Vandaag, om een uur of 16.00, liep ik ergens op een industrieterrein. In een rokje dat normaal gesproken iets onder de knie valt, maar tijdens deze stevige wandeling tot flink boven de knie optrok. Ik was de weg kwijt en flink over de zeik. Ik moest en ik zou de grootste Praxis van Amsterdam vinden. Ik moest perfecte kranen vinden voor het nieuwe huis. Ergens op een industrieterrein. Tijdens mijn zeker 2 uur durende wandeling hebben mij minstens 23 auto’s gepasseerd die luid claxonneerde. Normaal gesproken zou ik hier zeer van gecharmeerd zijn en enthousiast naar de bestuurder zwaaien, maar nu werd ik alleen maar wanhopiger en wanhopiger. Ik wilde gewoon een taxi en dan naar de grootste Praxis van Amsterdam. Een paar uur eerder was ik al bij een andere Praxis geweest en ook al bij een andere Gamma. En misschien ook al bij nog een andere Praxis en nog een andere Gamma, maar dat kan ook mijn herinnering zijn. Ik moest kranen vinden. Zo’n 8 uur eerder had ik thuis met mijn mobieltje tegen m’n oor gestaan en stampvoetend tegen P. geroepen: “Ik doe het niet! Ik doe het niet! Ik doe het niet! Ik doe het godverdomme niet!!” “Ja, maar liefje, we moeten morgen die kranen hebben, anders kan de loodgieter niet verder”, zei P. rustig. “Dan had die klootzak ons maar eerder moeten vertellen dat hij die kranen nodig had godverdomme! We vragen al 10 maanden aan hem wanneer we dingen moeten beslissen en dan komt hij daar nu een dag van tevoren mee? Klootzak, die hele loodgieter. Ik doe het niet! Ik doe het niet!!!! Godverdomme!”, riep ik compleet flippend. Maar zo’n 7,5 uur geleden was ik toch van huis weggegaan richting kranen. En om 16.00 ben ik, ergens op een industrieterrein, in mijn te korte rokje, op een stoeprandje gaan zitten. Wachtend op een taxi die niet kwam. En wachtend op tranen die ook niet kwamen.

Momenteel bevind ik mij in de Easy Everything, het meest irritante internetcafé van Amsterdam, met de meest irritante baggermuziek op de achtergrond. Ik zit hier uiteraard niet voor mijn lol. Ik zit hier omdat UPC gisteren mijn internetverbinding heeft afgesloten. Klootzakken natuurlijk, allemaal daar bij de UPC, maar het is mijn eigen schuld. Zo’n 12 maanden ben ik ‘vergeten’ om hun rekeningen te betalen en dat vonden ze denk ik nu wel genoeg geweest. Logisch, maar ik had toch eigenlijk wel een briefje verwacht met als strekking: ‘Indien u niet nu meteen betaald, sluiten we u af.’ Dat briefje heb ik niet gekregen, dus eigenlijk vind ik niet dat UPC het recht had om me af te sluiten. Ik heb zelfs in die 12 maanden tijd geen aanmaningen gekregen en ook geen herinneringen. Dus. Eigenlijk is het wel lekker rustig zo. Zo zonder internetverbinding. Het maakt een computer eigenlijk tot een redelijk nutteloos apparaat. Een apparaat dat ik alleen zou kunnen gebruiken als een soort veredelde cd-speler. Verder heb ik er geen flikker aan. Normaal gesproken staat mijn computer meer dan 8 uur per dag te draaien. Maar zoveel belangrijks doe ik niet in die 8 uur. Ik surf een beetje hier en ik lees een beetje daar. Ondertussen altijd wel ergens een msn-chat open. Ik zou veel effectiever met mijn computer omgaan als ik gewoon weer een modem-verbinding had. Hoogstens 2 uurtjes per dag zou ik zeer gericht wat sites bezoeken en wat mailtjes sturen. Klaar. Zeeën van tijd zou ik overhouden. Naast de bijna 2 uur per dag die ik al overhoud door niet te roken, zou ik ook nog minstens 2 uur overhouden als ik niet onnodig zou chatten, surfen of mailen. Ik twijfel of ik de UPC-rekening van € 523,34 wel zal betalen. Eerst maar eens een internetloos weekje zien te overleven.

Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Dingen die ik liever niet doe, maar als ik het niet doe, doet niemand het. Vanmorgen heeft Luna de pussy pump getest. Deze ‘pussy pump’ werd deze week in een discrete verpakking bezorgd. Een relatiegeschenk zoals ik relatiegeschenken graag zie! Nu was ik er altijd van overtuigd dat vaginapompen een soort betere befmachines waren en ook de verpakking van deze pussy pump schreeuwde: ‘The Vagina DIY Sucking Device’. Ha! Dat was net wat ik nodig had vanmorgen! Beetje achter m’n computer zitten en ondertussen gebeft worden door een handig apparaatje! Af en toe een beetje klaarkomen en gewoon weer verder werken. Ik dacht dat ik goud in handen had met mijn nieuw verworven pussy pump! Ik ging eens verder lezen op de verpakking: ‘A new and hygienic apparatus that stimulates and tones the muscles in the vagina.’ Nog goed voor m’n spieren ook! Op de achterkant van de verpakking aangekomen werd mijn enthousiasme echter een stuk minder: ‘Just watch your pussy lips and clitoris enlarge to enormous proportions!’ Dit laatste zinnetje ging vergezeld van een paar fotootjes die mij bijna deden kokhalzen; grote opgezwollen schaamlippen met een clitoris ter grote van een golfballetje. Nasty! Dit apparaat was er niet voor gemaakt om mij klaar te laten komen, maar om mijn gevoelige delen het uiterlijk van The Elephant Man te geven! Ondanks deze zeer grote teleurstelling vond ik toch dat ik de pussy pump een kans moest geven. Ik kon er dan wel niet van komen, misschien kon ik er wél om lachen. Ook niet dus. Ik heb heus m’n best gedaan door te pompen met het roze balletje, maar er veranderde helemaal niks. Het beoogde effect bleef dus uit en geil werd ik er ook al niet van. En écht jammer kan ik dat eigenlijk niet vinden, want al houd ik zeker van een beetje polonaise aan m’n lijf, om m’n kut dan ook meteen maar aan te kleden als een broodje rosbief gaat me iets te ver.