EN JE HEBT HET MAAR TE SLIKKEN

Er zijn van die dingen waar je pas over na gaat denken als je ermee geconfronteerd wordt.

Mijn moeder betaalt momenteel een zeer flink bedrag per maand voor haar verblijf in de verzorgingsinstelling, oftewel AWBZ-instelling. Mijn ouders moeten dit bedrag betalen omdat het CAK dit heeft vastgesteld. Dit bedrag, 350 euro per maand, is vooral nogal fiks, omdat alle kosten van mijn ouders gewoon doorlopen. Huur. Energie. Ziektekosten. Telefoon. Kabel. Alles. Die 350 euro is dus nogal moeilijk op te brengen voor een gezin dat het normaal altijd prima had, maar nooit breed.

Het enige dat mijn moeder thuis niet meer doet is eten. En douchen, vooruit. Maar al eet m’n moeder niet thuis, alle kosten qua eten gaan voor ons gewoon door. Wat zeg ik; onze uitgaven qua eten zijn zelfs hoger dan als mijn moeder thuis zou wonen. Want wij maken éxtra kosten.

Om 15.00 wordt de kar met eten binnengereden op de afdeling van mijn moeder en die blijft staan tot een uur of 17:00. Dan wordt de warme maaltijd opgediend. En eenieder die wel eens 2 uur bloemkool heeft warm gehouden weet; niet lekker. Mijn moeder vindt het eten dan ook niet lekker. En het is ook niet lekker, ik heb het geproefd. Dus ik kook nog bijna dagelijks voor mijn ouders. Gelukkig kookt mijn lieve tante R. ook een dagje per week en ik zorg dat ik altijd genoeg dingen in de diepvries heb voor het geval dat ik een dagje niet in staat ben om te koken, zodat mijn vader dat kan opwarmen.

Als je ziet dat je moeder de allergoedkoopste aanmaaklimonade krijgt, de limonade die bol staat van de E-nummers, de limonade onderin het schap, die van 39 cent per fles, dan ren je al snel naar de supermarkt om een fles versgeperste jus d’orange te halen.
Soms is er geen broodbeleg op m’n moeders afdeling. Of nou ja, wel hagelslag, maar alle vleeswaren zijn op. Alleen de bloedworst is nog over. Lekker! Bloedworst! Not.
Voor de lunch is er altijd soep op de afdeling. Fijn! Maar mijn moeder lust sommige soepen niet, doordat haar smaak is veranderd door alle narcoses die ze heeft gehad. Ze heeft liever een Cup-a-Soup-je en die kreeg ze ook de eerste weken. Onlangs kreeg ze te horen dat dat budgettechnisch niet meer mocht. Het werd te duur. En van zo’n bericht kan ik wel janken. Stampvoeten. Gillen. Schreeuwen! Ze betaalt 350 euro per maand voor haar zorg met verblijf! Godverdegodver!! Ik weet niet wat de kosten voor zo’n zakje soep zijn qua inkoop, maar meer dan 20 cent kan het niet zijn. En wat doe je dan als liefhebbende man en liefhebbende dochter? Dan leg je je bij zo’n mededeling neer en koop je zelf alle smaken Cup-a-Soup.
Toetjes-technisch is het ook een klein drama daar in het verzorgingshuis. De allergoedkoopste vanillevla, met een chemische smaak en met wederom een aantal E-nummers. En omdat je weet dat een toetje zo lekker weg eet én voor extra calorieën zorgt, dan zorg je ervoor dat je moeder elke dag een toetje krijgt in de smaak die zij wél lekker vindt; stroopwafel, bitterkoekjes of citroenkwark.

De verzorgers van mamma kunnen hier helemaal niets aan doen en vinden zij het waarschijnlijk net zo kut en klote als wij. Die zouden ook het liefst hun patiënten elke dag verse maaltijden voorschotelen en elke dag een gebakje bij de koffie en ’s avonds een advocaatje of glaasje wijn met een bakje nootjes en chipjes en een toastje eiersalade of paté.

Wat wij zouden kunnen we roepen: “Mamma, je moet gewoon eten wat de pot schaft daar in dat verzorgingshuis, je betaalt ervoor.” Wat de diëtiste roept: “Mevrouw van den Heuvel, u moet goed eten! U moet aankomen! Aankomen. U moet niet ondervoed raken! En hier, mevrouw van den Heuvel, hier heeft u nog een fijne Nutricia eiwitrijke shake, daar kikkert u van op. Wel elke dag drinken hoor! En helemaal op! Oh, u vindt het niet lekker? U vindt ze chemisch smaken? Nou, dan doen we er een scheutje aanmaaklimonade doorheen. Oh, u lust die aanmaaklimonade ook niet, ja, dan weet ik het ook niet meer hoor.”

Godverdomme.

Helemaal niks mis met die shakes hoor, ik ben ervan overtuigd dat ze zeker een uitkomst zijn voor mensen met slikproblemen, mensen die echt ondervoed zijn, mensen die moeite hebben met eten na een operatie, mensen die wonden hebben of mensen die niet goed kunnen kauwen. Maar vers is altijd beter! Altijd! En ik weet niet hoeveel zo’n flesje Nutricia kost, qua inkoop, maar ik denk dat het wel in de buurt komt van de 2 euro per stuk. En dan mag mijn moeder tussen de middag geen kopje oplossoep krijgen omdat dat budgettair niet meer gaat? Fuck off.

Het zijn regels. Kutregels. Het zijn afspraken. Van de levensmiddelen-industrie. De ziekenhuis-directeuren gaan fijn met de mannetjes van Unilever of Nutricia op een werkvakantie, ergens waar het warm is natuurlijk. Iets tropisch. Sint Maarten bijvoorbeeld. En dan zegt het Unilever-mannetje: “Onze product developers zijn weer goed bezig geweest! Hebben een nieuwe smaak ontwikkeld voor die eiwitrijke shakes. Tropical! Geinig hè? En alles zit erin hoor, zoals je van ons gewend bent. En de verzorgenden geven de patiënten gewoon 3 keer per dag zo’n shake. Dan blijven ze mooi op gewicht en krijgen ze alles wat ze nodig hebben gewoon binnen. Dan hoef je geen tussendoortjes voor te zetten en als het ontbijt een keer wordt overgeslagen is dat ook geen probleem. Scheelt je 40 manuren per week per afdeling van 10 personen en natuurlijk de kosten van die tussendoortjes. Nou, en dat is een enorme besparing, zie, ik heb het even voor je op papier gezet. En als je hier nou even tekent, dan gaan we volgend jaar lekker met z’n allen 2 weken vergaderen in Thailand. Zal ik nog een flesje champagne bestellen?”

Mijn moeder is weer bijna terug op haar oude gewicht. Heeft weer kleur op haar gezicht en weer wat vet op haar botten. En dat komt niet door die flesjes Nutricia, wat de diëtiste misschien denkt. Want mijn moeder kiepert die flesjes Nutricia met alle liefde door de spoelbak. Dat komt doordat mijn moeder met mijn pot mee-eet. Dat komt omdat ik bijna elke dag een kaas-worst-plankje voor m’n moeder meegeef aan m’n vader, zodat ze die ze ’s avonds bij het tv-kijken kan opeten.

Je wordt doodgegooid met campagnes als; Kies gezond. Kies bewust. Kinderen worden te dik! Eet minder vet! KIES GODVERDOMME VOOR ONZE PRODUCTEN! Kies voor Unilever! Kies voor Nutricia! En ja, natuurlijk moet er op scholen gezonder worden gegeten, we komen onze gezonde muesli-repen wel een keertje promoten, maar we willen ook graag onze automaat met Snickers, Marsen en Nutsen in de kantine zetten! En ja, we willen graag dat je producten met een ‘Ik Kies Bewust’-logo eet, maar natuurlijk staat dat logo alleen op producten van onszelf, dat is toch logisch, want wij betalen die campagne! Wij zitten in de stichting ‘Ik Kies Bewust’! Wij ZIJN de stichting ‘Ik Kies Bewust’.

Maar dan ben je oud. Dan lig je in een verzorgingshuis. En dan héb je niets meer te kiezen. En als je geen liefhebbende partner of kinderen hebt, dan wordt die Nutricia je vanzelf door je strot geduwd.