Categorie: Geen categorie

Ik wist natuurlijk al veel langer dat het einde van Bruce in zicht was. Want hoewel Bruce voor mij altijd Baby Bruce zal blijven, kon je de laatste paar maanden toch echt meer spreken van Bejaarde Bruce. Hij was op. Hij nieste en hoestte al een paar jaar vrolijk om zich heen en hij had sinds 1,5 jaar een niet-operabel gezwel onder z’n keel. Maar met af en toe een kuurtje antibiotica en wat ontstekingsremmers konden z’n problemen steeds onderdrukt worden en hij was altijd nog steeds z’n eigen irritante zelf, at goed, dronk goed en lag de hele dag bij me in de buurt. Tot ik vorige week opmerkte dat het gezwel in z’n nek nu wel erg groot aan het worden was. En hij was nog wel zichzelf, maar z’n haar zat niet meer echt goed en z’n ogen stonden ietwat glazig. Een paar keer per dag moest ik hard geworden snot van z’n neusje verwijderen. “Ik denk dat we binnenkort z’n laatste antibioticakuur moeten gaan halen”, zei ik tegen M., “want het wordt nu echt een oud mannetje.”

En je wil er niet aan, je doet alsof het heus nog wel gaat, alsof hij nog maanden, liefst jaren, verder kan, maar in de nacht van dinsdag op woensdag zat ik in m’n badjas met Bruce op schoot en ik wist het; dit wordt ‘m niet meer. Dit worden geen maanden en geen jaren meer, dit worden nog een paar weken.

De volgende ochtend kon Bruce meteen terecht bij de dierenarts die het eens was met mijn conclusie; dit kan nog 1 keertje iets beter worden, maar echt beter wordt het niet meer. Bruce was 6 ons afgevallen en z’n niertjes voelden ook niet helemaal lekker meer aan. Maar je wil er niet aan om ‘m te laten gaan. Je wil het niet en je kan het niet, dus de dierenarts gaf Bruce nog een antibioticakuurtje mee, waardoor hij waarschijnlijk wel weer een opleving zou krijgen en Bruce ging in z’n kooitje weer mee naar huis.

En je wil er niet aan, dus je ziet in alles een opleving. Oh, kijk, hij drinkt weer. Oh, kijk, hij neemt een paar happen voer. Oh, kijk, hij loopt weer even naar buiten om in de zon te gaan liggen. Maar het was vooral een oh kijk, zo kan hij nog wel een paar weken bij me blijven, maar wat doe ik mezelf en wat doe ik Bruce dan aan? Dan worden het weken gevuld met ‘Bruce nog 1 keer bij me in bed slapen’, ‘Bruce nog 1 keer met me op de foto’, ‘Kantoorkater Bruce ligt nog 1 keer op schoot terwijl ik aan het werk ben’ en ‘Bruce ligt nog 1 keer in een mandje met wol terwijl ik dromenvangers maak’. En wat had ik dat allemaal graag nog een keer gedaan, maar in de nacht van woensdag op donderdag zat ik weer in m’n badjas met een voorzichtig spinnende Bruce tegen me aan en besloot dat het tijd was.

Donderdagmiddag is Bruce veilig in mijn armen ingeslapen en sindsdien probeer ik niet in pathetische zinnetjes te vervallen als ‘M’n hart heeft een gat ter grootte van Bruce’, ‘Hij was 15 jaar m’n beste vriend’, ‘Hij was altijd bij me’, ‘Ik ga kapot van verdriet’, ‘Ik kom hier nooit meer overheen’, ‘Kon ik nog maar ééééééven bij ‘m zijhijhijn’. Want al voelen die zinnetjes nu wel zo, ze komen allemaal op hetzelfde neer; ik mis Bruce.

Ik mis z’n fysieke aanwezigheid, maar verder hoef ik ‘m niet te missen, want als er 1 kat al 15 jaar verweven is met mijn leven, dan is hij het. Ik zal z’n zwarte haren en z’n hard geworden snotklodders nog maanden, waarschijnlijk jaren, tegenkomen op plekken waarvan ik het niet verwacht. Bruce’s hoofd was het logo van de PloesiePoesies en in elk doosje, bakje of vakje hier in huis zit wel iets wat met de PloesiePoesies te maken heeft. Bruce hangt in kleine schilderijtjes door het huis. En elk blikkieblikkie dat ik in handen heb doet me aan hem denken. Elk plakje ham ook trouwens. Z’n foto’s zitten in elk plog dat ik maakte en vanaf dag 1 dat hij in m’n leven kwam heb ik op deze site over hem geschreven. En mocht ik ooit een dag niet aan hem denken, dan zijn er elke ochtend weer nieuwe Facebook-herinneringen die me binnen no time weer laten zien wat een geweldige kat het was.

Bruce is dood, lang leve Bruce!

“Met Luna.”
“Hoi, met Mona, van Curves Tiel.”

Oh, God. Oh, Lord. Ik dacht even online wat informatie op te vragen over een soortement van fitness-trainingsprogramma speciaal voor vrouwen in Tiel. Ik hoopte op een e-mail. Of eigenlijk hoopte ik helemaal nergens op, want ik was allang weer vergeten dat ik 2 dagen daarvoor via een clickbait-Facebook-actie zélf had aangegeven dat ik wat meer informatie over het Curves-fitness-programma wenste te ontvangen.

“Heb je tijd om even langs te komen, dan leggen we je alles uit?”, vroeg Mona.

En ik ben een slechte nee-zegger, al helemaal aan de telefoon, dus een dag later sprong ik op m’n fiets, richting de Curves-fitness-studio. Het Curves-systeem, steeds een fitness-toestel voor 30 seconden gebruiken, dan 30 seconden een beetje een discodansje doen op een matje en dan weer door naar een ander toestel voor 30 seconden, werd me keurig uitgelegd. De clickbait-Facebook-actie hield in dat ik dit hele systeem 30 dagen kon proberen voor 30 euro, dus ach, why not!!! Schrijf me maar in!

“Hoe oud ben je?”, vroeg Richard, de man van Mona.
“Ik ben 42”, zei ik.
“En wat doe je?”
“Ik test seksspeeltjes, ik heb een blog waarop ik reviews schrijf.”
“Dus je hebt een zittend beroep?”

Ehhh.
Ehhh.
Dit was een strikvraag!
Ehhh.
Ehhh.

“Nou, het testen doe ik niet zittend hoor, maar het schrijven van een review wel en daar ben ik langer mee bezig, dus eh…”
“Dus je hebt een zittend beroep?”
Ehhh.
Pas toen snapte ik dat hij gewoon wilde weten of ik een actieve, fysieke baan had of niet. Ik dacht dat hij vroeg; test je die toys terwijl je achter je computer zit met geile filmpjes of lig je de hele dag in bed met die vibrators? Maar hij was gewoon keurig z’n vragenlijst aan het afwerken en verblikte of verbloosde niet van een 42-jarige dame die seksspeeltjes testte for a living. Hij heeft Tielse vrouwtjes van 80+ rondlopen in z’n gym, vrouwen die 10 kinderen hebben gekregen, vrouwen die de oorlog hebben meegemaakt, vrouwen die al 100 kilo zijn afgevallen met het Curves-systeem! Die hebben pas écht interessante verhalen te vertellen.

“Ja, ik heb een zittend beroep.”

“Heb je je agenda bij je?”
Ehhhh.
“We gaan meteen 5 afspraken inplannen en die eerste 5 afspraken wordt je begeleid op de toestellen.”
“Okay.”

“En je kan ook punten sparen. Iedere keer als je komt dan krijg je een stempel en als je kaart vol is dan krijg je…”
“Een flesje rosé?”
“Nee, een drinkbeker of een T-shirt.”
“Oh. Okay.”

Dit is de honderdste keer dat ik begin met iets fysieks. Iets gezonds. Iets sportiefs. I know.

Maar keer op keer opnieuw beginnen is ook een soort van volhouden.

Beste Anouk,

Ik heb de afgelopen maanden wel eens wakker van jou gelegen. Van jou! Iemand die ik nog nooit heb gezien! Ik heb zelfs bijna ruzie met mijn partner gehad om jou. Hij vond dat ik moest proberen je te negeren. Dat ik maar niet meer op jouw FB-timeline moest kijken, omdat ik daar gewoon iedere keer hartstikke boos van werd. En verdrietig.

Maar hé, ik denk dat jij de afgelopen maanden ook best veel aan mij hebt gedacht, gezien de dromenvangers die je al een tijdje verkoopt via Facebook en diverse andere kanalen.

Die dromenvangers lijken qua stijl namelijk wel héél erg veel op de dromenvangers die ik maak. En niet alleen qua stijl, maar ook qua manier van presenteren.

Ik wil je vragen hiermee te stoppen.

Jij kopieert mijn stijl en mijn manier van presenteren en dat lijkt me karma-technisch niet helemaal de bedoeling. Daarnaast werk jij, waarschijnlijk zwart, ver onder de prijs die ik als eerlijke ondernemer vraag (ik draag 21% BTW af over elke dromenvanger die ik verkoop en aan het einde van het jaar ook nog eens een flink percentage inkomstenbelasting).

Ik wil je nogmaals en heel expliciet vragen om te stoppen met het schaamteloos kopiëren van mijn stijl, mijn ideeën én mijn manier van presenteren. Ik denk dat je precies weet welke stijl en welke ideeën ik bedoel.

Ik wens je SWEET DREAMS,

Luna / Maaneschijn.nl

Ik ben een hoarder. Of, in het geval van levensmiddelen; ik ben een hamsteraar. Ik koop vaak dingen die ik denk echt nodig te hebben of te kunnen gebruiken. Vervolgens vergeet ik ze, gebruik ik ze nooit en na een paar weken, maanden, jaren (ik kwam laatst een blik ananas tegen uit 2008) gooi ik ze weg. Zonde!

Ik denk dat M. en ik samen per maand zo’n € 500,- aan boodschappen besteden. Minstens. Aan ‘het huishouden’. Dus ook; uit eten, eten bestellen, snacken hier, snacken daar, cocktailtje hier, cocktailtje daar. Living the good life!

Dat gaat per 1 maart, in ieder geval voor een maand, veranderen. Wij gaan leven van 5 euro per dag. Niet omdat we onze huidige levensstijl niet meer kunnen betalen, maar gewoon omdat ik (M. onder licht protest) het even wat soberder wil. Heel even terug naar de basis. Eten omdat je moet eten. Eten omdat je honger hebt en niet eten omdat je trek hebt. En… ja, ik weet het; er zijn mensen die écht van misschien nog wel minder dan 5 euro per dag moeten leven. Die hebben het allemaal écht heel slecht en ik ga maar een beetje doen alsof met m’n volle diepvries en 3 volle keukenlades, terwijl anderen echt afzien en de voedselbank en honger en kindjes die zonder brood naar school gaan en hoe haal ik het dan in m’n hoofd om zo’n ‘challenge’ te doen??? In Afrika hebben ze helemaal niks te eten!!!! Snap ik allemaal. In Afrika hebben ze ook geen diepvries die leeg moet.

En… als we op deze manier € 500,- – (31 x 5) – € 155,- = € 345,- kunnen (be)sparen dan zou dat heel fijn zijn. Misschien plak ik er nog wel een maand aan vast! En nog één (okay, niet overdrijven). Hoe ik het ga aanpakken? Net zo chaotisch als de rest van m’n leven, al heb ik wel een paar regels.

Zin in Chinees (€ 25,-)? Zin in friet (€ 15,-)? Zin in een bakje kibbeling van de visboer (€ 7,-)? Pech.

Zin in chips, chocolade, chocolade-ijs (Oh Lord, die nieuwe halve-liter-bakken van Magnum, ik denk dat ik er daar de afgelopen maanden toch zeker 2 van per week heb gegeten) (€ 4,50 per stuk), koek of snoep? Pech.

Van de -15 kilo die ik na m’n scheiding ben afgevallen is er nog maar -10 over. Nog steeds een enorme prestatie en ik ben nog steeds een lekker wijf (dat was ik ook met +15 kilo), maar ik zou het toch wel prettig vinden als ik weer onder de 70 kilo weeg. Dit zou een leuk bijkomend voordeeltje zijn.

Zoveel mogelijk eten uit de diepvries. Ik denk dat ik nog voor 5 of 6 dagen vlees in de diepvries heb en voor 4 keer een ‘complete’ maaltijd (als in; pastasaus, Indiase curry).

Zoveel mogelijk koken met dat wat ik al heb. Ik heb 3 keukenlades met blikken van dit, glazen potten van dat, zakjes van dit, zakjes van dat. Bijna schandalig voor een huishouden van 2! En ik heb alle kruiden van de wereld al in huis, dus ook daar hoef ik me niet druk om te maken.

Schijf van 5? Daar deed ik al niet aan, dus dat ga ik nu ook niet doen. Broodjes knakworst als avondeten? Dikke prima. Ik ben geen mueslimeisje en ga dat ook nooit worden (ik heb nog wel een zak muesli ergens volgens mij, uit 2001, schijnt een heel goed jaar voor muesli te zijn, dus wie weet wordt dat binnenkort ons ontbijt, scheelt weer een paar boterhammen).

Er worden geen calorieën gedronken. Dus geen wijn tijdens het koken, tijdens het eten of na het eten. En ook geen flessen frisdrank of sappen. Zelf een smoothie maken in de ochtend mag wel (en ja, daar heb je dan sinaasappelsap voor nodig). Ik heb nog genoeg thee in huis voor een half jaar en nog genoeg koffie voor 2 maanden. Verder is kraanwater prima.

Minder vlees. Veel groente. Meer fruit. Hoera voor de Turkse supermarkt!

Plannen. Dit doe ik eigenlijk al door elke vrijdagochtend de weekboodschappen bij de LIDL te halen. Het probleem is; we never stick to the plan.

Ook zal ik nog steeds af en toe voor m’n ouders koken. Dit valt ook gewoon binnen het 5-euro-per-dag-budget. Dit wordt trouwens ook weer gecompenseerd door het feit dat we altijd eieren van m’n ouders krijgen, regelmatig een pond kaas en vlees (m’n vader kan bijna een slagerij beginnen met alle vleespakketten die hij wint met vissen).

Ik zal een diepte-verslag geven van de inhoud van mijn keukenlaatjes. Als je weet wat je hebt, dan eh, weet je wat je hebt. Ik weet nog wel dat ik een pak polenta heb. Polenta! Nog nooit iets mee gemaakt. Zal eens tijd worden.

Ik heb niet stiekem nog heel veel boodschappen gedaan voordat ik morgen begin.

Ik zal hier regelmatig mijn budget-recepten delen en misschien ook nog wel meer tips, maar ja, Jesus, wie ben ik om huishoudtips te gaan geven? Ik doe zelf ook maar wat.

Ik heb in ieder geval weer iets om over te bloggen of te ploggen! Dus morgen; dag 1!

“Ik ben een marinier.”
Ik geloofde je.

“Ik heb gevochten in Rwanda.”
Ik geloofde je.

“Ik was scherpschutter in Rwanda.”
Ik geloofde je.

“Ik ben gewond geraakt in Rwanda en heb daardoor jaren in een rolstoel gezeten.”
Ik geloofde je.

“Ik heb PTSS.”
Ik geloofde je.

“Ik ben rechercheur.”
Ik geloofde je.

“Ik doe grote zedenzaken.”
Ik geloofde je.

“Ik doe grote drugszaken.”
Ik geloofde je.

“Ik mag eigenlijk online niet op foto’s, want dan kunnen boeven me traceren.”
Ik geloofde je.

“Ik kan eigenlijk niet met jou in de stad gezien worden, want dan weten boeven dat jij mijn vriendin bent en dan kunnen ze mij pakken via jou.”
Ik geloofde je.

“Al mijn exen zijn domme kutwijven.”
Ik geloofde je.

Neem jij Chantall Maria van den Heuvel, geboren te Tiel tot je echtgenote en beloof je getrouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Wat is daarop jouw antwoord?

“Ja.”
Ik geloofde je.

“Ik heb een burn-out.”
Ik geloofde je.

“Ik heb al 1,5 jaar een ander.”
Ik geloofde je.

“Sorry.”

Soms betrap ik mezelf er even op dat ik gelukkig ben.

Dan sta ik in de supermarkt en mag ik helemaal in m’n eentje bepalen wat ik die avond ga eten zonder met iemand te overleggen.
Of ik sta in m’n keukentje en zie van een afstandje de Luna-fluisteraar in de tuin zitten met een boek in z’n ene hand en de kop van Bruce in z’n andere hand. En M. is niet echt een poezenfan, maar Bruce is volhardend en M. blijkt uiteindelijk makkelijk te overtuigen qua poezenliefde.
Misschien ziet M. juist liefde voor wat het is. Poezenliefde. Liefde. Uiteindelijk komt liefde altijd op hetzelfde neer. Altijd.
Of het is vrijdag en ik zeg tegen Nina dat M. er bijna is en dat Nina dan begint te piepen van enthousiasme, omdat zij, net als ik, weet dat M. eraan komt. Ze voelt het. Net als ik. Piep. Piep. Piep. Blaf.
Of ik sta in m’n atelier een dromenvanger te maken met een fijn muziekje op de achtergrond en dan realiseer ik me; dit is mijn werk.
Of ik besef me ineens dat m’n ouders allebei nog leven en wat een cadeau dat is.
Of ik moet alle rekeningen betalen en dan ben ik aan het zeuren en zeiken, maar uiteindelijk kom ik erachter dat ik alles nog steeds in m’n eentje kan betalen. Ik. Alleen.
Soms heb ik zo fijn met M. gevreeën dat ik niets anders kan denken dan; dit is een man die heel veel van mij houdt en die ik kan vertrouwen en die mij nooit in de steek laat.

Maar ik heb jaren in een staat van alertheid geleefd.

Als hij maar niet boos wordt.
Als hij me maar lief vindt.
Als hij me maar geil vindt.
Als hij me maar mooi vindt.
Als hij maar niet agressief wordt.
Als hij me maar lekker vindt koken.
Als hij maar rustig blijft.
Als hij maar gelukkig is.
Als hij maar.
Als hij maar.
Als hij.
Als.
Als.

Dan kan ik nog zoveel dromenvangers verkopen. De zon kan nog zo hard schijnen. Ik kan nog zoveel kilo’s afvallen en fysiek nog zo lekker in m’n vel zitten en in maatje 38 passen. De Luna-fluisteraar kan 1000 keer tegen me zeggen dat hij van me houdt en dat hij mij de allermooiste vindt en dat hij voor mij en Nina en de katers wil zorgen, ook al is hij geen poezenfan. Ik blijf altijd een beetje terughoudend. In alles. In mijn leven. In mijn liefde. In mijn vertrouwen.

Want jaren leven in een staat van alertheid krijg je er niet zomaar uit. Daar gaan geen weken overheen. Daar gaan blijkbaar maanden overheen. En misschien wel jaren.

Maar soms betrap ik mezelf er even op dat ik gelukkig ben.

De bel gaat en ik ren naar beneden om de deur open te doen. Ik verwacht de postbode of een pakketbezorger of in ieder geval; iemand met een pakketje van AliExpress! Voor me staat een gozertje met een grote tablet in z’n hand. Nee hè, een energie-verkoper, denk ik. Een Eneco-energie-verkoper.

“Hoi”, zeg ik lachend, “je hebt vast een goed verhaal, maar ik ga niet overstappen. Ik ben heel gelukkig bij de NUON.”
“Oh, wil je geen geld besparen?”, vraagt het gozertje.
“Nee, ik ben écht heel gelukkig bij de NUON.”
“Waarom wil je geen geld besparen?”
“Jongen, ik heb m’n haar in de henna, ik sta hier in m’n pyjama, ik ga niet overstappen, ik word al regelmatig gebeld door andere energie-mannetjes, ik heb er geen zin in.”
“Oh, is dat echte henna? Laat eens ruiken.”

En ik weet niet waarom, maar ik laat hem aan m’n in cellofaanplastic gewikkelde haar met henna ruiken. Ik laat hem een stap in mijn huis zetten en aan mijn haar ruiken.

Daarna ben ik 20 minuten bezig om hem ervan te overtuigen dat ik echt niet ga overstappen. En hij wordt steeds dwingender en agressiever en hij gebruikt woorden die hij zelf niet eens snapt.  En ik blijf steeds maar lief en lachen en ik zeg wel 100 keer ‘nee’, maar ik wil hem geen rotgevoel geven door te zeggen dat hij nu echt weg moet gaan en dat ik hier geen tijd voor heb. Ik wil zeggen dat hij moet oprotten en dat ik ‘m een beetje too much vind, maar ik wil ook dat hij een gezellig gesprek heeft, deze dag, want andere mensen zullen waarschijnlijk sowieso de deur meteen dichtgooien als ze hem zien.

Als het Eneco-gozertje realiseert dat mijn ‘nee’ toch echt een ‘nee’ is vertrekt hij.

Ik wilde hem geen rotgevoel geven, maar uiteindelijk ben ik degene die met een rotgevoel achter blijft. Ik voel me een beetje verbaal aangerand. En in een vlaag mis ik mijn ex. Als er aangebeld werd en er een collecte of colporteur voor de deur stond, dan opende hij de deur, zei meteen ‘nee, bedankt’ en deed de deur dicht. In 1 vloeiende beweging. Zonder het verhaal van de ander aan te horen. Zonder de ander aan te kijken.

Ik ben niet zo. Ik weet nog niet of ik zo wil worden.

Ik ben een vrouw die ‘nee’ zegt met een glimlach terwijl er niks te lachen valt.
Ik ben een vrouw die ‘nee, maar ik vind wel dat je haar leuk zit’ zegt tegen mannetjes die me een kranten-abonnement proberen aan te smeren.
Ik ben een vrouw die ‘nee, ik heb liever sushi, maar als jij liever een pizza bestelt, dan doen we dat hoor’, zegt.
Ik ben een vrouw die 20 jaar geleden geen ‘nee, blijf met je poten van me af’ durfde te schreeuwen in een overvolle tram omdat ik geen ruzie met de wildvreemde jongen naast me wilde. Die met z’n poten aan me zat.
Ik ben een vrouw die ‘nee, als je hiermee doorgaat dan ga ik bij je weg’ zegt, maar vervolgens nooit weg gaat, ook al gaat de ander er wel mee door.

Omdat ik bang ben dat de ander mij misschien niet aardig vindt.

Ik ben een vrouw die ‘nee’ zegt met een glimlach terwijl er niks te lachen valt.