“Wij komen hier om bier te zuipen”, lijkt het credo van het overgrote deel van de Lowlands-bezoekers. Lowlands is geen dancefeest met pillen dus. En daarom niet helemaal mijn ding. Tien redenen waarom een dancefeest beter is dan een bierfeest.
1. Het is goedkoper. Je neemt drie pillen ( 30,-) en de rest van de tijd drink je gratis water. Op een Lowlands-dag drink je gemakkelijk voor 100,- aan alcohol weg.
2. De mensen zijn mooier of lijken mooier. Pas toen P. en ik zaterdagnacht in de dancetent stonden kwamen we erachter dat er ook op Lowlands mooie mensen rondliepen.
3. Met een pil op, heb je geen honger. Een stuk watermeloen kun je misschien nog net weg krijgen, maar een broodje hamburger gaat niet lukken.
4. Er wordt minder gekotst. Waarschijnlijk omdat er minder gegeten wordt.
5. Je wordt niet zo snel moe. Een pilletje is dus ideaal voor een 3-daags-feest als Lowlands.
6. Je hoeft niet zo vaak te plassen. Op de een of andere manier lijkt je lichaam je blaas-functie tijdelijk stil te zetten wanneer je xtc slikt.
7. Een pillenfeest is een féést! Bij de concerten op Lowlands werd vooral veel gestaan en gekeken. Ik heb wel genoten, maar uitbundig feesten zou ik het niet kunnen noemen.
8. Een dag later heb je geen kater. Hoogstens voel je je twee dagen later een beetje depressief.
9. Mensen onder invloed van xtc zijn aardiger tegen andere mensen.
10. Van een nachtje feesten met een pilletje op val ik drie kilo af. Van Lowlands ben ik 2 kilo aangekomen.

Het is erg gemakkelijk om over de Lowlands-camping te klagen, maar ik doe het graag. Ik heb namelijk nogal een hekel aan campings. In een luxe Kip-caravan met gas, licht en water zou ik het misschien nog een midweekje uit kunnen houden, maar in een tent? Slapen in een slaapzak? Slapen op een matje? Slapen met een smerig lichaam vol zand, zweet en bier? Nee. Het slapen werd me sowieso onmogelijk gemaakt door dronken festivalgangers die het nodig vonden om te brallen op een sociaal niet aanvaard geluidsniveau. “He man (…), heeeeeeeee (…), he man (…), doe normaal man (…), (…), ram je op je bek man (…), je vraagt erom (…), (…), (…), hahahahaha.” Ik hou ook niet zo van gezamelijke douches. Er hing wel een douchegordijntje voor, maar tijdens het aan- en uitkleden sta je wel gewoon tegen de borsten, benen en billen van andere vrouwen aan te kijken. Niet de meest prettige aanblik. Misschien zouden mannen grof geld willen betalen om een kwartiertje van deze peepshow te mogen zien, maar ik kan je vertellen dat de borsten van Henriëtte uit Klazinaveen niet de mooiste van Nederland zijn. Maar het allerergste waren de groepjes die van thuis klapstoeltjes hadden meegenomen, midden op de weg waren gaan zitten met een paar blikjes bier en ondertussen tegen de langslopende mensen gingen schreeuwen. Een kleine greep oneliners (uiteraard door mannen): “Dat groen van je haar past niet bij dat roze T-shirt”, “Heee, heee, zullen we vanavond gaan neuken, of wordt het vechten?” en “Wil je m’n tent van binnen zien?” Je tent van binnen zien? Je tent van binnen zien? Ik hoop dat ik de rest van mijn leven nooit meer een tent van binnen zal zien. Ook al ligt Fred Durst er in.

Vorige week vrijdag. Wat P. zei: “Ik ga volgende week met T. en M. naar Lowlands. We hebben nog geen kaartje, maar we proberen daar nog iets te regelen.” Wat ik hoorde: “Ik wil graag met mijn vrienden een weekendje weg, zonder jou.” Wat ik zei: “Je lijkt wel gek dat je daar helemaal naartoe gaat, misschien lukt dat kaartje wel niet en dan sta je daar voor niets. Ik zou het er niet op wagen.” Wat P. hoorde: “Ik vind er geen flikker aan dat hele Lowlands. Ik zou niet meewillen.” Wat ik bedoelde: “Ik wil niet dat je gaat, ik wil dat je bij mij blijft!” Ik was de hele week chagrijnig, want P. had niet aan mij gevraagd of ik meewilde. Maar ik dacht dat het ze toch niet zou lukken om een kaartje te vinden, Lowlands was uitverkocht, dus P. en ik zouden sowieso het weekend bij elkaar zijn. Tot afgelopen dinsdag. Wat P. zei: “We hebben kaarten gekocht en we gaan met een hele groep!” Wat ik hoorde: “Ik wil graag met m’n vrienden een weekendje weg, zonder jou.” Wat ik zei: “Ooh, en ik dan?” Wat P. hoorde: “Ik wil niet dat je gaat.” Wat ik bedoelde: “Waarom is er geen kaartje voor mij geregeld?” Na een klein drama, waarin we vertelden wat we bedoelden, hadden gezegd en hadden gehoord hebben we de oplossing. Ik ga gewoon mee. Mijn kaartje is gisteren door P. geregeld. Wat we namelijk allebei bedoelden: “Ik vind je lief, zullen we samen ‘iets leuks’ gaan doen?”
www.lowlands.nl

Luna is vandaag naar de tandarts geweest. Geen gaatjes. Wel een serieuze toespraak van de tandarts over mijn tongpiercing. “Je moet hem er elke dag uithalen en dan het gat met een borsteltje schoonmaken. Anders krijg je vroeg of laat infecties.” Ik heb gezegd dat ik daar geen tijd voor had. En dat ik die piercing daar al drie jaar had zitten en dat ik nog nooit ergens last van had gehad. Het was voor mijn eigen bestwil zei-ie. En het erge van alles was; mijn moeder was erbij. M’n moeder en ik gaan al jaren naar dezelfde tandarts dus ook vandaag. En toen we buiten stonden begon het. “Ik vind het ook onzin. Zo’n piercing. Wat heeft dat nou voor nut? Wat vindt P. ervan? Straks krijg je echt een infectie, en dan?” Ik ben blij met dat gat in m’n tong en ik had gisteren net een nieuwe piercing gekocht, maar m’n moeder vond ‘m niet mooi. In het begin vond ik die piercing hartstikke stoer, nu is het meer een gewenning geworden. Als ik hem er nu uithaal, dan voel ik me kaal. En ook eten en drinken voelt dan gewoon anders. Dat ding hoort gewoon bij me dus. En hij valt haast niet op. Toen ik hem 3 jaar terug liet zetten was iedereen nog nieuwsgierig; “Deed het pijn?”, “Hoe is dat nou met zoenen?” en “Pijpt dat nou echt lekkerder?” Nu heeft iedereen een piercing, dus er wordt nooit meer naar gevraagd. Maar ik heb van horen zeggen dat mannen het echt lekkerder vinden om gepijpt te worden door een vrouw met tongpiercing.

Ik was al meer dan 10 jaar niet bij de kapper geweest. De voorkant snij ik altijd zelf met een stanleymesje en de achterkant doet buurman M. of een vriendin. Ik vind het namelijk niet zo leuk om naar de kapper te gaan. Ik hou er niet van als een onbekende aan m’n haar zit te frunniken. Maar wat me het meeste tegenstaat zijn de lul-verhaaltjes die je altijd van een kapper te horen krijgt. Of die je zelf tegen de kapper aan moet houden. Er zijn namelijk twee soorten kappers; het luistertype en het praattype. Het luistertype vraagt je de meest oppervlakkige dingen; “Woon je in Amsterdam?”, “Wat doe je?” of “Ben je nog uitgeweest dit weekend?”. Het praattype lult over de meest oppervlakkig dingen. Beide typen mogen wat mij betreft hun mond houden, een lekker plaatje opzetten en gewoon hun ding doen. Maar ik denk dat een van de vakken op de Kappersschool ‘Communicatieve Vaardigheden’ is. Het hoort er dus gewoon bij. Zo ook vandaag. Ik heb 20 groene extensions laten zetten. En het meisje dat ze erin vlocht lulde een gezellig eindje weg. Ze vroeg wat ik deed. “Ach, ik ben journaliste en ik ook heb een website en daar schrijf ik iedere dag een stukje voor, heel relaxt!”, zei ik. Heel relaxt, heel relaxt? Ik neem alles terug, want ik ben vandaag meer dan 6 uur bezig geweest om het onderstaande fotootje op deze site te kunnen zetten! Ik had beter kapster kunnen worden.

Het bezoeken van de vrouwentoiletten tijdens het uitgaan is bij voorbaat al een lastige opgave. Tijdens het wachten in de altijd lange rij krijg ik het gevoel dat ik de enige vrouw ben die kan plassen in een halve minuut. Want de wachtrijen in clubs duren minstens 10 minuten, met uitschieters tot 20. En tijdens het wachten vraag ik me altijd af wat die vrouwen op het toilet aan het doen zijn. Mij maak je niet wijs dat ze allemaal ongesteld zijn en ze hoeven ook niet allemaal te poepen. En het is tegenwoordig ook algemeen geaccepteerd dat je je drugs gewoon gezellig op de dansvloer neemt. Wat ze ook doen, het is zonde van de tijd. En als de vrouwen in de rij nou nog gezellig waren, dan zou het nog meevallen. Maar de meeste dames vervloeken degene die al wel op het toilet zit, of gaan aan de deurklink rammelen en roepen; “Schiet eens op!” Om daarna zelf net zo lang op het toilet te blijven. Ik denk dat het een goed idee is om een soort plasmuntjes te gaan verkopen in clubs, net zoals de douchemuntjes die je op een camping gebruikt. Met een munt mag je 1 minuut op het toilet verblijven. Is de tijd op, dan slaat de deur automatisch open. Helemaal ideaal zou het zijn als deze toiletten aan de rand van de dansvloer werden geplaatst. Alleen vrouwen met lef en vrouwen die plassen in 30 seconden zullen van deze toiletten gebruik durven maken.

Stel; je bent vrouw en je kan ontzettend goed zingen, maar je ziet er niet uit. Zou je dan enige kans van slagen hebben in de muziek-bizz? Het antwoord is nee. Het omgekeerde kan overigens wel en lijkt de laatste jaren meer regel dan uitzondering; niet geweldig zingen, maar wel een geil lichaam hebben en toch veel platen verkopen. Vandaag hebben P. en ik de hele dag in bed doorgebracht. We hebben de top 40 op TMF van begin tot eind gezien, ondertussen een jointje gerookt en alleen maar slechte nummers gehoord. Iedere hiphop-clip zit vol met lekkere, strakke, biseksuele wijven (“Die wonen allemaal in Clipdorp in Amerika, daar ga ik ooit nog wonen”, zegt P.). Geen enkele clip gezien met een lelijke vrouw. Alle zangeressen zijn té mooi en té slank. Maar ik was het meeste onder de indruk van het clipje van Lauren, een vrouwelijke Jodi Bernal. Lauren is een typisch voorbeeld van ik-kan-niet-zingen-maar-ik-ben-hartstikke-lekker-neuk-me-alsjeblieft. Lauren kruipt langzaam naar de camera toe en zingt ondertussen; “lala-lala-lalalala-lalalala, oooo-aaaa-ie-oo, oo-aa-ie-oo, oooo-aaaa-ie-oo, lala-lala-lalalala-lalalala…” Ja, die Lauren weet waarover ze zingt. Ik wil het niet eens hebben over Atomic Kitten, Gerri Halliwel, Georgina Verbaan of Linda, Roos en Jessica. Allemaal lekkere chicks zonder zangtalent. Waar zijn de dikke negerinnen met dijken van stemmen gebleven? P. en ik zijn tot de conclusie gekomen dat de muziekwereld aan pseudo-geilheid ten onder gaat.

Vandaag stonden P. en ik in ons nieuwe huis. Samen met een aannemer. We zouden even doornemen wat er allemaal aan het huis verbouwd moest worden en hij zou ‘een mooi prijsje voor ons maken’. Wij vroegen of meneer de aannemer de contactdozen mooi weg zou kunnen werken in de muur. “Ja, nee, maar het plafond hiero, dat is verlaagd, en dat moet er dan eerst uit. En die vloer die moet ook opengebroken, dan ken ik die draden daarzo langsdoen. En er moeten ook snoeren langs de buitenkant hè. Ja, dat moet van de gemeente, is verplicht. En die ketel, die moet aan die andere muur zitten, anders ken het niet. Snappie?” “Ja maar, zien die contactdozen er dan een beetje netjes weggewerkt uit?”, vroegen wij met lichte paniek in onze stem. “Ja, dat zeg ik.” Deze aannemer was een van de beste uit Amsterdam en omgeving, zo hadden wij ons laten vertellen. Helaas was deze meneer niet in staat tot een voor ons begrijpelijk gesprek. Hij kon ons alles wijsmaken. En de offerte die hij op gaat stellen zal ook wel vol onbegrijpelijke zinnetjes, verbouwinkjes en belangrijke dingetjes staan. Deze meneer zal best zeer goed zijn in z’n vak, maar misschien kan hij voordat we met hem in zee gaan eerst even een cursusje communicatieve vaardigheden doen. Die wil ik hem best geven. Als hij de boel gratis voor ons verbouwt.