LUNA, P. EN EEN NOTARIS MET EEN KIKKERSTEM

“En wat doet u eigenlijk in Tiel?”, vroeg een kakker met een kikkerstem en een Youp van ’t Hek-bril. “Wonen”, lachte ik. “Ja, dat begrijp ik, maar wat voor een werk doet u daar?”, vroeg hij. “Ik maak poesjes van stof”, zei ik en het leek me gezien de setting van dit gesprek beter om mijn werkzaamheden als seks-schrijver maar achterwege te laten. Al had ik het 9 jaar eerder wel ter sprake gebracht. “Oh, dus u bent een ontwerper?”, vroeg de kikkerstem. “Eh, nee, niet echt”, zei ik, “mensen sturen mij een foto van hun kat en die maak ik dan helemaal na als een soort van knuffel.” “Oh”, zei de kikkerstem en hij begon een heel verhaal over een vriend van hem die recent was overleden, maar toch zoveel had gehad aan de vriendschap met zijn kater Jules en dat Jules na het overlijden van zijn baasje helemaal ontdaan was geweest, kotsen en alles en heel luid miauwen. Het verhaal kwam niet helemaal bij me binnen. Joehoe! Pik! Ongelooflijke kakker dat je bent! Met je ongelooflijke kikkerstem! Joehoe! Ik zit hier in jouw notariskantoortje met veel te dure tapijten en kunst aan de muur! En ik zit hier niet om je geouwehoer over Jules aan te horen, ik zit hier om alle contracten die ik nog had lopen met ex P. te ontbinden! Ik zit hier niet voor m’n lol! Ik heb hier 1,5 jaar voor in de stress gezeten! Ik heb hier 1,5 jaar tegenop gezien! Ik heb me kapot gejankt gisteren! Dit is misschien wel de laatste keer in m’n leven dat ik P. zie, dus hou jij je kutpraatjes over Jules maar lekker voor je en regel dit hele officiële gebeuren zo snel en zo pijnloos mogelijk, want als je over katten gaat praten, dan gaat het binnen de kortste keren over onze eigen katten! “Jullie hebben alles goed doorgelezen?”, vroeg de kikkerstem. Ja, dat hadden we. “Ik ga het toch nog even met jullie doornemen”, zei de kikkerstem. Was goed. En na een hoop gepraat en een hoop handtekeningen zetten waren wij dan eindelijk klaar. Eindelijk écht van elkaar af. Eindelijk de laatste touwtjes doorgeknipt. En in de hal van het Amsterdamse notarispand haalde P. mijn jas van de kapstok en hield ‘m gespreid voor me open. Ik keek ‘m aan. “Moet je daar zelf ook niet een klein beetje om lachen?”, vroeg ik. Maar voor het eerst en voor het laatst piepte ik mijn armen in een jas die hij voor me vasthield. Daarna hield hij ook keurig de deur voor me open. En wij gingen ieder onze weg.