Categorie: Standaard

Vibratormannetje E. liet van zich horen via de mail: ‘Hé Luun, ik heb iets nieuws, echt iets voor jou. Kijk maar even op m’n site of je het wat vindt om te bespreken voor de FOXY.’ Ik keek naar de dieplink die hij me stuurde, maar kon er weinig spannends aan ontdekken. ‘Pff, gewoon een Tarzan! Been there, done that’, mailde ik. ‘Nee, echt, dit vind jij leuk, dit moet je zien, schreef hij terug, ‘ik stuur er wel eentje op!’ ‘Laat maar lekker doorkomen dan’, mailde ik. Ondertussen dacht ik na over wat er in nog te verbeteren viel aan de Tarzan. Er schoot me even niets te binnen. De Tarzan is verkrijgbaar in bijna elk denkbaar formaat, mét of zonder roterende parels, met in-en-uit-stoot-mechaniekje of niet, met of zonder draaiende kop, met of zonder trillend anaalding en met clitoris-trillertjes in werkelijk alle soorten en maten. En dit alles in alle kleuren van de regenboog. Zo’n 2 jaar geleden kwam de eerste waterproof Tarzan op de markt en vorig jaar ontdekte ik een Tarzan met zoveel knipperende lichtjes dat een potje soloseks leek op een bezoekje aan een discotheek. Dus ik was zeer benieuwd met wat voor innovatiefs vibratormannetje E. op de proppen zou komen. Na het 4 jaar recenseren van het nieuwste en het leukste op seksspeeltjesgebied ben ik niet zo heel snel meer onder de indruk, maar gelukkig weet vibratormannetje E. na die 4 jaar precies waar ik van hou; geinige gadgets met veel knopjes. En veel knopjes had de Fingers Delight die hij me stuurde inderdaad. Ik drukte wat links en rechts en het apparaat begon enthousiast te trillen en te draaien. Niet bijster bijzonder, vond ik. Tot ik het knopje met de opdruk ‘audio’ ontdekte. Ik drukte erop en ineens begon er een mannenstem mee te hijgen tijdens het roteren van de parels. “Oh baby, yeah baby, fuck me”, klonk het vanuit de Tarzan. Woehoe! Toe maar! Woehoe! Een verstopte hijgende man; dat was inderdaad precies wat er nog ontbrak aan mijn favoriete seksspeeltje. Ik had het bijna zelf kunnen verzinnen.

Zien en horen is geloven; klik (filmpje, 3,4 MB)

Een idyllisch barbecue-moment werd wreed verstoord door een oorverdovend lawaai. Een motor. De 2 aanwezige mannen keken op van hun worstje en begonnen een verhitte discussie over welke motor het moest zijn geweest die door de straat reed. Over geluid en kleppen en cilinders. Ik snapte er weinig van en moest gelijk denken aan een uitzending van ‘Wedden Dat’ waarin een freak alle motoren ter wereld aan hun geluid wist te herkennen. “Volgens mij was het een Harley Davidson”, zei ik in een poging om mee te doen met het gesprek. “Nee, natuurlijk niet”, zei de ene man en hij legde me daarna uit dat Harley’s een totaal ander geluid produceren dan andere motoren. “Ik heb niets met techniek en machines”, zei ik, “behalve dat programma ‘Junkyard Wars’ op Discovery Channel, dat vind ik wel geinig.” Dat kenden ze wel dat programma. “Geweldig om te zien hoe fanatiek mannen bezig kunnen zijn met schroefjes en moertjes”, vond ik. Dat vonden zij ook, want zij waren zelf ook fanatieke schroeven-en-moertjes-mannen. En motor-mannen, dat ook. Het gesprek viel even stil en ik zocht naar andere technische onderwerpen die mij wél aanspraken. De mannen aten hun worstje. “Kennen jullie die site Fucking Machines?”, vroeg ik. “Ja!”, riepen zij in koor. “Heb je die roulettetafel met die 4 dildo’s gezien! Die is echt bizar”, zei ik. “Ja, maar die Pussy Whacker zit beter in elkaar”, zei de ene man. “En die boormachines met die vibrators! Hoe komen ze erop!”, zei ik. “Ja, er staan een paar leuke apparaatjes tussen”, zei de andere man. Zijn ogen glinsterden. “De meeste van die machines worden aangestuurd door een vliegwiel”, zei de ene man. “Ja, schroefjes en moertjes”, zei ik. “Weet je”, zei de andere man, “volgens mij is dit voor het eerst dat ik met een vrouw een gesprek heb over techniek.” “Je moet gewoon naar de juiste combinatie zoeken” zei ik, “ik heb trouwens nog wel een dildo thuis.” Daarna viel het gesprek weer stil. Ik at mijn kippetje, de mannen gooiden nog een hamburger op de barbecue en dachten ondertussen na over vliegwielen, schroeven en moertjes.
www.fuckingmachines.com

Dat ik al een jaar lang niet écht was uitgeweest betekende dus ook dat ik al een jaar geen xtc had gebruikt. Of misschien wel langer zelfs. En dan ga je op een gegeven moment vanzelf denken dat je er klaar mee bent. Dat je een bepaalde periode uit je leven hebt afgesloten. Dat je die tijd gehad hebt. Dat je nu misschien eindelijk volwassen bent. Of zoiets. Ik dacht in ieder geval dat het stappen met een pilletje niks meer voor mij was. Dus toen ik afgelopen vrijdag bijna broodnuchter in de Panama stond vond ik dat een hele ervaring. Want ik leek de enige. “Hoe vind je het hier?”, vroeg iemand, want ik was immers nog nooit in Panama geweest. “Nou, ik voel me een beetje out of touch met de rest, want ik zit hier drugsvrij”, zei ik. “Wil je iets dan?”, vroeg die iemand. En toen dacht ik meteen; waarom ook niet? Ik twijfelde niet eens. Want had xtc niet bijna dezelfde chemische samenstelling als Prozac? En krijgen huismoeders in kleine kutdorpjes geen Prozac voorgeschreven omdat ze het niet aankunnen dan hun jongste kind nu eindelijk ook naar de kleuterschool gaat? Omdat ze het huis dan zo stil vinden? Waarom zou ik dan verdomme niet aan een partijtje zelfmedicatie mogen doen? Had ik mij het afgelopen jaar niet ongelooflijk zwaarmoedig en saai gevoeld? Had ik niet, net als die moeders uit die kleine kutdorpjes, recht op mijn eigen dosis chemische ontspanning? Ik vond van wel. Dus ik slikte voor het eerst sinds een jaar weer een pilletje. En ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik heb alle shit, alle depressie, alle toestand, alle drama’s en alle negativiteit van het afgelopen jaar van me afgedanst. En dat dan 5 uur lang. En dat niet alleen op vrijdag, maar ook op zaterdag. Ik lag weer ouderwets 2 weekend-ochtenden om 8 uur in bed. En het was het allemaal elke minuut waard. Ik ben weer gelouterd en gereinigd. Het ware geluk bevindt zich van binnen? Absoluut. Het moest alleen weer even chemisch opgewekt worden.

“Ik dacht even dat ik hallucineerde, maar daar staat echt een meisje met een mondkapje”, zegt T. van Dancelinx.com. Ik verwacht een Chineesje met een extreme SARS-angst te treffen, maar wanneer ik me omdraai kijk ik recht in de ogen van een meisje met een grijze overall, een bouwvakkerhelm en dus dat mondkapje. Oh, Christus, een act, denk ik. Het is een jaar geleden dat ik écht ben gaan stappen. Echt uitgaan naar een club. Gisteren stond ik in de Panama en was even vergeten dat elk zichzelf respecterend feest een act heeft. Een soortement van intermezzo waarbij wat lekkere wijven op het podium hun ding gaan doen. Beetje geil dansen, beetje geil kijken, ondertussen nog wat kleren uit, eventueel wat tegen elkaar oprijden en dan weer van het podium af. De 2 danseresjes, die zichzelf waarschijnlijk ‘performers’ noemen, slepen vuilniszakken van het rechterpodium naar het linkerpodium. En dat een half uur lang. Ik snap het niet. Maar waarschijnlijk is over deze act uren vergaderd. “Meiden, we gaan iets doen met het thema IAMsterdam. Ik wil dat de clubgangers even stil staan bij zichzelf. Iets met een statement, iemand suggesties?”, zal de creative manager gevraagd hebben. “Iets met vuilnis natuurlijk”, zal een danseresje gezegd hebben, “en dan bedoelen we daar dan het milieu mee.” “Ja, en we bedoelen ook de maatschappij”, zal het andere danseresje hebben ingestemd. “Werk het maar uit tot een act”, zei de creative manager. Dus stond ik gisteren sprakeloos toe te kijken hoe 2 danseresjes met een enorme toewijding vuilniszakken versleepten. “Ik snap het echt niet”, zeg ik tegen T. van Dancelinx.com, “trekken ze die overall nog uit? Dat we een leuk, spannend dansje in bikini krijgen?” Maar die overalls gingen niet uit. En er werd ook niet geil gedanst. Het was vooral heel raar. Ik vind; als je wordt ingehuurd om een act te doen op een dancefeest, dan moet dat minstens in bikini gebeuren. Anders heb je er als clubganger gewoon niks aan. Maar wat ik gisteren zag zal ik nooit vergeten. En misschien was dat nu eigenlijk precies hun bedoeling.

“Hé, psst, psst”, hoor ik achter me. Oh, God. Een psst-psst-neger. Dat kon ik er net niet bij hebben vandaag. Negeren. Negeren en doorlopen. “Hé, psst, psst”, zegt hij weer, “je hebt iets laten vallen.” Ja, en dan moet je wel omkijken natuurlijk. Dat risico kan je niet nemen. En wanneer ik omkijk komt de psst-psst-neger met z’n hand naar voren op me aflopen. “Hai, ik ben Terence”, zegt hij. “Heel slim”, zeg ik, “maar ik heb hier geen zin in Terence.” Ik draai me weer om en loop snel door. Na een minuut houdt hij op met z’n ge-psst, maar alsof 1 psst-psst-neger niet genoeg is op een dag hoor ik een paar minuten weer hetzelfde geluid: “Hé, psst, psst, hé.” Zucht. Even later heeft deze psst-psst-neger me ingehaald. “Hé, ik zag je lopen en ik dacht; daar zou ik best een vriendschap mee willen hebben, weet je”, begint hij. “Nee, dat weet ik niet”, zeg ik. “Ja, je ziet er zo vrolijk uit”, zegt deze tweede psst-psst-neger. Vrolijk? Ik kijk hem moe aan. “Als dit jouw idee van vrolijk is, dan is er iets goed mis met jou”, zeg ik. “Ja, je draagt leuke kleuren, weet je”, zegt hij. “Dit is m’n pyjama”, zeg ik, “en die heb ik al 4 dagen 24 uur per dag aan.” “Nou, het staat je goed hoor”, zegt hij terwijl hij me nog eens van schoenen tot vestje bekijkt, “zullen we een keertje wat gaan drinken?” “Ik ben getrouwd”, zeg ik, “al 10 jaar.” Dat leek me wel een keertje geinig om te zeggen. “Het is gewoon voor de gezelligheid hoor”, zegt deze psst-psst-neger, “ik denk dat je man zou vinden dat jij hele leuke vrienden hebt.” “Oh, ik dacht eigenlijk van niet”, zeg ik. En nou godverdomme oprotten voordat ik je iets aandoe, denk ik daar meteen achteraan. Maar ik zeg het niet. In plaats daarvan steek ik snel de straat over. Richting Albert Heijn. Richting stoommaaltijden. Richting kassa. En dan snel terug richting huis. Ik heb weer genoeg gezien van de buitenwereld vandaag.

Het is 20.30 en P. ik hebben ons net gesetteld op de bank, in afwachting van ‘Finding Forrester’; een fijn filmdrama met Sean Connery. Dan gaat de telefoon. Daar hadden we nu net niet op gerekend. We kijken elkaar aan. De telefoon gaat nog een keer. “Ik neem niet op hoor”, zeg ik. “Ah, meisje, jij zit er dichterbij”, zegt P. “Als het belangrijk is dan bellen ze wel terug. Ik ga film kijken”, vind ik. “Zucht”, zucht P. en hij hijst zich van de bank om de telefoon toch maar op te nemen. “Met P.”, zegt P. en daarna blijft het even stil. Ik kijk opzij en zie P. een beetje moeilijk kijken. “Wie is het? Wie is het?”, fluister ik. Hij haalt z’n schouders op. “Volgens mij is dit een grap? Of niet?”, vraagt P. door de telefoon. Hij fronst. “Nee, als dit geen grap is dan ben ik niet geïnteresseerd”, zegt hij. Dan begint hij te lachen. “Nee, volgens mij is dit een grap. Ben jij het F.?”, vraagt hij. “Nee, dit moet wel een grap zijn”, lacht P. weer, “dit klinkt echt niet serieus.” “Wat? Wat? Wat?”, fluister ik weer. “Hier, moet je horen wat een rare stem”, zegt P. en hij duwt de telefoon in mijn hand. “Hallo, met Luna”, zeg ik tegen de onbekende. “Goedenavond, je spreekt met die en die van het Algemeen Dagblad”, zegt een jongen met een vreselijk nasale stem. Een soort mannelijke versie van Fran Drescher uit ‘The Nanny’. Ik barst in lachen uit. “Nee joh, dit is echt”, zeg ik tegen P. met de telefoon nog bij m’n mond. Daarna krijgen we de slappe lach. Want op een callcenter werken met zo’n rare stem, dat is natuurlijk eigenlijk heel zielig. Dat is pure tragiek! Haha! Dat die jongen überhaupt is aangenomen! Haha! Dan besef ik dat de jongen met de nasale stem waarschijnlijk nog steeds aan de lijn hangt. Dat is nog veel zieliger! Haha! Snel druk ik op het uit-knopje van de telefoon. “Zo”, lacht P., “die belt nooit meer terug.”

Gisteren zou de eerste dag van de rest van nieuwe leven worden! Ik zou gaan wassen en ik zou die was er ook uithalen en ophangen. Ik zou gaan strijken, ik zou met alle liefde de afwasmachine in- en uitruimen. Ik zou het allemaal helemaal anders gaan doen! Ik zou doordeweeks niet meer drinken! Ik zou me als een verantwoordelijke volwassene gaan gedragen. De datum 8 juni zou mijn persoonlijke 1 januari worden! Maar de zon scheen. En daar moest ik tussendoor natuurlijk wel even gebruik van maken. Dus richting ex S. om te lunchen. “Nee, maar we gaan niet naar een restaurant”, zeiden we tegen elkaar, “nee, we gaan lekkere broodjes halen en die dan zelf smeren. En dan gaan we op het dakterras zitten!” Wij vonden onszelf verdomde inventief! En een half uurtje later aten wij dan ook verse broodjes op zijn dakterras. “Roseetje erbij Luun?”, vroeg ex S. terwijl hij al 2 glazen had volgeschonken. “Lekker”, zei ik en was mijn goede voornemens ineens vergeten. De zon was lekker en de rosé nog lekkerder dus ex S. en ik hadden eigenlijk niets te klagen. Maar dat deden we toch, want klagen helpt. “Dat het 3 halen 2 betalen was met die rosé wil niet zeggen dat we ze ook alle drie op moeten drinken”, vond ik. Maar toen was fles 3 al open en kreeg ik een telefoontje van vriendin M.: “We zouden vandaag toch even vergaderen?” “Oh ja! Bijna vergeten. Kom maar hiernaartoe”, zei ik, “maar dan moet je wel een fles rosé meenemen.” En nadat vriendin M. ook arriveerde op het dakterras moet ergens mijn licht zijn uitgegaan. En dat licht begint nu pas weer een beetje lafjes te schijnen. Heel laf. Kreeg net een mailtje van vriendin M.” ‘Hey Loen, je was erg grappig op je fiets, weet je nog dat je dat heuveltje niet opkwam en daardoor door een soort brommobiel werd aangereden?’ Nou, nee, daar weet ik dus helemaal niets meer van. En ook na heel hard nadenken komt er geen herinnering van een brommobiel bovendrijven. Misschien dat 9 juni een betere eerste dag is voor de rest van mijn leven.

De Diddl-cadeautjes die ik gisteren aan nichtje M. gaf vielen niet zomaar in de smaak, nee, ze vloog me om de hals om me te bedanken. Een heb-je-je-tante-al-bedankt-waarschuwing was helemaal niet nodig, nee, dit was een volledig oprecht bedankje. Bij meisjes van 9 merk je het verschil tussen een oprecht en een aangeleerd bedankje gelukkig nog. En niet alleen nichtje M. was onder de indruk, ook de rest van de aanwezige meisjes vond het een hele prestatie dat een volwassene precies de juiste coole Diddl-spullen uit het schap had weten te bemachtigen. “Wow, het nieuwste Kaasblad”, zei eentje. “Wow, een etui met Diddl, Diddlina en Galupy”, zei een ander. “Kunnen jullie mij misschien even uitleggen hoe dat zit met die Diddl?”, vroeg ik. Nou, dat wilden ze wel. Mappen werden erbij gehaald en 3 blonde meisjes gingen er eens goed voor zitten. Tante Luna kreeg een wijntje en de meisjes een glas ranja. En alle vier een zakje chips. In 2 uur ben ik door de meisjes volledig op de hoogte gebracht van alles wat met Diddl te maken heeft. Ik weet precies wat er te koop is, welke karaktertjes het leukste zijn, welk meisje welke spulletjes heeft en welke spulletjes welk meisje nog wil hebben. “Maar de Troetelbeertjes, wat vinden jullie daarvan?”, vroeg ik. Naar mij staarden 3 paar grote meisjesogen. “En My Little Pony? Die dan?”, vroeg ik. Die kenden ze wel, maar die vonden ze stom. Ik voelde mij ineens heel erg 20 jaar ouder. “Eigenlijk is Diddl alweer bijna uit”, zei 1 van de meisjes. “Maar ik zit er net in”, zei ik. “Ik ga nu WINX sparen”, zei ze en ze vertelde uitgebreid over feeën en heksen en stickers en albums. “WINX klinkt inderdaad een stuk cooler dan Diddl”, zei ik. Toen 1 van de moeders het groepje meisjes en mij langsliep, zei ze: “Zo Luna, volgens mij ben jij je roeping misgelopen.” En ik weet nu nog niet of ze daarmee ‘moeder’ of ‘schooljuf’ bedoelde.