Categorie: Standaard

“Eh, kom jij misschien uit Tiel?” Voor me staat een gemiddelde-man. Met gemiddelde-kleding. Maar met een bekend accent. “Ja, daar ben ik geboren”, zeg ik hem, “maar wie ben jij?” De man in kwestie heet M. en blijkt 15 jaar geleden bij mij op de middelbare school in Tiel te hebben gezeten. Tering, 15 jaar geleden had ik geeneens borsten, was ik nog blond en had ik nog geen bril.  En toch herkent hij mij. Wat een desillusie. Ik dacht dat ik in die 15 jaar toch behoorlijk was veranderd. Mooier was geworden. Lekkerder. Anders. Maar niet dus. Zucht. Ik kijk om me heen en ik kijk naar mezelf. Ik sta op de Kamasutra-beurs in de RAI in Amsterdam. Op de FOXY-stand. Op een FOXY-stand die ik samen met vriendin M. 3 dagen geleden heb omgetoverd tot een heuse jungle. Een jungle-stand met een jaren ’70 jungle-poster met waterval. Een stand met nep-varens, met nep-bladeren, met camouflagenetten, met tijgervellen, met takkenbossen van 3 meter lang, met wel 10 grote pluche tijgers, leeuwen en panters, met een liaan waaraan modellen kunnen hangen en op die manier door de stand kunnen zwaaien en met een uit de sportschool geronselde nep-Tarzan. Ik ben trots op de stand. Ik kijk om me heen. En ik kijk naar mezelf. Ik kijk naar mijn net te strakke FOXY-shirtje, naar mijn lijf dat net 8 kilo is afgevallen, naar mijn zwarte hotpants, naar mijn daaroverheen geknoopte tijgervelletje en naar mijn hoge zwarte laarzen. Ik kijk naar de man in kwestie M. en hoe hard ik ook nadenk, ik kan me hem niet herinneren. Hij zegt zijn naam nog eens en hij noemt zijn vrienden van toen. Maar ik heb geen idee. Nooit eerder gezien. Het zal best. “Sja, ik ben pornoactrice geworden”, zeg ik tegen hem en hij gelooft me. En terwijl ik het zeg besef ik dat ik dat zinnetje altijd al eens tegen iemand heb uit willen spreken. Maar ik ben blij dat ik lieg.

Ik slik al bijna 13 jaar de pil. Een slimme meid begint op tijd. Ik weet nog goed dat mijn moeder uit het niets mijn slaapkamer kwam binnenlopen met de mededeling: “We gaan morgen naar de dokter om de pil voor je te halen.” Mijn liefde voor kordate vrouwen begon waarschijnlijk toen. De eerste jaren nam ik de pil elke dag stipt om 23.00, 3 weken achter elkaar. Daarna werd ik slordiger. In mijn studententijd kwam ik erachter dat ik met de pil ook mijn menstruatie kon uitstellen. Had ik een heet afspraakje, maar moest ik ongesteld worden, dan slikte ik de pil gewoon een weekje door. Of 2. Zonder problemen. En de afgelopen 4 jaar slik ik de pil zelfs 3 maanden door. Ook zonder problemen. Maar al is de anticonceptiepil nog steeds een fantastisch pilletje dat me van een hoop problemen heeft behoed; de dagelijkse shot hormonen begint me tegen te staan. Die kan gewoon niet goed zijn voor mijn lichaam en mijn geestelijke gesteldheid. Daarnaast kamp ik met stemmingswisselingen die zowel voor P. als voor mezelf de hel zijn en volgens mij veroorzaakt worden door inname van dit minuscule pilletje. Partner P.: “Liefje, wil je misschien een kopje thee?” Luna: “Kun je dat niet zien?! Laat me met rust!” Dus de afgelopen weken vraag ik iedere vrouw die ik tegenkom of ze de pil slikt en waarom dan wel of niet. En meer dan de helft van de vrouwen die stopten met de pil voelt zich lekkerder, slanker en stabieler zónder pil. Alleen maar voordelen! Joepie! Maar ik word al misselijk als ik aan alternatieven als een spiraaltje, de NuvaRing, een Implanon, een pessarium of de prikpil denk. En aangezien de meeste vrouwen die stopten met de pil ook nog eens stúkken geiler werden is helemaal geen seks ook al geen optie.

Mijn grootste angst; 8 uur tussen een stel keuvelende vreemde vrouwen zitten die onderwerpen aansnijden als ‘ministecken’, ‘de KreaDoe-beurs’ en ‘mannen die niet voor zichzelf kunnen zorgen’. Zucht. Vorige week koos ik er bewust voor. Ik zou een dagcursus mozaïeken gaan volgen en daarvoor moest ik niet alleen 115 euro betalen, maar ook 7 uur met 8 vrouwen doorbrengen, inclusief onze begeleidster K. ‘maar-ik-reageer-ook-op-hé-hoor-ha-ha-ha’. Vrouwen met humor, laat me niet lachen. Doel van deze cursus was het absorberen van zoveel mogelijk informatie over het in elkaar draaien van een mozaïekvloertje en het onder de knie krijgen van zoveel mogelijk tegeltjes-knip-of-snij-technieken. Nu ben ik over het algemeen behoorlijk autodidact. Een uit nood geboren eigenschap, omdat ik bar slecht tegen autoriteit kan. Na een paar minuten weet ik het beter. En dan weet ik het ook écht beter. Of dan weet ik in ieder geval dat ik het anders wil doen. Toen ik klein was ging ik stampvoeten als iemand me iets probeerde uit te leggen wat ik allang snapte. Dat stampvoeten is met de jaren veranderd in een zeer haatdragende blik. Dit keer richting de mozaïekbegeleidster. Want als ik me tijdens een cursus van 7 uur eerst een half uur in een rommelige toestand zonder koffie begeef en daarna een half uur moet luisteren naar een oninteressant verhaal over de geschiedenis van de mozaïek, dan heb ik eigenlijk al geen zin meer. Tel daar een ‘gezellige’ lunch van 1,5 uur bij op en ik ben in staat om de tegeltjes van de rest van de cursisten tegen de muur kapot te smijten. “Oh, was dat niet de bedoeling dan?” Maar ik bleef rustig. Adem in, adem uit. En ik heb bést wat geleerd. Heus wel. Maar € 115,- was het me niet waard. Daar had ik beter een boek, een stapel tegels en een tegeltang voor kunnen kopen om daarmee zelf aan de slag te gaan.

De geur van ammoniak kwam me tegemoet terwijl ik de sporttas open ritste. “Gatverdamme!”, riep ik door het huis terwijl niemand me kon horen. “Gatverdegatverdamme!” In de tas trof ik zo’n 15 blauw-witte voetbalshirtjes aan, inclusief 15 witte glibberbroekjes en 15 paar sokken. Allemaal doordrenkt met de geur van opgedroogd mannenzweet. Nu kan ik met het zweet van partner P. best omgaan, maar de 14 andere voetbaltenues stonken naar vreemde man. Vreemde voetbalman. Gatverdamme. Aan mij de taak om de inhoud van deze tas voor aanstaande zondag weer fris de deur uit te krijgen. Niet écht mijn taak, maar ik had met mezelf afgesproken dat ik vandaag een voorbeeldige huisvrouw zou zijn; het huis moest schoon en fris en dat alles vooral zonder klagen. ‘Binnenstebuiten wassen op 40 graden’, was het advies van het etiket. Een blik in de tas vertelde mij dat geen enkel shirtje omgedraaid was. Moest ik die 15 shirtjes ook nog eens allemaal binnenstebuiten keren? Ja, daag! Stop 15 volwassen mannen in een voetbalelftal en niemand, helemaal niemand, komt op het idee om de shirtjes alvast tijdens het omkleden binnenstebuiten in de tas te stoppen. Ongelooflijk. Maar na een mentale oppepper van mezelf durfde ik het eerste shirtje aan te raken. Gatverdamme. Ik kreeg kippenvel toen ik met mijn hand de hals van het shirt binnenging en het klamme, koude mannenzweet op mijn huid voelde. Rot maar op met die voorbeeldige huisvrouw. Ik besloot er meteen weer mee te stoppen en m’n moeder te bellen om m’n beklag te doen. “Heb je niet een stel plastic handschoenen?”, vroeg ze. Briljant. Mijn moeder is als voorbeeldige huisvrouw geboren. Dat gebeurde nog in die tijd. En met handschoenen aan en verstand op nul zat die voetbalwas er binnen een minuutje in. De machine draait nu op volle toeren. Liefde is; de voetbalwas voor hem doen.

Schrijven is leuk. Voor deze site schrijven is ook leuk. En het krijgen van reacties is ook leuk. Of die reacties nu met mijn wind mee, of tegen mijn haren in zijn; ik geniet ervan. Juist de tegenstrijdige reacties op mijn stukjes geven een flinke meerwaarde aan wat ik schrijf. En een stevige polemiek verhoogt de amusementswaarde niet alleen voor mij, maar ook voor iedereen die hier langskomt. Lezers mogen me een pillenslikker, een cokesnuiver, een hoer, een grachtengordelyup, een burgertrut, een egotripper of een aansteller noemen. Prima, want ik ben het allemaal. En wie op basis van wat ik op deze site over mijzelf loslaat denkt over mij te kunnen oordelen, moet dat vooral doen. En nee, ik vind het niet erg om eens flink op mijn plaats gezet te worden door iemand die lijnrecht tegenover mijn denkbeelden staat en nee, van een stukje stevig taalgebruik ga ik ook echt niet huilen. Waar ik wel moe van word is het trieste gewauwel van types die hier uitsluitend komen voor het stelselmatig afzeiken van mij en het verzieken van de boel en daarmee ondertussen mijn bandbreedte verneuken. Dat soort types mogen als het aan mij ligt gewoon wegblijven van deze site. Dat maakt het een stuk leuker voor Luna en waarschijnlijk ook voor de rest van mijn lezers. In het vervolg ga ik triest gewauwel van lezers gewoon schrappen. Mijn eigen trieste gewauwel laat ik uiteraard staan. En mocht zo’n sneue wauwelaar toch nog steeds als een negatieve groupy om me heen blijven hangen, dan krijgt diegene een IP-ban. “If you can’t stand the heat, get out of the kitchen?” Misschien, maar ik vind dat gasten die zich aan mijn tafel niet kunnen gedragen maar eens lekker moeten optiefen. Dan kan Luna in alle tevredenheid natafelen. Iemand nog een wijntje?

Ik vind dat elke man goed moet kunnen koken. Een lekker kokende man is sexy. Behalve die van mezelf. Die hoort niet in de keuken, want de keuken is van mij. Een paar weken geleden heeft mijn bijna 2 jaar durende project om ex S. aan het koken te zetten eindelijk vruchten afgeworpen: “Ik sta nu in de Albert Heijn en zal ik maar gewoon 2 biefstukjes, wat aardappeltjes en een salade meenemen?” Het duurde even voor ik me realiseerde dat dit typische relatie-zinnetje werd uitgesproken door ex S. en niet door m’n eigen partner. Maar die avond bakte ex S. aardappeltjes en 2 biefstukjes en mengde de salade met 6 mini-bakjes dressing en saladeversiering van Albert Heijn. “Handig hè, al die bakjes!”, zei ex S. enthousiast. Het was een prima maal en vooral het eerste maal dat in 2 jaar in zijn eigen huis bereid werd. Voorheen kwamen er alleen traiteurmaaltijden of andere afhaalmaaltijden zijn huis binnen. Of hij ging uit eten. Pas toen ik hem vertelde van het Jamie-Oliver-effect en hem had verzekerd dat een kokende man juist ontzettend sexy is ging hij overstag. En het koken stond hem goed. Erg goed. En volgens mij vond hij het stiekem ook erg leuk. Gisteren kwam vriend T. langs. Die wilde ook leren koken. Dus zo zat ik op het kookeiland met een wijntje en ondertussen volgde vriend T. mijn aanwijzingen op. Ideaal! Hij maakte een heerlijke pasta met broccoli, pesto, spekjes en pijnboompitjes en ook hem stond het goed. En ook hij vond het het leuk. Over 2 weken krijg ik zelf kookles. Bij restaurant Manzano. En niet omdat ik niet in staat ben om een volwaardige tapasmaaltijd in elkaar te draaien, maar omdat ik gewoon móét en zál weten hoe ze hun rauwe tonijn met gekonfijte citroen maken.

Bovenstaande foto maakte ik maandag 6 oktober om 11:47 pm. De foto’s ik de rest van die week maakte om 11:47 am zijn te zien bij Bart. Over zijn project 11.47; ‘The photographs you see on this site were made at different places and by different people. They have only one thing in common – they were shot at exactly 11:47 am or pm. Participants agree to take seven pictures this way, one for each day of a week. They are given the choice of shooting them either at 11:47 am or 11:47 pm. (…) At the end of the week a participant gets to choose and ask the next photographer, who, in turn, will ask a next participant.’ Een soort foto-stokje dus!
http://www.bartvandergriendt.nl/1147/index.htm

Tiel, 7.49. “Eh, ben je van plan de hele dag in bed te blijven? Het is 8 uur en als je er nu niet uitkomt, dan kunnen we net zo goed thuisblijven.” M’n moeder en haar gebruikelijke praatje om mij uit bed te krijgen. Ze vond het tijd om richting Utrecht te vertrekken. Naar de KreaDoe. Dé beurs voor ‘creatief’ Nederland en naar eigen zeggen ‘de grootste en meest trendy hobbybeurs van Europa’. Ik was er nog niet eerder geweest en m’n moeder wilde een idee opdoen voor de kerstkaarten van 2004, want de kerstkaarten voor dit jaar heeft ze al bijna af. Uiteindelijk kwamen we terecht in een wirwar van leeftijdsloze vrouwen die zichzelf ontzettend creatief vonden, maar waarschijnlijk alleen maar de 3D-kaarten kunnen namaken uit een hobbyboekje. Ik vond het fantastisch en m’n moeder en ik liepen met een grote glimlach van stand naar stand. Vooral de ‘1 euro’-stand en de ‘2 euro’-stand kon ons zeer bekoren. ‘Zoveel mogelijk voor weinig’ was ons streven. Alleen de stands met 3D-vellen sloegen we over. Daar deden we niet aan. “Alleen die stomme wijven doen aan 3D”, vond m’n moeder. Haar kerstkaart voor dit jaar heeft ergens in een hoekje ook een 3D-kerstkrans, maar die is zo klein dat het de naam 3D niet mag hebben. Ook embossing en theezakjes-vouwen vonden we stom. “Dat deed ik 4 jaar geleden al”, zei m’n moeder. Na 4 uur slenteren en shoppen op de KreaDoe vertrokken m’n moeder en ik naar het V&D-restaurant voor een kopje koffie met een saucijzenbroodje. En om 15.00 zette ik haar weer op de trein richting Tiel, want ze moest op tijd thuis zijn om voor m’n vader te koken. “Dat was gezellig hè?”, zei m’n moeder. En dat was het. Misschien moest ik vanavond ook maar eens aan de kerstkaarten beginnen. www.kreadoe.nl

Gisternacht liepen P. en ik terug van de Melkweg richting huis. Een wandeling van 20 minuten. Vroeger, toen ik nog studeerde en vrijgezel was. Vroeger. Vroeger, toen liep ik alleen en zonder angst door de Kalverstraat of de Leidsestraat na een nachtje stappen. En niet alleen zonder angst, zelfs met een heerlijk ik-woon-in-Amsterdam-gevoel. Een wat-zijn-de-grachten-toch-mooi-gevoel. Gisteren voelde ik me zelfs met z’n tweeën onveilig en wilde zo snel mogelijk op m’n bank kunnen zitten. Deur dicht en nachtsloten erop. De sfeer buiten voelde grimmig, ook al gebeurde er weinig bijzonders. De straten werden bewoond door de standaard groepjes dronken jongeren, aangeschoten stelletjes op de fiets en een enkele zwerver. Maar ik verwachte ieder moment dat iemand ineens in schelden en tieren uit zou barsten. Of nog erger. En dit gevoel heb ik niet alleen ’s nachts op straat. Ook overdag straalt de negativiteit van de straten. Van de chagrijnige, grijze, haastende mensen die erop lopen. Zelf heb ik ook moeite om vrolijk te blijven. Vandaag liep ik in de binnenstad een hoekje om en botste bijna tegen een man op. “Opkankeren godverdomme”, zei hij. En al probeer ik zonder vooroordelen de wereld in te kijken, het gaat me slecht af. Vorige week fietste ik over de grachten. Een paar honderd meter verderop zag ik 2 jongetjes van een jaar of 10 op een brug staan. Ze hadden waterpistooltjes in hun handen en lachten samenzweerderig. Als ik over de brug fiets, dan gaan ze me helemaal natspuiten, dacht ik. Kutkinderen. Ik overwoog even om voor de brug af te slaan, maar besloot gewoon door te fietsen en ze verrot te schelden als ze zouden schieten. Op de brug liepen de jongetjes op me af. Pistool in de aanslag. Toen ze schoten fietste ik door een wolk van bellenblaas.

Vorige week vrijdag keek ik bij RTL4 naar ‘Derren Brown Play Russian Roulette’. Een ‘eenmalige special waarin psychologisch illusionist Derren Brown live voor de Britse en Nederlandse tv een levensgevaarlijke Russische roulette speelt’. Goh, Russische roulette, live op tv, dat hadden we nog niet gehad. Na wat psychologische spelletjes en testen om de persoon te selecteren die de kogel in een kamer zou plaatsen, haalde Brown de trekker 2 keer over tegen z’n hoofd, schoot daarna een lege kogel in de zak met hooi, haalde nog een keer de trekker over tegen z’n hoofd en schoot daarna de kogel in het hooi. Hij blij, degene die de kogel erin stopte ook blij en de televisiezenders blij. Hij heeft 3 keer z’n leven gewaagd, maar hij leeft nog! Hoera! Of deze show nu een dure Hans-Kazan-truc was of echt, ik vond het eigenlijk een slappe hap. En ik vraag me af of we niet iets te ver zijn doorgeschoten in de hunker naar ‘live’, ‘spannend’, ‘nieuw’ en ‘nog nooit vertoond’. Een gemiddelde journaalaflevering is momenteel al verworden tot een aflevering van ‘Faces of Death’ en blasé neem ik een slokje van m’n wijn als er wéér een of ander oorlogsslachtoffer op m’n tv-scherm verschijnt. Er is weinig dat me meer kan shockeren, want ik heb bijna alles al gezien. Ik denk dat Stephen King gelijk gaat krijgen en we binnen afzienbare tijd écht live naar ‘The Running Man’ kunnen kijken. Een soort vossenjacht, maar dan met bommen, granaten en een hoop bloed. Mocht het zover komen, dan zit ik gekluisterd aan de buis. Me te verbazen, maar te hopen op actie. Ik denk dat iedereen die vrijdag naar ‘Live Russian Roulette’ keek stiekem hoopte dat Brown zichzelf verrot zou schieten. Want dát was pas echt spannend geweest.
www.derrenbrown.co.uk