Erg hoor. Dat van die 2 meisjes en hun dagboek. Ik mag geen namen noemen en ook nergens naartoe linken, want de kans dat je dan door een advocaat gebeld wordt is best groot. Maar het blijft natuurlijk behoorlijk dom. Je ‘dagboek’ of je ‘briefwisseling in boekvorm’ gewoon maar ergens neerleggen. Zeker als het over seks gaat en zeker als het over onzekerheden gaat. En dat gaan dagboeken bijna altijd. Hoe iemand het dagboek van de 2 Utrechtse studentes in handen kreeg maakt niet eens uit. Iemand wist van het bestaan van dit dagboek, anders wordt het niet gejat. Klaar. Misschien hebben de meisjes er zelfs wel over opgeschept tegenover jongens: “Wij hebben een dagboek samen, een seksdagboek, daarin schrijven we aan elkaar wat we meemaken en wat we willen qua seks dan, met foto’s en ansichtkaarten van Ally Mc Beal, en met punten, want we geven jongens punten. Nee, jij wordt nog niet beschreven in ons dagboek, maar dat kan nog komen natuurlijk!” Daarna keken de meisjes elkaar samenzweerderig aan en lachten: “Hahaha!” En nu lachen die jongens: “Hahaha! Wij hebben lekker dat hele dagboek online gezet! En iedereen heeft het gelezen!” Ja. Iedereen heeft het gelezen. En iedereen heeft het erover. Zeker iedereen in hun omgeving. Maar eigenlijk gaat dit dagboek nergens over. Dit dagboek verschilt niet van het dagboek van welk studerend meisje dan ook. Natuurlijk is het smullen met de gescande pagina’s van hun seksdagboek. Natuurlijk heeft ook Luna hartelijk gelachen. Krom over de tafel gelegen zelfs. Maar mijn dagboeken van toen ik 20 was en studeerde waren precies hetzelfde. Net zo onzeker. Net zo met jongens bezig. Net zo met seks bezig. Alleen heb ik er altijd voor gezorgd dat niemand wist dat ik überhaupt een dagboek had. En dat zouden meer mensen moeten doen. Vertrouw alles aan je dagboek toe, maar vertrouw alleen jezelf.
Luna’s originele dagboek, random pagina 1
Luna’s originele dagboek, random pagina 2

Gisteren was ik in zo’n goed humeur, ik voelde me zo slank en briljant dat ik dacht; laat ik eens nieuwe kleren gaan kopen! Laat ik dit geweldige lichaam richting de H&M vervoeren met een metro en aldaar alles kopen wat ik wel wil, maar niet nodig heb! Na een fantastische metrorit en een evenzo fantastische wandeling van de metrohalte naar de H&M in de Kalvertoren stond ik tussen de wintercollectie broeken, truien en vestjes! Alles was geweldig en binnen enkele seconden had ik 2 kekke broeken 1 kek vestje en 2 net zulke kekke truitjes in mijn handen! Mooi! Meteen naar de paskamer ermee. Jas uit, trui uit en 1 van de kekke truitjes aan! Zo! Geil truitje! Lekkere tieten ook! Prima koop voor € 29,90! Broek uit. Blik in spiegel. Jezus. Blik via de ene spiegel in de andere spiegel. Jezus, is dat mijn reet? Dat had iemand wel eens eerder mogen zeggen dan. Godallemachtig. Dacht het niet! Dacht het toch echt niet dat ik een nieuwe broek ging passen met zo’n reet. Ik doe het niet! Ik doe het niet! En dat truitje, dat staat ook ineens niet meer. Weg hier! Veel te veel licht! Weg! Nooit meer naar de H&M! Die snappen geen flikker van vrouwen. Het licht moet gedempt! Draai er desnoods een rood lampje in, maar dit tl-licht kan echt niet. Dit tl-licht traumatiseert vrouwen voor het leven. Zelfs vriendin I. (1.72 en 55 kilo) trekt de H&M niet: “Nee, daar heb ik die spataderen ontdekt, heb maanden met zwachtels om m’n benen gelopen!” Maar het erge is: ik moet gewoon een aantal dingen écht héél érg hebben van de H&M. Dus vandaag ga ik weer terug. Maar het eerste wat ik koop is een zonnebril.

Het is een vreselijke constatering, maar sommige dingen kan ik gewoon echt niet zelf. Zo was ik echt niet in staat om onze verwarmingsketel te repareren die het al een paar weken niet goed deed en soms zelfs helemaal uitviel. Ook P. was hier echt niet toe in staat. Voor dit soort dingen is het altijd fijn dat je een mannetje kan bellen. Een mannetje dat er wél verstand van heeft. Een verwarmingsmannetje! Vorige week dinsdag gebeld, vanmorgen om 8.00 uur bij ons voor de deur. Het blijft verschrikkelijk om afhankelijk te zijn van mannetjes. Wat voor een mannetjes dan ook. Om te moeten wachten tot iemand eindelijk tijd heeft om te helpen. Het mannetje dat vandaag onze verwarming kwam maken is een mannetje dat indirect betaald wordt. Wij betalen huur aan de woningbouwvereniging en de woningbouwvereniging betaalt het mannetje. Dat dit mannetje vanmorgen ook 2 bakken koffie van me kreeg is in deze niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat het mannetje niet gedaan heeft waar wij hem indirect voor betalen; het maken van onze verwarmingsketel. Hij is meer dan 3 uur bezig geweest en heeft allerhande buizen en stangen vervangen en toen hij wegging zei hij toch echt dat alles weer werkte. En ik geloofde hem, want de man zag eruit alsof hij maar 1 ding echt goed kon in zijn leven en dat ding was het maken van verwarmingsketels. Zeer blij was ik dan ook met het vooruitzicht dat P. en ik waarschijnlijk deze avond lekker warm op de bank konden hangen. Niet dus. Verdomme. Deed de verwarming het gisteren nog matig, nu doet-ie het helemaal niet meer. De poezen, P. en ik zitten in een slaapzak op de bank en het is bikkelkoud. Het verwarmingsmannetje komt volgende week weer. Ergens tussen 9.00 en 17.00.

‘Bob! Ze sturen een maitje! Met daarin dat ik mijn bestanden weer terug moet zetten!’, riep ik vrijdag over de MSN. ‘Dat betekent dat ze zelf alles kwijt zijn’, zei Bob. ‘Nee! Nee! Nee! Dat kan niet! Meen je niet! Ik neem even een borrel’, zei ik terwijl ik me voorbereidde op het ergste. ‘Ja, maar ik heb dinsdag een back-up gemaakt van Pivot en al je teksten en reacties zijn er dus nog’, zei Bob rustig. ‘Het komt allemaal goed, ik zet het straks wel even allemaal terug.’ Gerustgesteld dronk ik mijn wodkaatje tot ik een half uurtje later weer een berichtje van Bob kreeg: ‘Ik weet niet wat ze met die server hebben gedaan, maar het zit nog niet goed daar.’ Daarna volgde een onbegrijpelijke tekst met woorden als ‘php’ en ‘ftp’ en ik belde weer naar mijn provider om die woorden te herhalen. Ongelooflijk kut om geen hol van te snappen van wat je zegt. “Hier doet alles het gewoon”, zei de jongen die de week daarvoor naar school was. “Ja, maar hier niet!”, stamelde ik. Het mannetje van de provider vond dat alles werkte en werkte zelf niet in het weekend. Dan niet, dacht ik, maar ik werd nu toch wel enigszins heel erg ongerust. Heel erg. Straks zou m’n site nooit meer online gaan! En ik was maar mooi hartstikke afhankelijk van Bob! Hij was de enige met al m’n teksten! Zo’n 19 maanden aan teksten kwijt! En m’n reacties! Paniek! Maar alle paniek is gelukkig voor niets geweest! Het mannetje van de provider heeft waarschijnlijk toch in het weekend gewerkt en iets aangepast. En Bob heeft het gisteren allemaal weer online gezet. En beter dan het was, want mijn complete archief, bijna 500 teksten, inclusief meer dan 8000 reacties, staat online! Dat was vorige week nog niet zo, dus eigenlijk is de site alleen maar beter geworden! Zo. En nu snel alles back-uppen!
www.mijnkopthee.nl

Het begon dinsdag. Grote, zeer grote paniek. ‘Ik kan niet meer in Pivot!!! Ze hebben m’n site gehackt!! M’n inlogdingen doen het niet meer! Bob! Bob! Help!’, riep ik via de MSN. ‘Rustig’, zei Bob en hij ging even kijken. ‘Ligt aan de provider’, zei Bob, ‘als je nu even naar ze belt en ze even uitlegt hoe het zit, dan komt het goed.’ Daarna vertelde Bob me hoe het zat en wat ik moest zeggen. “Met het meisje van de helpdesk”, zei het meisje van de helpdesk. “Met Luna”, zei ik, “ik heb er geen ruk verstand van, maar m’n site doet het niet meer en als ik dingen wil ftp-en, dan krijg ik een foutmelding. De harddisk is vol.” “Ik heb er ook geen verstand van”, zei hij meisje van de helpdesk, “ik weet niet eens wat ftp-en is, maar ik ga een notitie maken en dan geef ik het door aan degene die erover gaat, die is nu naar school.” School? Een helpdesk die niet weet wat ftp-en is? “Ja, maar, het is jullie schuld! Jullie harddisk is vol!”, zei ik tijdens mijn tweede telefoontje toen Bob nog wat meer had uitgezocht. “Als het aan ons had gelegen, dan had ik heus wel meer telefoontjes gehad”, zei het meisje van de helpdesk. “Ja, maar Bob zegt het!”, riep ik wanhopig, maar ik moest wachten tot degene die erover ging me terug zou bellen. En de volgende ochtend werd ik ook keurig uit m’n bed gebeld door degene die erover ging: “Alles doet het weer.” Fijn, dacht ik, maar diezelfde middag ging m’n complete site weer plat om dat ook meteen maar 2 dagen te blijven. Mailtje heen. Mailtje terug: ‘We hebben grote problemen gehad met onze server. ( ). Als je de bestanden weer terugzet op de ftp, zal je site weer werken.’ Bestanden terugzetten op de ftp? ‘Bob! Bob! Bob!’
www.mijnkopthee.nl

“Jesus, ken je Hello Kitty niet?”, vroeg ik. “Nee”, zei hij. “Dat kan echt niet hoor!”, zei ik. “Oh”, zei hij. Nu vraag ik me over het algemeen af hoe het met de wereldvreemdheid van mensen zit als zij Hello Kitty niet kennen, maar deze middag werd het de persoon in kwestie vergeven. Ik liep langs de Amsterdamse grachten met een soort Literaire God. Of misschien een webloggende Literaire God. Of hoe dan ook: een mooi mens. “Maar ik heb toch wel eens een linkje gegeven op mijn log? Naar Hello Kitty?”, vroeg ik. Had hij niet gezien. Bewust overgeslagen. Vrouwending vond hij. “Ja, maar, jesus, Hello Kitty! Dat is toch echt een belangrijk vrouwending! Sommige vrouwen doen alles voor je als je ze een Hello Kitty-ding geeft! Dat is belangrijke informatie! Daar moet je iets mee doen!”, zei ik enigszins verontwaardigd. Hij kende het echt niet. Hij stond ook een beetje te staren in de Hello Kitty-winkel. “Als je mijn vriendin was geweest dan had ik nu al buiten gestaan”, zei hij. “Ja, maar moet je kijken, hoe leuk!!!”, zei ik met het zoveelste Hello Kitty-opschrijfboekje-met-potloodje-erbij in mijn handen. Hoe harder ik probeerde om uit te leggen dat Hello Kitty toch echt wel hartstikke cool, hip, gaaf en camp was, hoe harder mijn stoere Luna-imago naar beneden viel. Hij vond me lief. Al de hele middag. In een laatste wanhopige poging om mijn imago toch nog een beetje op te krikken vroeg ik of we misschien even een wandelingetje over De Wallen moesten maken: “Of even bij een seksshop naar binnen dan?” ”Nee, laten we nog gezellig wat drinken in een cafeetje”, zei hij. En na 4 Mojito’s in café Cuba durfde ik eindelijk een pakketje over de tafel te schuiven. “Wat is dat?”, vroeg hij. “Dat? Dat is nou een vibrator”, zeg ik, “een dolfijn-vibrator! Cadeautje!”
www.verbaljam.nl

Een zeer aangenaam overblijfsel van de KamaSutrA-beurs is mijn pot met 100 Stackers-3-pillen. Ik had er al eerder van gehoord: vriendin L. gaat namelijk regelmatig naar de sportschool en daar worden deze pillen met handenvol geslikt. Vriendin L. vertelde dat Stackers helemaal goed en geweldig waren. “Hele dag geen honger man!”, had ze geroepen terwijl we aan de kaasfondue zaten. Nu mist vriendin L. al jaren de 10 kilo die ik op heup, kont en tiet heb hangen, maar dat terzijde. Vriendin L. is ook een aantal jaar ouder en blijft gewoon hartstikke slank, dus inslaan die pillen, dacht ik toen ik een mannetje zag met stapels voorraad! De laatste dag van de beurs m’n eerste Stacker-pil geslikt, een overigens compleet natuurlijke pil met ephedra, white willow, grapefruit, kola nut en nog veel meer kruiden en plantaardigheden. Ik zeg; 14 uur gewerkt op 1 broodje kaas. Ik zeg; goeie pillen! Net als gisteren en eergisteren: een lichte lunch en een bordje avondeten en geen hongergevoel en geen gesnoep de hele dag. Ik zeg; hulde aan de Stackers. Misschien zijn die pillen uiteindelijk wel hartstikke slecht voor m’n lijf, maar ik ben gestopt met roken, dus ik moet ergens een goed gevoel vandaan halen. De 2,5 kilo die dit lichaam was aangekomen wegens dit stoppen met roken waren er vanmorgen alweer vanaf, inclusief nog een half kilootje extra! Dat ik er een beetje erg hyperactief van word neem ik voor lief. Hyperactief is een goede staat van zijn! Verdomme, wat voel ik me goed! En ik zie er ook geweldig uit vandaag! M’n haar zit goed, m’n huid is fris en ik voel me slank! Ik neem er nog eentje, kan mij het schelen!

http://www.perfectbody.nl/product_template.htm?product=150

“Dag meneer F. met Luna, mag ik meneer J. spreken? Is er niet? Wanneer is hij er weer? Oh. Misschien kunt u helpen? Nou, gisteren waren P. en ik bij meneer J. en die vroeg toen of wij voor hem een kopietje wilde maken van een papier wat wij in huis hebben, in verband met onze hypotheek, maar nu weet ik niet precies welk papiertje hij bedoelt en ik kan sowieso niks vinden in onze administratie. Op dat papiertje staat, zeg maar, het bedrag dat op ons huis zit, maar dan niet het bedrag dat we ook echt lenen, maar het bedrag dat we ooit kunnen lenen zonder naar de notaris te moeten. Ik kan het niet zo goed uitleggen, want ik snap het zelf ook niet helemaal, maar begrijpt u wat ik bedoel? Nee, dat bedoel ik niet. Nee, dat bedrag weten we. We moeten dat andere bedrag hebben, dat ene, ja, want we moeten een keuken kopen en we moeten dus weten hoeveel mogelijk is zonder naar de notaris te hoeven. En nu heb ik hier dus allemaal papieren voor me en ik moet dat papier hebben waar dat bedrag opstaat en ik snap er allemaal niks meer van. Ja, dan kan meneer J. het doorsturen naar de bank. Ja, dat zei hij. Ik weet het niet. Nee, hier heb ik de hypotheekakte voor me, staat het daarin? U weet niet wat ik bedoel? Oh. Ja, ik weet het ook niet. Nee. Maar staat het in die hypotheekakte of ergens anders? Oh. Ik vind het allemaal nogal ingewikkeld. Nee, ik zie het niet meer zitten. Het duurt mij te lang. De onderaannemer is nu failliet. Heel vervelend. En nu moet ik dat papiertje dus vinden. Ik snap er allemaal niks meer van. Oh. Oh. Is goed. Dan kopieer ik gewoon alles. Ja, en dan zoekt u het voor me uit. Heel fijn. Dank u wel. Dag.”

Ik hoorde onlangs van vriendin M. het volgende fijne verhaal: “Mensen die tegen een burn-out aanhangen, of nog net niet overspannen zijn, die hebben altijd een moment dat ze knappen. Dat ze dan bijvoorbeeld bij de bakker staan en om een halfje wit vragen en dat de bakker dan dat halfje wit niet heeft. Dan knappen ze gewoon.” Een knap-moment dus. Ik zie mijn knap-moment al voor me: bij de kassa van de Lidl en dat ik dan met m’n plaknagels m’n pincode in wil toetsen en dat er dan een nagel breekt. Drama! Janken! Op de grond gaan zitten! Want dat het hele leven klote is kan me allang niet meer schelen! Slechte nagels dat is pas écht kut! En de rest is ook kut! Hypotheek is kut. Geld is kut. Werk is kut. Huis is kut. Andere huis is ook kut. Een moeder die denkt dat ik om 10.00 al wakker ben is ook kut. Een doos kattenbrokjes over de keukenvloer is kut. Katten die denken dat ons nieuwe bankstel hun nieuwe krabpaal is, zijn kut. Het journaal is kut. De krant is kut. Dingen moeten, maar niet willen is nog veel kutter! Van iemand te horen krijgen dat een vloerverwarming helemaal niet zo duur is als dat m’n aannemer vertelt is kut. Hoofdpijn is kut. Dit kutkantoor in deze kutkeuken is kut. Mijn concentratieniveau is kut. Mijn html-kennis is kut. Alles is kut, kut, kut! En de eerstvolgende persoon die het gore lef heeft om mij te vertellen dat er kindjes in Afrika sterven van de honger en dat ik het helemaal nog niet zo slecht heb, die prik ik met m’n plaknagels de ogen uit. Zo.

Vannacht om 3.00 kwam ik thuis van zo’n 4 dagen KamaSutrA-beurs. Met een beurs lichaam en een beurs hoofd. Compleet naar de klote, maar mét pornonagels! Al meer dan een jaar werk ik op de KamaSutrA-beurs en steeds nam ik me voor om in het laatste uurtje nog even snel opplaknagels te laten zetten, maar steeds kwam het er niet van. Nu heb ik ze en nu heb ik een beetje spijt. Normaal gesproken ben ik in staat tot het typen van zo’n 180 aanslagen per minuut, met uitschieters naar de 300, momenteel ben ik blij dat ik er 60 haal. Gewoon een beetje in je neus peuteren is niet de sensatie die het daarvoor was en ook het maken van een handgeschreven boodschappenlijstje duurt minstens 2 keer zolang. Ook naar het toilet gaan is een kleine gehandicapte hel, want het losmaken van 4 spijkerbroekknopen met nagels die ineens 1 centimeter langer zijn is geen pretje. En over de knopjes van een mobiele telefoon wil ik het niet eens hebben. Ik vraag me af wat een gemiddelde vrouw met lange nagels doet op een gemiddelde dag. Misschien doet ze wel precies hetzelfde als een gemiddelde vrouw zonder lange nagels, maar het staat vast dat zij daar gemiddeld veel langer over doet. Maar wat voelt het heerlijk! Lange, keiharde glasnagels! Supernep natuurlijk, maar dat zie je niet van een afstandje! Helemaal vrouw, helemaal porno, helemaal geil! De afgelopen 4 beursdagen heb ik weer geleefd op blokjes kaas, plakjes worst, noodle-soepjes, toastjes brie, koffie en Red Bull. Vanavond had ik zin om andijvie met een karbonaadje te eten, maar ik moet nog even oefenen om een kilootje aardappels te schillen als mijn nieuw verworven identiteit: Luna is een huisvrouw mét pornonagels.