VINTAGE PER KILO, EEN MES & DE VRIENDSCHAP

Zaterdagochtend. Koffie en reclame voor een online seksshop op tv. Ik kan het nog steeds niet geloven. Dat dat mag. Om 8:00.

Nou ja, ik ga in de trein. Naar Geldermalsen? Nee! Naar Amsterdam.

En hier ben ik alweer in Amsterdam. En heb ik net een grote tas met vintage kledingstukken gescoord! Ik ga een weekendje naar m’n vriendinnetje Y., maar ik mocht m’n tas niet meer naar binnen nemen bij de vintage-per-kilo-sale, dus ik kon geen foto’s maken.

Na het shoppen doen Y. en ik even een lunch bij café The Rock (of Rolling Rock) in Amsterdam.

Laat ik het zo zeggen; voor de snelle, gezellige bediening hoef je hier niet naartoe.

Ik bestelde een broodje carpaccio en mijn broodje was zo fucking hard dat ik het met geen mogelijkheid kreeg gesneden of gebeten. Als ik hier melding van maak bij het bedienend personeel (een jochie van een jaar of 18 dat nogal stoned uit z’n ogen keek) zegt hij: “Dat hoort zo.” Ik zeg: “Nou, dat lijkt me niet en ik ben echt geen zeikerd.” Vervolgens gaat hij overleggen met de kok en komt hij, NO SHIT, terug met een ander mes. “Het hoort zo, zegt de kok”, laat de jongen weten. Met dit nieuwe mes zou het wel moeten lukken. “Are you kidding me??”, vraag ik. En ik vraag meteen of de kok dan even kan komen kijken. Ik krijg uiteindelijk, na veel zuchten en moeilijk kijken, een nieuw broodje. Ik denk dat ze erin gespuugd hebben, maar het smaakte heerlijk. Het nieuwe mes heb ik meegejat. Doei.

Wegspoelen met een roseetje, no problem.

Mijn brandplek is nog steeds dominant aanwezig.

Met onze nieuwe vintage aankopen gaan we naar het huis van Y. en daar krijg ik een cadeautje. Voor Nina. Gezonde koekjes. Kan ze wel wat mee, denk ik.

Ik stuur mijn man even een foto van m’n nieuwe jas.

Amsterdam, here we come!

Het was de bedoeling dat we zouden gaan eten bij Art Deli (iets hippigs) en we hadden gereserveerd, maar we worden weggemoffeld in een hoekje met amper ruimte om te zitten en het bedienende meisje is ook niet echt heel gezellig of enthousiast en aangezien het niet het allergoedkoopste restaurant is staan we op en gaan we weg. Doei.

Wij gaan lekker sushi eten. Beter!

En daarna door naar café De Vriendschap. En nog naar de San Francisco. En de Casablanca. Epic.

En weer terug naar café De Vriendschap waar we blijven tot sluitingstijd en waar vriendin Y. voor het eerst heeft gedanst. EVER! Y. danst niet, maar na een wijntje of 10 en met een 80-jarige man wilde ze het wel proberen. Ging heel goed. Mij ging het iets minder goed af, want ik laat me niet leiden. Niet door mijn eigen man en ook niet door een 80-jarige man. Too bad. Rond een uur of 3:30 komen we na een wilde taxirit thuis bij Y. en daar krijgen we de deur pas na 10 minuten open. Giechel de giechel.

Vorig jaar kwam ik thuis in een geweldig versierd en opgeruimd huis!