PLOG DINSDAG 11 OKTOBER 2016

Laat ik de dinsdag eens om 6:00 beginnen met het doornemen van de folders. Staat niks in. Want ik heb niks nodig. Ik heb alles.

Koffie is dan wel weer altijd nodig.

En de liefde van Bruce is ook heel hard nodig. Ik ga aan het werk van 6:00 tot 14:00 en ik ga lekker! In m’n regenboog-pyjama!

Het wordt weer herfst, dus voor Lief Lekkerland maak ik een recept voor pompoensoep! Ditzelfde recept is overigens ook HIER te vinden (op m’n kookblog dat ik veel te lang verwaarloosd heb, maar hé, ik verwacht de komende tijd zeeën van tijd over te hebben).

Normaal zou ik met zo’n muts zeggen: ‘Ik ben toch al getrouwd.’ Maar hé, het wordt kouder buiten en die hond moet 3 keer per dag uitgelaten worden en het is een warme muts. Met regenboog-punten.

In de trein naar Arnhem voor m’n date met dochter S.! Ik ben toch best wel een beetje gespannen. We hebben elkaar een maand niet gezien en eh, er is nogal wat gebeurd in 1 maand.

Ik herlees deze nog maar eens een keer.

Dochter S. en ik zijn eerst even snel naar een kralenwinkel en de Primark gegaan. Het is allemaal zo vertrouwd (al heb ik geen jas kunnen vinden) (ik wil een nieuwe winterjas, maar alle jassen zijn grijs, zwart of bruin) (ik wil een rode of een groene of gewoon een knalkleur, dus ik denk dat ik gewoon lekker een vintage jas moet gaan zoeken in Amsterdam). Dochter S. mocht kiezen tussen de Happy Italy of een sushi-restaurant. “Sushi natuurlijk.” Prima!

We hebben samen gehuild en samen gelachen. Godverdomme wat is dit kut allemaal zeg. Wat hou ik ontzettend, ontiegelijk veel van haar en wat haat ik hem. Ik kan er niks anders van maken. ‘Vergeven doe je voor jezelf’, is een veelgelezen zinnetje in zelfhulpboeken, Flow’s en Libelles, maar sommige dingen kan en wil ik niet eens vergeven. Als je ervoor kiest om iemand niet te vergeven, dan doe je dat ook voor jezelf. Dat hij mij 7.5 jaar leugens heeft verkocht en van mijn gespreide bedje naar een ander gespreid bedje is gegaan, dat moet hij helemaal zelf weten. Dat is zijn leven. Zijn pad. Ik ben 40 en ik heb het karakter en de bagage om ook hier wel overheen te komen. Dit meisje is 16 en gewoon te jong en te mooi voor zoveel ellende.

Gelukkig helpt sushi een heel klein beetje.

En van die biefstukjes met knoflook gaan er ook wel in.

Als ik thuis kom tref ik dit aan op de grond. Bruce heeft per ongeluk (of expres) m’n hertje laten vallen. De aanblik ervan geeft wel goed weer hoe ik me voel. Ik zat in de trein terug al de hele tijd met tranen in m’n ogen, maar ja, de trein Arnhem-Tiel is nu niet echt een plek om eens even helemaal los te gaan, emotioneel gezien. Gelukkig kan dat thuis wel. En hoewel ik echt heel goed weet dat het mijn schuld niet is, dat er niets aan mij heeft gelegen, dat ik tegen zoveel leugens nooit op had gekund, kan ik het gewoon niet hebben dat ik het niet heb gezien. Dat dit meisje 7.5 jaar bij mij is geweest, dat ik voor haar heb gezorgd, dat ik zoveel liefde heb gegeven aan iedereen en dat het toch allemaal niet goed is gegaan. Ik zag het niet. Ik wist het niet. Dat is mijn grootste verdriet. Om haar.

Deze vadsige hond moest ook nog uitgelaten worden.

We zijn helemaal vergeten een selfie te maken vandaag. Dan maar eentje van vorig jaar. Zij is mijn mooiste herinnering aan alles wat er van de afgelopen 7.5 jaar is overgebleven.