Ik lig in het logeerbed van vriend F. en vriendin T. en ik pas op hun zoontje B.’tje. Het is 1.00 en ik kan niet slapen. Ik moet er over 6 uur weer uit en het is belangrijk dat ik er op tijd uit ben, want B.’tje moet naar school. En al val ik toch in slaap, ik word steeds wakker met de gedachte: B.’tje moet naar school, paniek! Paniek! In die nacht realiseerde ik me; moeder zijn is een hoop gedoe. Ik heb nog nooit in m’n leven een kinderwens gehad. Nog nooit gezegd: ‘Ik wil later moeder worden.’ Of misschien het wel voor de gein gezegd, maar het nog nooit gevoeld. En als ik de radiowekker om 6.07 zie knipperen weet ik helemaal niet wat ik moet doen. Ik moet er om 7.00 uit en B.’tje moet om 8.30 op school zijn. Tanden poetsen, tas inpakken, drinken mee, banaan mee. Als ik nu weer ga slapen, dan slaap ik misschien wel door de wekker heen. Ik voel dat ik door die wekker ga slapen, dus ik ga wel even wat lezen. En terwijl ik wat lees, besef ik dat ik met kinderen waarschijnlijk nooit meer écht rust zal hebben. Dat het altijd alert zijn betekent. Altijd anders dan nu. Maar toch, zo af en toe, heel af en toe, dan begin ik te twijfelen of ik niet toch. Niet, toch, misschien, eventueel. Als. Want. “Zeg Luna”, begint zoontje B. terwijl hij keurig om 7.08 de eerste hap van z’n boterham met kaas neemt, “ik vind jou een hele mooie vrouw, weet je dat.” Ja, en als dat het eerste is wat je ’s ochtends hoort, dan wordt de twijfel toch wel heel serieus. Dan is die slapeloze nacht meteen vergeten. Maar toen ik daarna B.’tje in de stromende regen naar school moest brengen terwijl hij ook nog eens 1 minuut voordat we zouden vertrekken over z’n net schone spijkerbroek had geplast en ik z’n schooltas niet kon vinden en ook geen plastic tasjes en ik daarna op het schoolplein door 20 moeders argwanend werd aangekeken omdat die nog nooit iemand in een bloemetjesjurk hadden gezien, toen wist ik weer; laat mij nog maar even wachten. Luna speelt momenteel nog steeds liever moedertje dan dat ze er 1 wordt.

In mijn behoefte aan ontiegelijk slechte pulp-programma’s wordt het komende jaar en misschien wel de komende jaren weer ruimschoots voorzien door mijn favoriete zender Talpa. Met ‘De Gouden Kooi’ hebben zij een programma-concept neergezet waar ik al 2 dagen van heb zitten smikkelen en smullen. Het concept is simpel: 10 wannabe miljonairs worden in een super-de-luxe villa gestopt en degene die het langst blijft zitten, die wint de villa én een miljoen én het aantal dagen dat hij of zij in de villa zat maal 1000 euro. Tijdens hun verblijf in de villa zal het de kandidaten aan niets, maar dan ook niets ontbreken, behalve dan aan hun familie en vrienden. Zo liet Natasia haar 2 kinderen, waarvan er eentje ernstig ziek is, voor onbepaalde tijd achter en zei bij het afscheid tegen haar dochtertje: “Ik doe dit voor jullie!” In het huis zelf meldde ze: “Ik heb m’n leven lang gezorgd voor m’n kinderen, nu is het eens tijd voor mezelf.” Waarop de ultrageile blondine Nena reageerde met een: “Volgens mij hebben kinderen meer aan moederliefde dan aan geld.” Daarna is er overigens niets intelligents meer uit deze Nena gekomen. Verder krijgen de kandidaten tijdens hun verblijf de gelegenheid om mee te doen aan workshops, cursussen te volgen, of hun eigen bedrijfje op te zetten. De 25-jarige Brian hoopt in die tijd zijn eigen dichtbundel uit te brengen en ik hoop ondertussen nog regelmatig op zijn tenenkrommend slechte gedichten getrakteerd te worden tijdens de uitzendingen van ‘De Gouden Kooi’. Geen betere schaamte dan plaatsvervangende schaamte en de programmamakers van Talpa lijken met hun selectie van de 10 wannabe miljonairs vooral met dat gegeven rekening te hebben gehouden. Het is niet alleen een gouden kooi, maar ook een gouden concept! En ik las gisteren in Het Parool dat de kandidaten pas na 2 jaar (!) kans maken op het huis, dus ik ben in ieder geval de komende 2 jaar iedere werkdag om 19.30 verzekerd van een prettig portie pulp. Of de kijkcijfers moeten tegenvallen, want dan verkoopt John de Mol de hele villa gewoon weer.
www.degoudenkooi.nl

“P., ik wil een sapcentrifuge”, meldde ik maandagochtend. “Een wat?”, vroeg hij. “Een sapcentrifuge, daar kun je allemaal sapjes mee maken”, zei ik. “Je hebt toch al een blender en zo’n sinaasappelpers, is dan niet genoeg?”, vroeg hij. “Ja, maar een sapcentrifuge is anders”, ging ik verder, “daar kun je ook bijvoorbeeld appelsap mee maken. En wortelsap. En bietensap. Hartstikke gezond. Volgens Dr. Gillian McKeith is een sapcentrifuge onmisbaar in elk huishouden.” “En wie is Dr. Gillian McKeith?”, vroeg P. argwanend. “Die heeft ‘Wat je eet ben je zelf’ geschreven”, vertelde ik. “Jesus, wat ben jij toch ongelooflijk voorspelbaar”, zei P., “als wij ook maar een beetje een zwaar weekend achter de rug hebben, dan ga jij op maandag ineens gezond doen.” “Om alles een beetje in balans te brengen”, piepte ik. “En die sapcentrifuge belandt zeker net als de broodbakmachine, de blender, de sinasappelpers, de popcorn-maker en al die andere huishoudelijke apparaten met een stekker eraan in de kast?”, dacht hij. “Nee, echt niet”, zei ik, “echt niet. Hier heb ik echt goed over nagedacht. En het is al heel lang geleden dat ik een nieuwe keukengadget heb gekocht. Zeker een half jaar. En een sapcentrifuge maakt niet alleen een heel geinig geluid, het is ook nog eens écht goed voor lichaam en geest. En ik wil ‘m al heel lang, echt waar, al heel lang. Al een paar weken. Maar ik heb het gevoel dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik niet meer zonder kan.” P. keek me rustig aan en wist instinctief dat hij, als ik op dat moment geen sapcentrifuge aan mijn collectie keukengadgets zou mogen toevoegen, de komende weken naar mijn gezeik zou moeten luisteren. “Okay”, zuchtte hij, “ga ‘m maar halen.” “En mag ik dan…”, begon ik. “Ook nog m’n pinpasje?”, vroeg hij. Ik gaf hem m’n breedste glimlach. Die was onweerstaanbaar, zelfs voor een P. die al bijna 8 jaar bij me is. Dus nu hebben we een sapcentrifuge! En het lijkt erop dat dit het eerste keukengadget is dat niet in de kast zal belanden, want zelfs partner P. heeft een slokje genomen van de zelfgemaakte appelsap.