Soms betrap ik mezelf er even op dat ik gelukkig ben.

Dan sta ik in de supermarkt en mag ik helemaal in m’n eentje bepalen wat ik die avond ga eten zonder met iemand te overleggen.
Of ik sta in m’n keukentje en zie van een afstandje de Luna-fluisteraar in de tuin zitten met een boek in z’n ene hand en de kop van Bruce in z’n andere hand. En M. is niet echt een poezenfan, maar Bruce is volhardend en M. blijkt uiteindelijk makkelijk te overtuigen qua poezenliefde.
Misschien ziet M. juist liefde voor wat het is. Poezenliefde. Liefde. Uiteindelijk komt liefde altijd op hetzelfde neer. Altijd.
Of het is vrijdag en ik zeg tegen Nina dat M. er bijna is en dat Nina dan begint te piepen van enthousiasme, omdat zij, net als ik, weet dat M. eraan komt. Ze voelt het. Net als ik. Piep. Piep. Piep. Blaf.
Of ik sta in m’n atelier een dromenvanger te maken met een fijn muziekje op de achtergrond en dan realiseer ik me; dit is mijn werk.
Of ik besef me ineens dat m’n ouders allebei nog leven en wat een cadeau dat is.
Of ik moet alle rekeningen betalen en dan ben ik aan het zeuren en zeiken, maar uiteindelijk kom ik erachter dat ik alles nog steeds in m’n eentje kan betalen. Ik. Alleen.
Soms heb ik zo fijn met M. gevreeën dat ik niets anders kan denken dan; dit is een man die heel veel van mij houdt en die ik kan vertrouwen en die mij nooit in de steek laat.

Maar ik heb jaren in een staat van alertheid geleefd.

Als hij maar niet boos wordt.
Als hij me maar lief vindt.
Als hij me maar geil vindt.
Als hij me maar mooi vindt.
Als hij maar niet agressief wordt.
Als hij me maar lekker vindt koken.
Als hij maar rustig blijft.
Als hij maar gelukkig is.
Als hij maar.
Als hij maar.
Als hij.
Als.
Als.

Dan kan ik nog zoveel dromenvangers verkopen. De zon kan nog zo hard schijnen. Ik kan nog zoveel kilo’s afvallen en fysiek nog zo lekker in m’n vel zitten en in maatje 38 passen. De Luna-fluisteraar kan 1000 keer tegen me zeggen dat hij van me houdt en dat hij mij de allermooiste vindt en dat hij voor mij en Nina en de katers wil zorgen, ook al is hij geen poezenfan. Ik blijf altijd een beetje terughoudend. In alles. In mijn leven. In mijn liefde. In mijn vertrouwen.

Want jaren leven in een staat van alertheid krijg je er niet zomaar uit. Daar gaan geen weken overheen. Daar gaan blijkbaar maanden overheen. En misschien wel jaren.

Maar soms betrap ik mezelf er even op dat ik gelukkig ben.

De bel gaat en ik ren naar beneden om de deur open te doen. Ik verwacht de postbode of een pakketbezorger of in ieder geval; iemand met een pakketje van AliExpress! Voor me staat een gozertje met een grote tablet in z’n hand. Nee hè, een energie-verkoper, denk ik. Een Eneco-energie-verkoper.

“Hoi”, zeg ik lachend, “je hebt vast een goed verhaal, maar ik ga niet overstappen. Ik ben heel gelukkig bij de NUON.”
“Oh, wil je geen geld besparen?”, vraagt het gozertje.
“Nee, ik ben écht heel gelukkig bij de NUON.”
“Waarom wil je geen geld besparen?”
“Jongen, ik heb m’n haar in de henna, ik sta hier in m’n pyjama, ik ga niet overstappen, ik word al regelmatig gebeld door andere energie-mannetjes, ik heb er geen zin in.”
“Oh, is dat echte henna? Laat eens ruiken.”

En ik weet niet waarom, maar ik laat hem aan m’n in cellofaanplastic gewikkelde haar met henna ruiken. Ik laat hem een stap in mijn huis zetten en aan mijn haar ruiken.

Daarna ben ik 20 minuten bezig om hem ervan te overtuigen dat ik echt niet ga overstappen. En hij wordt steeds dwingender en agressiever en hij gebruikt woorden die hij zelf niet eens snapt.  En ik blijf steeds maar lief en lachen en ik zeg wel 100 keer ‘nee’, maar ik wil hem geen rotgevoel geven door te zeggen dat hij nu echt weg moet gaan en dat ik hier geen tijd voor heb. Ik wil zeggen dat hij moet oprotten en dat ik ‘m een beetje too much vind, maar ik wil ook dat hij een gezellig gesprek heeft, deze dag, want andere mensen zullen waarschijnlijk sowieso de deur meteen dichtgooien als ze hem zien.

Als het Eneco-gozertje realiseert dat mijn ‘nee’ toch echt een ‘nee’ is vertrekt hij.

Ik wilde hem geen rotgevoel geven, maar uiteindelijk ben ik degene die met een rotgevoel achter blijft. Ik voel me een beetje verbaal aangerand. En in een vlaag mis ik mijn ex. Als er aangebeld werd en er een collecte of colporteur voor de deur stond, dan opende hij de deur, zei meteen ‘nee, bedankt’ en deed de deur dicht. In 1 vloeiende beweging. Zonder het verhaal van de ander aan te horen. Zonder de ander aan te kijken.

Ik ben niet zo. Ik weet nog niet of ik zo wil worden.

Ik ben een vrouw die ‘nee’ zegt met een glimlach terwijl er niks te lachen valt.
Ik ben een vrouw die ‘nee, maar ik vind wel dat je haar leuk zit’ zegt tegen mannetjes die me een kranten-abonnement proberen aan te smeren.
Ik ben een vrouw die ‘nee, ik heb liever sushi, maar als jij liever een pizza bestelt, dan doen we dat hoor’, zegt.
Ik ben een vrouw die 20 jaar geleden geen ‘nee, blijf met je poten van me af’ durfde te schreeuwen in een overvolle tram omdat ik geen ruzie met de wildvreemde jongen naast me wilde. Die met z’n poten aan me zat.
Ik ben een vrouw die ‘nee, als je hiermee doorgaat dan ga ik bij je weg’ zegt, maar vervolgens nooit weg gaat, ook al gaat de ander er wel mee door.

Omdat ik bang ben dat de ander mij misschien niet aardig vindt.

Ik ben een vrouw die ‘nee’ zegt met een glimlach terwijl er niks te lachen valt.