“Het lijkt me hartstikke zwaar hoor, werken in de zorg, maar het is ook zulk dankbaar werk”, zeggen mensen die nog nooit een stap over de drempel van een zorginstelling hebben gezet. Dankbaar? My ass! Vandaag heb ik voor het eerst sinds 5 jaar zitten janken van frustratie op m’n werk. Ik moest vandaag werken van 14.45 tot 22.45, met 2 andere collega’s. Onderbezetting vandaag, want eigenlijk zouden er 3 andere collega’s moeten staan. Nu is er bijna altijd sprake van onderbezetting, dus zo erg was het niet. Wat wel erg was, was dat we met 3 invallers stonden. Dit betekent 3 onbekende begeleiders op 12 bewoners. Kan goed gaan, kan ook misgaan. Vandaag ging het mis. Luna was nietsvermoedend de haren van een meisje aan het kammen tot een agressieve bewoner (formaat: dikke neger van 1.80) mij aan mijn haren trok en niet meer los wilde laten. Gevolg; ik mis een pluk haar. De bewoner gaf mij daarna een klap tegen mijn arm. Gevolg; een flinke blauwe plek. Deze bewoner werd daarna naar zijn kamer begeleid, maar kwam even later weer gezellig buurten in de keuken. Hij gooide met flinke kracht een aantal plastic bekers naar mijn hoofd om daarna een kan met limonade te pakken en te dreigen die naar mijn hoofd te gooien. Gevolg; een redelijk bange Luna die snel naar haar collega’s rent om hulp te halen. De agressieve bewoner rent achter haar aan, pakt haar vast en spuugt haar midden in haar gezicht. Gevolg; Luna vraagt zich af waar ze het allemaal voor doet.

copyright @ franz wilhelm 2001

Hij was nu 35. Hij miste zijn hond, die was bij zijn ex-vrouw gebleven. Dat vond hij nog het ergste. Hij had een appartement in New York, maar woonde nu al 2 jaar in Amsterdam. Hij miste New York ook. Hij zag het meisje tijdens een borrel met jongens van de beurs. Hij had in die 2 jaar nog nooit moeite gedaan om Nederlands te leren. Dat vond het meisje raar. “Will you teach me?”, vroeg hij. Hij gaf het meisje zijn visitekaartje en een paar dagen later belde ze. Dat had hij niet verwacht. “I will teach you”, zei het meisje. Hij kocht een lesboek en het meisje lachte hem uit als hij bepaalde Nederlandse woorden verkeerd uitsprak. Dan liet ze hem expres die woorden 10 keer achter elkaar zeggen. Dat was hij niet gewend, op zijn werk was hij de baas. In ruil voor haar lessen nam hij het meisje graag uit eten in chique restaurants. Hij kwam daar iedere dag. Zij was nog oprecht verbaasd als er een nieuwe gang werd opgediend. “Just little presents on a plate!”, zei zij. Daar moest hij om lachen. Het meisje ging graag bij hem in bad, die had ze zelf niet. Hij had er 2. En als zij langskwam nam hij haar mee naar de wijnkelder om een fles wijn uit te zoeken. Het meisje had weinig verstand van wijnen en koos altijd de flessen met het mooiste etiket. Later hadden ze een paar keer seks. Hij wist wel dat het meisje het niet geweldig vond. Hij kon het niet meer zoals vroeger en hij wist niet hoe dat kwam. Op een dag moest hij voor zaken naar Milaan. Hij belde het meisje: “I’m going to Milan this weekend, do you wanna come with me?” Het bleef even stil. “No, I’m sorry,”, zei het meisje. “Why not?”, vroeg hij. “Because I’m not in love with you”, zei het meisje. Hij heeft haar nooit meer gezien.

Vandaag zat ik met collega M. in hotel Schiller ‘te vergaderen’. We hadden het over mannen. “Geld is geil”, zei collega M. Ik gaf haar gelijk. Vrouwen vallen op mannen met geld, macht of status. En het liefst alledrie. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven. Die 2 emancipatiegolven zijn mooi voor niets geweest. Ook ik ben in het verleden wel eens blind voor een man met geld gegaan. Zo’n man in pak. Hij werkte op de effectenbeurs. Een rijke Amerikaan met een grachtenpandje van 4 (!) verdiepingen, een dakterras en een wijnkelder. Gouden kranen, marmer en luxe spulletjes in de badkamer. Hij wilde me niet vertellen hoeveel hij precies verdiende. “I make enough”, zei hij. Hij vond het leuk om mij uit eten te nemen naar chique restaurants. “Because you’re not tainted”, zei hij. Een paar zomeravonden heb ik doorgebracht op zijn dakterras, met een wijntje en toastjes met Franse kaas, kijkend naar de rondvaartboten en dronken toeristen. Na de waardeloze seks kroop ik vaak snel uit bed om op zijn balkon nog een paar sigaretjes te roken en te genieten van het uitzicht. Op een dag belde hij me: “I’m going to Milan this weekend, do you wanna come with me?” Ik was nog nooit in Milaan geweest, maar ik zei ‘nee’. “Why not?”, vroeg de Amerikaan. “Because I’m not in love with you”, zei ik. Hij heeft nog een paar keer iets op m’n voicemail ingesproken, maar ik heb hem nooit meer teruggebeld. Geld is geil, maar ik kon er niet van houden.

Vandaag moest ik een vrouw interviewen die werkt bij een 06-lijn. Een vrouw die nergens meer van opkijkt, omdat ze alle soorten freaks al een keer aan de telefoon heeft gehad (“Behalve kinderen en dieren, daar doe ik niet aan.”). Deze vrouw werkt gewoon thuis; telefoontjes worden automatisch doorgeschakeld. Een gewone doorsnee, lieve huismoeder, die tijdens het strijken of afwassen mannen tot een hoogtepunt lult. En omdat deze dame van ver moest komen had ze voor het gemak haar man en kinderen meegenomen naar het interview, zodat ze er een dagje Amsterdam aan vast konden plakken (“Wij praten allemaal heel makkelijk over seks hoor, dat vinden ze helemaal niet erg.”). Vol oprechte verbazing luisterde ik naar haar anekdotes over mannen die kicken op wollen truien, satijnen lakens, ballonnen of tandenborstels. “Ik heb ook een aantal vaste klanten, die bellen iedere week. Eentje wil bijvoorbeeld dat ik hem uitscheld terwijl hij zichzelf aftrekt. Samen met m’n man heb ik een heel lijstje gemaakt met scheldwoorden en die roep ik dan tegen die beller, hij zegt dat hij advocaat is. Als hij dat lekker vindt.” Of: “Ik had een keer een man aan de telefoon die zei dat hij net z’n nichtje van 11 een beurt had gegeven. Daarna kreeg ik dat meisje aan de telefoon. Ik heb meteen gezegd dat ze het Riagg moest bellen.” Deze 06-lijn-dame vond mijn baan ook wel leuk: “Nou, we doen eigenlijk hetzelfde, jij schrijft over seks, ik praat over seks.” Nou, ik zou niet kunnen ruilen.

Ik voelde me sereen vandaag. Eigenlijk al een paar weken. Het maakt me allemaal niet zo veel uit. Ik voel me niet zo opgefokt. Ik ben de rust zelve. Ik begin burgerlijke gevoelens te kweken. Zo heb ik vorige week een overdosis Harry Potter gehad; twee boeken gelezen en de film gezien. Zo ben ik naar mijn ouders én naar mijn schoonfamilie geweest. Zo ben ik niet meegegaan naar Earth in de Melkweg en ook niet meegegaan naar Faithless, terwijl ik wel kaartjes had. Zo heb ik de laatste tijd meer dan 8 uur per dag geslapen. Zo heb ik een nette grijze broek met een zwarte coltrui gekocht. En zo heb ik een huis gekocht. Maar het dieptepunt van mijn gezonde bestaan had ik deze avond; ik stond een vers sapjes met mango en banaan te creëren in de nieuwe blender die ik van mijn ouders heb gekregen voor m’n verjaardag. Een blender! En het erge is; die had ik op m’n verlanglijstje staan! Dit niet normale gedrag is zeer gemakkelijk te verklaren; het gif is uit mijn lichaam. Ik heb al meer dan een maand geen drugs gebruikt, rustig aan gedaan met alcohol en veel geslapen. Maar ik ben mezelf niet meer. M’n hele zelfbeeld gaat naar de klote op deze manier. “Drugs is troep. Don’t fuck with your body and brain”, las ik net in een reactie op deze site. Nee, met een slager discussiëren over hoe je nou een ribkarbonaadje moet bakken, dat is goed voor je geest. Om het over Harry Potter, blenders, zwarte coltruien en hypotheken nog niet eens te hebben.

De nieuwe Reload ligt weer in de winkels en zoals altijd ziet ook dit nummer er prachtig uit (zie foto). Toen ik nog media- en informatiemanagement studeerde, liep ik mijn stage bij de Reload. Ik ben daarna afgestudeerd op werkervaring en ben na m’n studie in vaste dienst gegaan als eindredacteur. Een jaar geleden nam ik ontslag en probeer sindsdien mijn geld te verdienen als freelance journaliste, maar ik schrijf nog steeds voor de Reload en ook deze site is een onderdeel van www.reload.nl. Voor iedere Reload schrijft Luna een item over seks, dus ook voor Reload #10. Ditmaal twee pagina’s ‘Lieve Luna’. Ik krijg regelmatig mailtjes binnen met seksgetinte vragen van mannen. Een aantal van deze vragen en de antwoorden zijn te lezen in Reload #10. Alvast een voorproefje.

Lieve Luna,
Doe je ook erotische dingen voor die webcam, wil je je truitje voor me uitdoen? Je hebt toch een tongpiercing? Steek je tong eens uit.
L.

Dat ik vaak schrijf over seks, wil niet zeggen dat ik naakt voor de webcam ga zitten. Daar zie ik de lol niet van in. Dat vind ik goedkoop. Daarnaast ben ik ook geen hond. Ik doe geen trucjes als iemand dat van me vraagt. Dus ik zal mijn tong niet naar je uitsteken.

Lieve Luna,
Mijn vriendin pijpt mij echt heel af en toe terwijl ik niks lekkerder vind dan dat. Hoe kan ik het aanpakken dat ze mij vaker pijpt en eventueel ook wil slikken, want anders vind ik het ook maar niet echt af. Ik ben trouwens altijd schoon en ik bef haar ook regelmatig dus daar ligt het niet aan. Ik hoop dat je een of andere tip hebt en anders moet ik maar een keer bij jou langs komen.
W.

Heb je al eens aan haar gevraagd waarom ze jou zo weinig pijpt? Misschien heeft ze er een goede reden voor. Je kan ook gewoon in standje 69 gaan liggen, zodat ze niet om jouw pik heen kan. Maar als je vriendin niet wil slikken, dan wil ze het niet. Je kan haar natuurlijk betalen. Of dwingen. Gewoon aan haar haar trekken en zorgen dat ze je blijft pijpen tot je klaarkomt. Op eigen risico natuurlijk. En als dit niet lukt, dan hoef je niet bij mij langs te komen.
www.reload.nl

Een tijdje terug ben ik gaan stappen met een mooi journalistenmeisje in spé. Zij schreef voor de Blast en ze wilde mij graag interviewen. Nu is de Blast geen blaadje dat ik mijn moeder met trots zou durven laten zien (“Kijk mam, ik sta in de Blast!”). De Blast is namelijk een blad voor marihuanagebruikend Nederland. De Blast wordt gratis verspreid over coffeeshops, dus ik hoef niet bang te zijn dat m’n moeder het blaadje ergens tegen zou komen. Er staat een klein fotootje van mij op de cover. En ook bij het interview staan leuke foto’s van mij achter m’n computer, mij met het journalistenmeisje en mij met de jongens van m’n favoriete coffeeshop. Ook het interview is leuk. Maar helaas zal al deze publiciteit mij geen stap verder brengen. Ik zal waarschijnlijk ook niet herkend worden op straat. Coffeeshopbezoekers zullen met geen mogelijkheid m’n gezicht van de foto’s kunnen onthouden, laat staan dat z’n m’n internetadres in zich op zullen nemen. “Eh, dit is wel grappig, wat hier staat.” “Wat??” “Nou, dit?” “Ben je aan het lezen?” “Ja, dit blaadje lag hier.” “Ooh. Wil jij nog thee?” “Ja, doe maar, dan draai ik er nog eentje.” Ondanks het feit dat dit interview de mensheid niet zal bereiken, vind ik het toch wel egostrelend. Ik was alleen een beetje bang voor de reacties van de bezoekers van de coffeeshop waar ik boven woon. Maar aangezien het hele pand maar 1 brievenbus heeft, kon ik het gelukkig voorkomen dat de Blast daar op de tafeltjes kwam te liggen. Ik moet er niet aan denken dat ik tijdens de aanschaf van mijn jointje geconfronteerd word met teksten als: “He, jij woont hierboven toch, ik zag je foto in een blaadje hier. Je doet niet moeilijk over seks toch?” Straks gaan ze me nog stalken.

Toen ik 5 was hoorde ik van mijn oudere buurjongetje dat Sinterklaas niet bestond. Ik vond dat toen al een zeer aannemelijk verhaal en besloot dit aan iedereen in mijn kleuterklasje door te vertellen. Tot groot ongenoegen van mijn juf, die mijn moeder boos opbelde om te zeggen dat ze het belachelijk vond dat ze mij op zo’n jonge leeftijd al had ingelicht over het niet bestaan van de Sint. Mijn ouders kwam het eigenlijk wel goed uit. Zij hoefden niet meer uit te leggen waarom Sinterklaas precies hetzelfde inpakpapier had als wij en hoe een zwarte piet nou een trui kon breien van de wol die ik samen met m’n moeder had gekocht. Ik doe dus al jaren niet meer aan Sinterklaas en ik huiver van de fanatieke reacties van kinderen als Sinterklaas in het land is. De Sint was vandaag, samen met een tiental zwarte pieten, neergestreken op de eerste verdieping van de Bijenkorf. Gillende kinderen maakten mij het winkelen ondraaglijk. “Zijn jullie allemaal lief geweest dit jaar?”, vroeg Sinterklaas. “Jaaaaaaaaa”, riepen de kinderen zo hard als ze konden. Een piano-piet zette de eerste tonen in van ‘Zie Ginds Komt de Stoomboot’. Wat doen die kinderen allemaal hier, ik moet shoppen verdomme, zei ik tegen mezelf. Mij interesseert het niet of ze lief zijn geweest en als ik een Sinterklaasliedje wil horen, dan haal ik m’n boodschappen deze week wel bij de Edah. Het enige voordeel van Sinterklaas is dat ze een overvloed aan banketstaven verkopen. Daar heb ik er 2 van voor mezelf gekocht. Samen met een broek, een trui, 3 boeken, 2 kandelaars in de vorm van herten, een cd, schoenen, 10 Hello Kitty-pennen en een pakje sigaretten. Luna is ook lief geweest dit jaar. Sinterklaas bestaat niet, leve de creditcard!