Categorie: Standaard

Vorig jaar werd mij gevraagd of ik een keertje aan tafel wilde zitten bij Sophie Hilbrand in het programma ‘Spuiten en Slikken’ van BNN. En hoewel ik me gevleid voelde, heb ik, voornamelijk omdat partner P. en vrienden mij dat adviseerden, toch ‘nee’ gezegd. Als ik nuchter ben lijkt het sowieso alsof ik strak van de coke of speed sta. Tel daar een schepje zenuwachtigheid bij op, en je hebt een live tv-optreden waar ik hoogstwaarschijnlijk met spijt op terug zal kijken. En al helemaal exit politieke carrière. Want, ook al propageert ‘Spuiten en Slikken’ iets anders, op druggebruik rust nog steeds een enorm taboe. Dat is al te merken aan de bekentenissen die de gasten aan tafel doen. Op een paar uitzonderingen na zijn het vooral bekentenissen van bekende Nederlanders in de trant van: “Ja, ik heb wel een keer een xtc-pilletje geprobeerd, maar meer dan een kwartje heb ik nooit genomen”, of: “Ik heb 1 keer een lijntje coke geprobeerd, maar ik vond er niks aan”, of: “Nee, ik ben veel te verslavingsgevoelig, ik begin er niet aan.” En ik vraag mij dan af; is dat wel zo? Is zo’n kwart-pilletje niet een iets té correct antwoord ? En is zo’n antwoord van dat ene lijntje coke ook niet iets te keurig? Het klinkt namelijk een beetje hypocriet. Want nooit iets gebruikt hebben, dat is ongeloofwaardig, maar nog steeds wel eens gebruiken, dat is weer voer voor de roddelbladen. Druggebruik blijft gewoon een taboe. Ikzelf schaam me nog steeds niet voor mijn af-en-toe-drugsgebruik. Maar dat af-en-toe-gebruiken werkt wel stigmatiserend. Er eerlijk voor uitkomen dat je wel eens wat gebruikt, zorgt gegarandeerd voor gezeik. Wat voor bekende Nederlanders betekent dat ze de komende maanden prooi zijn van zowel Privé als Story en Weekend. En wat voor mij heeft betekent dat ik, zelfs nadat ik een jaar niet heb geschreven over drugs, nog steeds bekend sta als ‘dat meisje van die drugs en die dildo’s’. Dat af-en-toe-drugs-gebruiken, dat hoort bij mij. Nu. Maar liegen, dat dus niet. Nooit. En dat hebben partner P. en mijn vrienden gelukkig heel goed ingezien. Sophie Hilbrand: “Dus Luna, jij hebt wel eens een xtc-pilletje geslikt?” Luna: “Ja, wel eens, een kwartje, maar ik vond er helemaal niets aan.” Sure.

Ik heb al jaren last van een concentratie-probleem. Nou ja, concentratie-probleem, concentratie-probleem, het is meer dat ik overgevoelig ben voor impulsen. Ik zie iets of lees iets en denk; goh, dat is geinig, en vergeet vervolgens volledig waar ik eigenlijk mee bezig was. En dat dan 100 keer per dag. Het kost me enorm veel moeite om me op 1 ding te concentreren. Dus, dat hele internet, dat is dus eigenlijk niets voor mij. Qua impuls-controle dan. Ik klik van weblog naar lifelog naar lifelog naar andere site, naar weer een andere site en dan nog even snel iets tussendoor googlen over een onderwerp dat ik vond op die andere site en dan weer door naar een andere site. Om na 3 uur te ontwaken uit mijn klik-klik-klik-toestand en me te realiseren dat ik eigenlijk op zoek was naar het telefoonnummer van mijn huisarts, maar ondertussen alles weet over een kunstenaar uit Ijsland die elke dag een afdruk van zijn tepel maakt op een velletje handgeschept papier. En zonder die informatie over die Ijslandse kunstenaar had ik ook best een leuke dag kunnen hebben. En niet alleen mijn online gedag bestaat uit het doorklikken van site naar site. Ook mijn offline gedrag vertoont al jaren klikgedrag. Ik noem het ‘offline surfen’. Zoals de was in de machine stoppen en dat dan 3 dagen vergeten omdat je afgeleid werd door de telefoon. Of zoals een recept in de krant tegenkomen en dan snel naar de supermarkt om alle ingrediënten in huis te halen en dan later op de avond toch maar even snel een pastaatje uit een boek van Nigella Lawson maken en er na een week achterkomen dat er 2 avocado’s liggen te rotten op de fruitschaal. En hoe die daar gekomen zijn? Of zoals een emmer water met Andy neerzetten in de badkamer en daarna écht niet meer weten wat je ermee van plan was. En ik heb nu dit stukje geschreven, maar volgens mij ging ik met een heel andere reden achter mijn computer zitten.

Zullen we zondag even samen naar Sundae in De Escape”, vroeg vriend T., “dan geef ik nog wat tips?” Zondag? Valt er zondag wat te feesten dan? Heus wel dus. Elke zondag blijkt De Escape aan het Rembrandtplein in Amsterdam enigszins afgeladen. En niet alleen met mensen die de zaterdag daarvoor zijn gaan stappen en hun chemische avontuur nog een nachtje door willen trekken. Nee. De Escape stond rond een uur of 1.00 bomvol met mooie mensen, waaronder een grote hoeveelheid Japanners. En niet zomaar Japanners. Nee. Hier stonden legio lekkere, strakke Japanse meisjes. Goed in het vel, goed in de make-up, lekker duootje tieten in een net zo’n lekkere outfit. Als ik al deze Japanse meisjes op de foto zou kunnen krijgen, dan had de mannelijke dancelinx-bezoeker weer genoeg plaatjes voor zijn ruk-carrousel* de komende tijd. Ik ging ervoor, zei ik tegen T., nadat hij mij weer wat knopjes van de Canon had uitgelegd. “Hi! Can I take a picture of you?”, vroeg ik aan een setje Japanse meisjes in minuscule haltertopjes. Geen respons. Om mijn vraag iets te verduidelijken hield ik de camera omhoog naast mijn gezicht. Glimlach erbij. De meisjes keken me net 1 seconde aan. Om zich daarna weer verder te concentreren op hun zeker niet energieke dansje van links naar rechts. Okay, dan niet, stomme kutwijven. Op naar de volgende Aziatisch ogende meisjes. “Hi! Can I take a picture of you?”, vroeg ik weer. En weer gunden deze meisjes mij geen blik waardig. Na nog 4 van dit soort niet-coöperatieve, chagrijnige en arrogante Japanse meisjes gaf ik het op. Ik vind dat, als je uit het land van de Nikon, Konica, Minolta, Sony, Panasonic en Canon komt, je voor de rest van je leven vol enthousiasme moet poseren voor deze cameramerken. Maar het Japanse chauvinisme was ver te zoeken deze zondag. En Hollandse gezelligheid konden ze voor 1 minuutje ook niet opbrengen. Dan niet. In plaats van mij verder tussen deze arrogante toeristen te mengen, begaf ik mij de uren daarna tussen de rest van de bezoekers van Sundae. En die waren gelukkig wél allemaal bereid om op de foto te gaan. Klik, klik en klik, deed de camera. Ik gaf een glimlach en ik kreeg een glimlach. En als ik heel eerlijk ben, val ik trouwens toch meer op blond.

* ruk-carrousel: de collectie mental pictures die een man tijdens zijn leven verzamelt en gebruikt tijdens het masturberen.

“Zou jij even naar deze tekst willen kijken?”, had vriend T. van dancelinx.com me 2 weken terug gevraagd. Hij schoof me een paar A4-velletjes onder m’n neus. ‘Wij zijn op zoek naar enthousiaste fotografen die partyshots voor dancelinx.com willen maken’, las ik. “Partyfotograaf”, zei ik tegen T., “dat is wel wat voor mij.” “Meen je dat serieus?”, vroeg hij. “Ja, ik denk het wel”, zei ik. “Als je het echt wil gaan doen, dan mag je mijn Canon 350 wel lenen”, zei T., al was hij er nog niet helemaal van overtuigd dat ik het écht wilde gaan doen. Maar na een nachtje slapen en wat overleg met partner P. stond ik vrijdag 5 mei met een imposante spiegelreflexcamera voor mijn buik in de Panama in Amsterdam. Vriend T. legde de werking van wat knopjes uit, gaf me een stapeltje visitekaartje en daarna werd ik in het diepe gegooid tussen de bezoekers van Full Effect. “Mag ik misschien een foto van jullie maken?”, vroeg aan 2 mooie meisjes van een jaar of 18. Binnen enkele tellen stonden de meisjes in hun mooiste pose met een verleidelijke glimlach. Ik maakte een foto alsof ik dat elke dag deed. Ik liet de meisjes het resultaat zien, gaf ze een visitekaartje, bedankte ze en ging op zoek naar nieuwe mensen om op de foto te zetten. Tussendoor gaf vriend T. me nog wat tips en trucs over de camera en aan het eind van de dansnacht kon ik wat hem betreft trots zijn op het resultaat. “Dus ik mag vaker foto’s maken?”, vroeg ik. Dat mocht. Mooi! Kom maar op dan. Laat maar lekker doorkomen die feestjes! Of ik afgelopen zaterdag naar Opium in de Powerzone wilde? Natuurlijk! En al vond ik het in het begin toch wel ontzettend spannend om voor het eerst in mijn eentje op stap te gaan met een camera, uiteindelijk blijk ik mijn roeping gevonden te hebben. Ik raak de helft van mijn overtollige energie kwijt, zowel lichamelijk als geestelijk, maar ik krijg juist ook weer enorm veel positieve energie terug. Ik vind het helemaal geweldig en volgens mij is dat goed te zien, want van een aantal bezoekers van Opium kreeg ik het compliment dat ze in tijden niet zo’n enthousiaste fotograaf waren tegengekomen. Luna is een natural born partyfotograaf. En loving it.
www.dancelinx.com

Iedereen met rugklachten mocht naar voren komen. Of ‘komen staan’ zoals het in healing-termen heet. De vrouwen met rugklachten stonden langzaam op van hun formica-stoeltje om een kring rond medium Pawinda te vormen. Daarna legde Pawinda haar hand op hun rug en hield een kort gesprekje met ze. Daarna was iedereen met hoofdpijn aan de beurt. Toen iedereen met nekpijn. Daarna iedereen met gewrichtspijn. Sommige van de 50+ vrouwen waren bij ieder healing-rondje weer aanwezig. Overal pijn. Sommige vrouwen stonden ineens in een rare kronkel. Die stonden dan ‘vast’, zeiden ze. Op dat moment was de geestelijke wereld met hen bezig, meende Pawinda. Ik herinner me een vrouw die ineens heel hard met haar armen ging zwaaien. “Gooi het er allemaal maar uit”, zei Pawinda terwijl ze haar hand op het voorhoofd van een C&A-vrouw hield. Toen waren de maag- en darmklachten aan de beurt. Eindelijk! Want daar kwam ik voor. Ik liep naar voren en nam plaats in de kring. “Waar heb je last van?”, vroeg Pawinda toen ze voor me stond. Ze keek me aan met haar vreselijk blauwe ogen. “Nou”, begon ik, “al 15 jaar van m’n darmen.” “Ach, schat, wat vreselijk voor je”, zei ze. “Ja, het is echt heel erg”, zei ik en ik stortte mijn hart bij haar uit. Pawinda legde haar hand op mijn buik. Ik deed m’n ogen maar weer dicht, want haar aan blijven kijken met die blauwe ogen, dat vond ik ook weer zo wat. Iets te confronterend. Na een minuut wrijven en duwen stopte ze. “Nou schat, ik laat je nu even staan, de geestelijke wereld neemt het even over”, zei Pawinda. Ik concentreerde me op m’n lijf. Ik voelde een beetje gekneed in mijn buik terwijl Pawinda alweer door was gelopen. Ik voelde me een beetje vaag. Raar. En ik hield me ondertussen bezig met de vraag of ik moest blijven staan. Of terug moest naar mijn formica-tafeltje. Ik besloot nog even te blijven staan. Misschien was de geestelijke wereld nu echt wel bezig met een soort van spirituele darm-operatie. Maar na een minuut of 2 vond ik het mooi geweest en ging ik weer naast schoonzus B. zitten. “En?”, vroeg ze. “Ik blijf sceptisch”, zei ik. Maar het gaat sinds een paar dagen wel iets beter met partner P.’s rug.

“Ik ben enigszins sceptisch, maar ik sta er wel voor open”, vertelde ik schoonzus B. nadat zij had verteld over medium Pawinda, een vrouw die zij al een aantal jaar met veel plezier én succes bezoekt. Medium Pawinda geeft healings in kleine zaaltjes in het land. Daarnaast behandelt ze ook vanuit haar praktijk. Pawinda schrijft over zichzelf; ‘Ik zie, hoor, voel en ruik dingen die de meeste mensen niet waarnemen. Het zijn signalen die worden gegeven vanuit de spirituele wereld.’ “Ze heeft deze woensdag weer een healing”, zei schoonzus B., “waarom ga je niet mee?” Ja, waarom eigenlijk ook niet? Dus woensdagavond 19.50 liep ik samen met schoonzus B. en haar beste vriend M. het dorpshuis van een klein dorpje in Noord-Holland binnen. Het was warm in het zaaltje waar geheald ging worden en er kwam een walm wierrook mijn neus binnen. Ik probeerde zo onopvallend om me heen te kijken. Gewoon doen alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is, dat healen. Ik zag dat de volledige zomercollectie van de C&A aanwezig was in het zaaltje. Zo’n 35 voornamelijk 50+ vrouwen had plaatsgenomen aan de formica-tafeltjes. Koffietje erbij. Koffiekoekje in een plasticje erbij. De geelgeblokte-kleedjes voor hen lagen vol met foto’s van overleden dierbaren of nog levende dierbaren. Op een paar tafeltjes lagen ook wat sieraden. Daar konden ineens inscripties in komen te staan, leerde ik later. We namen plaats aan eenzelfde formica-tafeltje en schoonzus B. legde ons kleedje vol met foto’s van haar dierbaren. Koffietje erbij. Koffiekoekje erbij. Medium Pawinda kwam om stipt 20.00 het zaaltje binnenlopen. Ook in een jurk van de C&A, maar dan wel van de glamour-collectie; lang, strak en van een diep donkerblauw. Ik schat dat ze een jaar of 60 was, maar zeer goed geconserveerd. Waar het direct in contact staan met de geestelijke wereld al niet goed voor is. Mijn ogen werden als magneetjes getrokken naar haar grote glinsterende oorbellen. Hoog getoupeerd blond haar. En een heel vriendelijk gezicht. Pawinda had iets liefs. En misschien zelfs iets oprechts als je goed keek. Om de geestelijke wereld toe te laten in het dorpshuis werd de cd-speler aangezet. Het ‘Ave Maria’ drong mijn oren binnen. En ik sloot mijn ogen omdat iedereen dat deed.

Ik ben niet zo van het achterop zitten. Kwestie van vertrouwen waarschijnlijk. De enige man bij wie ik zonder angst achterop durf is mijn vader. Mijn vader is een stabiele fietser. Mijn moeder dus niet. Mijn moeder is net zo snel afgeleid als ik en kan ineens zeggen; “Hé, kijk een roodborstje.” En dan zwabbert ze met haar fiets richting het roodborstje of ze gaat ze ineens vol op de rem staan. Zodat we bijna omvallen met fiets en al. Nee. Mijn moeder en ik lopen voortaan wel als ik een dagje naar Tiel kom. Ook bij ex-vriendjes heb ik nooit achterop gezeten en na een nachtje stappen in Amsterdam loop ik liever nog 5 kilometer naar huis op schoenen met hakken van 10 centimeter, dan dat ik bij een dronken of stoned vriend of vriendin achterop ga. Achterop zitten bij iemand anders dan mijn vader zorgt voor een volledig hysterische Luna, die heel hard roept dat er op de weg gelet moet worden. “Dan kom ik je woensdag wel ophalen”, had zwager E. gezegd zondag. “Oh, dat zou heel fijn zijn”, zei ik. “Op de motor”, zei hij erachteraan. “Eh”, zei ik. Ik zat 1 keer eerder achterop een motor en was het hele ritje, van Amsterdam naar Zandvoort doods- en doodsbang geweest dat die jongen ons samen hartstikke dood zou rijden. Hij had dat als een perfecte dood gezien, daar was ik van overtuigd. De terugrit maakte hij dus in z’n eentje. Ik nam de trein. Toch stemde ik toe om gisteren met de motor van Amsterdam naar Mijdrecht te rijden. Mijn zwager leek me met zijn vrouw en 2 kinderen niet het type met een instant doodswens. En hij leek me een stabiele motorrijder. En dat was gelukkig ook zo. Gewoon vertrouwen hebben in zwager E. en dan gewoon ontspannen! En dan gaan! Met een waanzinnig droge bek van mijn net zo waanzinnig brede glimlach zat ik achterop de motor. Woehoe! Met een zwarte helm, zwarte handschoenen, m’n laatste spijkerbroek die nog paste, een zwart bontjasje en wapperende rode haren zag ik mezelf langsrijden in de ruiten van de auto’s die we passeerden. Woehoe! Dit was het ultieme Titanic-gevoel. Met in plaats van mijn armen wijd, mijn armen stevig om de buik van zwager E. geslagen.

Als je schoonzus en zwager én hun beste vrienden F. en M. een avondje in Amsterdam komen stappen, dan moet er natuurlijk wel iets meer op het programma staan dan gourmetten. Er moest iets léuks gedaan worden gisteren. Iets wat de moeite waard is om voor naar Amsterdam te komen. Iets gezelligs. En omdat ik de afgelopen weken in elk tijdschrift dat ik zag wel een interview met Jan Jaap van der Wal tegenkwam, sinds 2 maanden artistiek leider van de Comedytrain, leek het me de ideale gelegenheid om naar Toomler te gaan. Elke zaterdagnacht is daar vanaf 0.00 de Late Night Comedytrain met de top van de Nederlandse stand-up comedians. “Maar we gaan niet vooraan zitten hoor”, zei ik toen we om 23.00 in de rij stonden, “als je vooraan zit dan word je gegarandeerd afgezeken.” En dat was ook inderdaad zo. Een meisje met de naam ‘Heidi’ zat recht voor het podium en was gewillig materiaal voor de stand-uppers. Grapjes die ten koste gaan van anderen zijn dus wél leuk. Bijna 2 uur lang werden we overspoeld met grappen van MC Micha Wertheim en stand-uppers Jan Jaap van der Wal, Daniël Arends, Thijs van Domburg, Pieter Bouwman, Sander van Opzeeland en Najib Amhali. Geestig. Hilarisch. Briljant. En vooral elke euro van de 11 euro entree meer dan waard. Ik heb nu nog spierpijn in mijn kaken van het lachen. Bij het verlaten van de zaal liepen we langs Najib Amhali en Pieter Bouwman. Mijn schoonzus B., toch al niet de meest introverte persoon na een paar wijntjes, liep op Najib af en vertelde hem dat ze het helemaal geweldig heeft gevonden. “En jij was ook echt goed”, zei ze. “Maar natuurlijk was het geweldig vanavond, natuurlijk!”, reageerde Najib enthousiast. “Kom hier lekker ding”, riep schoonzus B. en pakte Najib’s hoofd tussen haar handen om hem een dikke smakkerd op z’n mond te geven. Zo. Die had hij niet zien aankomen. Naast hem stond Pieter Bouwman te springen en riep: “Neuken! Neuken! Neuken!”
www.toomler.nl

In een vlaag van een volkomen doorgedraaide geest belde ik naar partner P.; “Liefje, m’n hoofd zit zo vol en ik moet nog zoveel doen, maar ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik heb al 2 uur volledige chaos in m’n hoofd!” “Meisje”, zei P., “als je nou eens begint met die grote stapel kleren die je altijd naast je bed gooit op te ruimen. En daarna kun je misschien jouw kledingkast een beetje fatsoeneren?” “Ja, doei!”, zei ik, “dat doe je maar lekker zelf.” En toen hing ik op. Ik zit niet te wachten op een man die mij vertelt dat ik het huishouden moet doen. Dus ik pakte 1 van mijn 42 zelfhulpboeken erbij. ‘Een ongeorganiseerde ruimte drukt op je geest en is van invloed op je vermogen om dingen uit te voeren’, stond in het boekje ‘Detox’. En in het boekje ‘Gezocht: geluk’; ‘Het niet-vasthouden aan materieel bezit is een wezenlijk aspect van het boeddhisme. (…) Minder bezit betekent minder stress!’ En dan volgt er een lijstje met spullen die je niet nodig hebt, waaronder ‘kleren en schoenen die je meer dan een jaar niet hebt gedragen’. Ik had ineens een doel. Ik ging flink spitten en snoeien in mijn kleding. Te beginnen met mijn broeken, want, waarom zou ik broeken bewaren terwijl ik al 2 jaar amper broeken draag? Daarna alle shirtjes die tot boven m’n navel kwamen. Accepteren dat ik 30 ben. Daarna alle shirtjes met een opdruk voor meisjes van 8. Accepteren dat ik 30 ben. Daarna alles in maatje 36 en 38. Accepteren dat ik niet ineens 10 kilo af zal vallen. Ik was op dreef! Ik kreeg een déjà vu. Ik draaide 7 wassen. Ik hing die was ook nog op. Ik vulde 3 vuilniszakken voor het Leger des Heils. Ik verplaatste de kledingkasten en legde zowel P.’s als mijn kleding op keurige stapeltjes. Zo! Ik zag de opgeruimde badkamer en de opgeruimde slaapkamer. En ik zag dat het goed was. Ook partner P. was onder de indruk toen hij ontdekte dat ik voor het eerst in 7 jaar naar hem had geluisterd. Dat ik in mijn opruimwoede ook een paar van zijn kledingstukken heb weggegooid, daar komt hij toch nooit achter.

Ik was eigenlijk al 2 weken bezig met Koninginnedag. Het plan was namelijk om samen met Monica en Marloes handgemaakte spulletjes te verkopen. Marloes kwam er makkelijk vanaf door haar schoonmoeder te laten breien en die zelf te verkopen en Monica was al weken aan het haken geweest. Ikzelf kwam er ook best makkelijk vanaf door een aantal van mijn te digitaliseren en af te laten drukken op ansichtkaarten. Per 3 en per 10 in een , sticker erop, lintje erbij en klaar. Daarna nog een in elkaar geknipt en geplakt met daarop de 15 verschillende ansichtkaarten. Prijs erbij. Ook nog wat maken, dat ik ook met heel veel liefde schilderijen van andere katten maak. Kon niet misgaan. Het zag er verdomde kek en uit. En ik besloot om toch ook maar een aantal te maken van 7 bij 10 centimeter. Misschien zouden er wel mensen langslopen die een ‘Bruce Canvas Original’ in huis zouden willen halen. Maar dat bleek dus ijdele hoop. Het was ‘kijken, kijken, flauwtjes glimlachen’, maar niet kopen’. Het was veel “Nee, bedankt” en 1 meisje zei zelfs ronduit dat ze de ansichtkaarten stom vond. “En die kat is lelijk”, riep ze erachteraan. Ik heb het maar niet aan Bruce verteld, want zo’n klap komt hij nooit meer te boven. “Het waren maar een paar mensen die zo onaardig waren”, zei Monica. “Ja, maar toch, lullige opmerkingen blijven juist hangen”, vond ik. De verkoop van de Bruce-merchandising op Koninginnedag viel dus best tegen. Maar je krijgt niet wat je verwacht, je krijgt wat je verdient. En uiteindelijk verdiende ik toch iets van 80 euro, waardoor ik mijn drankkosten voor die dag er bijna uit had. Maar beter nieuws is dat er momenteel door vriend M. wordt gewerkt aan een echte ‘online Bruce Shop’! En daar ga ik niet alleen Bruce-ansichtkaarten en ‘Bruce Canvas Originals’ verkopen, maar er komt ook een soort ‘Pimp Your Cat’-shop waarbij ik, in plaats van Bruce, andere katten op canvas ga voorzien van hoeden, petjes, kraaltjes, brillen en veren. Pimp your cat; cause your cat’s worth it.