LUNA TEKENT HYPOTHEEKCONTRACT

Gisteren heb ik een hypotheekcontract getekend. Dat moet namelijk als je een huis koopt. Het mannetje dat verstand had van geld, beleggen, hypotheken en nog meer belangrijke zaken legde P. en mij alle papiertjes uit: “Dus, dit en dit betekent dit en dit. En als je dit en dat doet, dan doe ik dit en dat en daar worden jullie alleen maar beter van!” Ik geloofde dit mannetje dat verstand heeft van geld. Ik heb het contract dus getekend gisteren. Net als P., die vertrouwde het mannetje dat verstand had van geld ook. “Hebben we nu net écht samen een huis gekocht?”, vroeg P. toen het mannetje vertrokken was. “Eh, het lijkt er wel een beetje op”, zei ik. Ik blijf erbij; samen een huis kopen is erger dan trouwen. Het mannetje kon ons nog zoveel vertellen over geld dat vrij kwam als we in de WAO kwamen, of geld dat vrij zou komen als 1 van ons ‘een noodlottig ongeval’ zou krijgen. Het voelt alsof P. en ik de komende jaren niet meer van elkaar af komen. We hebben onze handtekening gezet onder een contract dat zegt dat we samen verantwoordelijk zijn voor de aflossing van de hypotheek, maar we zijn ook verantwoordelijk voor de toekomst van elkaar. En voor het eerst in mijn leven kon ik volmondig ‘ja’ zeggen. Tegen het huis, maar ook tegen P. Hij is namelijk niet alleen de persoon die meer dan de helft van de hypotheek moet betalen, maar ook de persoon met wie ik oud wil worden. P. zegt: “Het is jammer dat de bezegeling van onze liefde niet plaats vond op een wit strand ergens in Zuid-Amerika.” Ach. Romantiek wordt zwaar overgewaardeerd.