De helverlichte H&M-spiegel; altijd goed voor een reality-check. Zo ook gisteren. Shit, mijn haar ziet er echt verschrikkelijk uit aan de achterkant, bedacht ik me. Dat kon dus écht niet meer. Dode punten, droog, onverzorgd, triest, diep triest. Om mezelf nog meer spiegelleed te besparen verliet ik het H&M-pashokje zonder iets te passen. Dat haar! Daar moest eerst iets mee gebeuren. Ik kon aan niets anders meer denken. Dilemma. Bijna 2 jaar geleden schreef ik nog dat ik nooit meer naar de kapper zou gaan. Toen was mijn haar geknipt à la Catherine Keijl of à la Caroline Tensen, iets Leco-lookerigs in ieder geval, en die ervaring bezorgde mij een permanent trauma. Dus verfde en knipte ik mijn haar al 2 jaar zelf. Met alle gevolgen van dien. Nog een blik in de spiegel thuis deed me besluiten de gok toch maar weer te wagen. Dus kapper bellen. “Ik wil nu langskomen, want het kan echt niet meer”, zei ik. “Meid, ik zet je in de agenda, tot zo”, zei een jongen met een zangerige stem. God, Christus en zielen, niet wéér een homo, dacht ik. Ik hield mijn hart vast. “Ik wil het een beetje funky”, zei ik toen ik eenmaal in de kapperstoel zat. “En fel rood. Een beetje punk.” Kon hij wat mee. Dus verf erin, verf eruit, maskertje erin, knippen, snijden, ogen dicht en verstand op nul. “Volgens mij vind je het niet echt lekker. Je zit de hele tijd gekke bekken te trekken”, zei hij terwijl hij de verf uitspoelde. “Nee, ik kan er niet tegen. Ik hou er niet van als er aan me gefrunnikt wordt door een vreemde”, zei ik vanuit mijn benarde nek-in-wasbak-positie. “Meid, dat meen je niet!”, kirde de kappersjongen, “voor die uitspraak moet ik máánden in therapie.” “Wat dacht je van mij?’, vroeg ik. Daar ging hij maar niet op in. Na 2 uur en € 78,- mocht ik weer naar buiten. Het model is goed, maar de kleur is fout. Niks fel rood, maar bruin met een rode gloed. Zucht. Ik wacht weer 2 jaar tot mijn volgende kappersbezoek.

Ik heb dus iets met luipaardmotiefjes. In kledingwinkels word ik als een magneet naar kleding met luipaardprintjes getrokken. Zo heb ik momenteel zeker 10 complete lingeriesetjes met luipaardmotief. Daarnaast nog was losse luipaardbeha’s, die in de aanbieding waren, want geen bijpassende slipjes meer aanwezig, dus voor de meeste vrouwen niet meer interessant, maar voor mij extra interessant, want in de aanbieding. Een luipaard-kledingstuk in de aanbieding kopen is misschien wel het mooiste dat er is. Zo kocht ik ooit een ultra-foute jurk met luipaardkoppen en luipaardprint voor maar € 1,- op Koninginnedag. Ik kon mijn geluk niet op. Die jurk mag ik trouwens van P. niet dragen als hij naast me moet lopen, maar het is 1 van mijn favoriete kledingstukken en dat voor € 1,-! Maar mijn allermooiste luipaard-aanschaf-moment had ik misschien wel vandaag toen ik een luipaard-corseletje ging afrekenen en dat het meisje achter de kassa alleen het bijbehorende slipje langs de scanner haalde. Een gratis luipaard-velletje! En dan niks zeggen natuurlijk, tegen het meisje achter de kassa. Dat zou het hele mooie moment verpesten. Dat dat hele corseletje thuis niet eens bleek te passen omdat ik het, verblind door de luipaardvlekken, niet had gepast in de winkel, mocht de pret niet drukken, want ik had een grátis luipaard-corselet in mijn bezit! Woehoe! Mijn luipaard-manie is zelfs zo erg dat ik onlangs een allerschattigst luipaard-baby-trainingspakje in maat 56 niet kon laten hangen. “Wil je nu ineens wél kinderen dan?”, vroeg P. hoopvol toen ik hem het net aangeschafte pakje liet zien. “Nee, maar je weet maar nooit. Als het eenmaal zover is, dan heb ik in ieder geval al het eerste trainingspakje in huis. En kijk nou, hoe lief!” “Nee”, zei P., “dat kun je een kind echt niet aandoen.” “Waarom niet?”, vroeg ik. “Jesus, dat snap je toch wel?”, vond hij. Nee, dat snapte ik dus niet. En ik ga het ook nooit snappen waarschijnlijk. Als het over luipaardmotiefjes gaat, dan verdwijnt iedere ratio. Diep in mij, of misschien wel helemaal niet zo diep, schuilt een ordinaire snol.

Ik deed onze voordeur op slot en liep richting het Centraal Station. Op weg naar mijn nieuwe werk bij strandtent Knus op 4 in Zandvoort. Na nog geen 10 stappen buiten de deur zag ik dat links van mij een complete wijnhandel was verrezen. Door de winkelruit zag ik strakke rijen wit, rood en rosé. Ik knipperde met m’n ogen en tikte even op de winkelruit om te controleren of ik niet droomde. Nee, de wijnhandel was echt. Ik zag een man ietwat knullig prijsstickertjes op de flessen plakken. Een wijnhandel. Naast de deur. Had ik weer. Ik kreeg meteen een droge mond, ook al was het pas 10.00 ’s ochtends. Je gaat even op vakantie, daarna even 23 uur achter elkaar webloggen, daarna als een speer naar de Kamasutra-beurs in Rijswijk en je komt terug om een compleet geïnstalleerde wijnhandel bij de buren terug te vinden. Ik vind er wat van. Nu is het niet echt een beste wijnhandel. Het is een wijnhandel van het type nachtwinkel. Met ook nachtwinkel-prijzen. Een wijnhandel die, net als de meeste ondernemingen in de buurt, gerund wordt door een groepje Egyptenaren en vooral bedoeld is voor toeristen. Naast een ruim assortiment wijnen met een minimumprijs van € 8,50 worden er ook Delfts blauwe-magneetjes, zakjes met oplos-weed-koffie, zakjes met oplos-weed-chocolademelk, ansichtkaarten, sleutelhangers en oorbellen verkocht. En ergens zag ik ook nog boxershorts met weedblaadjes en bekers in de vorm van een penis. Dus echt kwalitatief hoogstaand is anders. Maar toch. Een wijnhandel praktisch naast de voordeur. Dat is toch een beetje Luna op het spek binden. Ik bedoel, als mijn alcoholistisch hart gaat kloppen en ik moet eerst m’n sloffen uit, schoenen aan, jas aan, om richting Albert Heijn te vertrekken, dan zijn dat toch heel wat complexere handelingen dan gewoon op m’n sloffen naar de buren om een flesje Chardonnay uit hun koeling te halen. Ik vrees voor de toekomst.

“Ja, jij gaat dit weekend op de stoel, zei het demonstratie-mannetje meteen na onze ontmoeting op de Kamasutra-beurs in Rijswijk, want daar heb je over geschreven.” Oh, kut. Dat was ik zelf even vergeten. “Eh, ik kom vanavond wel terug, zei ik tegen hem, “echt waar.” En ik hield mijn woord. De neukstoel-machine zorgt ervoor dat je lichaam neukbewegingen maakt zonder dat het je energie kost. En ondertussen trillen er ook nog allerlei platen tegen je clitoris. Ik vond het nogal een imposant apparaat, die hele neukstoel. Een apparaat om links te laten liggen, want ik ben meer van de puur natuur en de laten-we-het-geil-maar-wel-leuk-houden. Maar geschreven is geschreven. Dus. Dus Luna op de neukstoel. “Nee, je moet je benen hier relaxt laten liggen”, zei het demonstratie-mannetje terwijl hij op wat knopjes duwde. Ik kon alleen maar lachen, want ik lag met mijn benen langs zijn heupen, mijn kut tegen zijn pik, maar dan met onze spijkerbroeken er nog tussen, en hij was mij aan het droogneuken. “Ja, relaxt, relaxt, jij hebt makkelijk praten”, lachte ik tegen hem, “ik ben helemaal niet relaxt. Ik lig hier op een neukstoel, man.” Nee, kijk, als je je nu even omdraait en je klitje tegen deze schijf aanlegt, ja, je weet zelf het beste waar je klitje zit, ja, precies, ja, zo, ja, dan zet ik ‘m aan en dan moet je je gewoon even ontspannen. Ik ging niet eens een poging doen tot ontspannen. Bij voorbaat hopeloos. Ik lag met mijn clitoris tegen een trillende plaat en achter mij zat het demonstratie-mannetje dat in het dagelijks leven een enthousiast pornoacteur is. En die informatie kon ik dus niet van me afzetten tijdens zijn demonstratie. Hihi, ik word gedroogneukt door een pornoacteur, dat was het enige waar ik aan kon denken. De neukstoel begon weer op en neer te bewegen. En daarmee begon ook het demonstratie-mannetje mij op z’n hondjes te nemen. Met spijkerbroeken ertussen. Dat dan nog steeds weer wel. Ik heb de neukstoel-ervaring ondergaan. Ik kon niet anders. Maar iets ondergaan is toch iets anders dan er echt van genieten.
www.chique-erotique.nl

P. was jaren geleden lid bij de SBK Kunstuitleen Amsterdam en heeft in die tijd een leuk collectietegoed opgebouwd. Maar al 3 jaar stond dat geld te wachten tot P. iets van kunst ging aanschaffen. Dat wachten was ik zat, dus ik schoof hem gisteren een briefje onder z’n neus met de strekking: ‘Ik, P., geef Luna toestemming om al mijn gespaarde collectiegeld bij het SBK vrij te besteden.’ “Nee, dit teken ik niet”, zei hij. “Waarom niet?”, vroeg ik. “Nee, ik vertrouw jouw kunstsmaak niet, dus ik teken niet.” “Jij tekent echt wel”, zei ik. Dus ik daarna op m’n fiets naar de SBK op de KNSM-laan met het getekende briefje. En ik was nog geen minuut binnen bij de Kunstuitleen toen ik een foto zag waarvan ik meteen wist; dit wordt hem. Ik moest denken aan de sfeer die Roddy Doyle in zijn ‘The Barrytown’-trilogie schept. Ik zag een wat oudere vrouw in de verte staren. Ze staat in een door weer en wind vergane patatkraam met links de letters ‘FISH’ en rechts de letters ‘MUNCHYS’ in rode, afbladderende letters. In gedachte zag ik de patatvrouw in vieze, vette olie bakken. En die dan serveren aan hard zwoegende Ierse arbeiders met rouwrandjes onder hun nagels. Ik zag haar uitzichtloosheid en haar berusting. Links van de patatkraam rent een jongetje met een hond. Die zou nog aan diezelfde uitzichtloosheid kunnen ontsnappen. Ik was verliefd op de foto! Ik nam ‘m! Dus briefje van P. laten zien, paspoort laten zien, inpakken en wegwezen! En ik had ‘m ook bijna meegenomen zonder überhaupt te kijken wie de fotograaf was. Maar toch maar even met partner P. checken: “Liefje, ik sta bij een foto en dit wordt ‘m. Het is er eentje van Martijn van de Griendt. Eentje met een patatkraam.” “Echt?”, zei P., “die foto ken ik. Die is te gek! Dat vind ik 1 van zijn beste foto’s! Doen!” “Zie je wel! Zie je wel! Ik heb echt wel smaak!”, zei ik triomfantelijk. Volgend jaar begin ik een eigen galerie.
www.martijnvandegriendt.nl (‘reportages’, ‘ballymun’, tweede van links)

“Zo, dit is echt iets voor jou, of niet?”, vroeg P. toen we net op onze Isla Margaritaanse strandbedjes lagen en doelde daarmee op allerhande glimmende negers die prullaria aan de vrouw trachten te brengen. Een parade van spiegeltjes-en-kraaltjes-negers trok voor onze strandbedjes voorbij. Of we misschien kettinkjes wilden kopen. “Real pearls, señorita”, zei het mannetje dan. Of: “Real coral.” “Mag ik, mag ik, mag ik?”, vroeg ik aan de liefde van m’n leven, “ik wil een kettinkje, ik wil het!” “Nee, meisje”, zei P. dan, “daar heb je niks aan. Hier is het leuk, maar thuis draag je het nooit.” “Echt wel”, zei ik. “Echt niet”, zei hij. Hij had gelijk, maar dat zou ik natuurlijk nooit toegeven. Dus als er weer een spiegeltjes-neger met z’n hoofd onder ons zonnescherm piepte om ‘real black pearls’ te verkopen, dan schudde ik altijd vriendelijk m’n hoofd en zei: “No, gracias.” Altijd beleefd blijven, is mij geleerd. En ook P. bleef altijd beleefd als ze hem voor de honderdste keer vroegen of hij misschien een zonnebril, een handdoek of misschien een bakje met verse kokosnoot dan, wilde. “No, gracias”, was ook zijn standaard-antwoord. Maar op een gegeven moment ben je het toch zat. Om om de minuut hetzelfde zinnetje te herhalen. Dus af en toe schudde we alleen maar met ons hoofd en zeiden we niets, maar vanachter m’n zonnebril loerde ik naar de kettinkjes en de kraaltjes-negers. Wat overigens een prima dagbesteding is op een eiland waar verder weinig te beleven is. En toen P. op een dag in z’n eentje ging lunchen, omdat ik geen trek had, zag ik mijn kans schoon. Ik kon het niet laten. Het vlees is zwak. De kraaltjes-neger was te mooi. En hij had prachtige witte tanden waarmee hij me ter plekke liet smelten. “Nice red coral for a beautiful red señorita?”, vroeg de kraaltjes-neger. “Kom jij maar even bij tante Luna op het strandbedje zitten”, zei ik. “What?”, vroeg de kraaltjes-neger. “Nice coral”, zei ik.

Voordat P. en ik gaan slapen moeten we alle lichte en makkelijk verplaatsbare dingetjes in ons huis goed opbergen. Zo zal een losse dop van een colafles ons gemakkelijk de hele nacht wakker kunnen houden, omdat de katten het leuk vinden om met z’n allen een voetbalpartijtje van een paar uur te houden. Tiktik, tiktik, over de betonnen vloer. Of soms komt Digweed luid miauwend de slaapkamer in wandelen met een blaadje van een ficus in z’n bek. Daar doet hij dan zo enthousiast over dat je zou denken dat hij Speedy Gonzales heeft gevangen. Bruce is meer van de rondslingerende pennendoppen, wijnkurken of tampons. Vooral dat laatste, een zwart katje dat vol trots met een tampon in z’n bek loopt, is een erg geinig gezicht. Alleen dat gemiauw erbij, dat hoeft niet van mij. Dat houdt me uit m’n slaap. Sinds kort hebben ze iets nieuws ontdekt wat ons de slaap onthoud. In de huiskamer liggen 3 gevilde schapenvellen, die vooral door de katten worden gebruikt om overdag op te loungen. ’s Nachts worden deze velletjes gebruikt voor hun nieuwste hobby; het schaap-surfen. Men neme dan, als kat, een lange aanloop, en ongeveer een meter voor het schapenvelletje springt men omhoog, om er daarna zo plat mogelijk op te landen; met buik en kop tegen het schapenvel aan gedrukt. Zo is het mogelijk om 1 tot 1,5 meter op het schapenvel te surfen. Zoef, over de betonnen vloer. En lol dat ze hebben! Als het schapenvel tot stilstand is gekomen, stapt men eraf en pocht tegen elkaar over het resultaat: “Miauw.” Om vervolgens weer naar achter te rennen en opnieuw een aanloopje te nemen. En eigenlijk zijn die schapenvellen ontzettend goor geworden van al de kattenharen. En eigenlijk willen we ze weggooien. Maar de dudes zonder surfplanken achterlaten? Dat kan natuurlijk niet.