De eigenaar van het appartement maakte een nogal verwarde indruk toen wij het appartement betraden. Hij had net alles schoongemaakt, zei hij, en hij zou zelf het hele weekend vertrekken naar een andere plek in Frankrijk, maar we mochten altijd bellen. En, hij had net even alle ramen tegen elkaar opengezet, zodat de schoonmaaklucht zou verdwijnen. “Hij woont hier niet”, zei de verkering stellig toen de gastheer was vertrokken. “Hoezo niet?”, vroeg ik. “Je zet toch niet de ramen open voor de schoonmaaklucht?”, vond hij. Daar had hij ergens een punt. “Misschien heeft-ie gisteren wel een feestje gehad?”, opperde ik. “Nee, ik vertrouw ‘m niet”, zei hij. “Doe niet zo raar”, zei ik terwijl ik ondertussen wat door het appartement heen snuffelende. “Hier, moet je kijken, hij heeft gewoon z’n kinderfoto’s in huis staan, dus hij woont hier echt wel.” “Ja, dat bedoel ik”, zei J., die zijn er neergezet om een vertrouwde indruk te wekken.” “Nee joh, en hier, kijk, op het prikbord hangen ook trouwkaarten en hier, kijk, die ansichtkaart is aan hem gericht”, zei ik. “Die trouwkaart is uit 2007”, zei J. die nog steeds niet overtuigd was van de motivatie van onze gastheer om z’n appartement te verhuren. “Maar het maakt toch niet uit of hij hier wel of niet woont?”, zei ik, “we hebben betaald en we hebben de sleutel. Goed toch?” Maar de verkering vertrouwde het geenszins. En hij bleef gedurende ons hele verblijf op z’n qui vive. En nu moet ik ergens ook wel toegeven dat het een beetje raar was dat de gastheer vrijdag om een uur of 17:00 even kwam checken of alles wel okay was. Hij was z’n pet vergeten, zei hij. En ik geloofde dat. Ook was het misschien een beetje raar dat de gastheer erop stond om ons daarna naar de metro te brengen, toen we zeiden dat we van plan waren om de stad wat te gaan verkennen. En het was eigenlijk helemaal raar dat het lampje dat J. expres had aangelaten, uit was toen we terug kwamen van onze stadsverkenning. “Hij is hier geweest”, zei de verkering. “Is er geen stroomstoring geweest?”, vroeg ik. “Of misschien gaat die lamp automatisch uit na een paar uur?” En al onze spullen lagen er nog, dus ik maakte me nergens zorgen over. Kan gebeuren. Maar de verkering heeft iedere keer dat we het appartement verlieten een papiertje tussen de deur gedaan om te checken of er iemand binnen was geweest. Wat nooit zo was.

Nog geen uur nadat ik de kaartjes had geregeld voor het concert van Lamb in Parijs kreeg ik een mailtje van een dame van de website www.wimdu.nl. Of ik misschien interesse had in een online samenwerking? En nu krijg ik wekelijks van dit soort mailtjes, die ik meestal meteen weer wegklik, maar ik vroeg aan de Wimdu-dame wat voor een samenwerking ze dan precies voor ogen had. Of ik hun product zou willen uittesten en hier dan een stukje over zou willen schrijven? En met hun product bedoelde zij dus Wimdu; een online platform waar aanbieders van privé-accommodaties (dit kan van alles zijn; een kamer, appartement, boot, huis of zelfs een iglo in de achtertuin) en gasten samenkomen. Wimdu heeft overal ter wereld accommodaties, dus de keuze was aan mij waar ik graag naartoe zou willen. Kwam dat even goed uit, want ik zou dus een week later naar Parijs gaan en we hadden nog geen hotel geboekt! Toeval bestaat niet! Ik kreeg een fijne voucher die ik kon inwisselen en zo zaten J. en ik een paar avonden achter elkaar te surfen op Wimdu. Het aanbod aan accommodaties is groot (zeker in de grote steden) en het was eigenlijk al een feestje op zich om door alle Parijse appartementen heen te klikken. De prijzen verschillen uiteraard per accommodatie, maar zijn, voor zover ik het kan beoordelen, eigenlijk altijd goedkoper dan een hotel. We stuurden diverse mailtjes naar diverse appartement-verhuurders en sommigen mailden wel terug, sommigen niet. En omdat we op een gegeven moment niet het risico wilde lopen om helemaal geen slaapplaats te hebben, we hadden immers nog maar een paar dagen, besloten we niet af te wachten tot de eigenaar van het appartement waar we eigenlijk wilden verblijven zou reageren, maar gewoon een appartement te kiezen waarvan de foto van de eigenaar ons wel sympathiek overkwam. Klik. Klik. Klik. Met een paar handelingen hadden we het appartement gereserveerd. Niet veel later bevestigde de eigenaar onze reservering en met weer wat klikken hadden we betaald en was onze reservering een feit. En hoewel het appartement waarin we verbleven niet echt de WOW-factor had, durf ik wel te zeggen dat ik nooit meer naar een hotel ga. En dat zeg ik niet omdat ons tripje naar Parijs mede mogelijk gemaakt is door Wimdu, maar omdat ik het écht leuker vond om te verblijven in het appartement van een echte Parijzenaar dan in een hotel.

Met heel veel plezier en trots presenteer ik mijn nieuwste website! Op www.climaximaal.nl ga ik voortaan alleen maar bloggen over seks, seks en seks. Dit doe ik in de vorm van Seks App recensies (die ik ook recenseer voor 3FM), seksspeeltjes recensies (die ik ook recenseer voor FOXY), columns, tips, dingen op seksueel gebied waar ik me over verbaas (Avatar-porno), dingen waar ik totaal niet geil van word, dingen waar ik wel geil van word (bondage-filmpjes) en ik zal binnenkort ook filmpjes gaan plaatsen waarin ik de werking van sommige seksspeeltjes bespreek. Uiteraard alles in het nette en op het droge. En dit alles uiteraard ook met de typische Luna-humor die lezers van www.maanisch.nl al jaren van me gewend zijn, haha, sekshumor laat me niet lachen. Maar Luna, had je die seksstukjes dan niet gewoon kunnen schrijven voor www.maanisch.nl, dat had je lezers een hoop geklik gescheeld? Ja, dat had gekund, maar ik vond het na 11 jaar betaald en onbetaald schrijven over seks en seksspeeltjes tijd om mezelf eens wat professioneler te gaan profileren! Ook uiteraard; linkjes naar nieuwe teksten op www.climaximaal.nl komen, zeker de eerste maanden, gewoon hier op www.maanisch.nl te staan, dus niemand hoeft iets te missen! Hoera! En ook een hele dikke vette hoera voor Peter van de Wiel, die van www.peterscartoons.nl, die de meest geweldige kick ass header voor me maakte, Jeanique, die van www.ilovejeanique.com, maar ook die van de wekelijkse, lieve en geruststellende telefoontjes dat ik eens rustig moet doen en aan mezelf moet denken en dat het allemaal wel goed komt schatje en dat ik me gewoon eens moet focussen godverdomme! Die zette de site op en liet me daarna under supervision, maar on my own pielen, zodat ik nu zelf alles wat ik wil veranderen of aanpassen aan de site ook zelf zou kunnen veranderen. Wat niet betekent dat ik nu alles zelf kan, want voor sommige dingen heb je gewoon een echte mega-nerd nodig en die mega-nerd is tot mij gekomen in de vorm van @jacokoster! Jaco is zo’n man die in 2 minuten kan waar andere mannen 2 dagen voor nodig hebben. En dan heb ik het over dingen met HTML-codes en CSS en PHP en dus niet over seks. Daarvoor heb ik m’n eigen man. En m’n nieuwe website www.climaximaal.nl.

“Ik ken een vrouw, ja, het is niet zo’n heel leuk verhaal, maar ik ken dus een vrouw en die haalt kindjes weg bij meisjes van 12 en 13 die verkracht zijn”, zegt dochter S. volledig out of the blue op zaterdagochtend. Goedemorgen!
“Oh, eh, ja, dat lijkt me wel een heel heftig beroep ja”, zeg ik.
“Ja, maar ze doet het ook bij oudere vrouwen hoor, maar dat vind ik dus echt belachelijk, want ik bedoel, vrouwen van een jaar of 36, 37, die kunnen er toch best wel voor zorgen dat ze niet zwanger worden?”
“Nou, zo gemakkelijk ligt dat niet altijd.”
“Ja, als die verkracht worden, dan snap ik het wel, maar als die gewoon een man hebben.”
“Heb jij mijn website gelezen?”, vraag ik.
“Nee.”
“Heeft iemand het dan misschien met jou over mijn website gehad?”
“Nee, echt niet, echt niet.”

Right.

Ga er maar aanstaan.

“Ik ben ook een keertje zwanger geweest een paar jaar geleden en toen heb ik de kindjes ook weg laten halen.”
“Heb je er spijt van?”
“Nee, helemaal niet, maar zo’n beslissing is natuurlijk superheftig. Dat is niet iets wat je maar eventjes doet, daar moet je heel goed en heel lang over nadenken.”
Dat begreep ze wel.
“En ik heb in mijn leven heel veel onverantwoordelijke dingen gedaan, echt heel veel , maar dan ook echt heel veel, vroeger hè, maar ik heb altijd veilig gevreeën. Altijd.”
Dat snapte ze niet.
“Nee, ik snapte ook niet dat ik zwanger was. En daar ben ik best wel heel boos om geweest. Dat ik altijd veilig heb gevreeën, omdat ik altijd heb geweten dat ik geen kinderen wil, en dat er vrouwen op de wereld zijn die dolgraag een kindje willen en dat het hen niet lukt.”
“Nee, dat is niet eerlijk.”
“Maar ik wil ook nog wel even zeggen dat het mij niet uitmaakt waarom een vrouw er uiteindelijk voor kiest om een kindje weg te laten halen, want zo’n keuze is hoe dan ook ontzettend moeilijk. Maar hier in Nederland hebben vrouwen de keuze. En die keuze, dat is vrijheid. En voor die vrijheid hebben onze oma’s nog bh’s verbrand en nu zijn het tegenwoordig allemaal van die kleine niemendalletje, maar toen waren het nog gigantische huidkleurige korsetten!”
“Dus jij gebruikte een condoom en toch werd je zwanger?”
“Ja. Maar dat betekent dus niet dat jij ook maar ooit mag denken dat je, als je 18, maar liever 20, maar liever nog 24, 26, 30 bent, dat je dan onveilig moet gaan vrijen omdat je denkt dat het toch niet uitmaakt. Want het maakt wél uit, vooral tegen enge ziektes. De kans dat je toch zwanger raakt als je veilig vrijt is zo ontzettend klein, dat slaat nergens op.”
“Dus van alle vrouwen moest net jou dit gebeuren, terwijl die kans heel klein is?”
“Ja.”
“Dat is ook stom.”

Dat vind ik nou ook.

Afgelopen dinsdag trof de verkering mij volledig overstuur aan achter de pc terwijl ik naar het live concert van Lamb 2004 in Paradiso zat te kijken. Had-ie vorige week voor me gedownload, omdat ik Lamb zo goed vond, toch? “Schatje, what the fuck is er aan de hand?”, vroeg hij. “Dit is het enige liedje waarbij ik kan janken om die kut-abortus”, zei ik, “ik heb toen nooit gehuild, maar toen ik dit liedje hoorde, toen ben ik helemaal ingestort, maar heel even hoor, 1 dag, maar steeds als ik het hoor dan ben ik weer een fruit loop.” “Oh”, zei de verkering die meteen een mental note maakte nooit meer depressieve triphop-achtige dingen voor me te downloaden, maar alleen nog maar Madonna, Armin van Buuren, Paul Oakenfold en poezenfilmpjes. “En ik zou naar dit concert in 2004, want toen stond ik op de gastenlijst +1, maar toen P. en ik eenmaal voor de deur van Paradiso stonden, toen stond er dus geen +1 en toen zijn we uiteindelijk allebei niet gegaan.” “Oh, schatje, kom maar lekker naar bed “, zei de verkering, die verder ook niet wist wat hij met me aan moest, want omgaan met hysterische vrouwen is niet 1 van zijn kern-kwaliteiten. Nou ja, wel op z’n werk, maar zo thuis is het toch wat anders, want bij het woord ‘schatje’ kan ik dan al in staat zijn om z’n kop af te bijten. “En ze speelden vorige week weer in Paradiso en nou heb ik het weer gemist en nou komen ze nooit meer naar Nederland “, snikte ik. “Oh”, zei de verkering. “Maar volgende week spelen ze in Parijs”, zei ik. “Nou, dan gaan we toch naar Parijs?”, zei hij. “Oh”, zei ik, “is dat een optie dan?” “Ik rijd wel”, zei hij. “Zullen we het gewoon doen?”, vroeg ik enigszins opgeklaard. “Doe maar liefie”, zei de verkering, die blij was dat ik eindelijk eens op zijn aanbod inging dat hij me overal ter wereld naar toe wilde brengen. Want hoewel ik misschien een heel wild wijf lijk, ben ik vooral een wild wijf tussen m’n eigen 4 muren en dan vooral tussen de muren van m’n slaapkamer. Verder ben ik een control freak die vooral maar niet los kan laten. Maar dat moet af en toe. Loslaten en van me af! Van me af! Dus heb ik, heel impulsief, 2 kaartjes gekocht voor het concert van Lamb in Parijs! In fucking Parijs! Hoe totally not me! In Parijs! Dus de verkering kan z’n brede torso nat maken en rekenen op een nog veel natter T-shirt van mijn tranen volgende week zaterdag. Maar ter afsluiting en ter nieuw begin staan wij dan in Café de la Danse! Van me af!

In het rijtje dingen-die-mij-gelukkig-maken staat naast ‘seks’, ‘drugs’ en ‘drank’ ook ‘eten’. Veel eten. Vooral eten koken. Er staat trouwens ook ‘liefde’ tussen dat rijtje, misschien zelfs wel voorop, maar dat voelt weer zo zoetsappig en dan krijg ik meteen het ‘Eten, Bidden, Beminnen’-idee, terwijl ik toch liever de ‘Eten, Neuken, Losgaan’-filosofie aanhang. In het rijtje hoort trouwens ook ‘poezen aaien’ en ‘poezen naaien’. En schrijven, dat ook. En ik wil al deze dingen die mij gelukkig maken ook graag delen met de wereld. En het liefst zou ik voor het delen van die dingen dan ook nog veel geld verdienen, want ook veel geld, of in ieder geval genoeg geld, daar word ik ook weer gelukkig van. Oh ja, van offline knippen en plakken, daar word ik ook blij van. En omdat ik van zoveel dingen gelukkig word, doe ik ook zoveel dingen door elkaar en daarom gebeurt er ook heel veel, zowel negatief als positief. Het is een volledige ADHD-toestand in m’n hoofd en leven, en daar wil ik dan over schrijven, maar omdat het zoveel is weet ik gewoon niet waar te beginnen en dan heb ik allemaal halve stukjes die ik eigenlijk gewoon zou moeten publiceren, maar dat doe ik dus niet, want ik ben alweer bezig met andere dingen, waardoor het na een paar dagen alweer oud nieuws is. En ik het dus niet publiceer. Of nog veel erger; ik zet het op m’n Facebook, inclusief fotootjes, omdat dat nu eenmaal veel makkelijker is. Maar dat kan gewoon niet de bedoeling zijn van het leven; dingen op Facebook posten! En verder niks. Maar er is verder dus van alles! Veel en veel te veel om bij te houden voor een normaal mens. Maar ik hoop snel, heel snel, 2 nieuwe websites te lanceren. Eentje over seks. En eentje over eten. Dat verklaart dan ook meteen het introotje van deze column, die eigenlijk over iets heel anders zou gaan toen ik eraan begon. Ook ben ik bezig om hondjes te naaien. Look-a-like hondjes, dus binnenkort verschijnen er PlushPuppy’s. En daar komt dan ook weer een website van. En ook daar wordt aan gewerkt. En! En! En! Ik ben trouwens ook genomineerd voor de Blogparel van 2011. En ik ga volgende week met de verkering naar een concert van Lamb in Parijs. Sinds vorige week heb ik een eigen radio-rubriekje over seks op 3FM. En ik zou eigenlijk allemaal linkjes moeten maken in deze tekst, maar daar heb ik geen tijd voor, want ik moet dingen doen! Ik ga los!

“Zal ik het doen? Zal ik het doen?”, vraag ik de verkering. “Liefie, als jij dat wil, dan moet je het even gaan vragen”, zegt hij. “Zal ik het gaan vragen? Zal ik het gaan vragen?”, vraag ik. “Doe maar”, zegt hij, waarop ik naar boven loop om op de slaapkamer van dochter S. te vragen of ik die avond bij haar in bed mag slapen. Sinds kort staat ons oude 1.80 brede tweepersoonsbed op haar kamer en afgelopen zaterdagavond lag zij daarin, samen met het overbuurmeisje. En aangezien de poezen van de verkering nooit bij ons in bed mogen en aangezien dat dus zo ongeveer mijn allergrootste wens is, nog liever dan wereldvrede, had ik bedacht om dan bij dochter S. en het overbuurmeisje te gaan liggen, samen met kater Bruce Lee. “Mag ik samen met Bruce vannacht bij jullie slapen?”, vroeg ik. “Jaaaaaa”, riepen dochter S. en het overbuurmeisje in koor, want die dachten natuurlijk; met Luna in bed kunnen we nog langer praten en nog langer opblijven! En in a way, was dat ook zo. Want ik heb, in a way, volledig deelgenomen aan de typische pyjama-party-meisjes-gesprekken van dochter S. en overbuurmeisje I., maar ik heb stellig gezworen, met spuug en al, om hier niets over uit te lekken naar de buitenwereld. En als je iets stellig zweert, met spuug en al, dan moet je je aan je woord houden. Al heb ik me regelmatig afgevraagd; hoe the fuck kunnen deze kleine meisjes (11 en 12) dit soort dingen weten? Ik heb ook regelmatig bijna in m’n onderbroek gepiest van het lachen om de bedoelde geintjes en de onbedoeld grappige dingen die ze zeiden. En ik hoop dat ik ze ergens ook nog wat wijze levenslessen heb meegegeven: “Nee, maar je kan echt niet tegen een jongen zeggen dat hij een garnaaltje heeft, want dan krijgt hij een trauma voor z’n leven hoor, dat soort dingen bespreek je maar met je vriendinnen, later.” En: “Als, ik zeg, als, je ooit, als je dus een jaar of 18, maar liever 20, maar liever nog 24, 26, 30 bent, dan, dan dus als, als je hét dan wil doen, doe het dan met iemand die je heel leuk vindt en al wat langer kent en waar je van houdt en vooral niet voor een pakje sigaretten, of voor een pisang-jus of mobiele telefoonkaart. Want seks is dus nooit een ruilmiddel! Echt niet hoor!” Toen ik zondagochtend wakker werd om 4:15, kwam ik erachter dat kater Bruce niet naast me lag. En nooit had gelegen ook. Kut-kat! En ja, als het zo moest, dan kon ik dus net zo goed die laatste 2 uurtjes nog even lekker tegen mijn eigen J. aan gaan liggen. Kijken of er misschien nog wat te regelen viel in ruil voor een Engels ontbijtje.

Op het moment dat je denkt; het kan dus echt niet erger, dan kan het dus echt wél erger. Ik had me er net bij neergelegd dat mijn permanente quarterlife-crisis eigenlijk geruisloos is over gegaan in een existentiële crisis. En ach, van een existentieel crisisje af en toe is nog nooit iemand slechter geworden. En als er iets was wat mij er doorheen sleepte, dan was het het besef om me elke dag weer achter hetzelfde stukje plastic te kunnen verschuilen! Bril op en gaan! Gaan! Fuck alles en iedereen, want ik heb dus lekker de kekste bril van allemaal en jullie maken me niks, helemaal niks! Maar die bril, mijn bril, dé bril die ook op alle foto’s staat die deze website sieren, die bril, die is kapot. Gevallen. Gisteren. Tijdens het naar boven tillen van een dekbed, zo, hops, op de vloerbedekking. En ja, een montuur van 15 jaar oud, die overleefd dat niet. Dus. Paniek! Paniek! En de meeste brildragers, die gaan dus elk jaar of elke 2 jaar naar de opticien om een nieuwe bril uit te zoeken, want ook qua bril heb je allerlei trends en de ene bril past nou eenmaal beter bij je garderobe dan de ander, maar dat doe ik dus nooit! Ik heb dan wel meerdere brillen, maar uiteindelijk zet ik al bijna 15 jaar, ja, 15 jaar, dezelfde bril op m’n neus. Mijn bril past bij alles! Bij mij, bij mijn garderobe, bij m’n verkering, bij m’n katten, bij m’n schoenen, m ’n tassen, m’n servies, de bloemetjes in m’n haar, m’n make-up, m’n alles! Ik zie mezelf als studentje nog zo de opticien op de Van Hallstraat in Amsterdam naar binnen lopen en toen ineens een soortement van liefde op het eerste gezicht ervaren met dé bril. Deze bril. Mijn bril. Mijn zwarte montuur. Mijn jaren ’60 vleugelmontuur. Mijn ‘cat eye glasses’. Mijn bril die gewoon totally zo ontzettend bij mijn gezicht past. Mijn bril! Is! Kapot! En nu kan iedereen wel zeggen dat ik gewoon even een nieuw montuurtje uit moet zoeken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het montuurtje dat ik wil, kan ik niet vinden! En ik zoek al 6 jaar, want ik wist dat dit crisis-moment er ooit zat aan te komen, maar het was het nooit echt helemaal! Ik draag nu een soortgelijk montuurtje, maar dan in het groen. Maar groen is geen zwart en green will never be the new black! Wat al die kut-wijvenbladen ook beweren. Ik ben goddomme m’n volledige identiteit kwijt! Dit is niet te doen! Niemand, maar dan ook echt helemaal niemand begrijpt de impact van datgene wat mij gisteren is overkomen. Nou ja, misschien Nana Mouskouri dan.

Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik tijdens het lezen van interviews in vrouwenbladen meteen check hoe oud de geïnterviewde in kwestie is. Vooral bij vrouwen die het schijnbaar allemaal voor elkaar hebben (blond, maatje 38, leuke man, 2 kinderen, goede banen, goed geld, prachtig opgeruimd huis en toen die ene keer hun hondje doodging, ja, toen waren ze wel verdrietig, maar door met z’n allen te mediteren boven het grafje hebben ze het als gezin heel goed verwerkt). En dat zo’n vrouw dan met hele catchy uitspraken komt: ‘Ja, ik dacht gewoon aan die ene jurk die ik zo graag wilde en door mezelf in die jurk te visualiseren ben ik 15 kilo afgevallen in 1 maand.’ En als zo’n vrouw dan jonger is dan ik, dan ben ik lichtelijk over de pis. Vuile bitch! Wat heeft zij wat ik niet heb? Hoe kan zij haar huis nou zo netjes hebben en zo keurig wit en Feng Shui? Waarom past zij na die 2 kinderen nog wel in een maatje 38? Waarom lukt het haar wel om zo’n 365-dagen project vol te houden en mij niet? En waarom blijven al die boeken over mindfullness, leven in het nu, spirituele groei, loslaten, stoppen met zeuren, weggooien kun je leren en tantraseks bij andere vrouwen altijd wél hangen, of in ieder geval een beetje, maar bij mij nou nooit? Hoe kan het toch dat mijn leven af en toe zo’n bloody fucking mess is? En ik hoop dan altijd dat het aan m’n leeftijd lig, dus als ik interviews lees met oudere vrouwen, dan denk ik; oh, gelukkig, zij is 41, dus dan heb ik nog minstens 5 jaar om mijn leven wél op orde te krijgen. Helemaal blij word ik van interviews waarin de geïnterviewde (ouder dan 50) vertelt het zelf ook allemaal niet te weten, het nooit te hebben geweten en gewoon maar een beetje aanmoddert in het leven. En dat het dan allemaal toch een soort van goed is gekomen. Want hoe ouder ik word, hoe meer dingen ik moet afstrepen op m’n TODO-lijstje in verband met mijn uiterste houdbaarheidsdatum. Meezingen in Kinderen voor Kinderen? Nee. Meedoen aan Hollands Next Top Model? Nee. MTV-presentatrice worden? Nee. Wimbledon winnen? Nee. Als maagd het huwelijk in? Nee. Ooit de rust vinden om elke dag gewoon tevreden te zijn met wie ik ben, wat ik doe en wat ik heb? Misschien.

“Hé, heb je het al gehoord?”, vraagt de vader van oppasmeisje M. me. “Nee, wat dan?”, zeg ik. “Wij zouden een relatie hebben”, vertelt hij. “Echt waar joh?”, zeg ik, “sinds wanneer?” “Ja, dat verhaal doet de ronde hier op het schoolplein”, zegt hij. “Ah, nee”, zeg ik verbaasd. “Ja, echt”, zegt hij, “zij kwam dat vorige week even vertellen”, zegt hij terwijl hij wijst naar de achterkant van een vrouw met een kort moeke-kapsel. “Ah, nee”, zeg ik nog maar een keertje, “Jesus Christus.” Elke woensdag en donderdag haal ik oppasmeisje M. op van school en elke woensdag en donderdag haalt de vader van oppasmeisje M. zijn zoon, dus het broertje van oppasmeisje M. ook op van dezelfde school. Dus ja, elke woensdag en donderdag staan hij en ik samen te praten op het schoolplein, want ja, wij kennen elkaar. Van buiten ja, en niet van binnen! Al moet ik wel zeggen dat ik z’n tepelpiercing heb gezien, maar dat had vooral een shockerend effect, want ik snap dus helemaal niets van tepelpiercings, maar dat geheel terzijde! En ik heb er momenteel even helemaal de schijtus in dat ik in Tiel woon. In een kutdorp, al is het een stad. In een stad waar alles wat maar even afwijkt van de norm meteen uitgebreid besproken en beroddeld moet worden op schoolpleinen, kantines en in de rij voor de kassa. In een stad waar ik dan wel prima met m’n petticoat-jurkjes kan rondlopen, want dat zwiept zo lekker en ach, ja, het staat wel vrolijk en ach, ze is gewoon zo’n gekke meid, nee, leuk joh, die jurken. Maar waar er achter m’n rug om gesuggereerd word dat ik het dan wel met iedereen moet doen, want ja, als je er anders uitziet dan moet je er ook wel andere normen en waarden op nahouden. Toch? Ja, toch, niet dan? En als het aan mij ligt, dan zou ik het liefste naar die moekes met hun moeke-kapsels en hun fijne moeke-schoenen stappen om ze te vertellen dat ik gisteren, nee, wat zeg ik, al weken zo ontzettend heerlijk lig te neuken met de vader van oppasmeisje M. en dat ze hem toch echt een keertje zelf zouden moeten uitproberen, want ze weten niet wat missen en als ze dat niet durven, dat ze dan geheel gratis bij mij een vibrator uit mogen komen zoeken! Maar dat doe ik niet, omdat de gemiddelde Tielse moeke geen humor heeft en het woord ‘cynisme’ niet eens kan spellen. Mijn eigen Tielse moeke stuurde mij gelukkig een relativerend mailtje met als onderwerp ‘gelul’. De inhoud: ‘Dat geklets is van alle tijden… weet je nog… 30 jaar geleden zou R. in verwachting zijn van je vader terwijl je vader allang was gesteriliseerd. Dat bedoel ik dus!!! Niets nieuws onder de zon!’ Ja, toch, niet dan?