web analytics

KINDERARBEID 2.0

“Willen jullie wat geld verdienen?”, vraag ik.
“Ja”, roepen dochter S. (13) en haar vriendin I. (14) in koor.
“Als jullie nou morgen het hele huis schoonmaken, van boven naar beneden, dan krijgen jullie van ons, eh, eh, hoeveel zullen we doen?”, vraag ik aan de verkering.
“Hoeveel vinden jullie het waard?’, vraagt J. aan de meisjes.
“Eh, 100 euro?”, probeert dochter S.
“Ja, doei”, zeg ik, “ik stel wel even een schoonmaakplan op en dan kijken we wel even.”

Ik schrijf op: ‘Stofzuigen beneden, stofzuigen 2e verdieping, stofzuigen zolder (kantoor niet), badkamer 2e verdieping, badkamer zolder, dweilen beneden, toilet beneden, toilet 2e verdieping, keuken (kastjes afnemen, aanrecht), lege flessen wegbrengen, buiten vegen bladeren, afstoffen hele huis’.

Er zijn 12 klusjes, grote en kleine”, begin ik, “en als jullie ze allemaal doen, dan kunnen jullie per persoon € 2,50 per klus verdienen, dus totaal 30 euro per persoon, maar dan moeten jullie ze wel allemaal doen en niet alleen de kleine dingetjes, dus ook de kutklussen.”
“Is goed hoor”, zegt I.
Dochter S. zucht.
“Jij gaat I. ook meehelpen hoor, anders geef ik alles aan haar”, zeg ik in een poging om streng te doen.
“Ja, maar ik héb geld”, zegt ze.
“Jij vies, verwend, klein pubermeisje, weet je wel hoeveel het minimumjeugdloon is? En jij hoeft hier nooit wat te doen in huis en de kindjes in Afrika die werken voor 10 cent de hele dag op de vuilnisbelt op zoek naar colablikjes en hier in Nederland verdien je als je 15 bent nog geen 3 euro per uur! Nog geen 3 euro!”, zeg ik quasi-boos.
“Okay, okay, okay, ik vind het allemaal goed.”

De volgende ochtend rammel ik de meisjes om 9:30 wakker en om een uur of 11:00 zijn ze zo ongeveer wel wakker genoeg om aan de schoonmaakklusjes te beginnen.

“Hé, niet aaien, maar schrobben, het is je moeder niet.”
“Ik vroeg net nog of de stofzuigerzak niet vol was en of hij wel zoog, maar nu heb je dus alle trappen en de overloop voor niets gedaan, want hij zuigt niet meer, dat merk je toch zelf ook wel, of niet, haha, jullie zijn zeker blond of niet, het moet allemaal opnieuw!”
“Hebben jullie écht de keukenkastdeurtjes schoongemaakt, ook dat randje aan de bovenkant als je ‘m openmaakt?”
“Ramen maak je schoon met Glassex, niet met Andy.”
“Kom op, je hoeft er niet zo chagrijnig bij te kijken, keep your eye on the prize!”

Om 15:00 zijn we alle 3 klaar, want ergens halverwege, tijdens een pauze die volgens de meisjes heel erg nodig was, besloot ik om toch maar even mee te helpen, want er bleek zowel mentaal als fysiek wat sturing wenselijk.

“En, was dat nou zo erg?”, vraag ik als ik ze het geld overhandig.
“Ja, ik dacht dat we veel sneller klaar zouden zijn”, zegt I.
“Ja, echt wel”, zegt dochter S.
“Jullie hebben bijna 4 keer zoveel verdiend als het minimumjeugdloon en ik heb jullie nog meegeholpen ook! Dat wordt nog wat als jullie straks een bijbaantje krijgen.”

Dat ze dat geld sowieso wel hadden gekregen omdat ze allebei zo’n goed kerstrapport hadden en gewoon heel erg lief zijn geweest het afgelopen jaar, dat ga ik natuurlijk niet zeggen.

Stiefmoeder 2.0.

5

LUNA EN DE GRIJZE CONTAINER

Wanneer ik ’s ochtends de straat uit wandel om de hond uit te laten zie ik dat het grijze-container-dag is. Ondanks dat ik de afvalkalender aan de binnenkant van een keukenkastje heb geplakt weet ik nooit wanneer ik de groene, de grijze of de papiercontainer aan de straat moet zetten. Sinds een paar jaar is het de bedoeling dat je het plastic afval scheidt en dan in speciale, plastic zakken voor de deur zet. Ook die plastic zakken zet ik pas voor de deur als ik zie dat de buren het doen.

“Even wachten Nien, vrouwtje gaat even de container halen”, zeg ik tegen Nina en ik loop door de schuur naar de achtertuin, pak de grijze container en onder veel gevloek rol ik de container door de schuur. We nemen elk weekend voor om de schuur om te ruimen, maar doen dat nooit, waardoor de grijze container aan de ene kant over tassen vol met plastic flessen rijdt en aan de andere kant moet ik dozen met oude dvd’s aan de kant schuiven om erdoor te kunnen.

Eenmaal buiten krijg ik de grijze container niet langs mijn Fiat Panda. De buurman heeft zijn aanhangwagen verplaatst en helemaal precies op de centimeter op zijn kant, waardoor de wielen van de grijze container vast komen te zitten tussen die van de Fiat Panda en die van de aanhangwagen van de buurman.

“Godverdegodver”, zeg ik gefrustreerd.
Nina kijkt me aan.

Ik inventariseer het probleem. Ik kan de Fiat Panda niet verplaatsen, want ik heb nog steeds geen extra rijlessen genomen, dus ik weet niet hoe ik een auto in z’n achteruit zet, ik weet überhaupt niet hoe ik een auto moet starten. Okay, ik zou het kunnen proberen, maar de kans dat als ik met de Fiat Panda achteruit rijd en dan de auto van de buurman beschadig is bijna 100%. En ik ga de buurman niet wakker maken om te vragen of hij z’n aanhanger wat wil verplaatsen, want de relatie tussen de buurman en mij is nogal bekoeld sinds ik Rijkswaterstaat heb ingeschakeld wegens een akkefietje met de sloot achter ons huis. En ik krijg de grijze container niet opgetild. Ook niet als ik er eerst wat vuilniszakken uithaal. De enige optie die overblijft; de verkering bellen om hem uit te schelden.

Hartstikke leuk, dat hele feminisme en gelijke rechten en dat je als vrouw precies dezelfde dingen moet kunnen als je man, maar ik wil helemaal niet dezelfde dingen kunnen als mijn man! Ik wil dat mijn man voordat hij naar zijn werk gaat de container buiten zet! Ik vind het buiten zetten van containers en vuilniszakken een typische mannenaangelegenheid! Waarom zet hij eigenlijk nooit de container buiten? Hij kan toch ook even op de afvalkalender kijken? En als hij dat nou had gedaan, dan had hij de Fiat Panda meteen even naar achter kunnen rijden en dan was er geen enkel probleem geweest. Godverdomme. Klootzak.

De verkering neemt niet op.

Ik geef de Fiat Panda een schop en besluit dan maar m’n vader wakker te bellen: “Sorry, sorry, sorry, ik weet dat het pas 7:30 is, maar ik krijg de container niet aan de straat en straks komt de vuilniswagen en dan wordt de container niet geleegd en hij zit helemaal vol en de kerstdagen komen eraan en ik heb er helemaal stress van en ik ben ook heel chagrijnig.”

Nog geen 5 minuten later staat m’n vader naast de Fiat Panda.

“Kon je ‘m niet naar achter duwen?”, vraagt hij.
“Hoe dan?”, vraag ik.
“Gewoon”, zegt m’n vader en hij gaat in de Fiat Panda zitten, haalt ‘m van de handrem, stapt weer uit, en geeft de Panda een klein duwtje naar achter. Precies de 10 centimeter die nodig is om de grijze container erlangs te krijgen.

Handrem.
Oh, ja.

12

HOERA, HET IS EEN NIEUWE SITE!!!

‘En nu, en nu, en nu, nu is het allemaal klaar?’, vraag ik aan Irene.
‘Ja, wat mij betreft wel”, tikt ze in onze chat die de hele dag open heeft gestaan.
‘Okay… dan ga ik nu stukje schrijven dat ik weer online ben… maar ja, HOE DAN?
‘Hahaha… Wel, je schrijft het stukje en als je wilt publiceren schakel je de plugin ‘Coming Soon-mode’ uit.
‘Okay.’
‘En tadaaaa, Luna is weer LIVE & KICKIN!’
‘Ja, maar dan moet ik wel een stukje schrijven, maar ik heb helemaal geen zin om een stukje te schrijven over dat ik weer online ben met een verbeterde, mooiere, functionelere site, want ik wil gewoon weer normale stukjes gaan schrijven.’
‘Doe dat dan.’

Even later.

“J., alles is klaar, alles werkt, ik kan online, maar nu moet ik wel met een goed stukje komen dat ik weer online ben.”
“Ja, je komt nu niet weg met een ‘ja, hallo, daar ben ik weer'”, zegt de verkering.
“Oh, ik had eigenlijk gehoopt dat je zou zeggen dat ik gewoon een foto van een taart moest plaatsen.”
“Nee, je moet niet een stukje schrijven om het schrijven.”
“Oh. Maar dat doe ik toch nooit.”
“En ook geen foto van een taart.”
“Ja, maar ik moet de wereld toch laten weten dat ik er weer ben en dat ik
“Doe dat dan.”

Hallo wereld!
Ik ben er weer.
Ik ben heel blij.
Ik ben supertrots op m’n ontwerp met huistijger.
Ik ben Irene meer dan dankbaar voor al haar technische hulp.
Ik ben extreem opgelucht dat m’n bijna 13 jaar aan archief is meeverhuisd. Inclusief reacties.
Ik heb deze site verwaarloosd en dat voelde niet goed.
Er zal vast nog wel iets niet helemaal goed staan, maar dat maakt voor nu even niet uit, want ik heb sinds maanden weer zin om te bloggen op deze site.
Met mij gaat het heel goed.
Hoe gaat het met jullie?

24

LUNA HEEFT GEDULD

Ik ben heel lief en druk geweest met het ontwerpen van een nieuwe website. Iets met panter en tijger en rood en roze en oranje. Irene, van www.mightymusings.nl heeft ik weet niet veel wat met dat ontwerp gedaan, zodat het mooi in een template past en er superkek uitziet. Ik ben er dus klaar voor op deze site helemaal 2.0 te maken. Het wachten is alleen op het mannnetje dat me gaat helpen om ook de archieven mee te nemen (want ik wil heel graag al mijn teksten en reacties bewaren en zichtbaar hebben op m’n nieuwe site). Ik heb zelf weinig geduld meer, maar gelukkig ben ik ook druk aan het bloggen op www.climaximaal.nl en www.culunair.nl (ja, ik heb eindelijk een kookblog)! Dus… tot heel snel hopelijk… dan ga ik ook hier weer schrijven!

3

LAATJE OPEN, LAATJE DICHT

En daar sta je dan.
In de douche van je ouderlijk huis.
M’n moeder zit met een wit laken om haar schouders op een tuinstoeltje. Even daarvoor had ze me gebeld dat ik de tondeuse mee moest nemen omdat haar haar nu toch echt begon uit te vallen. Een week geleden was het al wat dunner geworden. Zachter. En gisteren hield ze ineens een pluk haar vast, dus het was tijd. Ik had al eerder aangegeven dat ik haar wel kaal zou scheren als haar haar door de chemo uit zou gaan vallen. We hebben immers een tondeuse in huis en ik vond het een vreselijke gedachte om m’n moeder naar een kapper te laten gaan. Zoiets moet thuis.

Maar ja, daar sta je dan.
In de douche van je ouderlijk huis.
En dan moet je dus niet gaan denken aan dat dit de douche is waar je als klein meisje altijd samen met je vader ging douchen. Ik achter hem in het hoekje. De laatste minuut het water altijd nog even extra heet. Voor de lekker.

De kunst van het leven is het op het juiste moment opendoen van laatjes. En ze op het juiste moment ook weer dichtdoen. Het laatje met herinneringen moet soms dicht om dingen in het heden te doen. In het nu te leven. Te overleven. Om nu die haren van m’n moeder af te scheren. Nu.

“Ik vind het nogal wat hoor”, zeg ik terwijl ik met de tondeuse in m’n hand sta.
“Hoezo? Moet ik het zelf doen?”, zegt m’n moeder kordaat.
“Nee, nee, dat hoeft niet, maar het is wel een dingetje hoor”, slik ik.
“Helemaal niet, het moet toch.”
“Moet ik het anders doen?”, vraagt m’n vader.
“Nee, ik doe het wel, ik weet dat het moet, maar toch.”

Na 10 keer aanhalen durf ik eindelijk de tondeuse over het hoofd van m’n moeder te laten gaan.

“Oh, dat kriebelt”, zegt ze.
“Helemaal Kojak, mam”, zeg ik.

Wanneer ik haar even later aankijk moet ik concluderen dat het niet eens zo heel stom staat. En niet eens zo vreselijk typisch kankerpatiënt.

“Je hebt eigenlijk een heel mooi hoofd”, zeg ik.
“Ge bin nog steeds een knap vrouwke hoor”, zegt m’n vader.

Met z’n drieën gedaan.
Zonder te huilen.
En een herinnering erbij om later weer een keer uit een laatje te halen.
Huilen kan altijd nog.

13

NOW IT’S ALL IN YOUR HANDS

Het is alweer 1,5 jaar geleden dat m’n moeder 3 weken op de intensive care lag.

Ik kon niks.
Afwachten.
Er alleen maar naast zitten.
3 keer per dag.
Machteloosheid.
Insjallah.

“Je wil iets voor haar doen hè?, zei een verpleegkundige toen het me weer eens teveel was geworden en ik stond te huilen op de gang. En daar moest ik alleen maar meer van huilen, want dat was het. Je wil iets doen. Iets wat haar pijn verlicht. Wat haar strijd verlicht. Iemand van wie je zoveel houdt er zo bij zien liggen, dat is gewoon een film. Een hele foute film. En al moet je er eigenhandig wat stekkers uittrekken, je wil dat die film stopt. Dat haar pijn stopt.

Hoe fijn was het dat m’n moeder weer enigszins aanspreekbaar was. Kon ik eindelijk weer wat doen. Voor haar. Want dat machteloze, dat totaal overgeleverd zijn aan de doktoren, de verpleegkundigen, het lot, God, dat is niet echt een gemoedstoestand waar ik wat mee kan.

“Wil je muziek?
‘”Wil je televisie?”
“Wil je dat we je voeten masseren?”
“Wil je een ijsje?”

En dan zit je je moeder ineens een perenijsje te voeren. Zo’n 3 keer per dag. We hadden het kleine vriezertje van de intensive care volledig volgebouwd met waterijsjes in alle smaken, maar ze wilde uiteindelijk alleen maar perenijsjes.

En al is de situatie nu niet te vergelijken met die van 1,5 geleden, toch is het er weer eentje van machteloos afwachten. En ik kan niks doen. De eerste van de 6 chemokuren zit erop en het is gewoon kut om te zien dat m’n moeder niet bij het percentage kankerpatiënten hoort dat geen last heeft van de bijwerkingen.

“Willen jullie morgen spaghetti bolognese?”

Even langs op de koffie.
Afwachten.
Koekje voor Nina.
Machteloosheid.
Insjallah.

6

OVER KOETJES, KANKER, KUTJES EN KALFJES

“Op wie lijk jij eigenlijk het meest?”, vraagt de verpleegkundige.
De vraag overvalt me.
“Eh, op m’n moeder natuurlijk”, zeg ik. “Als ik m’n haar strak achterover heb en als ik me niet heb opgemaakt, dan kijk ik wel eens in de spiegel en dan ben ik het sprekend.”
“Ja, dat gaat allemaal vanzelf”, zegt m’n vader, “ik liep laatst met je moeder in de stad en toen zei iemand dat jij”, hij kijkt naar m’n moeder, “zoveel op jouw moeder ging lijken.”
“Maar het opgeruimde karakter heb ik van m’n vader hoor”, lach ik.
“Ja, maar het creatieve heeft ze weer van mij”, zegt m’n moeder, “en ze kan heel erg goed koken.” “Ja, je komt heel opgewekt en positief over”, zegt de verpleegkundige, “mag ik vragen wat je doet voor beroep?”
“Eh, ik ben tekstschrijver en ik schrijf voornamelijk over seks en seksspeeltjes.”
Ja, die zag zij niet aankomen.
“Oh, eh, eh, en hoe kom je aan je onderwerpen dan?”
“Ik krijg die speeltjes opgestuurd en die test ik dan zelf.”
“Oh, echt?”
“Ja, echt, maar ik doe nog wel meer hoor.”
“Ze heeft hier vorig jaar schilderijen opgehangen”, zegt m’n moeder.

Na 1,5 uur praten over chemotherapie, immunotherapie, pillen voor de misselijkheid, pillen voor de dit, bellen als er dit, bellen als er dat, letten op dit, letten op dat, deksel op het toilet en dan pas doortrekken en dat dan 2 keer en weet ik veel hoeveel foldertjes en papiertjes, mag het ook wel heel even over iets anders gaan.

“Jullie zullen wel heel trots zijn”, zegt de verpleegkundige als ik in 5 minuten m’n hele CV heb besproken.
“Ja, dat zijn we zeker”, zeggen m’n ouders.
“En is verder alles duidelijk?”, vraagt ze.
We knikken alle 3.
“Dan zie ik jullie vrijdag.”
“Je zou bijna zeggen dat we er zin in hebben, hè mam?”, zeg ik.

Morgen begint m’n moeder met de chemo- en immunotherapie.

5

BEST DRESS EVER


Dit is by far de allergaafste jurk EVER! Hij kost € 99,95 bij www.topvintage.nl en ik ben er dus keihard voor aan het sparen (ik heb al bijna 4 maanden niks gedronken, dus je zou denken dat ik er al een stuk of 27 had kunnen kopen). Maar al moet ik de hele maand droog brood eten, deze jurk has my name written all over it! Hij staat hier op me te wachten: KLIK!

5

MAAR HOE GAAT HET NOU MET LUNA?

Iemand wees me erop dat ik nog wel even in september 2013 een stukje op deze site moest gaan posten, want anders zou ik voor het eerst in 12,5 jaar een hele maand overslaan in m’n archief. En ja, dat kon natuurlijk niet de bedoeling zijn. En nee, dat is ook niet de bedoeling. Ik mis het schrijven hier. Heus wel. Echt wel. Het wordt tijd om deze site om te zetten van Pivot naar WordPress en daar zit ik al maanden tegenaan te hikken. Ik heb geen zin om te schrijven, omdat ik weet dat ik straks alles moet veranderen. Dat ik moet hopen dat al m’n teksten bewaard blijven en vooral goed kunnen worden overgezet. En al m’n reacties. En afbeeldingen. Ik raak al in paniek als ik eraan denk. Maar al m’n tijd en aandacht is de laatste weken in www.climaximaal.nl gaan zitten. Wegens een probleem met Google raakte ik daar een paar weken terug ineens 80% van m’n bezoekers kwijt en dus ook 80% van m’n inkomsten via die site (en ja, ik, wij, hebben dat geld nodig voor onze boodschappen, want ook hier is het crisis). Allemaal zwaar kut en zwaar klote, juist omdat het zo ontzettend goed leek te gaan. Met hulp van de allerliefste nerds is alles nu weer enigszins opgebouwd, maar voordat Google weer écht m’n vriend moet ik vooral heel veel geduld hebben. En dat is nou juist iets waar het bij mij aan ontbreekt. Wat ik van deze hele toestand heb geleerd; grote bedrijven nemen de wereld over. En het zijn allemaal bitches! En je bent er afhankelijk van. Ik ben er afhankelijk van. En ik ben naïef. Verdomme, wat ben ik naïef. En misschien zou het wel eens handig zijn om mensen wat minder snel te vertrouwen, niet uit te gaan van het goede van de mens, niet te geloven dat iedereen het beste met me voorheeft. Ik moet niet verwachten dat ik door eerlijkheid vanuit mijn kant ook meteen eerlijkheid van een ander terugkrijg. Ik moet er sowieso niet van uitgaan dat iemand altijd eerlijk tegen me is. Ik zou op m’n 37ste toch wel een keertje van die roze Hello Kitty-bubble af moeten stappen of niet? Maar waarschijnlijk blijf ik de rest van m’n leven naïef. Dus, hoe gaat het nou met Luna? Ach, best goed. Ik leef nog. En ik draag nog steeds bloemen in m’n haar.

6