Tuurlijk, vrouwen kunnen best slim zijn. Zelfs blonde vrouwen kunnen best slim zijn. Maar het allerdomste wat je als blonde vrouw kunt doen is toch wel gaan roepen dat je heel slim bent. Maar de meisjes die de site slimmeblondjes.com hebben opgericht zijn heilig overtuigd van het feit dat er ook intelligente blondjes bestaan. We vinden op deze site o.a. een blonde Arjan; “Hij werkt bij de C1000 en hij is gewoon een slim blondje omdat hij vaak met Patricia zit te chatten.” Over deze Patricia, ook blond: “Patricia is een slim blondje omdat ze helemaal zelf de site www.patriciaonline.nl heeft gemaakt.” Ook hebben we een slimme blonde Kimberly; “Kimberley heeft in 1 keer haar rijbewijs gehaald en heeft eindelijk een manier gevonden waardoor ze een beetje bruin wordt.” De meisjes van deze site vinden Máxima het slimme blondje van de eeuw, omdat: “zij de enige is die het voor elkaar heeft gekregen te mogen trouwen met Willem-Alexander.” Deze site is dus hilarisch, simpel en heerlijk sneu; het werk van naïeve tienermeisjes die vonden dat het maar eens over moest zijn met al die vooroordelen. Zij denken dat ze heel slim zijn door deze site te maken, maar het enige slimme dat een blondje echt kan doen is haar haar verven. Dan ben je gelijk van alle vooroordelen af. Dat heeft Luna trouwens ook gedaan.
www.slimmeblondjes.com

Dit wordt een beetje een vies verhaal. Het is iets waar vrouwen onderling eigenlijk weinig over praten. Maandverband. Ik gebruik het sinds m’n zestiende niet meer. Het is namelijk smerig. Echt heel erg smerig. Als je ongesteld bent, dan bloed je namelijk nogal en iedereen weet dat bloed stolt. Met andere woorden; al je schaamhaar gaat aan elkaar klonteren. En dat geeft zo’n vieze bende. Je moet minstens vier keer per dag een nieuw maandverband gebruiken, maar je bent meestal niet in de gelegenheid om ook vier keer per dag te douchen. Iedere keer dat je een nieuw verbandje inlegt word je geconfronteerd met het feit dat je een organisch ding bent. Het gebruik van maandverband is in mijn optiek dus ronduit ranzig te noemen. Leve de tampon! Wat ik dus niet snap is dat die hele maandverband-markt zich maar blijft uitbreiden. Met vleugels, nog dunner, voor de nacht, etc. De marketing-afdelingen van de Alldays en de Libresse bedenken ieder jaar nieuwe inlegkruizen. Zo verschenen vorig jaar het inlegkruisje speciaal voor strings en het zwarte inlegkruisje. En ik zag gisteren een commercial op tv voor een product dat een maandverband en inlegkruisje in één is! Mij lijkt het een topbaan; director of development bij Libresse. Ik ga morgen solliciteren. Het idee voor mijn eerste product; inlegkruisjes met een kunstwerk van Herman Brood erop gedrukt. Ik denk dat Herman dat een heel geil idee had gevonden.
www.libresse.nl

Gisterenochtend om 9.15 ging bij mij de bel. Dat vond ik niet prettig. Ik werk ’s avonds en ’s nachts en lig meestal tot een uur of 13.00 in bed. Ik deed de deur open en zag een vrouw staan met een aantal tijdschriftjes in haar hand. “Ooooh, jullie zijn van de, van de, van de eh, eh ”, stamelde ik. “U bent niet bekend met ons?”, vroeg de dame met de tijdschriftjes. “Jawel, maar niet nu, ik lag nog te slapen.” “Wij zijn Jehova’s getuigen, heeft u misschien even tijd voor ons?” “Nee, geef me maar zo’n boekje, dan ga ik weer naar bed.” De vrouw met de tijdschriftjes gaf mij een Ontwaakt en zei heel vriendelijk dat ik maar weer lekker moest gaan slapen. Ik snap sowieso niet dat Jehova’s getuigen langs de deuren gaan om hun geloof te verspreiden, maar dat ze dat al ’s ochtends vroeg doen? Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die nog echt willen luisteren naar het verhaal dat ze te vertellen hebben. De wereld is één grote egomaatschappij en vooral de jongeren van tegenwoordig zijn hedonistisch ingesteld en geloven voornamelijk in zichzelf. Ik denk dat de Jehova’s maar eens met de tijd mee moeten gaan en hun geloof gaan verspreiden op grote dance-festivals. Daar is iedereen aan de pillen en wil iedereen dolgraag praten en luisteren. Paar uur werk en ze hebben meteen minstens 1000 zieltjes gewonnen.

Om mijn identiteitsdrama compleet te maken ontving ik vandaag een mailtje van Vincent. Hij had met me te doen. “Je leest de hele dag zielige mensen hun mails en je stuurt dan degelijke dingen terug. Zo’n leven zou ik echt niet willen. Of doe jij ook nog andere dingen dan mails beantwoorden?” Vincent dacht dat Luna helemaal niet bestond en dat het allemaal andere personen waren; iemand die de column schrijft, iemand die achter de cam zit en iemand die de mails beantwoordt. “Enkel je lichaam en charisma zijn belangrijk. Voor de rest heb jij er helemaal niets mee te maken. Waarschijnlijk krijg jij deze mail niet eens te lezen, daar zorgen de medewerkers wel voor”, schreef hij. Daar was ik even stil van. Het is me ook allemaal nogal wat; een baan, een sociaal leven, leuke dingen doen, de afwas, dagelijks een column schrijven, mails beantwoorden en af en toe achter de webcam zitten. Dat kan ook nooit het werk van 1 persoon zijn. Ik zou willen dat ik het allemaal kon. Dus ik geef het maar toe. Ik besta niet echt. Ik ben een fictief persoon. Ik ben een grote marketingtruc. Vincent, ik ben een imaginaire vrouw, ik ben jouw persoonlijke droom, ik ben het meisje dat je nooit gekend hebt en ook nooit zult leren kennen, omdat ik simpelweg niet besta. Maar weet je wat Vincent? Het is geweldig om Luna te zijn.

Ik was net mijn vorige identiteitscrisis te boven. Twee weken terug werd ik ervan verdacht een man te zijn. Nu waren er ineens twee Luna’s op internet. Een paar dagen terug kwam ik tot de ontdekking dat er nóg een dagelijks schrijvende, Nederlandse Luna op internet is. Nu is dit op zichzelf niet echt een ramp. Maar het voelt toch een beetje ruk. Net alsof je de hele dag bent wezen shoppen naar een uniek kledingstuk bij de H&M en dat je ’s avonds op een feestje bent, waar een of ander lekker wijf precies hetzelfde aanheeft. Zoiets. Wat ik wel heel lief vind van de andere Luna is dat ze mijn site in haar ‘linklijstje’ heeft staan; zij vindt mijn site dus best leuk. Maar ik hou er niet zo van als er iemand anders op het internet is met precies dezelfde naam. Daarom had ik deze andere Luna graag even digitaal lastiggevallen met een aantal dreigmailtjes. En haar willen vragen of ze zo snel mogelijk zou willen stoppen met haar ding. Als dat niet zou helpen dan had ik P. op haar af willen sturen. Maar dit alles bleek niet nodig. De andere Luna is er gisteren helemaal vanzelf mee gestopt. De andere Luna vindt mij zielig, omdat ik moeite heb met haar bestaan. “Ik dacht dat je een tof wijf was”, schreef ze op www.whiskas.net. Die andere Luna is denk ik een stuk liever dan ik. Ik ben namelijk niet zo tof. Electric Luna is een arrogante trut met kutnijd.
home.wanadoo.nl/evakroon

Ik houd niet zo van voorspel, ook niet van naspel trouwens. Voor dat soort dingen heb ik geen tijd. Gelukkig doe ik P. ook geen plezier met urenlang gelik en geaai; geneukt moet er worden en graag zo snel mogelijk, we moeten morgen weer werken. Als ik naast mijn glansrijke carrière, mijn ultra-drukke sociale leven en het altijd belangrijke huishouden ergens een gaatje overhoud om seks te hebben, dan moet dat zo snel mogelijk voorbij zijn. In het begin van een relatie moet je je van je beste kant laten zien. Al je seksuele trucjes haal je uit de kast om ervoor te zorgen dat je partner je een interessante partij vindt. Als de kat eenmaal in het bakkie is, dan heb ik geen zin meer om m’n best te doen. Dan vind ik het veel leuker om tegen hem aan te kunnen zeiken. Na 2,5 jaar hoeft dat urenlange voorspel voor mij dus niet meer. Dan weet je wat de ander het beste kan en daar mag die ander zo snel mogelijk mee beginnen als het even kan. Om daarna maar zo snel mogelijk een sigaret op te steken. Want… het beste én snelste naspel blijft toch altijd een sigaretje roken. Van P. hoeft trouwens het hele voorspel niet: “Laten we maar meteen beginnen met roken.”

P. verwijt mij wel eens dat ik a-romantisch ben. En dat klopt. Ik doe niet aan romantiek. En dan bedoel ik de kaarsje-wijntje-roosje-haardvuur-romantiek. Als een man dat soort dingen voor me gaat regelen word ik altijd een beetje achterdochtig. Want, wat moet-ie van me? Romantiek in bovenstaande vorm is alleen maar iets dat door mannen wordt gebruikt om vrouwen te versieren. Niets meer dan dat. De meeste vrouwen moeten eerst ‘in de goede stemming komen’, voordat ze door de partner in kwestie ‘genomen’ kunnen worden. En mannen denken dat ze dat met de standaard romantische dingen voor elkaar krijgen. Bij de meeste vrouwen wil dat ook wel lukken. Bij mij lukt dat niet. Ik word altijd een beetje lacherig van ‘romantische dingen’. Sommige mannen gaan dan ineens wit-satijnen lakens kopen, een cd van Sade opzetten, een glaasje rode wijn inschenken en de kaarsjes aansteken. Nee, wees dan eerlijk. Het is toch zonde om de hele avond romantisch te doen en er dan aan het eind van de avond achter te komen dat ze toch niet van plan was met je naar bed te gaan? Zeg gewoon: “Ik heb ontzettend zin om met je te neuken en het liefst begin ik nu meteen, maar als jij liever samen nog even op de bank zit om te praten, dan begrijp ik dat best.” Een echte nu-vrouw hapt meteen toe. Die heeft geen tijd voor romantiek.

Ik had het al een tijdje niet meer gedaan en ik ben het voorlopig ook niet meer van plan; uitgaan en me ondertussen vol laten lopen met bier. Alcohol maakt je hoofd troebel, geil, traag van begrip en strontvervelend. En dan heb ik het niet over mijn hoofd, maar over het hoofd van mannen. Gisteren uitgeweest met vriendin I, ex S. en zijn vriend B. Mijn ex S. en B. zijn allebei mannen van rond de dertig, maar gedragen zich op avondjes uit nog steeds als jochies van 16 die te graag een ‘lekkere chick’ willen scoren. B. was de hele avond aardig en gezellig en we hebben leuk gedanst, maar toen I. en ex S. voor de grap aan het zoenen waren, wilde hij mij ook ineens versieren. Want dat alleen S. een meisje zou scoren die avond, dat kon natuurlijk niet. “Zoen me nou even, ik wil je piercing voelen.”, vroeg B. minstens 10 keer. “Ik heb een relatie en ik wil niet met je zoenen. Ik vind je een hartstikke leuke vent, maar ik ben verliefd op P.”, zei ik hem. “Wat maakt dat nou uit? Je moet niet aan morgen denken, maar aan nu”, pseudo-filosofeerde B. Als dit 4 jaar terug was gebeurd, dan was ik vandaag wakker geworden naast B., hadden we telefoonnummers uitgewisseld om elkaar vervolgens nooit meer te bellen. Ik denk dat ik hem nu nog wél een keer wil spreken. Om ‘m de huid vol te schelden: “Als een vrouw nee zegt, dan is het ook nee, simpele pik. Je hebt je hoogst irritant gedragen!”

Ik geef het toe. Ik kan er niet meer omheen. Ik ben verslaafd aan mijn computer. Mijn hele leven zit verzameld in dat ding. Foto’s, teksten, verhalen, e-mailtjes, facturen, werk, gedichten, alles. Wanneer ik wakker word is het eerste wat ik doe m’n pc aanzetten. En daarna neem ik pas een sigaret. En ook wanneer ik thuiskom is het eerste wat ik doe m’n pc aanzetten. En ook daarna pas een sigaret. Deze site is mijn virtuele dagboek. Ik wil, ik moet, ik verwacht van mezelf, ik eis dat ik iedere dag een stukje schrijf. Maar de afgelopen 5 dagen kon ik geen stukjes plaatsen op de site; electricluna.nl lag plat. Complete ontreddering. En omdat niets werkte zoals ik wou en ik ook helemaal niets snapte van al dat alles en al dat niets, ben ik gaan bidden. Vroeger op een katholieke basisschool gezeten, dus de Onze Vaders en Wees Gegroetjes zijn er flink ingeramd. Ik heb het eigenlijk niet zo op bidden. Ik heb het eigenlijk ook niet zo op God. Maar ik heb gebeden en echt, ik heb het gemeend. “Lieve God, als U bestaat, kunt u dan mijn site weer aan de praat krijgen, want ik word een beetje depressief zo. Alstublieft?” En ik ben er nu van overtuigd; Hij bestaat. Mijn site doet het namelijk weer, na een week te hebben platgelegen. Ik beloof bij deze aan God, dat ik nooit meer Godverdomme zal zeggen, alleen als ik het echt heel moeilijk heb. Of als m’n site weer platligt.

Ik ga samenwonen. Ik roep het de hele dag wel 100 keer. Tegen mezelf, tegen collega’s, tegen vriendinnen, tegen P. zelf. Ik wil ook heel graag samenwonen, maar ik krijg een beetje koudwatervrees. Ik vind het namelijk ineens heel erg volwassen klinken en heel serieus. Maar waar ik het meeste bang voor ben; wat als het misgaat? P. koopt het huis en de hypotheek staat dus op zijn naam, als het niet goed gaat, dan sta ik op straat. Ik heb dus meer te verliezen dan hij. En dit vind ik een heel enge gedachte. Dan moet ik wel heel erg m’n best gaan doen voor hem, want als ik iets fout doe, dan kan hij me uit huis zetten. Heb ik niet lekker gekookt, dan roept hij natuurlijk meteen dat ik m’n koffers kan gaan pakken. Kom ik een keertje stomdronken thuis, dan zal hij me de dag daarna vriendelijk doch dringend verzoeken om weer bij m’n ouders te gaan wonen. Is z’n T-shirtje niet op tijd gewassen, dan roept hij vast dat ik blij mag zijn dat ik bij hem mag wonen en dat ik toch echt meer in het huishouden moet gaan doen, anders neemt-ie er een minnares bij. Theoretisch is het mogelijk. Nu moet ik misschien niet zoveel nadenken en gewoon blind vertrouwen op de toekomst, maar dat klinkt me allemaal veel te romantisch en vooral veel te optimistisch. Houden van wordt namelijk zwaar overschat in een relatie.