LUNA HOUDT HET HOOFD KOEL
“Laten we dit maar niet aan mamma vertellen hè?”, spraken we gisteren af.
Als zij hoort dat m’n vader z’n baan kwijtraakt, dan lijkt dat nieuws me goed voor een hartaanvalletje. Of 2. Of een te hoge bloeddruk voor de rest van haar leven. Of ze springt met haar laatste levenskracht van het Intensive Care-bed om een telefoontje te plegen en de longen uit haar lijf te vloeken en schelden. Kan ze er nu net niet bij hebben. En ze zit ook niet op een toekomst te wachten waarin m’n vader de hele dag om haar heen hangt, want als ze ergens van houdt, dan is het wel alleen zijn en haar eigen dingetjes doen; lezen, borduren en prachtige miniatuur-kunstwerkjes maken. Om 24 uur per dag met m’n vader opgescheept te zijn is niet haar idee van een feestje.
Dat laatste was een grapje.
Mijn ouders hebben mij geleerd; eerlijk duurt het langst. En afgezien van het feit dat m’n vader op dit moment z’n baan kwijtraakt, wat op zichzelf natuurlijk al te bizar en te onwerkelijk voor woorden is, moet mijn vader liegen, of in ieder geval z’n mond dichthouden tegen m’n moeder. Iets wat in hun 38-jarig huwelijk nog nooit, maar dan ook nooit is voorgekomen! En dat, dat vind ik het ergste van deze hele situatie.
“Er moet hier boven wel iemand heel boos zijn op ons”, zei m’n vader gisteren.
“Nee hoor pappa, zo moet je het niet zien”, zei ik.
“Hoe dan?”
“Ik zal nog maar 1 van mamma’s wijsheden uit m’n mouw schudden: ‘ Je wordt altijd overreden door een strontkar, nooit door de gouden koets.'”
“Ja, maar waarom?”
“Geen idee, maar we komen hier samen doorheen.”
Ik wil mijn gedachten niet vervuilen. Ik wil niet boos zijn. Ik wil niet denken: waarom ik? Waarom wij? Waarom mijn vader, die Godverdomme de goedheid zelve is! Die zo puur en oprecht is, zo lief en zo vriendelijk! Die zich z’n hele leven de tyfus heeft gewerkt, amper ziek geweest en met een arbeidsethos waar iedereen een puntje aan kan zuigen! Die nog maar 5 jaar moest werken en dan kon hij samen met mamma van z’n pensioen gaan genieten. Waarom mijn moeder, die zo gezond heeft geleefd, die nog zo actief was, die altijd voor anderen klaarstond, die zo rechtvaardig is, zo behulpzaam, zo mooi, zo creatief? En waarom ik? Waarom ik! Ik vond mezelf toch ook best wel heel lief en goed bezig en ik heb de afgelopen jaren eigenlijk al genoeg op m’n bordje gehad, dacht ik zo. En ik ben echt geen moeder Theresa, maar ik kom er verdomme best wel dicht bij in de buurt!
Maar ik wil mijn gedachten niet vervuilen.
Denk niet; waarom ik?
Denk; juist ik!
Luna – iemand raadde het in een reactie onder een ander stukje ook al aan: neem contact op met het Juridisch Loket. Ik besef dat het ontslag van je vader waarschijnlijk een (iets) minder grote zorg is dan de gezondheid van je moeder, maar de onrechtvaardigheid die je vader is aangedaan is – in tegenstelling tot de ziekte die je moeder heeft getroffen – wel iets waar je misschien zélf wat aan kunt doen. Oudere werknemers genieten vaak meer bescherming en hebben vaak recht op een ontslagvergoeding. Neem contact op met het Juridisch Loket voor advies.
Je hebt een bijzonder mooie manier van kijken. Ik heb dezelfde “antivervuilingsdrang”. Maar je daar soms heel even aan overgeven, kan ook verlichtend werken. Logisch dat het oppopt. Geeft niks. Bewondering voor jou en wat je schrijft. Hou je goed.
‘Kruis naar kracht’, heet dat dan.
‘De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten’.
Plattitudes, loze woorden.
Gewoon kutzooi.
En dan mag je inderdaad best eens ‘godverdomme’ zeggen.
Jeetje Luun, deze lurker vindt dat het nu ook wel ff genoeg is zo… Weet dat er ook door onbekenden heel hard geduimd wordt voor jou en je ouders. Geen idee of het helpt maar we doen het toch maar.
Gelukkig zijn jullie lief; sommigen gaan om zich heen schieten bij tegenslag. Je humor ben je nog niet kwijt. Sterkte!
In de eerste plaats natuurlijk alle sterkte en liefs van de wereld toegewenst. En Je kunt het er eigenlijk niet bijhebben, maar toch: vecht het ontslag van je vader aan, dit kan gewoon niet waar zijn. Iemand die altijd hard heeft gewerkt kan niet zomaar ontslagen worden. Zijn ze helemaal gek geworden.
Hier nog een tip, om je even beter te voelen om even je zinnen te verzetten, om even diep adem te halen om even troost te vinden om even anders te denken dan anders en om even kracht te vinden ga naar de site: http://www.omdenken.nl
klik op de video’s en bekijk een paar filmpjes en je kunt de hele wereld weer aan.. Succes meid
Waarom neemt Onze Lieve Heer mij niet ipv. Mama Lunma? Ik, die bijna een jaar in een rolstoel zit en niet meer kan staan of lopen en het uitzicht op een oplossing totaal kwijt is. Ik, die nog nooit met iemand heeft mogen vrijen; die nog nooit echt van dingen heeft kunnen genieten. Nu ik totaal afhankelijk ben heeft het leven voor mij echt geen zin meer. Waarom krijg ik nou niet iets fataals? Ik ben nu 49, dus hoeveel jaar zal ik nog zo aan moeten tobben? Mama Luna, ik wou dat ik met je kon ruilen.
Ach lief, iedereen die geconfronteerd wordt met dit soort levensgebeurtenissen kent dat soort gedachten als ‘waarom wij?’ tot gewoon ‘waarom?’. Dat er geen antwoord op is, wil niet zeggen dat je het niet ‘mag’ denken. Een mens kan niet altijd rationeel zijn.
Kus!
*respect*