Zo’n 2 weken geleden lieten wij de vijver leeglopen. De vijver had z’n langste tijd gehad, dus wij prikten het plastic lek, rukten een dag later het plastic eruit en staarden vervolgens naar een grote hoop stenen, grote vellen vijverplastic, een berg stinkende vijverplanten en een groot gat in de tuin met daarin een flinke hoop modder.

“En nu?”, vroeg ik aan de verkering.
“Ik regel dat binnenkort wel even”, zei hij.

En dat ‘binnenkort’ dat ken ik. Zo heeft de trapleuning in dit huis zo’n 6 maanden losgelegen, zo heeft er hier een jaar een groot gat in de badkamerdeur gezeten, en zo heb ik in Amsterdam 6 jaar in een on-af huis gewoond. ‘Binnenkort’ betekent in mannenjargon; als ik er zin in heb. En ‘binnenkort’ betekent voor vrouwen dus dagen of weken of maanden zeiken of hij dat ene schroefje alsjeblieft vast wil draaien. En omdat je als vrouw zo min mogelijk wil zeiken probeer je hem om te kopen met seksuele diensten; als jij dit schroefje vastdraait, dan neem ik vanavond even je piemel in m’n mond, want je houdt natuurlijk wel van hem en voor je het weet gaat hij er met een andere vrouw vandoor die nooit over schroefjes zeikt, maar wacht maar af klootzakken, want elke vrouw gaat vroeg of laat over schroefjes zeiken! Allemaal!!!! Trust me!

‘Binnenkort’ is voor mij dus de cue om het zelf te doen.

“Ja, maar dat had ik willen doen”, zegt hij als hij naar de plek kijkt waar eerst de vijver zat.
“Ja, dag”, zeg ik.
“Nee, echt.”
“Dan had je het moeten doen. Ik ga niet dagen of weken tegen een berg stenen en een gat in de tuin aankijken.”
“Ik had het echt vanavond willen doen.”
“Yeah right.”
“Het gaat toch verzakken.”
“Hoezo, ben jij ineens tegelzetter?”
“Je had er zand onder moeten doen.”
“Er zit zand onder.”
“Wacht maar tot het gaat regenen.”
“Jesus, ik heb hier 5 uur op m’n knieën gelegen om de boel te betegelen en jij gaat lopen zeiken? Ik heb al het afval weggebracht, ik heb al m’n nagels gebroken, er is een steen op m’n vinger gevallen, alles zit er keurig halfsteensverband in, ik had nog nooit iets betegeld, ik verdien een aanmoedigingsprijs en een medaille voor de meest veelbelovende tegelzetter! Ik heb minstens 5 diazepammetjes nodig om weer tot mezelf te komen, want mijn lichaam is verdomme niet gemaakt voor fysieke arbeid, dus we zetten er straks een bloempot op en klaar en het is het allermooiste betegelde stukje tuin van de hele tuin en als het gaat verzakken dan is het de bedoeling van God!”
“Ik vind dat ik dit als man had moeten doen.”
“Ja, ik ook.”

Maar volgens mij heeft hij zich juist als een échte man gedragen door een kutklus uit te stellen.

Ach, fuck it, ik mag hier mijn Zwerf-PloesiePoesie actie ook wel even spammen! Gisteren ben ik gestart met het verkopen van Zwerf-PloesiePoesies. Voor 25 euro heb jij al zo’n eigenste, echte en unieke Ploesie-zwerver in huis… Daarvan gaat 10 euro naar het Dierenopvangcentrum in Amsterdam (voor een kattenwiel) en is 6,75 voor de verzendkosten. Het verhaal erachter kun je HIER lezen.

“Die feestjes van Shots Media (link = NSFW) zijn echt gaaf hoor”, had de verkering gezegd. “Hoe weet jij dat nou?”, vroeg ik, maar was even vergeten dat de verkering vroeger een seksshop had en dat hij toen ook een paar jaar aanwezig was op hét feestje tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. En dit jaar stonden wij samen op de gastenlijst, dus vorige week vrijdag reden wij om 10.30 richting Nijmegen om daar te belanden in wat inderdaad een heel gaaf feestje was! Ik was nog nooit eerder bij de Vierdaagse geweest, dus de eerste uren stond ik vol verbazing en ontroering te kijken naar alle wandelaars die voorbij liepen. Met tranen in m’n ogen las ik de T-shirts van de opa’s die samen met hun kleindochter liepen, de vaders met hun zoons en de oude mannetjes die ‘m voor de 40ste keer liepen. Ondertussen werd er door de dj in de Shots Media-tent van allerlei opzwepends gedraaid, waardoor iedereen in de tent aan het dansen en zwaaien was en waardoor ook alle wandelaars weer terugzwaaiden. ‘You Never Walk Alone’ van Lee Towers verveelde zelfs na de 50ste keer niet. Memorabel moment: mannetje van een jaar of 80 komt richting de tent gelopen en vraagt me: “Mevrouw, wat voor een organisatie is dit eigenlijk?” “Dit is een bedrijf wat seksdvd’s en seksspeeltjes verkoopt meneer.” Nog memorabeler was misschien het feit dat mijn glas wijn nooit leeg was. Nog voor ik een laatste slokje kon nemen stond er alweer een vol glas naast en ja, op een gegeven moment weet je dan niet eens meer of dat ene volle glas nou halfvol was of dat lege glas halfleeg. Kortom; je raakt vooral volledig de tel kwijt alcohol-technisch-gezien. En op het moment dat ik echt dacht te weten of ik nou met m’n derde, vierde of vijfde glas in m’n hand stond werd er alweer een achtste glas naast gezet. En hoewel er heel veel mannetjes met heel veel lekkere hapjes op dienbladen langskwamen en er ook een soort van ingebouwde FEBO-muur aanwezig was en er ook later op de middag ook nog broodjes hamburger werden geserveerd, heb ik het gepresteerd om de hele dag te leven op 2 snackcupjes van Haust met een garnaaltje erop. Een prestatie van wereldformaat, als je het mij vraagt! En na zoveel drank durfde ik zomaar aan pornodiva Wendy Somer (link = NSFW) te vragen of ze met me op de foto wilde. Daarna bracht de verkering mij keurig naar huis en was ik hem innig dankbaar dat hij de hele dag niets had gedronken. Want dat is pas écht een prestatie van wereldformaat.

Dat je om 6.00 opstaat, zodat je tussen 6.00 en 9.00 even snel nog wat teksten kan schrijven en wat bestellingen kan inpakken. Dat om 9.00 je moeder voor de deur staat die je Godzijdank helpt met de was. Dat je keukenkastjes uitpakt, uitsopt en uitsorteert en dat je je afvraagt hoe je aan zoveel spullen komt. Dat je even een pompoensoepje met koriander in elkaar draait voor de lunch. Dat je je als rechtvaardige scheidsrechter opstelt wanneer dochter S. met de 2 overbuurmeisjes verstoppertje speelt en het ineens 2 tegen 1 is aangaande de spelregels van het verstoppertje-spelen. Dat je je kwaliteiten als partyplanner laat gelden en met een hele lijst vol leuke dingen aan komt zetten als er 3 kinderen voor je staan die zich vervelen en niet weten wat ze moeten doen. En dat je je er bij neerlegt dat ze er niks interessant tussen vinden zitten. Dat je dan weer doorgaat met het uitsoppen van de keuken en dat je uiteindelijk 5 dozen met overbodige spullen richting de Tweede Ronde-winkel kan brengen. Dat je daarna voor je verkering, je ouders, je dochter én de 2 overbuurmeisjes een grote pan bami staat te koken, inclusief sateetjes en gebakken eieren. En dat je dan ook nog alles keurig afruimt en in de afwasmachine zet. Dat je dan als toetje ook een zelfgebakken New York-cheescake weet te serveren. Met slagroom. En dat je daarna je hele nagellak-collectie met alle liefde uitleent aan 3 meisjes die nagelstudiootje willen spelen en dat daarna het hele huis naar nagellakremover ruikt waardoor je een gigantische hoofdpijn ontwikkelt. Dat je ze complimenteert met hun hysterisch gestippelde nagels. Dat je vraagt of ze alles willen opruimen en dat je speciaal vraagt of ze alle doppen er wel goed op hebben gedraaid, omdat je geen leeggelopen flesjes in je nagellakbakje wil. Dat dat waarschijnlijk niet het geval is. Dat je dan je werk voor de volgende dag nog even voorbereid en dat je daarna blij bent dat je om 23.00 in bed ligt. En dat je verkering dan je rug gaat masseren. En dat je dan wegzakkend mompelt: “Oh, ja, lekker schatje, wat fijn, ik kom helemaal tot rust, ik ben kapot.” En dat je dan als antwoord hoort: “Maar dit is voorspel hoor.” En dat het allerlaatste waar je op dat moment aan moet denken een potje rampetampende, stomende seks is. Dat zelfs een vluggertje je nog teveel gevraagd is. Dat je zelfs je mond nog niet open zou doen al zouden er 10 mannen uit de Jillz-reclame op de ideale pijphoogte voor je staan. En dat je dan met je allerlaatste restje energie besluit om hém maar te gaan masseren, zodat hij in slaap valt en je verder niet lastig blijft vallen met seksuele toenaderingen. En dat je ergens in je achterhoofd weet; hier klopt iets niet. Maar dat je allang blij bent dat je ligt. Dat.

“Oh, ik ben er helemaal zenuwachtig van”, zei ik tegen de verkering.
“Wat dan?”, vroeg hij.
“Oh, straks vinden we haar niet leuk en wat dan?”
“Dan nemen we haar niet mee.”
“Ja, maar straks ben ik wel meteen helemaal verliefd.”
“Dan nemen we haar mee.”
“Ja, ja, ja, ja, jij hebt makkelijk praten.”

Na het lezen van mijn stukje over de Cornish Rex-aanlooppoes had iemand de volgende reactie achtergelaten: ‘Een Cornish Rex heb ik niet voor je, maar wel een hele lieve dames-Sphynx die bij ons na de verhuizing niet goed kan aarden. Ze is heel lekker zacht en haar karakter is vergelijkbaar met een Cornish Rex.’

En ja, daar ga je. Want eigenlijk hadden J. en ik afgesproken dat 3 katten genoeg was. En dat we alleen bij een héél hoge uitzondering, als er bijvoorbeeld een zielig poesje ineens in ons bed zou liggen, dat we ‘m dan zouden houden. En dat we héél misschien, als er bijvoorbeeld ineens een leuk teckeltje op de stoep zou staan, dat we dan een hondje zouden nemen. Maar als we dan, bij hoge uitzondering dus hè, een kat erbij zouden nemen, dan zou het definitely een kale of halfkale poes worden, want dan mocht de verkering een keertje kiezen en hij heeft wel a thing for kale poesjes.

“Zullen we gaan kijken dan?”, vroeg ik.
“Maak maar een afspraak”, zei J.

Dus zo reden J. en ik afgelopen maandag ineens met een mandje met een zwarte Sphynx erin naar huis. “Hebben wij zomaar ineens een echte, leuke en knappe Sphynx?”, zei ik tegen het poesje, “En gaan wij het helemaal gezellig maken samen? En heel veel knuffelen en kusjes geven? En wat ben jij zacht hè? Wat heb jij een lekker velletje! En je bent ook zo mooi! En met je neusje en je staartje en alles zit erop en eraan en je bent helemaal lief!”

Het zwarte Sphynx-poesje zat na de verhuizing niet helemaal goed meer in haar gerimpelde velletje. Ze verbleef alleen nog maar op de slaapkamer en durfde niet meer beneden te komen, waardoor ze een hoop aandacht miste. En aandacht is juist wat Sphynxen nodig hebben. Want het zwarte Sphynxje heeft nu al 2 dagen bovenop J. en bovenop mij gelegen. Luid spinnend en ronkend. Als een klein schaduwtje volgt ze me door het hele huis en ze blijft ondertussen miauwen, en uiteraard praat ik terug, waardoor zij ook weer terug miauwt. Té gezellig.

En omdat Oprah onlangs gestopt is met haar shows en er nu dus allemaal herhalingen worden uitgezonden en de autistische kant in mij volledig is aangewakkerd omdat ik dus niet tegen veranderingen kan en vooral geen veranderingen die met volledig stoppen te maken hebben, leek ‘Oprah’ mij de beste naam voor dit zwarte Sphynx-poesje. Kan ik dus in de toekomst gewoon nog steeds met Oprah en een wijntje op de bank om 16.00.

Gisteren hebben we haar opgehaald… morgen vertel ik het uitgebreide verhaal… maar nu alvast het ‘geboortekaartje’ van onze helemaal echte Sphynx met stamboom en alles! Maar ik wil vooral alvast even vermelden; zowel de verkering als ik zijn helemaal totally, madly, deeply in love met Oprah!

“Liefie, zullen we een stuk rund kopen?”, vraagt de verkering.
“Wat dan?”, vraag ik.
“Een stuk koe. Op de schietclub zit een boertje en die slacht een paar keer per jaar zelf een koe. En daar kun je je op inschrijven, kijk, deze is het, de rechter.”
Hij laat me een gekopieerd A4-tje zien met een foto van 2 runderen.
“Ah, wat een leukerd”, zeg ik.
“Ja, en ook lekker, echt biologisch, staat bij hem in de wei en je krijgt dan ongeveer 30 kilo voor € 6,80 per kilo. Hij verdeelt het rund over 20 mensen, dus kan ietsje meer of ietsje minder zijn.”
“Hoeveel kilo?!!!”
“Ongeveer 30. Dat krijgen we wel op hoor.”
“Hallo! Het kan wel op, al is het lekker. Ik vraag wel of Piet en Riet meedoen, dan hebben we allebei 15 kilo, dat lijkt me veel verstandiger.”
“Zeker weten?”, checkt de verkering, die het liefst elke dag een kilo vlees wegwerkt. En of dat nou een kiloknaller gehaktballen is, of een kilo frikadellen of een kilo ecologisch, dynamisch en biologisch verantwoorde haasbiefstuk, dat maakt hem niet uit. Als ’t maar vlees is.
“Zeker weten.”

En zo werd vorige week het rund geslacht, in mootjes gehakt en in 20 porties van 35 kilo verdeeld. Dus zo kwam het dat de verkering en ik de keukentafel en het aanrecht vol hadden liggen met diverse soorten biefstuk, entrecote, braadlapjes, gehakt, tartaar, doorregen runderlappen, riblappen, rollade en rosbief. En aan de hoeveelheid ‘ooohs’ en ‘aaahs’ die de verkering liet horen kreeg ik het idee dat hij het een haast orgastische ervaring vond om al dat vlees door z’n handen te laten gaan en in diepvrieszakjes te stoppen. Helemaal zelf voor jouw geschoten, vrouw!

En al zou ik zelf het liefste elke dag volledig verantwoord eten, sinds ik de uitzending van de Keuringsdienst van Waarde over het ecologisch toiletpapier heb gezien, de biologische komkommers wél in een plastic cellofaantje verkocht worden en de gewone komkommers niet, ook scharrelkippen niet écht veel ruimte hebben om hun ding te doen en er 1, 2 en 3-sterren varkens bestaan, wantrouw ik alles waar ‘biologisch’ op staat. Het blijven producten die gefabriceerd zijn door bedrijven die winst willen maken en momenteel valt er met producten die het stempel ‘biologisch’ of ‘ecologisch’ dragen veel winst te halen.

En het boertje wil natuurlijk ook een beetje winst maken met de 4 dikbilrunderen die hij per jaar slacht. Dat lijkt me logisch. Maar nadat ik bij hem op de boerderij ben geweest en de wei heb gezien waar de runderen in staan (groot!), de runderen live heb aanschouwd (hun haar zit goed!) de boerin heb ontmoet (“Wij eten vanavond zelf ook een lekker sukadelapje!”) hoop ik dat ik de rest van mijn leven op deze manier mijn vlees kan kopen.

“Ja, maar dit is een Cornish Rex”, zei de overbuurvrouw, “die laat je toch niet buiten?” “Nee, lijkt me niet, maar wat moeten we?”, vroeg ik. We staarden naar een überschattig lichtrood mini-poesje dat in ons steegje had lopen drentelen en aanstalten had gemaakt om de drukke straat over te steken. Het raspoesje droeg geen bandje, maar was wel sociaal, gaf kopjes en ging ook meteen spinnen, dus deze Cornish Rex was overduidelijk van iemand. “Ik hou haar wel even binnen”, zei ik, “en dan bel ik alle instanties af.” Dus ik belde de dagen daarna met de dierenambulance, ik had contact met het meisje van het asiel in Amsterdam, de verkering ging langs de dierenarts om te kijken of het poesje gechipt was, ik twitterde, wij checkten Amivedi, ik checkte de supermarkt op briefjes, ik checkte of er misschien een Cornish Rex-cattery in Tiel was en ik liep een rondje door de buurt. Niemand leek een poesje te missen. En ik wilde al bijna geboortekaartjes gaan maken met; ‘Hoera, het is een meisjes-poesje!!’ toen ik besloot om nog maar eens de dierenambulance te bellen. En er bleek nu inderdaad een Cornish Rex vermist te worden. Een lichtrode Cornish Rex. “Bel jij om het te vertellen?”, vroeg de dame van de Dierenambulance. Dat wilde ik wel. Voor goed-nieuws-gesprekken ben ik altijd wel te porren. “Hoor eens wie ik hier heb zitten”, zei ik tegen de eigenaar terwijl ik het poesje liet miauwen tegen de telefoon. “Oh, echt?”, zei een zware mannenstem, “ik kom er meteen aan.” En nog geen 10 minuten later kwam er een zwarte patserauto voorrijden en er stapte een grote, kale man vol tatoeages uit. Niet het type man dat je ’s nachts in een donker steegje wil tegenkomen. Of eigenlijk wel, maar dat is een ander verhaal. “Oh, ik ben zo blij”, zei de kale man terwijl het zweet tappelings van z’n hoofd af gleed, “ik heb er nachten niet van kunnen slapen.” “Ze heeft het goed gehad hier hoor”, zei ik. “Oh, ik ben zo blij”, zei de kale man nog een keer terwijl hij het poesje op haar ruggetje gooide en in z’n armen nam. “Dankjewel, echt dankjewel.” Poes Isis bleek de tuin uitgeglipt, door honden nagejaagd en waarschijnlijk had ze de weg naar huis niet meer kunnen of durven vinden. Zielig! En hoewel ik heel erg blij ben met het lieve olijfboompje dat de kale man me een kwartiertje later kwam brengen, had ik toch liever een Cornish Rex gehad.