Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Dat het mijn eigen schuld was. Grapje van God. Ik zag het als mijn lot. Of mijn straf. Maar het was in ieder geval niet wat ik wilde. Beetje de hele dag geile teksten schrijven, vibrators testen, maar dan wel elke avond in je eentje in het hoekje van het bed liggen. Wat een lachertje! Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Ik was te dik. Te groot. Te rood. Te seksueel. Te geil. Te luidruchtig. Too much. Te veel van alles. Te druk. Teveel vrouw. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. Moest ik me anders gedragen? Andere kleding? Moest ik me scheren? Of juist niet? Moest ik stoppen met m’n werk bij FOXY? Waren die vibrators die ik testte te intimiderend? En wilde hij nou wel dat ik erover praatte? Of niet? Wat deed ik fout? Had het nog zin om er boos over te worden? Of verdrietig? Moest ik weggaan bij de man waar ik van hield omdat we nooit meer seks hadden? Was dat een goede reden? In sekstherapie dan? Wij? Ik? De vrouw die altijd zo gemakkelijk over seks praatte en schreef? Ik, die anderen tips en advies gaf over hoe en wat ze moesten gaan liggen? Ik? De vrouw die helemaal niet moeilijk doet over seks? Moest ik er met vriendinnen over praten? En dan? Het grootste sekstaboe is nog altijd het niet hebben van seks. Dus ik zweeg. En ik zweeg. En ik zweeg nog veel harder. Ik was van een vrijgevochten seksuele vrouw veranderd in een vrouw die zich schaamde voor haar lichaam en met de deur dicht douchte. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag. En die gedachte werd nog eens onderstreept toen hij maanden later belde en terloops melding maakte van het feit dat hij het met z’n nieuwe vriendin wél gewoon deed. Good for him! Maar hij had mij niet harder kunnen raken. Al hebben die ontelbare afwijzingen in de jaren daarvoor er ook behoorlijk ingehakt. Ik ben een tijd lang boos geweest dat hij niet eens vroeg waarom ik bij hem weg ging. Dat hij gewoon berustte in mijn mededeling dat ik niet meer wilde. Dat hij niet voor de deur ging staan om te schreeuwen dat ik de vrouw was waar hij oud mee wilde worden en dat hij er alles aan wilde doen om samen later achter de geraniums te zitten, want dat zouden we toch? Maar hij hoefde niet te vragen waarom ik wegging. Hij wist het al.

Ik herinner mij een feestje waarop een vriend vertelde dat een vriendin van ons net een abortus had gehad in Thailand. Ik wist toen nog niet dat ik op dat moment zelf zwanger was van een tweeling. Had ik dat geweten dan had ik op dat feestje niet die glazen wijn gedronken en niet dat xtc-pilletje voor de gezelligheid genomen. Toen ik een paar weken later niet ongesteld werd en daar toch wel wat ongerust over was zei mijn partner voor de grap dat ik dan maar even een zwangerschapstest moest halen. En toen ik voor de grap over dat staafje heen had gepist was ik al bezig met het schrijven van een stukje voor dit weblog. Ik hoefde alleen nog maar de laatste zin en was er heilig van overtuigd dat die zin; ‘Opgelucht keek ik naar blanco vlakje.’ zou zijn. Ik publiceerde het stukje nooit, want de zwangerschapstest liet 2 streepjes zien.

Ik wilde geen moeder worden.
Hij wel vader.

Ik ging alleen naar binnen.
Ik wilde niet dat hij mij zo zag.
Dan zou ik een gezamenlijk seksleven in de toekomst helemaal kunnen vergeten.
Hij wilde ook niet mee naar binnen.
Rookte buiten een jointje.

Als ik ergens spijt van heb, dan is het van het feit dat ik, toen de verpleegkundige vroeg: “Wil je dat ik je hand vasthoud?”, heb geantwoord met een: “Nee, het lukt wel alleen.”

Met die afwijzing is mijn eenzaamheid begonnen.

Buiten grapte ik tegen mijn partner: “Zou een mooie zijn voor op een T-shirt: ‘My Girlfriend Got an Abortion and all I got was this Lousy T-shirt’.”

Daarna had ik 6 jaar geen seks.

Vriendin L. was jarig en gaf een feestje, inclusief barbecue. En terwijl ik met het zoveelste chardonneetje in m’n hand stond te shinen als nooit tevoren, ik mingelde wat met de ouders van L., met haar ooms en tantes, met haar vrienden en met de kinderen van die vrienden, kwam er ineens, bijna uit het niets, geheel onverwacht een vraag. Of eigenlijk niet geheel onverwacht, want de stelster van de vraag was haar vraag begonnen met een: “Mag ik je wat vragen?” Natuurlijk mag je me wat vragen! Wil je weten waar ik dit gigantisch kekke jurkje vandaan heb? Of die schoenen? Wil je misschien het recept van die lekkere bietensalade die er op tafel staat? Of wil je weten waar ik m’n haar mee verf? Of waar ik die bloemetjes in m’n haar heb gekocht?

“Ben je misschien zwanger?”

Say what? Of ik zwanger was? What? Nu weet ik dat ik qua leeftijd zeker in de categorie ‘zou zwanger kunnen zijn’ val. Ook het feit dat ik geen kinderen heb, doet bij veel mensen de vraag oproepen; “Zou je geen kindje willen? Het kan nog!” En ook qua lichaamsbouw zou het eventueel, misschien, heus, echt wel kunnen dat ik een maandje of 3 zwanger ben. Maar! Ik had deze vragenstelster nog nooit in mijn leven ontmoet! Ik had nog nooit een woord met haar gewisseld, behalve dan onze namen toen we elkaar een uurtje daarvoor een hand hadden gegeven. En nu is de vraag “Ben je misschien zwanger?” sowieso nooit een goede. Never. Als je het niet kan zien, dan moet je het niet vragen en als je het wel kan zien, dan hoef je het niet te vragen. Dus. En nu was het volledig geoorloofd geweest om de vragenstelster met de grond gelijk te maken. Zowel verbaal als non-verbaal. Voor vrouwvolk en vaderland! Bam! In your face, huppelkut. Goddomme! Hoe haal je het in je hoofd! En mocht het tot een bloederig handgemeen komen, dan zou ik zelfs door een vrouwelijke rechter worden vrijgesproken van iedere aanklacht, omdat je nou eenmaal niet, never, ever, aan een vrouw vraagt of ze zwanger is!

“Eh, nee”, zei ik met een glimlach, “ik ben gewoon lekker chubby.”

Nooit je zelfvertrouwen verliezen.

Dochter S. wordt bijna 11 en als je 11 wordt dan wil je natuurlijk je verjaardag vieren! Ik maakte een kekke uitnodiging voor haar pyjamafeestje!

Grote afbeelding: HIER.

Na wat sportblessures en algehele malaise zijn vriendin C. en ik weer helemaal on track wat betreft ons renschema. We begonnen in de winter en ons enige doel was toen het halen van de lente. Of beter gezegd; wij wilden graag de zon op zien komen zodat we niet meer in de verschrikkelijke tyfuskou hoefden te rennen. Want om 6.00 ’s ochtends opstaan, met sjaals om en mutsen op, dat is eigenlijk niet mijn idee van een feestje, al voelde ik me daarna altijd wel kiplekker. En ook vriendin C. was volgens haar collega’s op de dagen dat ze ’s ochtends rende een stuk gezelliger in de omgang! Maar inmiddels zien wij het ‘ s ochtends van schemering naar ochtendzon gaan, dus hebben we ons doel bijgesteld naar het fysiek in staat zijn tot het rennen van Tiel naar Varik over de dijk (8 kilometer). Aldaar laten wij ons in een plaatselijk café, met uitzicht op de Waal, volgieten met rosé en daarna bellen we de verkering om te vragen of hij ons op komt halen. Want terugrennen, dat hebben wij niet in ons doel opgenomen. Doei! Maar het gaat dus helemaal goed met ons schema en het ’s ochtends opstaan en afgelopen dinsdag besloten vriendin C. en ik om eens een keertje ’s avonds rennen. Gewoon omdat het kon. Ik deed het nooit eerder, ’s avonds sporten, maar wil eigenlijk nooit meer iets anders. Want wat een heerlijkheid om in zo’n avondzonnetje over de dijk te rennen. En je ziet ook nog eens wat! Natuur! De rest van de wereld! En zo zagen we ook eindelijk eens wat andere renners (“Door rennen, tot we elkaar gepasseerd zijn, ze mogen niet zien dat we op een renschema zitten!”), konijntjes, fazanten, schapen, lammetjes, eenden, ganzen en een dood babypony’tje. “Hij is dood”, zeiden we tegen elkaar toen we bovenaan de dijk stonden en beneden in de wei een ponylijkje zagen liggen. Ah! Zielig! Moesten we iemand bellen? Maar wie dan? De dierenambulance? Paniek! Hij was echt nog een baby. Moesten we het van dichtbij gaan bekijken? Paarden staan toch altijd op hun benen? Dus pony’s toch ook? Nee, hij was echt dood, concludeerden C. en ik terwijl we naar beneden strompelden om als ware CSI-dokters de dood van het pony’tje vast te stellen. Maar toen we tegen het hek aanstonden schrok het babypony’tje wakker en huppelde snel richting z’n moeder. En vriendin C. en ik huppelden naar huis. Richting een rosé-tje tegen de schrik.

“Ik heb een verrassing voor je”, zeg ik.
“Wat dan?”, vraagt J.
“Ja”, zeg ik met samenzweerderige stem.
“Wat dan?”, vraagt J. nog een keer.
“Het is in de slaapkamer”, zeg ik.
“Echt waar?”, vraagt J. iets te enthousiast.
“Ja, echt waar.”
“Nu?”
“Je mag nu al wel gaan kijken hoor.”
“Ga je niet mee?”
“Oh, ik loop wel even mee.”

“Waar is de tv?”, vraagt J. als hij even later de slaapkamer betreedt.
Mond open.
Grote ogen van verbazing.
“Ja”, zeg ik samenzweerderig.
Die middag heb ik de tv in de slaapkamer ontkoppeld en de tv, inclusief tv-tafeltje gebracht naar een plek where the sun doesn’t shine! Ik had er een licht sardonisch genoeg in gehad. Haha! Dat zou ‘m leren! Beetje elke avond voor het slapen nog kijken naar allerhande bullshit programma’s die mij niet kunnen boeien zodat ik elke avond tegen hem in slaap val terwijl mij beloofd was dat ik eerst allerhande oral pleasures zou krijgen voordat die televisie überhaupt aan zou gaan! “Nee, liefie, nee, jij bent de master van de afstandsbediening in de slaapkamer en ik zorg dat je niks te kort komt.” Ik hoor het hem nog zeggen.

“Had je klachten?”, vraagt J.
“Nou”, zeg ik.
“Echt?”
“Nou, ik wou helemaal geen televisie in de slaapkamer, ik wou het niet, ik wou het niet, en jij wel en toen heb jij je zin gekregen en ik ben het er niet meer mee eens. Ik wil het niet.”
“Oh.”
“Ik had toch gezegd dat het slecht voor je seksleven is.”
“Ja, omdat jij steeds in slaap valt.”
“Nee, omdat jij je programma af wil zien.”
“Oh.”
“Ja, dus daarom heb ik de tv weggedaan.”
“Oh.”
“Een slaapkamer is om te vrijen en om te slapen.”
“Oh.”

Nu heeft J. er zijn levensmissie van gemaakt om mij elke avond datgene te geven waarvoor ik graag een half uurtje eerder naar bed ga. Net zolang tot ik het helemaal, maar dan ook helemaal zat ben en hem smeek om de tv weer terug te zetten.

Kan-ie lang wachten.

De gedachte is door m’n hoofd gegaan hoor; ik besta straks 10 jaar met m’n weblog en daarna piep ik er gewoon heel sneaky tussenuit. Geen afscheidstukje schrijven, geen doei, maar gewoon nooit meer iets schrijven, het er niet over hebben en see you later at the bar! Maar dat is dus niet het geval. Ik heb het alleen zo bloody fucking druk dat ik er even niet aan toe ben gekomen. Al is geen tijd natuurlijk vooral geen prioriteit en komt het erop neer dat ik de afgelopen dagen en weken even heel andere dingen bovenaan mijn lijstje had staan. Zo moest er feest worden gevierd voor mijn 10-jarig bestaan, maar ook voor de verjaardag van de verkering. En zo moest er heel vaak en veel worden gebarbecued. Zo kwamen er vrienden langs en familie en die moesten geknuffeld en gekust en zo moest ik ook nog even ineens m’n belastingen en administratie en werk doen en toen kwam het ook ineens dat ik op een avond tegen de verkering zei: “Ik ben helemaal bij met alles. Met m’n administratie, m’n werk, met alles.” En nu was dat natuurlijk een zeer heuglijk feit wat ik graag met m’n Maanisch-lezers had gedeeld, want die wachten natuurlijk ook al jaren op het moment dat dat zou gebeuren, maar inmiddels heb ik alweer zo’n gigantische tyfuszooi om me heen gecreëerd dat ik me afvraag of bij-zijn eigenlijk wel echt bestaat. En zo heb ik momenteel de zorg over dochter S. (10) en haar nichtje J. (9) die op zich natuurlijk heel lief zijn, maar die wel wat aandacht en gezelligheid verdienen; shoppen, kleding maken, knutselen, films kijken, uit eten bij een wok-restaurant, in de gaten houden dat ze elkaar niet afmaken, afluisteren waar ze het over hebben, zorgen dat ze de katten niet verkleden als prinsesjes en er op letten dat ze enigszins op tijd naar bed gaan. Morgen brengen de verkering en ik de meisjes weer naar huis en gaan wij een heerlijk en gezellig en wederom druk Koninginnedag-weekend tegemoet en maandag hoop ik weer enigszins uitgebalanceerd te zijn voor een normale week. En dit stukje lijkt eigenlijk verdomd veel op zo’n stukje waarvan ik 10 jaar geleden zei dat ik het nooit zou gaan schrijven.

Ik kreeg 2 weken terug een mailtje van Miriam: ‘Toen het bloggen net was uitgevonden, was ik regelmatig op je blog te vinden. Als schrijver vond ik het geweldig om ook andere schrijvers te volgen. In de loop der jaren nam de drukte van mijn werk de overhand en ben ik minder gaan lezen, maar daarin kwam recent weer verandering toen iemand me herinnerde aan jouw blog.’ Altijd leuk; terugkerende lezers! En terwijl ik 10 jaar aan het webloggen ben geweest had Miriam ook niet stil gezeten. Zij heeft samen met haar zus de shops www.dressesonly.nl en www.topsonly.nl opgezet en ze vroeg of ik het leuk vond om 1 van hun jurken te reviewen. Of ik het leuk vond om 1 van hun jurken te reviewen?! En ik mocht ‘m dan ook nog zelf uitkiezen! Zelf uitkiezen! Een beetje lezer begrijpt dat de woorden gratis en jurk op mij werken als een rode lap op een stier, dus ik ging op zoek op de site. Maar toen bleek het kiezen dus eigenlijk helemaal niet zo gemakkelijk, want too much choice! Too much choice! Ze waren allemaal geweldig! Maar ik moest kiezen en ik koos voor de jurk Platon; lang, vintage-feeling, bloemetjes, Ibiza, strand, zee en zon! En ik dacht dat ik snel was in m’n ADHD-modus, maar Miriam kan er ook wat van, want de jurk kwam meteen de volgende dag al binnen. En toen ging het een beetje zoals in die stomme reclame met die stomme wijven die dan zo stom aan het gillen zijn en met van die stomme mannen die ook zo stom aan het gillen zijn als er een pakketje bezorgd wordt. Ik deed het alleen een stuk minder stom natuurlijk. En terwijl ik nog aan het gillen was trok ik de bloemetjesjurk aan en toen ik ‘m aanhad, had ik zoiets van; geweldige jurk, maar laat ik m’n slipje even uit doen. En toen ik m’n onderbroek uitdeed en in de spiegel keek had ik zoiets van; briljant, sexy, helemaal m’n ding, maar misschien moet ik even een huidkleurig slipje gaan aanschaffen, want de jurk schijnt nog steeds door. Uiteraard stond deze doorschijnende informatie ook gewoon op hun site, maar ik was te enthousiast geweest toen ik de site aan het doorspitten was en ik let sowieso alleen maar op printjes als ik jurkjes aan het spotten ben. Maar gelukkig was m’n moeder bereid om een matching onderjurk te maken en nu heb ik de jurk al bijna elke dag aangehad. Dus ik was totally dressed to impress de afgelopen dagen!
www.dressesonly.nl

Allereerst wil ik iedereen die heeft meegedaan aan de #10jaarluna quiz natuurlijk heel erg bedanken! Het was supermoeilijk hoorde ik regelmatig, maar alle antwoorden waren online ergens terug te vinden. De afgelopen week is er dan ook druk ge-googlet en in mijn archieven gedoken en er zijn heel veel goede, maar ook heel veel foute antwoorden gegeven. En ik heb ook heel hard gelachen om sommige antwoorden. Zo wist Joost dat het antwoord op vraag 19 niet, maar hij zou het wel leuk vinden als ik later als ik dement word dit op repeat zou horen; “Ik heb een helihelihelihelikopter! Ik heb een heliheliheliheeeee! Daarmee vlieg ik over bergen, daarmee vlieg ik over zee, hé, kom op ga met de helikopter mee!” En Suzanna wist niet dat Bruce blaasgruis had, maar vond hem wel een ‘repelende draadjes-fetisjist.’ En ik kreeg ook heel veel complimentjes tussen alle antwoorden door, dus ik heb zitten glimmen op mijn stoel. Heel erg bedankt allemaal! Maar ja, er kan er maar 1 de winnaar zijn, of eigenlijk 3, of nee, eigenlijk 4!

De eerste prijs gaat naar Marloes van Goor.

De tweede prijs gaat naar Johannet König Jansen.

En het is een gedeelde derde plaats voor Coco Poison en Minca.

Zouden jullie me alle vier even jullie adres kunnen mailen of DM-en? Dan ga ik alle pakketten postklaar maken en morgen op de post doen!