Het blijft een beetje raar om pas om 0.00 naar ‘m’n werk’ te vertrekken. Maar het geeft me ook een enorm gevoel van vrijheid. In m’n eentje op m’n fiets naar een feest om foto’s te maken. En alle voorgaande keren was ik ook helemaal in m’n rol als partyfotograaf terwijl ik me tussen de dansende menigte begaf. Klik. Klik. En klik. Maar afgelopen maandag was het héél druk in de Melkweg. En afgelopen maandag werd ik ineens héél verliefd op dj Armin van Buuren. Ja. En wat doe je dan? Dan vergeet je dus de eerste 2 uur foto’s te maken en sta je gebiologeerd te kijken naar de meest enthousiaste dj die je ooit hebt gezien. Dan sta je met je ogen dicht te genieten van de allerbeste live-dj-set die je ooit gehoord hebt. Ik ben normaal niet het type om met een vingertje omhoog te gaan staan wijzen naar de dj en dan heel hard te gaan gillen of woeien. Maar maandag stond ik dus met m’n vingertje omhoog te wijzen en te woeien naar Armin. Woehoe! Armin! Woehoe Armin! Dit was de schoonzoon die m’n moeder nooit heeft gekregen. Dit was de man die mij ’s ochtends zou doen ontwaken met een lekker rustig dj-setje en mij tijdens het koken zou laten genieten van een paar stevige trance-platen. Woehoe Armin! Als Armin met een bootje door de Amsterdamse grachten zou varen zou ik er net als de Beatle-meisjes in 1964 vol liefde en enthousiasme in springen. En pas nadat Armin van Buuren plaats had gemaakt voor een andere dj ontwaakte ik enigszins uit mijn trance en besefte ik dat ik nog minstens 100 foto’s moest gaan maken. Geen probleem, want morgen zou Armin op mij wachten. Klik. Klik. En klik. “Z’n vriendin schijnt ook zo’n leuke meid te zijn”, vertelde vriendin J. me de volgende dag aan de telefoon toen ik haar had doorgegeven dat ik helemaal op Armin was. Vriendin? Vriendin? Ho! Ho! Dat paste niet in het plaatje dat ik voor ogen had. Ik zou eitjes voor ‘m gaan koken. Precies 6 minuten. En hij zou plaatjes voor me gaan draaien. De hele dag. Zucht. Gelukkig kan dat laatste nog steeds, want ik heb net al zijn live-sets gedownload.

(Mijn eerste verkochte Bruce-mini-schilderijtjes hangen er perfect bij in een huisje in Friesland! Ik trots. Bruce trots.)

Partner P. is niet van de drank. Hij houdt niet van drinken, dronken worden, alcohol en dronken mensen. Dat moet hij lekker zelf weten, zolang hij mij maar niet met zijn principes lastig valt. Want ik hou wél van een wijntje. Partner P. is daarentegen van het blowen. En ik weer niet. Ik heb het heus wel eens gedaan, een paar jaar geleden, maar ik ben er nooit in blijven hangen en ik vond het niet voor een dagelijkse herhaling vatbaar. Ik ben van de uppers, P. is van de downers. En dat wij al 7 jaar een setje zijn, mag daarom alleen al een wonder heten. Want ik, als ik een paar wijntjes op heb, wil altijd dat P. óók een wijntje neemt. “Maar meisje, dat lust ik niet”, zegt hij dan. “Ja, maar het is zo gezellig”, zeg ik dan. Of andersom. “Shut up and smoke this”, zegt hij dan, met het uiteinde van de joint al richting mijn mond, in de hoop dat ik na een paar uur ratelen eindelijk relaxt bij hem kom liggen. “Nee, daar word ik raar van in m’n hoofd”, zeg ik dan. Dus ik houd niet van coffeeshops en hij houdt niet van cafés. Maar zo af en toe moet je een beetje richting de ander stappen om je relatie gezellig te houden. Dus. Reeds. “Liefje, ik heb kaartjes voor Wim Helsen geregeld vanavond”, zei ik woensdagochtend, “een Belgische cabaretier, in de Kleine Komedie.” “En!”, beloofde ik verder, “dan gaan we eerst naar De Rokerij om de hoek, speciaal voor jou.” Vond P. wel wat. Dus gisteren zat ik in coffeeshop De Rokerij. En ik dacht; nu ik er toch ben kan ik net zo goed een paar trekjes nemen van P.’s joint. Hihi. “Het zou toch wel fenomenabel… fenomemabel… fenomeen… fenomenabel”, poogde ik. “Wat?”, vroeg P. helder. Hihi. “Fenomemabel… of fenomenamel”, zei ik, “wat is het nou?” Hihi. “Je weet het niet hè?”, vroeg hij, waarschijnlijk net zo verbaasd als ik, dat hij nu eindelijk eens meer parate kennis had van de Nederlandse taal dan ik. “Fenomenabel?”, probeerde ik. “Meisje”, lachte P., “het is fenomenaal!” “Nee,”, zei ik, “dat klinkt stom. Dat kan echt niet.” Echt wel. Echt niet. Echt wel. Echt niet. Hihi. De voorstelling van Wim Helsen was trouwens net zo fenomenabel.

Ik kan een hoop hebben. Maar een overdosis creativiteit om me heen, en een overdosis aan ideeën in m’n hoofd, daar moet ik nog mee leren omgaan. Zo kwamen afgelopen zaterdag de creatieve dames M%n en Marloes een dagje bij mij logeren. Knippen en plakken en tekenen en schilderen. En van een hele middag, avond en nacht creatief doen en ondertussen praten over van alles, inclusief kunst, cultuur en Zen, was ik al helemaal hyper in m’n hoofd. Ideeën! Mijn hoofd klapte haast van alle ideeën. En de volgende dag kwamen er nóg meer creatieve dames over de vloer. Een kleine delegatie van ‘mijn’ ATC-Yahoo-group was naar Amsterdam afgereisd om face-to-face atc-kaartjes te ruilen. En dat is leuk! Heel leuk! Maar ook heel vermoeiend. Mijn hoofd werd nog voller dan het al was. Omdat ik zoveel dingen tussendoor zie en hoor en omdat ik dan ondertussen dingen bedenk wat ik daarmee zou kunnen doen. Dus toen zondagavond het huis weer leeg was, en enigszins stil, toen dacht ik eindelijk even de boel te kunnen structureren in m’n hoofd. Even op een rijtje. Zo een beetje van ‘en dan dit en dan dit’. En dan lijstjes maken. En kijken en overzien wat echt belangrijk is. Maar toen. Toen ik eindelijk met een gerust en relaxt hart in bed lag. Toen zag ik een documentaire op Nederland 3 over de kunstenaar Adam Neate. En daar was ik zo van onder de indruk dat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen, omdat ik nóg voller was in m’n hoofd. Ik bedacht allemaal dingen die ik nog zou kunnen schrijven. Zou kunnen maken. Zou kunnen doen. Moest doen zelfs. Maar de volgende dag was ik zo moe van het niet slapen dat ik niets deed. En de dag daarna ging met vriend F. naar het Van Gogh-museum, naar de voorstelling Rembrandt-Caravaggio, en daarna was ik wéér zo ontzettend vol van alles. Zo vol van alles, dat alles me teveel was. Maar gisteren. Gisteren heb ik mijn overvolle hoofd enigszins kunnen forceren tot het maken van een nieuwe afdeling op deze site; www.maanisch.com/mailart. Er wordt nog aan gewerkt. Net als aan de rust in mijn hoofd.