Het valt me op dat seksblaadjes het mannelijk geslacht vaak namen meegeven die te maken hebben met geweld; ‘zwaard’, ‘lustknuppel’, ‘lans’, ‘sabel’ en ‘genotsknots’. “En toen haalde hij zijn lustknuppel uit z’n gulp. Wat een kanjer!” Echte vrouwen zullen deze woorden overigens nooit in de mond nemen. De ideale pik is volgens de seksblaadjes dus groot, hard en vooral hartstikke agressief. Maar waarom geven sommige mannen hun pik dan namen als ‘Harry’, ‘Jan’, ‘Sjonnie’ of ‘Henk’? Alsof ze de hele dag hun infantiele broertje in hun onderbroek met zich meedragen. Nee, een man die zijn pik een jongensnaam meegeeft, die heeft een groot probleem. Als vrouwen dat ook zouden doen, dan zou je de meest zielige conversaties krijgen: “Schat, mag Harry even bij Ans op visite komen?” Voor mijn eigen geslachtsdeel kan ik moeilijk een passende naam vinden, maar voor het mannelijk geslacht heb ik er genoeg, die allen goed klinken op een bepaald moment. Zonder blikken of blozen kan ik praten over pikken, lullen, palen, penissen en piemels. Zonder gêne kan ik melding maken van het feit dat iemand een lekkere pik heeft, of dat iemand een pikkie van niks heeft, zowel tegen mannen als tegen vrouwen. Maar vooral tegen vrouwen. “Die C. is best leuk hoor, maar die heeft een lulletje dat eruit ziet als een mini-piramide!!! Echt waar!!! Daar heb je toch niks aan!!!” Of: “Die M. had een besneden pik, heel raar, zonder voorhuid, hoe kun je die nou pijpen?” ‘Pik’ is naar mijn mening het beste woord. Het dekt de lading. Het klinkt mannelijk, daadkrachtig en stoer. Doet u mij daar maar 5 van.

Hoe noemen vrouwen hun geslachtsdeel? Ik heb moeite met het woord ‘vagina’. Dat klinkt me veel te medisch en te chique. Ik heb ook moeite met het woord ‘kut’. Dat klinkt me veel te vulgair. Zo heb ik eigenlijk ook moeite met de woorden ‘poes’, ‘grot’, ‘muts’, ‘spleet’, ‘flamoes’, en ‘pruim’. Vroeger toen mijn ding alleen nog gebruikt werd tijdens toiletbezoek werd het bij mij thuis altijd ‘plassertje’ genoemd. Maar sinds de menstruatie en geslachtsgemeenschap hun intrede deden, moest het een andere naam krijgen. Maar welke? Als ik in een bravourestemming ben, in de kroeg na veel drank, wil ik nog wel eens heel hard ‘mijn kut’ roepen. Maar ik voel me er eigenlijk ongemakkelijk bij. Praten over je ding is ook niet iets wat vrouwen dagelijks doen. “Ik heb gisteren de hele dag liggen neuken en nu heb ik een ongelooflijke schrale kut. Heb jij daar ook wel eens last van?” Nee, vrouwen vermijden dit onderwerp liever. Gelukkig hebben mannen ook vaak moeite om het vrouwelijk ding bij de naam te noemen. Alleen als ze of heel geil, of heel dronken zijn, dan komen de praatjes. Die ik eigenlijk liever niet wil horen. Toen ik nog vrijgezel was heb ik de volgende teksten naar mijn oren gekregen: “Ik ga zo lekker in je kutje klaarkomen.”, “Wat heb je een lekker strak poesje.” en “Is je liefdesgrotje al nat?”. Vreselijk!!! Waarom gebruiken mannen altijd een verkleinwoord als het om het vrouwelijk geslachtsdeel gaat? Alsof je door er ‘tje’ achter te zetten ineens te maken krijgt met het ongeschoren geslachtsdeel van een meisje van 12. Maar omdat ik toch graag antwoord wou op deze brandende levensvraag heb ik even een aantal vriendinnen gebeld. Ze gaven mij allemaal hetzelfde antwoord; “Hmm, moeilijk, meestal noem ik het gewoon ‘me doos’ ”

De zon scheen vandaag. Het was een mooie dag. Misschien wel de laatste mooie dag van het jaar. Ik koos deze laatste dag van het jaar uit om met partner P. te gaan shoppen in de Kalverstraat. Dat hadden we niet moeten doen. Ik zeg toeristen, ik zeg moeders met kinderwagens, ik zeg luid pratende provincialen, ik zeg drukte en ik zeg een slenterende partner. En daarmee heb ik genoeg gezegd. P. en ik zijn ooit al een keer tot de conclusie gekomen dat willen wij onze relatie een beetje draaglijk en gezellig houden, wij niet samen moeten gaan winkelen. Hij winkelt als een wijf. Ik winkel als een vent. Hij kan een kwartier naar hetzelfde shirtje staren, ik kom een winkel binnen, ik kijk, ik koop en wil weer weg. Hij loopt langzaam, ik loop snel. Wij vormen geen goede winkel-combinatie, maar toch staan wij 2 keer per maand vol onbegrip naar elkaar te staren midden in de Kalverstraat. Hij: “Doe nou eens even relaxt!” Ik: “Schiet nou eens op!” Ik doe het niet meer. Het is genoeg geweest. Ik word opgefokt van shoppen, P. wordt er apathisch van. En om deze gemoedstoestanden weer enigszins op te heffen, gaan we meestal een jointje roken in de Dampkring. Maar zelfs daar was het te druk vandaag. Het is dat de zon scheen, maar eigenlijk hadden we beter de hele dag binnen kunnen blijven.

Een paar maanden geleden was er nog sprake van dat P. in z’n eentje een huis zou kopen en dat ik bij hem in zou trekken. Dat is toen niet doorgegaan. Maar volgens mij hebben wij net SAMEN een huis gekocht, want ik werd een kwartier geleden gebeld door P.: “Mevrouw Luna, mag ik u feliciteren met uw eigen huis!” Ik ben heel blij, maar ik geloof het nog niet helemaal. Samen een huis kopen is erger dan trouwen. Mocht het misgaan, dan heb je niet alleen het drama van het uit elkaar gaan zelf, maar ook allerlei papierzaken die je moet regelen. Hij: “Die staafmixer is van mij, die heb ik gekocht!” Zij: “Ja, maar je hebt hem nooit gebruikt, ik moest altijd voor je koken! Ik heb er recht op!” Om over de verkoop van het huis en het ontbinden van de hypotheek nog niet eens te spreken. Nee, het samen kopen van een huis is een heel volwassen stap. Maar P. en ik worden decadente grachtengordel-yuppen! We hebben voor een prikkie een huis van 300 (!) vierkante meter in hartje Amsterdam gekocht!!! Het enige nadeel is dat alles verbouwd moet worden; nieuwe muren, nieuw plafond, nieuwe keuken, nieuwe badkamer. Alles moet gesloopt en daarna weer opgebouwd. Dat wordt een drama. Maar van de gedachte dat ik over een jaar in een mega-huis woon word ik heel gelukkig. Het werd sowieso tijd dat ik ging verhuizen, want ik pas niet meer in mijn mini-huisje van nog geen 25 vierkante meter (inclusief keuken, tweepersoonsbed, 1000 boeken, 2 katten en kantoor aan huis). Ik zal mijn boeken en cd’s maar eens gaan voorzien van een Luna-stempel, zodat we daar geen gezeik over kunnen krijgen. En die staafmixer is ook van mij.

Ik heb de productiviteit van een mossel de laatste dagen. Het schiet allemaal niet zo op. Ik wacht een deadline gewoon 1 nacht van tevoren af en dan begin ik met schrijven. De rest van de dagen zit ik apathisch naar m’n scherm te staren. Beetje roken, beetje drinken, beetje mailen. Tot vandaag. Ik moet binnen 4 dagen 5 items schrijven voor de Reload. Daarnaast nog een aantal items voor de Foxy. Dat gaat niet lukken zonder de nodige blikjes Red Bull en de nodige ephedra-pilletjes. Maar op de een of andere vage manier lijk ik immuun te zijn geworden voor deze producten. Misschien dat het tijd wordt om eens gezond te gaan doen. Daar schijn je ook fit van te worden. Stoppen met roken en drinken. Ik heb al meer dan 3 maanden geen fruit gegeten. Ik denk dat de ‘exotic flavours’ die in een Bacardi Breezer zitten niet meetellen. En de druiven in een glaasje wijn zullen ook wel te verwaarlozen zijn. Ik heb ook al 3 maanden niet voor mezelf gekookt. Wel zelf friet in m’n oventje gedaan, of een pizza of kipnuggets. Een lijntje speed klinkt me momenteel als muziek in de oren. Ik heb het nog nooit gebruikt. Buurman M. zegt dat speed het slechtste is wat je kan gebruiken. “Het is verslavend en je wordt er heel erg opgefokt van. Je gaat maar door en je gaat maar door.” Klinkt briljant! Maar toch maar niet. Ik heb maar 1 drugs-regel en die luidt; er wordt niet gespoten en niet gesnoven. Maar ook dat gezond gaan doen zit er niet in. Daar heeft mijn lichaam vandaag sowieso niets meer aan. Toch moet ik deze nacht aan het werk. Ik ga maar eens een pot koffie zetten en m’n dosis ephedra verhogen. M’n lijf is toch al naar de klote.

Vandaag was ik met collega M. op bezoek bij 2 mannen die een nieuw product op de Nederlandse markt hebben gebracht. Een doe-het-zelf-pakket waarmee je een vibrator van je eigen pik kunt maken; double you. Je stopt je pik dan in een soort kokertje, giet daar een soort snelhardend vloeistofje in, je haalt je pik er weer uit en in de mal die dan ontstaat giet je vloeibaar siliconenspul, daar steek je dan weer een heel dunne vibrator in en dit alles moet dan 12 uur uitharden. Zoiets. Het resultaat is een heuse vibrator die er exact hetzelfde uitziet als je eigen pik. Ideaal voor vrouwen wiens man vaak op zakenreis is, in de gevangenis of in het leger zit. Volgens het ontwerpduo gaat het vooral om de emotie en de humor die dit product losmaakt. Nu hoef ik persoonlijk helemaal geen vibrator in de vorm van P.’s pik. Misschien dat andere vrouwen een kopie van hun partners piemel helemaal het einde vinden, maar ik wil of zijn echte, of een vibrator die totaal niet op een echte lijkt; met veel dingen die bewegen en met veel kleurtjes. Dat vind ik er gezellig uitzien. Als ik een vibrator gebruik, dan wil ik vooral veel fantaseren over andere mannen. En een vibrator in de vorm van partner P.’s piemel zal daar niet aan meehelpen. Dan denk ik dat ik met hem in bed lig en het is juist de bedoeling dat ik denk dat ik midden in een gangbang met het Nederlands voetbalelftal ben belandt. Voor vrouwen met relatieproblemen is dit product natuurlijk wel ideaal om frustraties op af te reageren; je kan erin snijden en bijten en je kan er op gaan staan met je stilettohakken. Je kan ‘m zelfs in een pannetje kokend water gooien! Daar zie ik de humor wel van in. Ik ga er meteen 1 bestellen.
www.w-doubleyou.com

Er is mij iets opgevallen aan de sites van Amerikaanse webcam-meisjes. Ze zijn namelijk allen voorzien van een zogenaamde ‘wishlist’. Deze wishlist is te creëren bij www.amazon.com en bezoekers van zo’n wishlist kunnen daar cadeautjes bestellen voor het webcam-meisje van hun dromen. Het webcam-meisje heeft deze producten zelf geselecteerd en het cadeautje wordt automatisch naar haar verzonden. “What’s a cam girl without a wishlist?”, vraagt zo’n meisje zich af. Wat je zonder wishlist bent weet ik niet, maar een webcam-meisje mét een wishlist is in mijn opinie gewoon een slet. Zo bestaat de wishlist van Renee van mija.nu onder andere uit een scanner ($ 399.00), een kleurenprinter ($ 199.99) en een digitale camera ($ 399.99). Met bijpassende tekstjes als; “I need this one sooooo badly”. En het verbijsterende van alles is; bewonderaars kopen deze dingen daadwerkelijk voor hun virtuele sletjes! Zowel de mannen-die-cadeautjes-kopen als de meisjes-met-een-wishlist vind ik sneu. Geen amazon-wishlist voor mij dus. Daarnaast heeft Luna alles al. Vroeger wilde ik een My Little Pony, een Barbie of een Troetelbeer. De dingen die ik nu wil zal ik toch nooit krijgen.
1. Ik wil 48 uur in een dag.
2. Ik wil kunnen dichten als Herman de Coninck.
3. Ik wil een one-night-stand met Fred Durst.
4. Ik wil alle dagen vrij.
5. Ik wil weer in Sinterklaas geloven.
6. Ik wil drinken zonder kater.
7. Ik wil voelen dat God bestaat.
8. Ik wil 10 miljoen in de Staatsloterij.
9. Ik wil weten dat het allemaal goed komt.
10. Maar het allerliefst wil ik nog 1 keer bij mijn oma eten.

Kan iemand die Chazia Mourali van het scherm halen alsjeblieft? Chazia is een irritante kopie van Anne Robinson. Anne Robinson is een natuurtalent bitch. Zij presenteert haar programma ‘The Weakest Link’ op de BBC met originaliteit. En een goed programma wordt natuurlijk zo snel mogelijk gekopieerd door de commerciële zenders in Nederland. Met als resultaat een tenenkrommend stukje televisie:
Chazia: “Je hebt niet veel vragen goed beantwoord Anna.” Anna: “Ik ben een beetje zenuwachtig.” Chazia: “Wij verstrekken geen valiumpilletjes bij dit programma.” Anna: “Ik heb zelf een potje bij me.”
Chazia: “Bert, jij bent beleidsvoorlichter, maar je zegt voortdurend ‘pas’. Hoe kan dat nou?” Bert: “Ik zeg liever pas, dan een fout antwoord.” Chazia: “Aha, je bent beter in smoesjes verzinnen dan in antwoord geven. Maar je bent met een meerderheid van stemmen de zwakste schakel, tot ziens!”
Chazia: “Welk zintuig gebruiken we voor geluidswaarneming en evenwicht?”
Chazia: “Welk sap is het belangrijkste bestandsdeel van een Bloody Mary?”
Chazia: “Welk personage is de leider in de tv-serie ‘The A-team’?
Chazia: “Is een maraboe een struik of een vogel?”
Chazia: “Het wordt tijd om de slome uit jullie midden te slopen. Er komt voornamelijk onzin uit jullie kelen. Het wordt moeilijk kiezen, de een is nog onnozeler dan de ander. Wie is de zwakste schakel?”
Chazia: “Anna, het wordt misschien tijd om iets minder valium te slikken.” Anna: “Ik had er nog geen genomen.” Chazia: “Dan wordt het tijd om aan een infuus te gaan.”
Luna: “Chazia, je denkt dat je net zo goed kan presenteren als dat je kan schrijven?” Chazia: “Ik doe m’n best.” Luna: “Je best doen is niet goed genoeg. Met een meerderheid van stemmen ben jij de zwakste schakel! Tot ziens.”

Luna is voor het eerst in de More aan de Rozengracht in Amsterdam geweest. Luna vond het leuk, maar voor een uurtje. De avond daarvoor en de uren die nu nog gaan komen waren en worden beter. Buurman M. en ik hadden een raad-de-plaat-avond. De buurman had nog ergens een ceedeetje liggen met allemaal 30-seconden durende plaatjes, met een boekje erbij. In de cd-rom-speler ermee. “Wie verliest moet een slok wodka”, riep de buurman. Het leek wel schoolkamp. Aangezien er 100 plaatjes op de ceedee stonden, hebben wij beiden waarschijnlijk zo’n 50 slokken wodka gedronken. Hoeveel dat precies is, weet ik niet, maar de fles was leeg. Ik herinner me dat de buurman een aantal keer; “Drinken slet!!!”, heeft geroepen. Dat mag hij, want hij is homo. Ik weet nog dat ik vooral de Nederlandstalige plaatjes kende, die van Drs. P., Andre Hazes en BZN. En volgens mij heb ik verloren, want ik hing aan het eind van de avond kotsend boven mijn wasbak. Zonde van de wodka, maar ik was weer nuchter. Tijd om uit te gaan, vond buurman M. En ik ook. Wij zijn waggelend naar de Dam gelopen om daar te pinnen. Daarna zijn wij waggelend naar de More gelopen. Daar hebben wij een aantal onbelangrijke personen ontmoet en wij hebben daar een dansje gemaakt. Ik vond deze tent eigenlijk niet leuk, ik had er meer van verwacht, maar de buurman maakte het tot een top-avond. We zijn nu weer thuis en de buurman en ik gaan voor de zesde keer samen ‘The Matrix’ kijken. En Laurence Fishburne zegt straks tegen mij: “Welcome to the real world.”
www.expectmore.nl (mooie site!)