Dat hele WK, dat kan mij dus gestolen worden. En dan heb ik het over de voetbalwedstrijden op tv, alle herhalingen, alle samenvattingen, alle nabeschouwingen, alle documentaires over voetballers, ex-voetballers, trainers en ex-trainers én alle reclames waar de kleur of het woord ‘oranje’ in voorkomt. Helaas is mijn partner P. een ex-profvoetballer en nog steeds helemaal gek van een groen beeldscherm met bewegende mannetjes. Toegegeven, een officiële wedstrijd van Nederland, daar kan ik best wel eventjes van genieten. En het nog spannend vinden ook. Maar dat voortdurende gezap! Van Nederland 2 naar de BBC naar de Duitser en weer terug. En dan dat gelul. Dat oeverloze gelul. En dan nog de samenvatting. En weer een herhaling. Doodvermoeiend. “Liefje, kunnen we geen afspraken maken over het WK?”, vroeg ik gisteravond poeslief. Nee, tijdens het WK werden er dus géén afspraken gemaakt over hoe-en-wat. Hoe ik het ook maar durfde te vragen. “Maar ik heb echt een heel goed voorstel”, zei ik. Was onmogelijk. “Okay, als Nederland speelt, dan mag je de wedstrijd zien”, begon ik. “Mogen, mogen?”, viel P. me in de reden, “ik bepaal zelf wel wat ik kijk.” Het WK haalt duidelijk niet het beste in P. naar boven. “Nee, maar luister nou even, want het is echt een goed voorstel”, zei ik. P.’s aandacht werd getrokken naar Mart Smeets. “Nou?”, vroeg hij zonder zijn blik van het beeldscherm af te halen. “Nou, alle wedstrijden van Nederland mag je zien, inclusief al het gelul, genabeschouw en gesamenvat eromheen. “En hou jij dan ook die bijdehante opmerkingen voor je?”, vroeg P., nog steeds naar Mart kijkend. “Misschien”, zei ik. “En de rest van de wedstrijden mag je ook allemaal zien, echt alles, en ik zal niet lopen zeiken, echt niet, en een potje pijpen zit er ook wel in, en ik zal boodschappen doen en koken en alles, beloofd, en allemaal met enthousiasme, heus, maar het gelul, het genabeschouw en gesamenvat van de niet-Nederland-wedstrijden, die laten we achterwege, okay?” Maar P. was alweer volledig in de ban van de bal en de televisie. Hij was net naar de BBC gezapt. En P. vond wat de presentatoren daar te zeggen hadden veel interessanter dan mijn voorstel.

‘Na de zomer is ‘Prison Break’ weer terug’, roept een stemmetje naar ons vanuit de televisie. Dit zinnetje laten partner P. en ik even tot ons doordringen. Een seconde of 10. En dan ineens slaat het gegeven in als een bom. What the fuck! What the fuck! “Schatje zag je dat? Zag je dat?”, vraag ik aan P. terwijl ik op zoek ga naar de afstandbediening om via alle knopjes te checken of wat er net gebeurde wel echt gebeurd is. Maar het is echt gebeurd en P. en ik staren om beurten van het scherm naar elkaar. What the fucking fuck! Al 12 weken lang kijken P. en ik elke donderdag naar de, overigens briljante, serie ‘Prison Break’ op RTL5. Al 12 weken lang steunen wij de kijkcijfers van RTL5. En al 12 weken lang zijn wij er blindelings vanuit gegaan dat we na 12 weken de ontknoping van het verhaal zouden zien! “Zal het Michael lukken om z’n broer te bevrijden en te ontsnappen uit de gevangenis?”, galmde elke week door onze woonkamer. Wij zijn 12 weken lang elke donderdagavond thuisgebleven omdat wij de serie zo briljant vonden en omdat we wilden weten hoe het afliep. Wij dachten; ach, zo’n serie van 12 afleveringen, dat moet te doen zijn. Niet dus. “Moet ik nu een paar maanden wachten voordat ik weet hoe het afloopt?”, vraag ik. “Meisje, daar ziet het wel naar uit”, zegt hij. “Wat een kutzooi”, zeg ik, “dat kunnen ze niet maken.” Zo’n 12 weken lang, en dan heb ik het nog niet eens over de lekker-maak-trailers vooraf, heeft RTL5 ons op zitten geilen om naar ‘Prison Break’ te kijken. Zal het Michael lukken om te ontsnappen? Zal het ‘m lukken, zal het ‘m lukken? Ik was er de hele donderdag al mee bezig. ‘Vanavond ‘Prison Break’, sms-ten P. en ik naar elkaar. En dan, na 12 weken, krijg ik de grootste anti-climax voorgeschoteld die er bestaat; een cliffhanger! Een cliffhanger! Een cliffhanger! “Weet je wat ik ga doen?”, vraag ik aan P. terwijl ik opsta van de bank. “Nou?”, vraagt hij.