LUNA EN EEN KLEINE NERVOUS BREAKDOWN
Ja, het was natuurlijk te verwachten, want zo rustig blijven en tegen niemand schelden en helemaal leven in het nu en in- en uitademen, ja, dat gaat een mens onder deze omstandigheden dus verschrikkelijk vervelen. Fuck, fuck, fuck, fuck, deze hele klote-toestand. Fuck dat kut-ziekenhuis, fuck die verpleegkundigen die m’n moeder de hele nacht met een lekkende stoma hebben laten liggen, fuck die verpleegkundigen die m’n moeder de hele dag in een operatiehemd laten liggen waardoor er dus allemaal drukknoopjes op haar ruggenwervel hebben gedrukt, fuck, fuck, fuck! En de tyfus voor die diëtisten, want ja, het zijn er meerderen, die niet met elkaar communiceren, maar ook niet op de voedingslijsten kijken, maar wel vinden dat m’n moeder te weinig eiwit binnen krijgt! Fuck momenteel maar even die hele gezondheidszorg! En ook de tyfus voor iedereen die zegt dat ik wel goed voor mezelf moet blijven zorgen, want dat weet ik heus zelf wel, maar hoe dan! Hoe dan!? Hoe kan ik nog voor mezelf zorgen, blijven werken, m’n relatie nog een beetje leuk houden, creatief bezig zijn, aan geile neukseks doen en zorgen dat m’n haar goed blijft zitten als m’n hele kutleven gedomineerd wordt door de bezoektijden van het ziekenhuis? Hoe dan?! Hoe kan ik even quality time voor mezelf vrij maken als ik 2 keer per dag moet koken? En ja, ik hoef niet 2 keer per dag te koken, we kunnen ook gewoon elke dag friet met frikadellen eten, who gives a shit, maar ik wil graag datgene voor m’n moeder koken wat ze lekker vindt, omdat dat verdomme op dit kutmoment het enige is wat ik nog voor haar kan doen! Als zij zin heeft in postelein, dan krijgt ze postelein! M’n moeder heeft kanker, misschien is ze volgende maand wel dood! Godverdomme! En hoe krijg ik m’n werk gedaan als ik een paar keer per dag gebeld word door het ziekenhuis, familie en m’n vader? En hoe houd ik mezelf sane als m’n vader een paar keer per dag over de vloer komt om mee te eten of om even een kopje koffie te doen, omdat hij ook met z’n ziel onder z’n arm loopt? Hoe kan ik aan mezelf denken als ik de hele dag aan anderen moet denken? En ja, als ik niet goed voor mezelf zorg, dan kan ik ook niet voor anderen zorgen, ik heb het zo vaak gelezen in van die klotekuttyfus-vrouwenbladen, nou, I’m watching myself doing it for weeks now!
Lieverd, ga ff zitten… Doe je ogen dicht! Word ‘es rustig. Het komt goed, met of zonder jou! Trust me! I know…
heb vertrouwen!
het komt goed!
Zou het zelf nooit zo eerlijk hardop kunnen zeggen omdat ik bang zou zijn dat anderen het lezen die me kennen. Maar how true!! Al die cliches…….er zit echt maar 24 uur in een dag en het schijnt dat slapen een must is en geen luxe…..
Lieve Luna, dit is dus de wereld van de mantelzorger, waar al die klote politieke partijen hun mond vol van hebben. Och, daar kunnen we ook op bezuinigen, de mantelzorger pakt het wel op. Ja, oppakken omdat je niet anders kunt, en ook eigenlijk niet wilt. ik hoop wel je gescheld je enorm opgelucht heeft. En als je dit drie keer per dag nodig hebt dan moet je dat vooral doen. De shit is dat je dat dan ook weer tijd kost, tijd die je eigenlijk helemaal niet hebt. Ik geloof dat ik morgen een kaartje naar jou stuur. Jouw muur moet ook maar eens vol raken.
Hou de moed erin, meid
Lieve lieve Luna,
Vandaag zo’n mooi pakketje van je ontvangen van je ploesiepoesieshop! Zo lief!! En dan lees ik hier je blogs en kan me de frustraties en de onmacht zo goed voorstellen, wat een ellende, wat ontzettend KUT! Al had je de lieve kadootjes maanden later gestuurd dat had me niet eens kunnen bommen en de jarige (weet ik zeker) zou hier alle maar dan ook alle begrip voor hebben gehad. Ik ga haar er volgende week mee verrassen, en dan rijst bij mij de vraag…waar kan/wil zou jij eens verrast mee willen worden? Kop op sterke vrouw, houd moed!
Lieve Luna, je hebt helemaal gelijk. Je kunt niet zen blijven onder deze omstandigheden. Probeer jezelf in ieder geval maar heel erg lief te vinden, zelfs als je niet alles kan doen wat je zou willen doen en zelfs als het je af en toe allemaal te veel wordt.
P.S. Het is heel erg vervelend dat je als zzp’er onder dit soort zware omstandigheden geen drol verdient. Ik spreek uit ervaring, want heb ook cavia :-)
Anyway: Liefs!!!!
Je moet aan jezelf denken. Mooie kreet, maar onder deze omstandigheden werkt dat niet. Er is nu maar een ding belangrijk en dat is je moeder. Je beleeft het nu en wordt eigenlijk geleefd door de omstandigheden. Tijd voor jezelf komt wel weer met dan hopelijk je moeder aan je zijde.
Lieve luun, ik weet´t ook niet, hoe jij dat moet doen!En zeker niet als zzp´er. Je mag wel geld (belastingtechnisch) reserveren voor sabbatical, heb ik begrepen, maar ja, dat moet je wel hebben liggen. Ik ben ook maar instant beginner-cavia en niet half zo dicht op de huid als jij. Misschien is een open gesprekje met die lieve gepokte en gemazelde dame die geen cavia speelde een optie voor tips? F*cking hard school om wijzer te worden, hè? Toi toi!
Erg dat het je moeder overkomt, mijn medeleven.
Maar euh, ben je weleens op ADHD getest?
Door onder andere dit briezend weg te typen.
Machteloosheid is het, hopelijk stop de rollercoaster nog even.
Hugggg
Vroeger hadden de mensen nooit tijd om aan zichzelf te denken,dus probeer te waarderen dat er tegenwoordig tussen de ellende door een eeuwigheid van tijd is om aan jezelf te denken. En probeer niet alle mensen die met de steeds beperkter worden de middelen proberen ‘menselijk’ hun medemens te verzorgen over 1 kam te scheren. Doet voor hen pijn. En als jij aan die kant stond, dus zelf verplegende was, zou je denk ik even felle reacties op jouw stukje geven als je nu doet.
@El Alcalde: Heb ADHD-medicatie gehad… een tijdje… ging heel goed… ik werd er alleen bijzonder a-seksueel van… dat is iets minder met mijn baan, HAHAHA! Dus weer gestopt… :-)
@een patientvriendelijke verzorgster: ik heb niet het idee dat ik ALLE verzorgenden over 1 kam scheer… Wat ik ervaar is pure machteloosheid omtrent de hele situatie… want ik begrijp dat een stoma verkeerd aangesloten kan worden en dat m’n moeder daardoor de hele nacht met een lekkende stoma ligt en dat fouten maken menselijk is… ik begrijp het allemaal… en ik blijf ook altijd rustig en ik ga niet lopen schelden, zeker niet tegen het personeel, want die doen (hopelijk) alles wat ze kunnen… maar zo af en toe wordt een situatie als die waar ik in zit een mens even teveel… en dan kan IEDEREEN ongezien de tyfus krijgen ;-)
En dan schrijf ik het van me af en dan voel ik me weer even een rustiger mens en dan kan ik er vandaag weer tegenaan :-)
Fijn dat vandaag een betere dag is :). En als het ff niet meer lukt helpt een goede scheld- of jankpartij het beste. Het is gewoon kut en dat blijft het ook nog wel een tijdje… Je bent machteloos maar je kunt wel doen wat je kunt. En volgens mij doe je dat heel goed!
Vooropgesteld dat ik wilde dat ik allemaal kon uiten wat jij kan uiten en dat ik je situatie begrijp en meevoel, moet je ook begrijpen en weten dat actie weer reactie oproept. Internet is door iedereen te zien en je geeft jezelf altijd heel erg bloot. Maar als ik in mijn nachtdienst weer eens meemaak dat de helft van de patienten eerder kleine kinderen lijken die om pappie of mammie roepen uit hun bed en steeds beginnen te mieren als je niet op tijd bij ze bent..dan begrijp je ook mijn reactie wel.Allemaal eenzame mensen die vroeger door hun kinderen werden geknuffeld in he ziekenhuis, maar die moeten allemaal werken, kinderen naar 10 hobbies brengen, 3 keer op vakantie….
Nou ja, daaar heeft jouw moeder dus geen last van. Haar kind komt in ieder geval. En hoe!
Heel goed Luna! Wij zijn graag je boksbal en kotsbakje! Kom maar op! Soms moet het even…..wat heb je veel te verstouwen meis. Geef je mamsie een dikke knuff uit het hoge noord’n.
Btw, we gaan hier toch niet het zorgstelsel serieus behandelen??? Mag toch hopen dat we her en der even een trap mogen geven omdat we er doorheen zitten? Moet er niet aan denken dat dit de enige patientvriendelijke verzorgster is:
‘Mevrouw, u dacht toch hoop ik niet dat Luna dacht dat ze niet bestaan he? Die patientvriendelijke verzorgers, want u bent gelukkig niet de enige, stel je voor!’
Nee, ik echter, ik ben wel één van die anderen denk’k, die u zeg maar allemaal over één kam scheert, van die drie vakanties e.d. Zo druk, druk, druk. En neemt U mij niet kwalijk voor dit flauwe gedrag, en neemt u dit ook alstublieft niet te serieus. Ik heb vandaag ook even een momentje en gebruik daar deze plek bij Luna voor….
Nogmaals excuus,
Enne, miss Chantal, waar is uw eigen adres voor evt.kaartjes? Ben daar wel voorstander van….kop d’r veur! Lfs
@een patiënt vriendelijke verzorgster: ik begrijp dat je een zware baan hebt en dat als je alleen een nachtdienst draait, je niet overal tegelijk kan zijn. Maar je woordkeus klinkt mij bijzonder onvriendelijk in de oren. ‘Patiënten die als kleine kinderen om pappie of mammie roepen uit hun bed en steeds beginnen te mieren als je niet op tijd bij ze bent’?
De patiënt vormt niet de ellende van je bestaan, kijk dan even naar de politiek en je werkgever.
Cinnner, dat schrijft ze ook:´met steeds beperkter wordende middelen.´En dat ze niet zo´n goed schrijfster is als Luna.
Overigens gisteren op bezoekuur zo´n mierpatient mogen meemaken, die om de paar minuten op zijn belletje drukte, oa omdat er een t-shirtje op zijn bed lag. En dan de toon van deze bedkoning!Toen zijn belletje ´het niet deed´, commandeerde ie alle 3 de andere patienten om te bellen! Als ik ´r werkte had ik zijn belletje allang onklaar gemaakt. Zijn dochter kwam, duidelijk ´omdat ´t zo hoort en mama even te ontzien´ een kwartiertje op bezoek. De haat spatte eraf. Vandaag mocht de tiran naar huis, arme familie. ´k Wist niet dat dat soort exemplaren nog bestond. De andere 3 patienten belden dan uit plaatsvervangende schaamte en meelij met personeel weer te weinig, met natte bedden als gevolg…Niks voor mij, dat werk!
(maar ook een arts van de gang gerukt omdat er bloed uit een patient het infuus instroomde i.p.v andersom…)
@patchwork: Tja, wil er wel begrip voor opbrengen. Maar vind de woordkeuze in de tweede reactie echt erg ongelukkig. Wellicht omdat ik aan de andere kant van de lijn veel beroerde ervaringen heb, zelf als in mijn directe omgeving.
Zorgen voor een ernstig ziek iemand is een marathon vermomd als een sprint. Je moet je strategie aanpassen Luna, je bent aan het sprinten, maar je moet je leven zo indelen dat je een marathon kan rennen. Dit gaat nog heel lang duren. Heel lang. En dan kun je niet alles naast elkaar doen. Dan moet je dingen afwisselen. Dus de ene dag wel friet, de andere weer koken. En de ene dag wel koffie met je papa, de andere werken. en de ene dag krijgt je moeder lekker jouw eten, de andere dag dat wat het ziekenhuis biedt. Niet perfect, maar dat is op dit moment niks.
Welcome to the club. Verder niet teveel met jezelf bezig zijn, je moeder is stervend, niet jij. Hospice, hospice, hospice, daar zijn ze hierop getraind, ook in het begeleiden van de aanstaande nabestaanden, ziekenhuizen zijn hier niet op ingericht.
@Menno: Ja, maar Menno, mijn moeder gaat nog niet dood… het KAN nog wel 2 jaar duren… Kan zelfs nog langer… Ze wordt in het ziekenhuis momenteel nog behandeld voor die buik-infectie (gesprongen abses e.d.)… als die over is (en ze kan weer lopen), dan kan ze in principe naar huis… om het vervolg-kanker-traject in te gaan… Ze is dus nog lang niet uitbehandeld volgens de medici… Van een hospice is nog lang geen sprake… Of er moeten nog meer complicaties optreden (waar niemand meer van op zal kijken)…
best luna, kan alleen maar met je meeleven!! Heb dit traject ook meegemaakt met hospice aan het eind (gelukkig) dan heb je tenminste ook tijd om je liefde te geven ipv alleen maar zorgen. En ja de gezondheidzorg is ontzettend K met een hoofdletter. Ik snap nu wel waarom het allemaal zoveel geld kost!! Maar je kan ze daar niet individueel op aanvallen (met uitzondering van een paar :0) Ben er van overtuigd dat ze echt hun best doen, maar cursus COMMUNICEREN met elkaar en met patienten zou zooooooooo welkom zijn.
sterkte!
Beste Luna,
ik weet niet of dit gaat helpen maar volgens mij ben jij (en vele met jouw) een mantelzorgster. Dat zijn mensen die in hun vrije tijd voor familie, vrienden of andere naasten zorgen. Er is in de meeste plaatsen ondersteuning voor. Dit geldt over het algemeen voor ‘langdurige’ mantelzorgers maar wat daar precies onder wordt verstaan weet ik niet. Je kunt in ieder geval altijd even kijken of er een organisatie bij jou in de buurt is die je kan helpen.
sterkte
gr Siets