“Jesus, P., er loopt hier hélemaal niemand op straat! Niemand!”, zei ik zaterdag tegen P. terwijl ik gebogen zat over een salade met lamsham, Texelse kaas en een balsamicodressing. We vonden dat we een weekendje weg verdienden en hadden daarom een culinair arrangement geboekt. Wij vonden dat fijn klinken; culinair arrangement. En we zeiden het ook steeds tegen elkaar; “We hebben een culinair arrangementje.” Dit culinair arrangementje hield in dat we heerlijk hebben genoten van een 4-gangen-diner inclusief koffie mét Jutterje en 2 nachten sliepen in een extra luxe hotelkamer mét bubbelbad in hotel De Lindeboom op Den Burg, Texel. Wij waren vast niet de enigen die dit weekend gebruik maakten van dit hotel, maar het hotel leek bijkans uitgestorven. Net als het bij het hotel horende restaurant en net als de straten en het plein rondom dit hotel. En dat terwijl De Lindeboom zich volgens hun eigen folder nog wel in ‘het hart van Texel bevindt’. Tijdens mijn briljante hertenbiefstukjes keek ik nog maar eens voorzichtig naar buiten om te kijken of er écht niemand te zien was. Maar, nee, er was écht niemand. “Jeetje”, zeiden P. en ik tegen elkaar. En ook na het toetje, iets met koffie-ijs en bavarois, hadden wij nog niemand anders dan onze serveerster gezien. Nu was dat eigenlijk ook precies onze bedoeling, een beetje met z’n tweetjes in alle rust uitwaaien op Texel, maar dit was wel héél erg stil. Pas toen we een stukje gingen wandelen, het dorp Den Burg gingen verkennen, kwamen we iemand op straat tegen. Een oudere man liet z’n hond uit. Als import-Amsterdammer ben ik zo gewend aan lawaai, heisa en drukdrukdruk-mensen om me heen dat ik de stilte soms niet meer vertrouw. Het koste me 2 dagen om eraan te wennen. En toen gingen we alweer naar huis.
www.lindeboomtexel.nl

“Ha! Lekker”, zeg ik tegen P. als hij binnenkomt met een tas van de Chinees. Het heeft bijna 1,5 uur geduurd tot er een bromfiets voor onze deur stopte, dus we hebben flinke trek. “Waar is m’n nasi met saté?”, vraagt P. beteuterd als we 1 voor 1 de plastic bakken openmaken. Die zit er niet in. En die hadden we wel besteld. En die hebben we ook betaald. Kut. Dus wij bellen. “Solly mevlouw”, zegt de Chinees en een half uur later arriveert de bromfiets met nieuwe plastic bakken. Nieuwe bakken met van alles, maar wéér geen nasi met saté. Kut. Weer bellen. “Solly mevlouw”, zegt de Chinees wederom en hij stuurt weer een bromfiets onze kant op. Beschaamd kijken wij naar de bakken met Chinees. Eigenlijk zijn we al over onze honger heen. “Ik ga het niet weggooien hoor”, zeg ik. “Dat is echt zonde.” Ik besluit alle volle bakken nu ze nog warm zijn naar een zwerver te brengen. Luna goes Moeder Theresa! Dus ik m’n jas aan, handschoenen aan, das om, de bakken Chinees in m’n fietstassen en, hup, op m’n bloemetjesfiets naar de Nieuwmarkt. Maar op de Nieuwmarkt is geen dakloze te zien. Ik fiets door naar de Jodenbreestraat. Ook niemand. Terug over de Nieuwmarkt de Zeedijk op. In heel Amsterdam geen zwerver op straat te bekennen! Helemaal geen eentje! Maar gelukkig tref ik 2 politiemannen te fiets op de Zeedijk die mij met alle liefde doorverwijzen naar het dichtstbijzijnde daklozentehuis. En eenmaal aangekomen bij opvanghuis De Walenburg doe ik mijn verhaal. “Ze hebben per ongeluk te veel bezorgd bij ons. Ik heb de deksel nog niet eens van de bakken gehaald. Dus, eh, hebben jullie misschien zin in een paar bakken Chinees?”, vraag ik. “Wij altijd”, zegt een grote, blonde kerel in onvervalst Amsterdams. “Nou, eet smakelijk dan”, zeg ik en geef hem mijn tas met de Chinese rijsttafel. Hij vond het geen probleem dat er geen nasi met saté bij zat.

Daar zaten we dan. Vriendin H., vriend J., partner P. en ik. Op de eerste rij in de Kleine Komedie. Te wachten op dat wat komen ging. Vriendin H. en ik hadden ons al helemaal voorbereid op een emotionele avond. Want, Maarten van Roozendaal heeft een intens rauwe stem én een aantal ontroerende nummers op zijn naam staan. “Eerst was er niets / Tot ik werd geboren…”, begint Maarten. “Een boek bestaat pas als ik het ga lezen / Een schilderij pas als ik het bekijk…” Ik doe m’n best om niet te huilen, maar ik krijg er kramp van in m’n kaken. Fuck it, ik ga gewoon voor de complete Maarten van Roozendaal-experience. Janken zal ik. Kom maar op Maarten, laat maar doorkomen die janknummers! En dat doet hij. Tussen de liedjes door loopt hij naar een tafeltje achteraan het podium om een wodkaatje achterover te slaan. Hop. En na de eerste 3 liedjes kijken vriendin H. en ik elkaar aan met dikke opgezette ogen. Zucht. We zijn blij dat hij even een vrolijker liedje doet, zodat wij even kunnen bijkomen. Hop, Maarten slaat nog een wodkaatje achterover. Hop, en nog 1. En hop, nog 1. En bij elk liedje dat ook maar iets te maken heeft met verdriet of pijn stromen de tranen over de wangen van vriendin H. en die van mij. Als we elkaar aankijken moeten we steeds giechelen om onze eigen tuttigheid en ondertussen neemt Maarten nog maar een wodkaatje. Het interesseert vriendin H. en mij allang niet meer of rij 2 ons gesnik kan horen. Maarten zingt de longen uit zijn lijf en wij huilen om het verdriet van onszelf en de hele wereld bij elkaar. Aan het einde van het concert sta ik op en geef deze man een staande ovatie. Ik klap voor een man met een prachtige stem. Voor een man met prachtige teksten. En voor een man die in 2 uur minstens 14 wodkaatjes achterover heeft geslagen. Respect.
www.maartenvanroozendaal.nl

Zaterdagmiddag bevond ik mij in een achenebbisj fotostudiootje op de Vijzelstraat. Vriendin D. had haar vrijgezellendag en er zou een statieportret gemaakt worden van haar en haar vriendinnetjes. Een uur eerder was haar aanstaande man, vriend J., in precies dezelfde achenebbisj fotostudio met de vrijgezelle mannen op de foto geweest. We mochten meelopen met een strompelende, gerimpelde man met klappergebit en werden neergezet op wat gammele stoeltjes. “Kunt u nog een beetje naar rechts”, klapperde het gebit. “En u nog iets naar links.” Mijn ogen volgden vol verbazing de fotograaf met het klappergebit. Hij leek minstens 100 en deed alles in slowmotion. Nadat we allemaal op de juiste positie zaten kwam een andere man, waarschijnlijk zijn zoon of kleinzoon, controleren of alle instellingen wel goed stonden. Niet dus. Hij moest op 12 en het klappergebit had ‘m op 16 staan. Waarschijnlijk was hem dat al vaker verteld, maar het klappergebit had een beetje moeite met de huidige techniek en waarschijnlijk was zijn korte-termijn-geheugen ook niet meer wat het geweest was. “Wie van de dames werkt er op de augurkenfabriek?”, vroeg het klappergebit ineens. Even bleef het stil. Augurkenfabriek? Augurkenfabriek? Ik keek vertwijfeld om me heen. Augurkenfabriek? Ik snapte ‘m niet, maar het was vast de bedoeling dat we er om moesten lachen. “Hahaha!!!”, deden we met z’n achten en de fotograaf flitste met z’n camera. De hele dag moest ik aan de augurkenfabriek denken. Ik snapte ‘m echt niet. En toen ik die nacht thuiskwam vroeg ik aan P. of de mannen misschien door dezelfde fotograaf op de foto waren gezet. “Ja! Wat een kerel hè?”, zei hij. “Prachtige man”, zei ik. Of ik wist hoe oud hij was. De fotograaf bleek 85 en al 67 jaar in het vak te zitten. “Geweldig!!”, zei ik, “alleen waren z’n grapjes ook 67 jaar oud. Ik snapte ze niet. Hij vroeg of we bij de augurkenfabriek werkten.” “Ja, aan ons vroeg-ie of we augurken gegeten hadden”, zei P., “omdat we zo zuur keken.”

Afgelopen vrijdag, na 16 uur non-stop werken op de Kamasutra-beurs tref ik partner P. snurkend aan op de bank. “Dag liefje”, probeer ik. Maar P. zegt niks. Hij slaapt en hij slaapt diep. Ik schud aan zijn schouders en zeg hem dat hij beter in bed kan gaan liggen. “Kikker”, zegt P. als hij wakker schrikt. “Kikker?”, vraag ik, maar hij is meteen weer in slaap gevallen. Na een poging of 10 besluit ik dat ik hier helemaal geen zin in heb. “P., ga gewoon in bed liggen man”, schreeuw ik. “Ik heb net 16 uur achter elkaar gewerkt en jij ligt hier tegen me te ijlen! En zet die kutwekker, want je hebt morgen een belangrijke dag.” P. blijft gewoon liggen en ik ga nog wat te computeren beneden. En nadat ik minstens 20 keer naar boven heb geschreeuwd dat hij nu echt z’n wekker moet zetten, komt P. een half uur later eindelijk langs me strompelen. “Welterusten”, zeggen we tegen elkaar. Even later hoor ik P. vanuit bed roepen: “Meisje, kom eens.” “Neehee”, zeg ik. “Ah, kom nou eens?”, vraagt hij nog een keer. Zucht. “Wat nou?”, vraag ik als ik in het schemerdonker naast zijn kant van het bed sta. “Kom nou even naast me liggen”, zegt hij. “P. ik kan nog niet slapen”, zeg ik geïrriteerd. “Ah, kom nou even”, zegt hij. “P.!”, roep ik, “hou op, ga slapen!” “Krijg ik niet eens een kus?”, vraagt hij. Vooruit dan maar. In het donker buig ik me over hem heen om hem te zoenen. En voor me zie ik ineens een grote, harige klauw naar me toe komen. Van schrik deins ik achteruit. “Klootzak!”, roep ik lachend terwijl partner P. staat te springen op het bed in een donker, harig apenpak. “Jij werkt ook niet lekker mee met een grapje”, zegt hij even later. “Het leek me geweldig als je echt bij me was komen liggen terwijl ik dat pak droeg.” Partner P. had zaterdag vriend J.’s vrijgezellendag.

Overigens werd er niet van vriend J. verwacht dat hij dit apenpak ook daadwerkelijk aan zou trekken. Het ging partner P. en de rest van zijn vrienden om de 10 minuten onbetaalbare lol die ze hadden toen vriend J. dacht dat hij écht in dat pak over straat moest.

Even afgezien van het feit dat ik Irene van der Laar en Mariska Hulscher sowieso 2 ongelooflijke huppelkutten vind, is hun programma ‘De Ideale Man’ natuurlijk een waanzinnig kutprogramma. De ideale man. Breek me de bek niet open. Ik word er zo moe van dat allerlei media, lees: ‘andere vrouwen’, mij vertellen hoe dé ideale man eruit zou zien. Dat ik in elk vrouwenblad kan lezen hoe vaak hij moet koken, hoe attent hij moet zijn, hoe vaak hij moet bellen, hoe groot z’n pik en hoe bijzonder de band met z’n moeder. En alsof die geschreven media nog niet genoeg waren zijn daar sinds een paar weken dus Irene en Mariska die de Nederlandse man eens even haarfijn uitleggen wat er van hem verwacht wordt. Lees: wat Irene en Mariska van hún aanstaande man verwachten. Maar zat er nu echt iemand te wachten op de mening van deze 2 dames? Wie denkt werkelijk; nou, als Irene van der Laar het belangrijk vindt dat een man zijn voetharen harst dan zal het wel zo zijn? Luna in ieder geval niet. Ik denk namelijk dat we met z’n allen een klein beetje zijn doorgeschoten in onze verwachtingen. Dat we met onze irreële verwachtingen ook een beetje irreële eisen zijn gaan stellen aan een eventuele partner. En als ik iets geleerd heb van Dr. Phil dan is het wel dat je als vrouw niet te veel eisen moet stellen aan je partner. Dat mannen niet tegen eisende, lees: ‘zeikende vrouwen’, kunnen. Daarvan gaan mannen in hun hol. En dan gaan wij weer zeiken dat ze meer moeten communiceren. Dé ideale man bestaat niet. Dé ideale vrouw trouwens ook niet. Dus waarom een leven lang zoeken naar dé ideale man, terwijl je ook een leven lang gelukkig kan zijn met een iets minder ideale man? Want natuurlijk is partner P. af en toe de meest irritante man om mee samen te leven. Helemaal niet-ideaal. Mijn partner P. is af en toe zelfs een ongelooflijke klootzak. Maar het is wel mijn klootzak.