Categorie: Standaard

Ik lig in bed en probeer zonder m’n hoofd al te veel te bewegen de dingen die om me heen liggen te bekijken. Mobiele telefoon; check. Portemonnee; check. Pilstrip; check. Digitale camera; check. Bril; check. Sleutels; check. “Je gaat met de taxi naar huis en je belt me als je thuis bent hè?” Laast gekozen nummer is ex S. om 1.15; check. Geen belangrijke verheffende zaken te doen vandaag; check. Dorst; check. Partner P. was een nachtje weg voor z’n werk; check. Aan de hand van de foto’s op het LCD-schermpje van m’n camera volgt de reconstructie. Tapas eten in de Manzano met werkelijk goddelijke rauwe tonijn met citroen en net zo goddelijke carpaccio. De rest was ook best lekker en hebben we weggespoeld met 2 flessen rosé. Daarna volgt 1 biertje. Het is altijd nog 1 biertje. “Kom, we gaan naar Lang Leve de Lol”, zegt ex S. en voor ik het weet staan hij en ik als enige gasten in de kroeg te karaokeën met de barman. “Jij bent echt goed man”, zeg ik tegen de barman als hij klaar is met ‘My Way’, “daar moet je wat mee doen.” Ex S. zingt tussen de glazen bier door ‘Senza Una Donna’, ‘In the Air Tonight’ en ‘Things can Only get Better’ en houdt de microfoon vast alsof hij het elke dag doet. Ik sta zo vals als een kraai ‘Like a Virgin’ te zingen, neem nog maar een biertje en besluit dat het Nederlandstalige repertoire misschien meer m’n ding is. “Iemand zei dit is Annabel, ze moet nog naar het station”, zing ik even later. Met succes, want de kroeg begint vol te stromen en voordat ex S. zich aan de 18-jarige toeristenmeisjes gaat vergrijpen verlaten we het pand. We gaan naar de Cooldown. “Ja!!! We gaan naar de Cooldown!”, roep ik enthousiast. Als je in de Cooldown staat, dan weet je eigenlijk dat je al te ver heen bent. Dat je sowieso al veel te veel gedronken hebt en dat dat ene pisbiertje dat je in je hand hebt net de genadeslag geeft. Een ongelooflijke kater; check.

Vorig jaar zei ik bij het verlaten van de vernieuwde Arena: “Ik ga nooit meer naar die ballentent.” Twee weken later stond ik er weer en wederom besloot ik dat het mijn laatste keer was. Afgelopen donderdag was ik er weer. Sommige dingen verdienen een derde kans. Maar geen vierde. Het blijft een ballentent, die hele Arena. Vroeger! Vroeger! Toen stond ik er elke week. Heerlijk te dansen op plaatjes van Madonna en Depeche Mode. Vroeger was de entreeprijs zeer acceptabel! Vroeger, toen liepen daar nog lekkere mannen! Vroeger hadden ze daar 2 plekken waar je je jas op kon hangen! Vroeger, toen kostte een biertje nog gewoon 3 piek, in plaats van 3 euro. Vroeger, toen kon je daar gratis naar het toilet en toen was een toilet ook nog gewoon een toilet! Nu keek ik bij het verlaten van de wc regelrecht in een pissende snikkel! Ik werd er een beetje misselijk van. Het klinkt allemaal heel gezellig en ruimdenkend om maar 1 toiletruimte te hebben, die zowel door mannen en vrouwen gebruikt wordt, maar het is niet mijn idee van een feestje. En fris is het al helemaal niet. Verder is de Arena voorzien van 1 trap die zo hoog en zo smal is dat ik blij was dat ik gympies aanhad. De andere trap heeft dan weer geen trapleuningen, dus het is beter om gewoon beneden te blijven. Maar Deep Dish draaide donderdag en ze draaiden erg lekker. Maar er echt inkomen deed ik niet. Ik irriteerde me. Er waren te veel mensen op de dansvloer, het was gewoon te druk en er liepen te veel mafketels rond. Gewoon te veel van alles. Als je aanpassingsvermogen achteruit gaat dan weet je dat je ouder wordt.

“Oh, maar als jullie nog een keer een oppas zoeken, dan wil ik wel hoor”, zei ik zondag tegen vriendin T., moeder van de 3-jarige B.’tje. Van die mogelijkheid werd meteen gebruik gemaakt en zo kwam het dat ik gisteren voor het eerst in m’n leven oppaste. Ik heb eerder gewerkt met verstandelijk gehandicapte kinderen, en erger dan dat zou het zeker niet worden, dacht ik. Dat was ook zo en het was zelfs heel erg gezellig met B.’tje, maar na 2 uur besloot ik dat ik mijn eigen kinderwens, voor zover die voorheen aanwezig was, nog maar een jaartje of 10 uit moet stellen. Jeetje, wat een geregel, zo’n kind. En al was B.’tje superlief en superzoet en braaf, hij heeft het toch voor elkaar gekregen om zijn complete collectie plastic autootjes in een regenton met water te deponeren (B.’tje: “Kijk, ze gaan naar beneden!”) en om over zijn spijkerbroek te piesen (B.’tje piepend: “Ik wil de B.’tje-bril, de B.’tje-bril”, Luna: “De wat?”). Verder wel zeer intelligente gesprekken gevoerd. B.’tje: “Wat heb jij in je tong?” Luna: “Eh eh dat is een soort oorbel, maar dan voor in je tong eh een tongbel!” B.’tje: “Waarom heb jij dat?” Luna: “Ja, dat weet ik zelf ook niet helemaal precies.” Misschien dat je uiteindelijk in het moederschap groeit, maar ik maakte me gisteren regelmatig zorgen over het inslikken van pennen, het naar beneden donderen van trappen of dat ik het gewoon niet goed deed (B.’tje: “Ik wil m’n mammmmmmieeeeee!!!”). Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gelukt en ging B.’tje rustig slapen nadat tante Luna een verhaaltje over een konijntje en de maan had voorgelezen. Uitgeteld op de bank kwamen er weer enge gedachten in me op. Zou-ie nog wel ademen? Straks heeft-ie stiekem een snoepje gepikt en is-ie daar in gestikt. Straks piest-ie in z’n bed. Doet die babyfoon het wel? Ik was blij dat vriend F. thuiskwam en me een biertje in m’n hand drukte.

Na 2 jaar loggen ben ik de weblog-competities een beetje beu. Genoeg. Logs met elkaar vergelijken is hetzelfde als de column van Floor Faber in de Viva vergelijken met de column van Martin Bril in de Volkskrant. Appels met peren. De een schrijft beter, de ander heeft leukere onderwerpen. En wat maakt het uit. In die competities gaat het er vooral om wie de meeste lezers heeft en wie het meest gehoor geeft aan de competitie; “Stem op mij, stem op mij!!!!!” Hou op. Luna doet er al een tijdje niet meer aan mee. Dus ik wil ook niet meedoen aan de nieuwste verkiezing in weblogland; de ‘Netgirl 2003’-competitie. Ik ontving vandaag een mailtje. Of ik bezwaar had tegen het feit dat ik er eigenlijk al aan meedoe. En of ik bezwaar had dat mijn foto er al staat en dat er al een stukje bijgeschreven is waarin mijn uiterlijk ‘zwierig’ is genoemd. Nou, eigenlijk wel. Het is een wie-is-de-mooiste-wedstrijd. Of een soort wie-is-de-lekkerste-en-wie-kijkt-het-geilst-wedstrijd. Moet je als vrouw gewoon sowieso nooit aan meedoen. Slecht voor je ego, je zelfvertrouwen, je humeur en een broedplaats voor kutnijd. Dus bij deze wil ik graag aan M. van www.tussenhaakjes.nl vragen of hij mij uit z’n lijst wil halen. Ik vind mezelf al de leukste, al zou ik geen van de andere dames die meedoen aan de ‘Netgirl2003’-competitie m’n bed uitschoppen. Allemaal lekkere wijven, die ik ook zeker de dinerbon voor 2 en de titel Netgirl 2003 van harte gun. Maar liever zie ik dat ze net als ik bezwaar maken tegen dit soort jongensachtige spelletjes die het niveau van een gemiddelde wie-wil-mijn-marmotje-zien-show in de dorpsgehoorzaal van Kutkrabberveen niet overstijgen.

Vriendin I. en ik hebben ‘The Matrix’ zeker zo’n 15 keer gezien. Kan ook 20 keer zijn en als je alle keren meetelt dat ik halverwege in slaap ben gevallen, dan zullen het er 30 zijn. Goede film, ‘The Matrix’. Alles goed aan die film. Dus zal het tweede deel wel tegenvallen, maar je kan het als ‘echte fan’ gewoon niet maken om niet te gaan. En de actiescènes moesten briljant zijn, volgens de kritieken. Dus zaten vriendin I. en ik gisteren met nog wat vrienden in de bioscoop om ‘The  Matrix Reloaded’ te aanschouwen. De zaal was compleet uitverkocht en we waren er helemaal klaar voor. Echt. Maar bij de zoveelste vechtscène waarbij Mr. Smith zichzelf dupliceert en Neo als een bezetene staat te meppen, ben ik geestelijk afgehaakt. Vlieg dan toch weg man, dacht ik steeds. Of; in de vorige film kon je toch in Mr. Smith vliegen en al z’n data veranderen en waarom doe je dat dan nu niet als je zo’n ‘agent’ tegenkomt. Je bent toch ‘the one’ man! Gedraag je er dan ook naar! Tussen de vechtscènes door konden de flinterdunne en zeker niet geile liefdesscènes van Neo en Trinity me ook weinig boeien. Maar het allerergste, afgezien van het feit dat de film eindigde met een cliffhanger, was dat ik ‘m niet snapte. Ik keek vriendin I. aan: “Snap jij ‘m?” Zij snapte hem ook niet. Gelukkig. Lag niet aan mij. De eerste driekwart van de film is zo traag als dikke stront en daarna wordt me in nog geen minuut ineens de zin van het bestaan, inclusief allerlei filosofische en wiskundige feiten door de strot geduwd. Zo werkt het dus niet. Of misschien werkt het wel zo, want nu moet ik wel naar ‘The Matrix Revolution’ in november. Om te kijken hoe de film afloopt.

“Mevrouw!” Naast me zie ik 2 jochies staan die net iets boven m’n schouder uitkomen. “Zou u misschien voor ons voor 5 euro wiet kunnen kopen in die coffeeshop?”, vraagt de een. Gewetensvraag. Moeilijk. Ik zie er dus uit als een blower. “Ehm, ja, maar jullie mogen toch helemaal niet blowen?”, vraag ik. Altijd goed, een retorische vraag. “Ja, dat mag pas als je 18 bent”, zegt de ander. “Hoe oud zijn jullie dan?”, vraag ik. De een is bijna 16, de ander bijna 15. Zeggen ze. Fuck it. Ik ben opgegroeid in een tijd dat er nog geen ‘age-checkers’ op sigarettenautomaten zaten. In een tijd dat ik zonder problemen voor mijn opa een fles jenever kon gaan kopen, ook al was ik 10. Een tijd waarin ik stiekem sigaretjes ging roken met een vriendinnetje. Op een strandje bij de Waal. Het was niet lekker, maar het was wel heel stoer. Vrijheid. En uiteindelijk is het met mij ook allemaal goed gekomen. Dus. “Geef maar hier die 5 euro”, zeg ik en loop de coffeeshop binnen. Als ik het niet doe, dan verkopen ze misschien hun lichaampjes wel aan de eerste de beste sekstoerist die op de Wallen loopt. Anders kopen ze wel een joint op de pillenbrug. En daar betalen ze het dubbele en zoveel zakgeld zullen ze wel niet krijgen. Een halve minuut later sta ik weer buiten. “Ze verkopen hier geen zakjes van 5 euro, alleen vanaf 12,50 euro”, meld ik ze. Of ik dan misschien 2 voorgedraaide jointjes voor ze wil halen. Alstublieft. Heel alstublieft. “Vooruit dan maar”, antwoord ik en even later wens ik ze veel plezier. Ik heb de wereld een slechtere plek gemaakt, maar de wereld van 2 jochies eventjes verruimd. Ik heb maar een klein beetje spijt.

“6”, zegt 10e uit het niets. “Wat?”, vraag ik. “Jullie wonen op een 6, dat staat voor liefde”, zegt ze. “Eh, 1 en 0 en 4 is nog altijd 5 toch?’, vraag ik. “Ja, maar jullie wonen op A en een A is 1 en dan is het dus toch 6”, zegt ze. “Oh”, zeg ik. Een kwartier geleden hadden we in mijn kantoor gestaan. “Ik hoorde ooit van iemand die T-shirts spaarde met cijfers erop”, had ik tegen haar gezegd, “die wilde alle cijfers van 1 tot 100.” “Ik hoef ze niet allemaal, maar ik ben echt al jaren op zoek naar een 38”, zei ze. “Meen je niet”, zei ik en liep naar m’n kledingkast. M’n gifgroene shirtje met een rode 38 lag nog bovenop. Net nieuw en afgelopen zaterdag voor het eerst aangehad naar een Braziliaans dansfeestje. Ik liep terug naar m’n kantoor en liet haar het shirt zien. Grote ogen. Hele grote ogen. Niet te weerstaan. Natuurlijk mag ze het shirt hebben. “Ik wil er wel voor betalen hoor”, zei ze. Natuurlijk niet. Naar iemand die staat te springen van geluk door een T-shirtje met 38 erop kan ik uren kijken. Misschien heb ik er nog wel 1. Later hoor ik dat de oma van 10e vroeger aan numerologie deed. En dat haar oma op nummer 38 woonde. “Mijn droom is om later ook op een nummer 38 te wonen”, vertelde ze. “Ik heb vroeger altijd op 38 gewoond”, zei ik. “M’n ouders wonen er nog.” Ze gelooft niet in toeval. Ik ook niet, maar vandaag toch wel een beetje. “Kijk, weer een 38”, zegt 10e en wijst naar het nummerbord van een auto. Ze maakt me aan het lachen. Als ik ooit nog eens in een casino verzeilt raak dan zet ik al m’n fiches in op 10.

“Spreek ik met mevrouw (zegt achternaam van partner P.)?”, vraagt een meisjesstemmetje me door de telefoon. “Nee, je spreekt met mevrouw (zeg mijn eigen achternaam), maar ik ben wel de partner van meneer (zeg achternaam van partner P.)”, zeg ik terug. “Oh, eh, dus er is wel een man aanwezig in uw huishouden?”, vraagt het meisje. “Ja, partner P. woont hier ook, anders zou ik dat niet zeggen”, zeg ik. “Bel ik gelegen”, vraagt ze. Dan weet je eigenlijk al genoeg. Mensen die vragen of ze gelegen bellen, die bellen dus eigenlijk nooit gelegen. Opzouten al die telefonische verkopers en enquêteurs. Maar het is nog vroeg en ik ben in een milde bui. “Jawel hoor”, antwoord ik. “Ik mag u een gratis boxershort toesturen en onze gratis catalogus die u vervolgens elk kwartaal ontvangt zodat u thuis op uw gemak rustig onze verkoopvoorwaarden door kunt lezen”, gaat het meisje verder. “Een wat?”, vraag ik. “Eh, een gratis boxershort, zegt het meisje, “ja, dat is een nieuwe actie.” “Een gratis boxershort?”, vraag ik. “Ja”, zegt het meisje, “en hij is van goede kwaliteit, te vergelijken met die van Calvin Klein of Björn Borg. U betaalt alleen de verzendkosten van € 3,50.” “Ja, maar er staat natuurlijk geen Calvin Klein of Björn Borg op hè?”, zeg ik. “En dat vind ik juist wel sexy eigenlijk. Die nieuwe Sloggi-shorts zijn trouwens ook wel spannend. Heeft P. er ook een paar van, dus laat die van jullie maar zitten. Ik vind het ook een beetje raar hoor; boxershorts verkopen door de telefoon. Fijne dag nog verder.” Als ze nou gratis kanten stringetjes hadden aangeboden was het een heel ander verhaal geweest. Of behaatjes. Daar kun je er nooit genoeg van hebben.