Gisteren heb ik een hypotheekcontract getekend. Dat moet namelijk als je een huis koopt. Het mannetje dat verstand had van geld, beleggen, hypotheken en nog meer belangrijke zaken legde P. en mij alle papiertjes uit: “Dus, dit en dit betekent dit en dit. En als je dit en dat doet, dan doe ik dit en dat en daar worden jullie alleen maar beter van!” Ik geloofde dit mannetje dat verstand heeft van geld. Ik heb het contract dus getekend gisteren. Net als P., die vertrouwde het mannetje dat verstand had van geld ook. “Hebben we nu net écht samen een huis gekocht?”, vroeg P. toen het mannetje vertrokken was. “Eh, het lijkt er wel een beetje op”, zei ik. Ik blijf erbij; samen een huis kopen is erger dan trouwen. Het mannetje kon ons nog zoveel vertellen over geld dat vrij kwam als we in de WAO kwamen, of geld dat vrij zou komen als 1 van ons ‘een noodlottig ongeval’ zou krijgen. Het voelt alsof P. en ik de komende jaren niet meer van elkaar af komen. We hebben onze handtekening gezet onder een contract dat zegt dat we samen verantwoordelijk zijn voor de aflossing van de hypotheek, maar we zijn ook verantwoordelijk voor de toekomst van elkaar. En voor het eerst in mijn leven kon ik volmondig ‘ja’ zeggen. Tegen het huis, maar ook tegen P. Hij is namelijk niet alleen de persoon die meer dan de helft van de hypotheek moet betalen, maar ook de persoon met wie ik oud wil worden. P. zegt: “Het is jammer dat de bezegeling van onze liefde niet plaats vond op een wit strand ergens in Zuid-Amerika.” Ach. Romantiek wordt zwaar overgewaardeerd.

Het was bijna 2 jaar geleden dat ik bij m’n ouders bleef slapen. Normaal ga ik ’s middags naar ze toe, blijf eten en na de koffie stap ik snel weer in de trein om thuis de nodige sigaretten te roken en de nodige wijntjes achterover te slaan. Gisteren kwam ik er niet onderuit. “Als je dan lekker vroeg komt, en ’s avonds blijft slapen, anders kan je net zo goed thuisblijven”, zei m’n vader. Zodoende stond ik gisteren om 7.00 uur op, om daarna om 10.30 door mijn ouders van het station gehaald te worden. “Gezellig”, zei m’n vader. En het was ook gezellig. M’n moeder had boerenkool met lekkere vette worst gemaakt en ’s avonds hebben we met z’n drietjes televisie gekeken. Het was net als vroeger toen ik nog thuis woonde, afgezien van het kleine drama dat zich voltrok toen ik eerlijk opbiechtte dat ik wel eens een xtc-pilletje slik. Om 11.45 zei m’n vader, net als vroeger: “Ik weet niet wat jij doet, maar wij gaan naar bed.” Mijn vader vond het raar dat ik langer op zou blijven dan zij, dus ik liep naar boven om mijn tanden te poetsen. Na 2 jaar stond er nog steeds een tandenborstel voor mij in het bakje. Boven aan de trap riep ik ‘welterusten’, net als vroeger. En net als vroeger kwamen mijn ouders een paar minuutjes later naar boven. Een kwartier later lag ik in bed te luisteren naar het gesnurk van m’n vader. Drie uur lang. Ik kon niet slapen. Maar m’n vader kon waarschijnlijk voor het eerst sinds 2 jaar met een gerust hart z’n ogen dicht doen; met mij kon niks gebeuren, want ik lag in de kamer naast hem. Ik hou ook van hem.

Er is een trend gaande in weblogland; estafettestokjes. Dit zijn virtuele stokjes waar een aantal vragen aan hangen en die steeds doorgegeven worden van de ene weblogger naar de andere. Het muziekstokje kreeg ik van Frédéric van Druppels (www.frederic.devries.easynet.be/weblog/). Frédéric was een beetje bang dat ik het stokje weer met lichtsnelheid zou teruggooien, maar ik vind dit een leuk stokje. De vraag die eraan hangt; wat zijn de drie laatste cd’s die je draaide?

1. Luka Bloom / Riverside
Luka Bloom is een klein, Iers mannetje met een akoestische gitaar. Dat en niet meer dan dat. Ik zag hem vorig jaar voor het eerst live in De Kleine Komedie in Amsterdam. Gaan die prachtige liedjes uit dat lelijke mannetje komen, vroeg ik me af. Maar toen hij begon te zingen was ik verliefd. Voor altijd. Pure poëzie.

2. Madonna / The Immaculate Collection
Ik geef het toe; ik ben zwaar fan van Madonna. Al jaren. Geen beter wakker worden dan met ‘Holiday’, ‘Into the Groove’ of ‘Material Girl’. Deze cd zou bijna perfect zijn, ware het niet dat ‘Dress You Up’ er niet op staat. Twee jaar terug ben ik voor het eerst op ‘wintersportvakantie’ geweest. Luna houdt niet van sport en al helemaal niet van skiën, snowboarden of langlaufen, maar toen ik in m’n eentje met m’n discman, deze Madonna-cd en m’n biertje in een café zat te kijken naar al die actieve mensen voelde ik me even ultiem gelukkig.

3. Portishead / Roseland NYC Live
Deze cd is briljant en perfect. Voor zomaar, voor erbij, voor bij het eten, voor bij het werken, voor tijdens het slapen, maar vooral na een avond chemisch stappen. Al m’n vrienden hebben deze cd en haast standaard wordt hij tevoorschijn gehaald als we bij iemand thuis gaan ‘afteren’. Jointje erbij en volmaakt genieten.

Nu is het dus de bedoeling dat ik het stokje weer doorgeef aan iemand anders. Ik denk dat ik Aliëtte van www.snotverjeppie.com er wel blij mee maak.

“Ik kom m’n broeken ophalen. Zijn ze al klaar?” Voor me staat de dikke sigarenboer en ik geef hem mijn bonnetje. Hij pakt het bonnetje zwijgend aan, rommelt wat in een hokje en legt 5 minuten later de H&M-tas waarin ik mijn broeken bracht op de toonbank. “Kees heb er een briefje op geplakt, kijk”, zegt de dikke sigarenboer. Hij schuift de tas onder m’n neus en ik lees ‘katteharen eerst verweideren’. Kees? De man die verantwoordelijk is voor het wassen van mijn broeken heet Kees? Geen Emilio, Iggo of Doctor Cleanmachine? “Ja, maar daarvoor heb ik de broeken toch naar jullie gebracht? Omdat er kattenharen op zaten?”, vraag ik de dikke sigarenboer. “Ja, maar Kees ken ze niet wassen zo, met die haren, die moet je er eerst afhalen, anders komt z’n zeef vol met haren.” De dikke sigarenvrouw komt zich met het gesprek bemoeien: “Dat kun je gewoon met plakbank doen hoor.” Een opgetutte vrouw in een trainingspak geeft ook advies: “Je kan ook van die rollertjes kopen bij de Blokker, helemaal niet duur.” “Ja, maar dat zou Kees toch doen?”, probeer ik nog. “Nee, Kees doet het niet zo, eerst moet je die kattenharen verwijderen”, zegt de sigarenboer streng. “Eh, oke”, stamel ik. “Kan ik je verder nog ergens mee helpen”, vraagt de sigarenboer. “Nee, bedankt”, antwoord ik en loop met mijn H&M-tasje linea recta naar het cafetaria aan de overkant. “Twee pakjes gauloises rood alsjeblieft.”

copyright @ franz wilhelm 2001

Julius (12/11/2001) onder het reactieknopje van Luna: “Ik ben op zoek naar een meisje dat ik ergens heb gezien in Amsterdam, ze is rond een jaar of 22.” Onze Julius is 35 en vrijgezel, maar durft het meisje niet aan te spreken, omdat bitchy vrouwen als Luna dat voor hem verpest hebben. Julius: “Dus daar zit je dan, voorgoed terughoudend dankzij de stalker-paranoia en het slechte inschattingsvermogen van de gemiddelde jonge vrouw voor wat de nog wèl aardige mannen betreft.” Onze Julius is dus een aardige man, maar vrouwen vallen helemaal niet op aardige mannen schrijft hij zelf: “Vrouwen houden van vervelende agressieve klootzakken. Ben je lief en aardig en respecteer je vrouwen, dan moet er wel wat mis zijn, want zo zijn mannen niet.” Nu kots ik persoonlijk op mannen die zeggen: “Ik respecteer vrouwen”, maar daar gaat het hier niet om. Julius is namelijk niet zomaar een aardig man, nee, hij is een heuse celebrity, zo las ik een tijdje terug op www.whiskas.net. Hij zegt hierover zelf: “Ik heb in mijn leven behoorlijk in de spotlight gestaan. Ik had zelfs heel lang een eigen radioshow waar vrij veel naar geluisterd werd. Ik ben regelmatig uit geweest met Fabienne in haar gloriedagen.” Oei, dat had Julius nou niet moeten zeggen. Met Fabienne? Ja, daar kan geen enkele vrouw aan tippen. Misschien dat hij daarom nog desperaat alleen thuis zit en zijn uren vult met het geven van ellenlange reacties op andere sites? Reacties waar hij zelf het meest mee in zijn nopjes is? Kijk, ik ben zelf al in het bezit van zo’n vervelende agressieve klootzak, dus ik laat lieve Julius even aan me voorbij gaan. Vrouwen die wel geïnteresseerd zijn kunnen zijn foto én telefoonnummer vinden op zijn site.

Door je moeder teruggebeld worden en dan horen dat ze zich zorgen maakt en dat ze van je houdt. Dagboeken van vroeger lezen en merken dat je heus wel verstandiger bent geworden. De cd ‘Aida the musical’ van vriendin R. tussen de post vinden: “Gefeliciteerd met je verjaardag. Dit zijn wel niet de stemmen van de Nederlandse musicalsterren, maar het is wel dezelfde muziek. Veel luisterplezier!” Merken dat je mascara echt waterproof is als je die cd luistert. Een telefoontje van een ex krijgen en horen dat hij je na 7 jaar nog steeds ‘meisje’ noemt. Het geboortekaartje van het kindje van vrienden nog eens bekijken. Er na 2 jaar achterkomen dat je je stomerijgoed ook bij de sigarettenwinkel om de hoek kan brengen. Een verjaardagskaart krijgen van groep 2 van de zorginstelling waar je werkt en zien dat een bewoner er een bloemetje op heeft getekend. Er achterkomen dat ze in het café beneden na 4 jaar eindelijk gauloises rood verkopen. Over een brug fietsen die, nadat jij aan de overkant bent, opengaat. In je pyjama in bed liggen kijken naar Jerry Springer en denken; gelukkig valt het met mij allemaal nog mee. Twee katten op de bank die voor 1 keertje doen alsof ze elkaar wél uit kunnen staan. De rozen die je van je vriendje kreeg in de vuilniszak doen, maar het kaartje eraf halen en voor altijd bewaren. Zingen we even allemaal mee: “Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen, die het doen!!! Het was even net als vroeger, en je kreeg weer een ballon. Het geeft je leven kleur, er is ineens een beetje zon!”

Voordat ik aan dit weblog begon had ik mezelf voorgenomen om nooit te schrijven over een writersblock. Beter niets schrijven dan over een writersblock schrijven: “Ik heb een writersblock, ik weet niet waar ik over moet schrijven, maar als je een writersblock hebt, dan kun je altijd nog over je writersblock schrijven, dus dan heb je toch iets te schrijven, hihi.” Nee. Toch weet ik niets te schrijven. Ik ben nog steeds erg moe. Ik heb me ook voor deze week ziek gemeld. M’n verjaardag heb ik voor het grootste gedeelte in bed of op de bank doorgebracht. Ik ben wel samen met P. ergens een hapje gaan eten, maar tijdens het hoofdgerecht begon ik al te puffen en te steunen of we alsjeblieft naar huis konden gaan. Ik wil alleen maar liggen. Schrijven over seks? Ik word al moe als ik aan seks denk. Schrijven over drugs? Best zin in drugs, dan zou ik me meteen een stuk beter voelen, maar is niet echt verstandig nu. Schrijven over uitgaan? Best zin in uitgaan, maar fysiek onmogelijk. Schrijven over m’n werk? Heb al bijna 1,5 week niet gewerkt. Schrijven over een bezoekje aan de dokter? Zou kunnen, maar ik kan pas aanstaande vrijdag bij die man terecht. Schrijven over m’n moeder die me bestookt met teksten als; “Als je nou eens voor 1 keertje naar je moeder zou luisteren.”? Ook dat zou kunnen, maar dan schrijf ik liever over m’n writersblock.

Ik ben jarig vandaag. Ik ben 26 geworden. Dat moest een keer gebeuren, dus het hoeft niet gevierd te worden. Vroeger keek ik een maand uit naar m’n verjaardag. Stiekem op zoek naar de cadeautjes. En de zaterdag na m’n verjaardag kwamen mijn ooms en tantes, want verjaardagen moesten altijd op zaterdag voor de familie worden gevierd. Zo hoorde dat, want dan kon iedereen de volgende dag uitslapen. Niet dat mijn familie het laat maakte. Iedereen was voor 1.00 al weer naar huis. En iedereen gaf altijd een tientje. Zo hoorde dat, want iedereen gaf altijd een tientje. Toen ik nog bij m’n ouders woonde voelde ik me altijd echt jarig op 17 november. Nu maakt het allemaal niet meer uit. Of het nou maandag is, of zaterdag, of kerstmis, of m’n verjaardag; het is allemaal hetzelfde. De volgende dag doet iedereen weer of er niets gebeurd is. Nee, sinds ik uit huis ben hou ik er niet van om m’n verjaardag te vieren. Allemaal gedoe. Het zint me ook niet. 26. Ik moet altijd een beetje wennen aan een nieuwe leeftijd en ik word de laatste jaren eerder melodramatisch van mijn verjaardag dan blij. Daarom denk ik dat het concept ‘cadeautjes geven als iemand jarig is’ moet blijven bestaan. Cadeautjes verzachten het leed van ouder worden. Gelukkig voelde P. dat haarfijn aan en kreeg ik stipt om 0.00 een dikke zoen, een echte kimono en de dichtbundel ‘Alle Goeds’ van Ingmar Heytze. En zolang ik nog geen anti-rimpelcrème krijg voor m’n verjaardag is er eigenlijk niks aan de hand. Die koop ik vanmiddag wel voor mezelf.

Vorige week kreeg ik een mailtje van Ellen, de dame die verantwoordelijk is voor de site nietvoordepoes.nl: “Gefeliciteerd! Jij bent de winnaar van de vibrator van ‘Niet voor de poes’! Zou je je naam en adres door willen geven, dan stuur ik de vibrator zo spoedig mogelijk op.” Een paar maanden terug had ik mijn e-mail opgegeven bij deze site, zodat ik kans maakte op een vibrator. Ik moest heel hard lachen toen ik dit mailtje kreeg. Luna wint een vibrator!! Die zal een mooi plaatsje krijgen tussen de andere twintig, dacht ik. Nu mag je een gegeven paard natuurlijk nooit in de bek kijken, maar het vibratortje dat vandaag door mijn brievenbus kwam mag de naam vibrator niet eens dragen. Een mini-mini-ding is het. Een apparaatje, niet groter dan een XL-tampon dat zelfs het maagdenvliesje van een meisje van 12 niet zal beschadigen. Er zaten niet eens batterijen bij! Daar heb ik als vibratorexpert helemaal niets aan! Ik zou dit apparaatje natuurlijk kunnen gebruiken als roerstaafje voor mijn koffie. Misschien is dit vibratortje ook wel geschikt als presse-papier. Ik zou dit apparaatje gewoon weg kunnen gooien of terug kunnen sturen. Maar ik heb een betere bestemming! Ik geef hem weer weg aan een lezer van deze site! Gesigneerd en wel (zie onderstaande foto)! Wat te doen? Stuur een mailtje naar luna@electricluna.nl en vertel me waarom jij vindt dat je deze vibrator zou moeten winnen. Over de uitslag wordt wel gecorrespondeerd.
www.nietvoordepoes.nl