De ontmoeting ging zo goed tussen de 3 kantoorkaters en poezendiva Oprah. Sid Vicious gaf Oprah keurig een neusje-neusje bij aankomst, Frank Sinatra keek even op en daarna niet meer om en Bruce Lee liep en loopt nog steeds met een blik van die-kale-had-van-mij-niet-gehoeven-maar-het-vrouwtje-vindt-mij-toch-de-liefste. Ook de 3 maanden daarna leek het kwartetje poezen prima met elkaar overweg te kunnen, of elkaar op z’n minst te tolereren. En Oprah is zo lief en zo leuk en zo zacht en ze spint zo hard. Tot ik een maand geleden een drol op de bank vond. Foutje, sorry vrouwtje. Maar een paar dagen later lag er weer eentje. De dag later weer eentje. Een andere keer zag ik Oprah schijten op een stoel terwijl ik er naar stond te kijken. Flats. En als het dan gewoon van die harde poezendrollen waren dan had ik er misschien nog mee kunnen leven. Doekje erover en klaar. Doen alsof het niet gebeurd is. Nobody has to know! Maar Oprah legt van die natte, halfzachte en vreselijk stinkende hoopjes, die, en dat hoorde ik later pas, typisch blijken te zijn voor Sphynxen. En ik ben natuurlijk altijd de eerste die ze ontdekt hè? Of de verkering doet gewoon alsof hij niks gezien heeft, want wie het als eerste ziet moet het opruimen, waardoor ik dus nu al weken bijna dagelijks ’s ochtends met m’n handen in de halfzachte stront die al een beetje begint op te harden in het midden, zit. En als ik heel eerlijk ben, dan kan ik minstens 1 ander halfzacht ding verzinnen dat na een tijdje begint op te harden, wat ik in de ochtend aan wil raken. Gatverdamme! En het blijft niet alleen bij die drollen. Oprah pist ook regelmatig op plekken waar het niet de bedoeling is. Gatverdamme! De verkering is er al helemaal klaar mee, maar ik ben op zoek naar een oplossing. Of een oorzaak. Al is die oorzaak eigenlijk overduidelijk te vinden in de aanwezigheid van kater Sid Vicious, die met zijn verstandelijke beperking het fenomeen naaktkat gewoon niet lijkt te begrijpen. Hij rent haar van links naar rechts achterna door het huis en blijft haar daarna net zolang aanstaren tot ze van de stress haar hele darminhoud en blaasinhoud laat lopen. Kortom; het botert niet zo tussen Sid Vicious en Oprah. En dat is natuurlijk heel zielig voor hen, maar vooral héél zielig voor mij! Want om Sophie’s Choice-achtige toestanden te voorkomen moet ik het principe Last in, First out gaan toepassen.

Als een peuter of kleuter een grappige of gekke uitspraak doet, dan is dat meestal nog heel erg lief en grappig en ook allemaal twitter-, blog- en zelfs boekwaardig, maar wat als een 10- of 11-jarige een uitspraak doet waarbij je zoiets hebt van; ‘Eeeeeh, say what?’ Is het dan nog grappig? Is het dan nog schattig te noemen? Of moet je ervan uitgaan dat 10- en 11-jarige dondersgoed weten wat ze zeggen, maar je gewoon voor het blok of voor schut willen zetten? Gewoon omdat ze aan pre-puberen zijn. Of om je gewoon even te laten voelen dat jij dus echt raar bent. En héél anders. En oud.

Zo trakteerde oppasmeisje M. mij op de uitspraak: “Chantall, dat vind ik dus echt zo’n paardennaam hè?”
“Ken jij paarden die Chantall heten dan?”, vroeg ik.
“Nee, ik heb het over die vrouwen die paardrijden.”
“Eeeeeh…”

Dochter S. 2 maanden geleden, bloedserieus: “Jij bent gek.”

Oppasmeisje M. vraagt of ik voor J. ook nog andere vriendjes heb gehad.
“Ja, voor J. had ik 10 jaar een relatie met P.”, zeg ik.
“En nog meer?”
“Ik heb daarvoor nog meer vriendjes gehad, ja.”
“Hoeveel dan?”
“Een stuk of 6.”
“En heb je het met allemaal gedaan????”
“Nou, ik heb het met nog wel meer jongens gedaan.”
Met grote ogen en haar mond open van verbazing vraagt ze: “Was jij vroeger knap dan?”

Dochter S. vorige maand: “Jij bent gek.”

Oppasmeisje M. over lesbiennes: “Dat is toch niet normaal!”
“Waarom niet, als ze maar van elkaar houden, toch?”, zeg ik.
“Nee, dat bedoel ik niet.”
“Wat dan?
“Wat kunnen die nou samen doen?”
“Eh, hoe bedoel je?”
“Nou, die hebben 2 gaatjes, dat gaat toch helemaal niet?”
“Eeeeeh…”

Dochter S. vorige week: “Jij bent écht gek.”

Maar gelukkig is ook J. nog wel eens onderwerp van gesprek. Terwijl dochter S. en ik naar de stad wandelen om boodschappen te doen, zeuren we over pappa en dat het echt wel heel dom van hem is om niet met ons mee te willen naar de stad, omdat we dus écht niet de hele tijd overal willen kijken als hij dat soms denkt en dat hij voor straf dus mooi geen vietnamees loempiaatje krijgt en wij lekker wel.
“Weet je”, zegt dochter S.
“Nou?”, vraag ik.
“Ik begrijp dus echt niet hoe pappa aan zo’n leuke vriendin komt.”

“Hé, is P. nou al vader geworden?”, vraagt m’n moeder. “Ik weet het niet, ik heb nog niks gehoord, maar het zou toch wel zo ongeveer nu moeten zijn, want hij schreef dat ze in oktober was uitgerekend”, zeg ik. “Ik heb al zitten kijken op de website van P.’s bedrijf”, zegt m’n moeder. “Nee! Mamma! Dat doe je toch niet!”, zeg ik, “daar gaan ze toch niet schrijven dat P. een kindje heeft gekregen?” En dat stond er ook niet. Natuurlijk niet. Maar ikzelf moest eerlijk toegeven aan m’n moeder dat ik al had gezocht onder ‘geboren in Amsterdam’ op Google. Ook alle Social Media had ik, zonder effect, al doorgespit. “Ja, maar ik durf ‘m niet te bellen hoor”, zeg ik, “straks is het niet goed gegaan, want ze zijn allebei toch al 40+, en dat zou ik vreselijk verdrietig vinden om te horen. Ik wil gewoon even weten dat ze een gezond kindje hebben.” En daarna check ik m’n hele Facebook, Twitter, iPhone, e-mail-contactenlijst en kom ik eigenlijk maar op 1 iemand die ik durf te bellen. En die iemand vertelt me even later dat P. en zijn nieuwe vriendin een helemaal gezond meisje hebben gekregen. Alles erop en eraan. Everybody happy. En dan heb je zoiets van; helemaal fijn en goed, want ik zat er toch een beetje mee, maar ja, noem het lot, noem het toch even aan elkaar denken, noem het karma, energie, noem het Social Media, noem het weet ik veel wat, maar een dag later belt P. mij om trots te vertellen dat hij vader is geworden. En dan ben je blij voor hem. En dan heb je gewoon weer een heel normaal en vertrouwd gesprek. En dan gun je hem en z’n nieuwe vriendin het allerliefste en mooiste kindje van de hele wereld. En alle, alle, alle geluk. Maar dan bel je zelf toch, nadat je de telefoon hebt opgehangen, in tranen naar je eigen verkering; “Ik vind het zo moeilijk om te horen allemaal.” En dan zegt je verkering dat hij het niet erg vindt om nu naar het ziekenhuis te gaan om z’n sterilisatie ongedaan te maken en dat ik dan wel weer aan de pil kan gaan en dat ik er dan nog zolang over na mag denken als ik wil, maar dat het allemaal heus nog wel kan. Maar ik word over 2 weken 36. En ik wil het helemaal niet.

Ik weet niet precies bij welke hoeveelheid katten de term crazy cat lady begint, maar ik zie mezelf nog niet als een crazy cat lady. Anderen wel trouwens, maar ik weet heus wel wie ik ben, diep van binnen dan, en dat is een kek poezenvrouwtje. Nog geen crazy cat lady! Echt niet! Nog niet. Okay, misschien dan. Er is in ieder geval 1 ding wat mijn huis gemeen heeft met de huizen van de échte crazy cat ladies en dat is dat mijn meubels er weinig toe doen. Geen dure design meubels dus, want hoe vaak ik ook tegen de katten zou gillen dat ze er vanaf moeten blijven, hoeveel plantenspuiten ik ook op ze leeg zou spuiten, katten zijn er nou eenmaal op gemaakt om net op het moment dat je niet kijkt, hun nageltjes toch eventjes in die lievelingsstoel te zetten. Zo rent Bruce Lee zo gauw ik ’s ochtends de deur van m’n kantoortje opendoe naar mijn bureaustoel om daar z’n klauwen aan te scherpen. Geen probleem, want ik vond de bureaustoel ooit langs de straat. Gratis en voor niks. Ook hadden onze 3 katers het binnen een klein maandje voor elkaar om alle hoeken van onze bijzetpoef vakkundig te demonteren. En sinds de komst van sphynx Oprah heeft de loungebank eraan moeten geloven; Oprah rent regelmatig als een manische ADHD-poes door het huis en komt dan tot stilstand op de bank. Om dan eventjes haar nageltjes te manicuren op de kussens van de bank, en dan vervolgens weer weg te rennen. Zonde van de bank, want hij kwam puntgaaf binnen, maar het is een Marktplaatsje van nog geen € 300,-. Wanneer we het echt niet meer aan kunnen zien, waarschijnlijk pas na een jaar of 5, halen we gewoon een nieuw Marktplaatsje. Ook onze jaren ’50 eetkamerstoelen met groenig fluweel mogen de katten zien als een kattenvijl, want die waren maar € 5,- bij de Tielse tweede ronde-winkel. In mijn huis dus geen fancy design. Geen Italiaans kalfslederen bankje, geen handgeweven kussentjes uit Guatamala en al helemaal geen witte, vilten stoelhoezen. Ik weet na 15 jaar mijn huis delen met poezen wel beter. Dus toen de designstoel met de naam Ridge Rib in mijn huis arriveerde, een stoel die ik als kunstenaar helemaal mocht pimpen, designen, verbeteren, versieren, was mijn eerste indruk; mooie stoel, zit lekker ook, maar ja, met 4 katten gaat dat ‘m dus never nooit worden. En daarmee had ik meteen een totaalconcept dat ik alleen nog even uit moest gaan werken. Ik maakte de eerste 3D-PloesiePoesie, ik voorzag de stoel van de tekst ‘CATS AND NICE FURRRRNITURE DON’T MATCH’ en, voor het échte poezengevoel, gaf ik de stoel wat nep-kattenkrabben. LIKE!

“Met Luna.”
“Met dochter S., hé, hé, we dachten toch dat ik allergisch was voor die haarverf die jij erin had gedaan, hè, maar weet je, ik heb…”
“Hé, zou je me niet eerst feliciteren met m’n schoonmoeder?”
“Ja, ja, gefeliciteerd met oma.”
“Jij ook gefelicteerd met je oma.”
“Maar ik heb dus luizen.”

Ik krab me achter m’n oren.

“Want er was een luizenmoeder op school, zo noemen we ze, en ik zat helemaal onder, met wel 200 luizen en die is mamma er nu allemaal met de hand aan het uithalen, want die shampoos die helpen niet, daar kunnen ze gewoon tegen, en mamma is al 5 uur bezig.”
“Oh, gatverdamme.”
“Ja, maar ik heb het pas gekregen nadat ik bij jullie was geweest, dus misschien komt het wel van oppasmeisje M., dus kan je dat even bij haar gaan vragen?”
“Die is nog op school nu, maar ik ga straks wel even langs.”
“Ja, ik mag 2 dagen niet naar school.”
“Dat is dan wel weer een prettige bijkomstigheid, of niet?”
“Ja, maar ik ga weer verder hier.”
“Nou, doei!”

Ik krab me in m’n nek.

En dan knalt de realiteit er in.

Dochter S. heeft vorige week vrijdag nog in mijn armen naar The Voice of Holland liggen kijken! En aangezien zij een enorme kop met krullen heeft en ik zelf ook een behoorlijke bos haar is de kans dat er wat luizen over zijn gelopen van de ene naar de andere kant toch zeker wel 100%! De horror! De bloody fucking horror!!!! Jeuk! Jeuk! En dochter S. en oppasmeisje M. en haar zus hebben allemaal bij elkaar in 1 bed geslapen, dus, dus, dus, dus!

In lichte paniek vlieg ik dus naar de apotheek om een luizenkam te halen en eenmaal thuis ros ik die kam van voor naar achter en van links naar rechts. Niks te zien. Toch? Want hoe ziet een luizenei eruit? En een luis? Want die luizenplaatjes op internet, dat lijken allemaal mini-versies van die insecten uit ‘Starship Troopers’ en van de gedachte dat die op mijn hoofd kunnen rondlopen, al is het in mini-versie, moet ik vreselijk kokhalzen, dus aan die informatie heb ik eigenlijk niks en daardoor lijkt alles wat er in die luizenkam blijft zitten in mijn ogen op een luizenei. Ik heb luizeneieren! Ik heb ze! Ik heb ze! Ik kom er nooit meer vanaf! Ik moet m’n haar eraf scheren! Ik word een lelijke en oude en dikke Sinead O’Connor! Dit komt nooit meer goed!

Een paar uur later zit ik met m’n hoofd voorover op een stoel bij de moeder van oppasmeisje M.: “Nee, Luun, je hebt echt niks, echt niet. Je hebt wel je hele hoofdhuid opengehaald met die luizenkam, tot bloedens toe, maar je hebt echt niks, echt niet.”

En ook haar 3 kinderen blijken na een grondige inspectie nergens last van te hebben.

Maar toch heb ik overal jeuk.

Ik wil graag bij deze, postuum en per direct, al mijn gebitch, al mijn gezeik en al mijn vooroordelen die ik had over moeders en vooral de moeder als MILF (Mother I’d Like to Fuck) weer terugdraaien. Ik vond altijd dat vrouwen niet zo moesten zeiken en klagen, maar hét gewoon moesten doen. Gewoon als hun man er om vroeg een beetje spuug op de vingers, hop tussen de benen ermee om een instant geilheid te fingeren en dan bovenop die kerel, want je man tevreden houden, dat is belangrijk. Want als hij happy is, dan maakt hij jou ook wel happy. Beetje het vuurtje warm houden binnen de relatie, daar gaat het om. Dacht ik. Want ik neem het terug. Echt. Allemaal. Want ik heb nu een week lang dagelijks en bijna elke nacht verschillende meisjes over de vloer gehad, dochter S. (11) van de verkering, oppasmeisje M. (10) en het wat grotere zusje (12) van dat oppasmeisje M. en verschillende combinaties van die 3; dus soms met z’n tweetjes, soms met z’n drietjes. En het ging eigenlijk over het algemeen heel erg goed, maar bloody fucking hell; hoe doen 24/7 moeders dit? Ik had ze donderdag alledrie tegelijk over de vloer en ze dachten dat ze met z’n drietjes heus wel cupcakes konden bakken zonder mij daarbij nodig te hebben, maar uiteindelijk vielen ze me om de 5 minuten lastig met verschillende edoch simpele vragen, terwijl ik ze toch echt had gevraagd om mij aan m’n eigen werk te laten, want hoe dachten ze dat ik al die cupcake-materialen kon betalen eigenlijk? Dat leuke fondant-bloemetjes-uitstekertje kan ik alleen maar betalen als ik ook aan m’n eigen werk toekom. Snappen jullie dat? Ja, dat snappen we. Maar eh, Luna, waar ligt de witte basterdsuiker? En bakpoeder, wat is dat? Vanille-extract, heb je dat? Hoe krijg jij dan zo’n mooi schuimpje op de cupcake? Mogen we die zilveren parels gebruiken? En na meer dan 4 uur aankutten en -kloten en mij van m’n werk afhouden moest ik steeds strenger gaan kijken en bozer gaan praten en toen de meisjes onderling ook nog eens ruzie gingen maken over weet ik veel wat en ook nog gingen huilen en puber-bitchen en chagrijnig doen heb ik het oppasmeisje en haar zus naar huis gestuurd en dochter S. zeer vermanend toegesproken. Foei! Foei! Foei! “Je mag zoveel van mij en er mag zoveel hier in huis, maar je bent vandaag te ver gegaan. En je mag ook geen televisie meer kijken.” Foei! Maar het erge is; je weet nooit of je het goed hebt gedaan. Was ik te hard? Of uiteindelijk toch te soft? Heeft ze nu een soortement van traumaatje gekregen door mijn harde optreden? En daar lig je dan ’s nachts wakker van. En probeer dan nog maar eens lekker mindfull de pik van je man in je mond te nemen.

Ik kan clitoraal klaarkomen (kan ik zelfs tijdens de afwas, koud kunstje). Ik kan vaginaal klaarkomen (moet hij iets harder z’n best voor doen en ik iets minder aan de afwas denken), ik kan een G-spot-orgasme krijgen (dan is de afwas het allerlaatste waar ik aan zou willen denken). En ik kan een spuitorgasme krijgen (dan denk ik dus aan helemaal niks, behalve dan misschien aan een soort van Goddelijke interventie (vind de verkering trouwens ook fijn, als ik denk dat hij God is)). Daarnaast kan ik ook meerdere orgasmes door elkaar en naast elkaar en dat dan ook nog eens meer dan een minuut lang. Hiep, hiep, hoera voor mij! Ik ben gezegend met een gezond lichaam en een perverse geest en ik heb alles volledig onder controle! Dacht ik. Want ik kwam er gisteren achter dat er dus een orgasme bestaat dat nóg beter is dan al het bovenstaande.

Ik bevond me op de site www.vallei-orgasme.nl, een site die geheel gewijd is aan het vallei-orgasme en aan de cursussen en seminars die je kunt gaan volgen om zo’n orgasme te bereiken. Ook zijn er e-books, video’s en artikelen te vinden die je op de hoogte gaan houden van de intense dieptes van zo’n vallei-orgasme. De kosten voor zo’n pakketje e-books en seminars bedragen € 47,-. Maar dan heb je uiteindelijk alleen nog maar de verkennende online cursus gevolgd, dus de cursus waarbij je maar een klein beetje in contact komt met je kut. De échte online cursus, die waar je de technieken leert om zo’n dieper-dan-diep-vallei-orgasme te beleven, begint pas in februari volgend jaar. En de prijs daarvan staat niet op de site.

Zo’n vallei-orgasme is trouwens een orgasme dat ‘uren door je lichaam golft en uren kan duren’ en ‘het zorgt niet alleen voor meer genot, het geeft ook veel energie, waardoor je bergen kunt verzetten.’ Mijn eerste reactie, als multi-orgastische en megageile vrouw, na het lezen van de site, was; wil ik ook! Lekker uren en uren achter elkaar klaarkomen, net als Sting en z’n vrouw, every little thing you do is magic, I’m walking on the moon, and you don’t have to put on the red light, maar, yes, but no, but yes, het is dus géén tantra-seks, volgens de cursusleidster. Ze gaan wél dingen doen die op tantra lijken, maar het is lichamelijker en praktischer dan tantra. Okay!

De dame die deze cursussen gaat geven heeft zelf nog nooit zo’n vallei-orgasme ervaren trouwens: ‘Nee, zover ben ik niet in de scholing. Maar het gaat gebeuren en jullie kunnen het ook leren.’ Eh… Say what? Je krijgt een cursus waarbij je geleerd wordt een vallei-orgasme te krijgen, maar de cursusleidster is zelf nog nooit in de vallei geweest? Dus dan gaan we gezellig met z’n allen in een kringetje zitten met een spiegeltje voor onze kut en dan wordt er uitgelegd dat hier je klitje zit en dit zijn je schaamlippen en dat als je maar heel diep ademhaalt en het in je ruggengraat voelt, ja, zo ja, lekker diep inademen, dat je dan dus, als je maar heel hard oefent en mediteert, dat je dan zo’n vallei-orgasme kunt krijgen? Lukt het niet, ach, wat jammer nou, geeft niks, je mag je volgende maand gewoon weer inschrijven voor de vervolgcursus hoor. Die kost ietsje meer, maar dan krijg je wel een extra e-book toegestuurd. Met een stickertje van de juf. Of misschien heb je wel wat aan deze cd, kost 20 euro, maar er staan geluiden op van parende witflank-dolfijnen, die werken op de frequenties van je hersengolven, schijnen heel veel cursisten in Amerika baat bij te hebben gehad.

Hou op! Hou op! Hou op!

Aan seks en seksualiteit wordt verdiend. Doe ik ook al meer dan 10 jaar met m’n artikelen voor de FOXY. Ik zou me dus helemaal niet druk moeten maken om zo’n vallei-orgasme-cursus, want hoeveel van dit soort cursussen zijn er al niet en ze komen uiteindelijk allemaal op hetzelfde neer en als ik heel eerlijk ben word ik al moe als ik aan zo’n uren-durend vallei-orgasme denk.

Dus ik geef het maar gewoon toe: ik ben jaloers dat ík niet op het idee van zo’n vallei-orgasme ben gekomen. Daarom… sorry lieve lezers! Dit was de laatste column van 2011! Ik sluit mij de komende maanden met de verkering op in de slaapkamer… Eens kijken of wij met wat vertalingen van de Kamasutra, wat yoga, het boekje ‘Tao van Poeh’, beetje mediteren, paar boeken van Paulo Coelho, paar boeken met tips over hoe de Social Media in te zetten om je bedrijf tot een succes te maken, paar uitzendingen ‘Meiden van Holland’, paar afleveringen van ‘Lassie’ en een paar afleveringen ‘Help Mijn Man is Klusser’ tot een mooi en haalbaar verdienmodel kunnen komen.

Je moet als moeder wat doen om je kind rustig en tevreden te houden. Ik vroeg K. om dochter S. en mij een workshop ’taarten bakken’ te geven, daar had ik zelf tenminste ook wat aan. Want je kan dan wel gaan tekenen of schilderen of knippen en plakken, maar dat doen ik al elke dag. En eigenlijk kan ik ook al heel goed taarten bakken, dus zo’n workshop is totally overbodig, want ik ben meer van het autodidact en wat boekjes en internet checken, maar K. had me verteld dat zij héél veel kekke bakspullen had. En bij de woorden ‘kekke bakspullen’ in combinatie met de woorden ‘héél veel’ was mijn hartje sneller gaan kloppen. Het hartje van K. was sneller gaan kloppen toen ze hoorde dat ik een knalroze Kitchenaid had die ze dan een keertje kon laten draaien. Dus het was een win-win-win-situatie voor K., dochter S. en mij! Een win-win-win-situatie die uiteindelijk wél 5 uur duurde. Want in het bakken van 3 taarten, het maken van de fondant en het uitrollen van die fondant en daarna het kleien en vormen van die fondant gaat veel tijd zitten. Heel veel tijd. Maar als je van die handige én kekke bakspulletjes hebt, dan wordt alles toch nog veel makkelijker gemaakt. Dus zo bakte ik een geweldige PloesiePoesie-taart en ondertussen maakte ik foto’s van alles, maar toen ik uiteindelijk klaar was met mijn eigen taart, was ik zo in m’n nopjes dat ik helemaal ben vergeten om foto’s te maken van de make-up-taart van dochter S. en de bloempot-taart van K. Of misschien ben ik toen gewoon lekker met een wijntje van een afstandje gaan kijken hoe dochter S. in de weer was met het draaien van fondantballetjes, het uitrollen van de fondant en het boetseren van make-up-kwastjes. Of heel misschien ben ik toen gaan afwassen, omdat de hele keuken onder de poedersuiker en cakekruimels zat. Want ik mag dan wel een slechte huisvrouw zijn; een schone keuken heb ik wél altijd. Ik was in ieder geval bezig met veel belangrijkere zaken dan alles fotograferen, want mijn taart was af en die was lekker toch de mooiste van allemaal! En ik denk dat dat het verschil is tussen fulltime-moeders en deeltijd-moeders, want de echte moeder van S. maakte thuis meteen een filmpje van de zelfgemaakte taart van S., zodat-ie toch nog ergens is vastgelegd voor het nageslacht. Maar dochter S. liet tijdens het maken van het filmpje weten dat ze het ‘echt gaaf’ had gevonden en dat ze het ‘heel gezellig’ had gehad. Ikzelf kon alleen maar denken aan het aanschaffen van zoveel mogelijk kekke bakspullen.

Waarschijnlijk kom ik hier later van terug, maar de normen en waarden uit de jaren ’50 en ’60, daar heb ik wel wat mee. Ik bedoel, dat hele feminisme, hartstikke leuk, maar het moet je maar net uitkomen. In de jaren ´50 was het allemaal zo lekker duidelijk: hij verdient het geld, zij regelt het huishouden en de kinderen. Hij is de baas in huis en zij dus niet. Net zoals God het bedoelt heeft. Easy does it. Niks geen parttime werken, niks geen carrière voor haar, niks geen co-ouderschap, niks geen scheiden, niks geen pappa-dagen voor hem, niks niet het ’30 Minutes Meals’-boek van Jamie Oliver aanschaffen zodat er gezonde, maar ook snelle maaltijden op tafel verschijnen. Gewoon ’s ochtends de braadlapjes al opzetten, zodat ze 8 uur later volledig uit elkaar vallen en dat dan met een lekkere vleesjus en gekookte aardappeltjes en een bloemkooltje! Want laten we eerlijk zijn; het huishouden en de kinderen; je hebt er een bloody fucking dagtaak aan! En dat valt niet te combineren met een fulltime baan. Er zullen vast vrouwen zijn die het 24/7 kunnen, al mijn petjes af voor hen, maar mij zou het never nooit niet lukken. Want ik heb nu al zo’n 2 jaar om de 2 weken dochter S. een weekend in mijn leven, maar het is niet alleen een weekend, want ook doordeweeks gaan die zorgen eigenlijk gewoon door. Niet dat ik in de weekenden dat ze er niet is nog wel eens lekker uit mijn panty knal, maar toch. Ik heb haar wel in m’n achterhoofd. Allways. En met de 2 dagen per week dat ik voor oppasmeisje M. zorg, komen er weer heel andere verantwoordelijkheden. Zo haal ik haar 3 dagen per week uit school en dat hele moeders-op-het-schoolplein is so not my cup of tea! Om dan toch gewoon met je petticoat het schoolplein op te huppelen en er schijt aan te hebben en vriendelijk naar iedereen te lachen om vervolgens te versmelten met Wordfeud op je iPhone en te doen alsof je hele belangrijke dingen leest; een gave is het! Een gave! En het kost plenty energie! Momenteel heb ik dus 4 banen, allemaal vanuit huis, en ik moet eerlijk zeggen; ze gaan me alle 4 prima af. En ik laat af en toe heus wel wat steekjes vallen, maar zo over het algemeen is everybody happy met dat wat ik betaald doe. En nu had ik eigenlijk een soort van punt willen maken met deze column, maar ik moet over een uurtje oppasmeisje M. weer uit school halen. En ik daarvoor toch echt nog even die nieuwe vibrator voor de FOXY hebben getest. Maar als ik in de jaren ’50 of ’60 had geleefd, dan had ik vandaag dus niets anders hoeven doen dan mooi zitten wezen in m’n petticoat, een runderrollade bereiden met een lekker port-knoflook-sausje en de sokken van m’n man wassen en strijken. Een tip voor alle vrouwen die snappen dat die prachtige jaren ’50 en ’60 nooit meer terugkomen: zie jezelf nooit als moeder, maar als MILF.