RIETVELD, APPEL & OKSELHAAR

Goedemorgen! Het is 7:30 en ik heb er zin in vandaag! Oppasmeisje M. heeft voorjaarsvakantie en dan heb ik ook een beetje vakantie. We gaan vandaag naar het Centraal Museum in Utrecht.

Eerst even Nina eten geven. Een plog zonder Nina is als een Rijksmuseum zonder Nachtwacht.

En een dag zonder smoothie is als een plog zonder Nina.

Off we go! Met de trein natuurlijk. Ondertussen lezen we de Margriet en de Flair (die ik dus altijd van m’n moeder krijg).

Na een wandeling van 20 minuutjes komen we aan bij het Centraal Museum. Ik heb nu al pijn in mijn voeten. Ik had m’n gympies aan moeten doen, maar in plaats daarvan trok ik, ijdel als ik ben, toch m’n wedge sneakertjes aan. Ik voel me erg welkom in het Centraal Museum omdat ik gratis naar binnen mag met m’n museumkaart en oppasmeisje M. mag ook gratis, want die is 12. SCORE!

Oppasmeisje en ik dralen zeker 10 minuten om deze man. “Hij is echt hoor, hij is echt”, roept ze. “Nee, echt niet”, roep ik. Ik maak ondertussen foto’s en we worden gadegeslagen door de suppoost die iets te vaak langs komt lopen. Ik word altijd zenuwachtig van suppoosten. Ben bang dat ik geen foto’s mag maken, of dat ik te druk doe, te hard lach of te dicht op de schilderijen sta. De man is trouwens nep en een kunstwerk ‘Tank Man’ van de Spaanse kunstenaar Fernando Sánchez Castillo. Freaky!

Dit snappen we niet. We snappen trouwens wel meer niet van de kunstwerken die we zien. Hoeft ook niet.

We luisteren en kijken naar een documentaire over Rietveld. Dat snappen we wel. Gedreven man, die Rietveld.

Ik blend helemaal in dit schilderij.

Oh, wat een idyllisch tafereeltje weer. Kind en kunst.

Dit was toch wel een visueel hoogtepuntje voor me. Het is het schilderij ‘Ontmoeting’ van J.H. Moesman.

Deze van Karel Appel wil ik wel hebben. Blend ik ook mooi in.

Dit is ‘Butterfly’, een kunstwerk van Kinke Kooi; acryl op foto. Ik moet ineens aan Stella Bergsma denken. En dit bedoel ik niet negatief. Stella is goed bezig. Kinke trouwens ook.

“Sorry hoor, maar dit is toch niet normaal”, roept oppasmeisje M. door de tentoonstellingsruimte als ze dit werk ‘Geurwaaier’ van dezelfde Kinke Kooi ziet. “Eh, eh”, begin ik, “maar eh, iedere vrouw heeft schaamhaar hè, dat weet je toch wel?” “Ja, nou, wees er maar trots op!”, zegt ze, “maar dan ga je toch niet zo op de foto!” “Waarom niet?”, vraag ik. “Nou, omdat het niet normaal is.” Ik denk dat oppasmeisje M. bedoelt dat het sowieso stom is om in je blootje op de foto te gaan. En tot ze minstens 30 is, is dat inderdaad een heel goede mening!

Dit wilde oppasmeisje M. heel graag op haar slaapkamertje. Hahaha! NOT!!!!

Kunstenaar Paul Klemann vraagt bezoekers van het Centraal Museum om hun dromen op te schrijven. Nou Paul, mijn droom is het om in een bak vol met kittens te liggen, maar dan wel graag kittens zonder nageltjes en tandjes (nou ja, zolang ze maar niet bijten of krabben is het goed) (en ik wil ze ook niet pletten). Ik heb de droom tussen de rest van de dromen gehangen. De droom van oppasmeisje M. was kort en bondig: m’n eigen ontstaan bepalen. Ja, filosoofje hoor.

Uiteindelijk brengen we 2,5 uur in het Centraal Museum door. Ik had al gezegd dat m’n voeten nogal pijn deden hè? Tijd voor een lunch bij de Winkel van Sinkel in ieder geval! We nemen een soortement van bittergarnituur en eten alles op! Yep, met een paar overheerlijke gefrituurde bitterballen. Hmmmm!

Tijd om te shoppen! Als ik door een grote stad als Utrecht loop, dan mis ik Amsterdam toch best wel. Niet zozeer om het shoppen, maar er gebeurt gewoon veel meer… je kan er zo lekker in blenden, er is zoveel meer te zien, zoveel meer te doen. En… ach, wat lul ik eigenlijk, ik zit toch het liefst de hele dag binnen in m’n eigen cocon. Ik mis de grote stad om het shoppen. Hier heb ik net een vintage jurkje gescoord, want nee, Tiel heeft dus geen vintage shops.

Dit shirtje koop ik niet, maar vind ik superleuk. Oppasmeisje M. wil ‘m niet. “Wij hebben gewoon een heel andere smaak”, zegt ze.

Deze koop ik ook niet.

Als die hond te koop was had ik ‘m gekocht.

M. krijgt dit poezenmutsje. SCORE!

Als we de trein terug naar huis willen nemen, zien we dit bord. Een stroomstoring! Een stroomstoring! AAAARGHHHH!!! We worden van het kastje naar de muur gestuurd. We horen dat we een half uur moeten wachten, dan een uur, dan moeten we via Arnhem en dan kunnen we wel naar Houten, maar dan moeten we daar weer wachten, volgens de mannetjes en vrouwtjes van de NS. Wij worden hier niet blij van en om ervoor te zorgen dat onze leuke dag niet verpest wordt door de NS gaan we nog maar ergens wat drinken.

Cheers babe!

Ondertussen stuur ik de verkering een foto van m’n trouwhoed. Of eigenlijk is het een haarband met een strik en een soort voile (maar dat heet crinband). Heeft J. me al gevraagd dan? Eh, nou, niet in the romantic way, maar we gaan wel trouwen. Misschien ook wel dit jaar. Deze hoed is een stok achter de deur.

Kijk, wij kunnen nog prima lachen, ondanks de bijna 3 uur vertraging! Hoeveel vertraging?? DRIE UUR!!! Ja, en in die tijd hebben we een pastaatje bij Julia’s gegeten en wat op en neer gelopen door Hoog Catharijne (ja, op die schoenen).

Home sweet home!!!! Ik hou van Tiel, ook al hebben ze er geen vintage winkels. En ik hou van mijn huis, vooral omdat ik eindelijk m’n schoenen uit kan doen.