonder angst, zelfs met een heerlijk ik-woon-in-Amsterdam-gevoel. Een wat-zijn-de-grachten-toch-mooi-gevoel. Gisteren voelde ik me zelfs met z’n tweeën onveilig en wilde zo snel mogelijk op m’n bank kunnen zitten. Deur dicht en nachtsloten erop. De sfeer buiten voelde grimmig, ook al gebeurde er weinig bijzonders. De straten werden bewoond door de standaard groepjes dronken jongeren, aangeschoten stelletjes op de fiets en een enkele zwerver. Maar ik verwachte ieder moment dat iemand ineens in schelden en tieren uit zou barsten. Of nog erger. En dit gevoel heb ik niet alleen ’s nachts op straat. Ook overdag straalt de negativiteit van de straten. Van de chagrijnige, grijze, haastende mensen die erop lopen. Zelf heb ik ook moeite om vrolijk te blijven. Vandaag liep ik in de binnenstad een hoekje om en botste bijna tegen een man op. “Opkankeren godverdomme”, zei hij. En al probeer ik zonder vooroordelen de wereld in te kijken, het gaat me slecht af. Vorige week fietste ik over de grachten. Een paar honderd meter verderop zag ik 2 jongetjes van een jaar of 10 op een brug staan. Ze hadden waterpistooltjes in hun handen en lachten samenzweerderig. Als ik over de brug fiets, dan gaan ze me helemaal natspuiten, dacht ik. Kutkinderen. Ik overwoog even om voor de brug af te slaan, maar besloot gewoon door te fietsen en ze verrot te schelden als ze zouden schieten. Op de brug liepen de jongetjes op me af. Pistool in de aanslag. Toen ze schoten fietste ik door een wolk van bellenblaas.

Grote foto; HIER.

Logde ik voor het eerst 24 uur.
Stopte ik met bloggen op www.electricluna.nl en ging ik hier op www.maanisch.com verder.
Ik had een hoop ICQ-gesprekken met rukkers.
Ik was een grote bron van frustratie voor Nico Dijkshoorn.
Speciaal voor Nico zette ik een bijna-topless foto online.
Ik werd door het AD genomineerd voor de AD Web Award.
P. en ik begonnen aan de verbouwing in ons huis.
Ik ging nog steeds elke week naar clubs en gebruikte nog steeds too much recreatieve drugs.
Ik bezocht wat weblogmeetings.
Keek ik een hoop pulp-programma’s.
Poes Lolita werd uit het asiel gehaald om bij mij en P. te wonen.
Ik kreeg online een hoop gescheld over me heen.
Ik kwam tot de conclusie dat nepnagels zo niet mijn ding zijn.
Ik dronk teveel.
Ik stopte met roken en begon weer en stopte weer en begon weer.
Mijn vriendin R. overleed aan kanker.
Ik dacht dat ik lichamelijk aan het aftakelen was, maar wat wist ik er toen eigenlijk van?
De verbouwing van het huis was een hel. Een grote hel. En het is nooit afgekomen.
Kitten John Digweed deed z’n intrede in ons huis.
Wat ik niet genoeg deed; foto’s van mezelf maken.

Zo grappig om er achter te komen dat m’n moeder al 9 jaar hetzelfde onderzoek aanhaalt als ze me een wijntje (teveel) ziet drinken. Dit stukje schreef ik 15 november 2002. Totally oldskool!

“Ja, met mij. Heb je het al gehoord?”, vraagt m’n moeder meteen nadat ik de telefoon heb opgenomen. “Wat?”, vraag ik. “Dat je niet zoveel moeten drinken. Daar krijg je borstkanker van”, zegt ze. “Mam, ik ben net wakker”, antwoord ik. “Nee, maar dat je het weet. Elk glas dat je per dag meer drinkt, verhoogt het risico met 7%”, vervolgt ze. “Ja, maar mam, ik ben net gestopt met roken”, zeg ik. “Dat heeft er niks mee te maken, het is maar dat je het weet, elk glas meer per dag is al te veel”, besluit ze. En daar kon ik het mee doen. Even zoeken op internet leverde mij het volgende onderzoeksresultaat: ‘Vrouwen die 4 glazen alcohol per dag drinken hebben 32% meer kans op borstkanker dan vrouwen die geen alcohol drinken.’ Nu tik ik gemiddeld een flesje wijn per dag weg, dus ik mag me ernstig zorgen gaan maken volgens de epidemiologen die dit onderzoek uitvoerden. Maar dat doe ik later wel, als het allemaal geen zin meer heeft, want dit soort onderzoeksresultaten dienen genegeerd te worden. Van dit soort onderzoeksresultaten word ik alleen maar depressiever dan ik al was. Ik wil het ook allemaal niet weten. Niks mag. Overal krijg ik kanker van. Te vet. Te zoet. Te veel. Te weinig. Te bespoten. Te veel geurstoffen, kleurstoffen of E-nummers. Overal ga je dood van. Te veel in de zon. Te kort gebakken. Te veel gedacht. Te lang gekeken. Te weinig gesport. Te veel gestresst. Te veel geneukt. Te lang gewacht. Te laat begonnen. Te vroeg gestart. “Overal waar ‘te’ voor staat is niet goed voor je”, zei m’n moeder ook altijd. Als er iets niet goed voor je is, dan is het wel te veel weten.

Grote foto; HIER.

Ik begon op www.electricluna.nl te webloggen onder het pseudoniem Luna.
Het eerste nummer van FOXY magazine verscheen waarvoor ik verschillende teksten schreef en waarvoor ik nog steeds schrijf.
Ik ging bijna ieder weekend stappen en ik gebruikte ieder weekend xtc. Ik woog 59 kilo, mede mogelijk gemaakt door de drugs.
Ik woonde samen op een HAT-eenheid in Amsterdam-West met buurman M. (met wie het overigens goed gaat)! Buurman M. en ik konden heel goed samen stappen, samen drinken en samen roken. En combinaties daarvan. En dagelijks.
M’n weblog werd steeds populairder en andere webloggers vroegen zich af of ik wel echt bestond en niet een marketingstunt was van de Reload. Of dat ik misschien een man was.
Ik testte mijn eerste seksspeeltjes voor FOXY.
Ik testte en beschreef voor RELOAD meerdere smartdrugs.
P. en ik besloten te gaan samenwonen, hadden al praktisch een huis in Amsterdam Oud-Zuid gekocht, maar op het laatste moment ging dat niet door.
Ik werkte voor het eerst op de Kamasutrabeurs.
P. en ik kochten het huis in Amsterdam Centrum.
Kater Gandhi liep weg. Of is verdwenen in het Kerstmenu van de Chinees om de hoek.
Ik dacht dat ik last kreeg van rimpels, maar wat wist ik er toen eigenlijk van?
Ik genoot van de grote hoeveelheden reacties die ik kreeg op mijn stukjes en de discussies die er gevoerd werden.

Vroeger! Vroeger! Toen was alles beter! Dat is natuurlijk niet waar en dat gaat zeker niet op voor 10 jaar webloggen. Al was het vroeger wél een stuk gezelliger op dit weblog zelf. Die gezelligheid is momenteel verplaatst naar Twitter. Al hebben ook de rss-feed, de opkomst van de smartphone en sowieso het mainstream worden van weblogs, niet echt meegewerkt aan het de hoeveelheid reacties die ik krijg op m’n weblog. En daar is helemaal niks mis mee natuurlijk, maar af en toe vind ik het best jammer dat er niet meer zo veel gereageerd wordt. Ik denk dan meteen dat ik m’n schrijf-mojo kwijt ben. Of dat ik geen interessante dingen meer meemaak. Dat ik niks meer heb te melden. Dat m’n lezers me niet meer moeten. Dat ik maar beter kan stoppen! Dat ik mezelf maar moet verhangen in een hoekje! Dat ik eigenlijk nooit heb kunnen schrijven en dat het nooit meer goed komt met mij en de hele mensheid! Maar m’n bezoekersaantallen zeggen gelukkig nog steeds iets anders. Eigenlijk kan ik het ontlurkings-stukje dat ik schreef op 16 mei 2005 hier gewoon herhalen: ‘Aan de ene kant interesseert het me niks wie mijn lezers zijn. Ze komen maar en ze lezen maar en ze doen maar. Ze oordelen maar. Ze reageren maar. Of ze reageren niet. Ik kan er nu, na 10 jaar loggen, niet meer van wakker liggen. Maar dat ik er niet van wakker lig, wil ook weer niet zeggen dat ik volledig blasé ben. Van sommige positieve reacties word ik nog steeds helemaal blij van binnen. Woehoe! Ze vinden het een goed stukje!’ En die ontlurkings-actie toen was superleuk (met maar liefst 424 reacties) en ik het zou het enorm waarderen als jij als lezer in deze #10jaarluna week even iets van je laat horen. Dat je me leest! Dat m’n haar zo goed zit! Dat het tijd wordt voor een nieuwe vormgeving! Of ik Bruce de groetjes wil doen? Dat die bril toch echt niet meer kan nu! Of dat ik meer moet schrijven. Of minder natuurlijk. En dat kan door gewoon een reactie achter te laten bij 1 van de stukjes die ik deze week ga schrijven, maar nog leuker vind ik het als je een kaartje stuurt. Een écht kaartje! Langskomen mag ook! Vind ik leuk. Heel leuk!

Electric Luna
Heiligestraat 29
4001 DK Tiel