Soms heb ik wel eens het gevoel dat ik niets doe. Dat er niets uit m’n vingers komt. Dat ik vooral maar een beetje loop te hangen in het leven. Een beetje knippen. Een beetje plakken. Deze gedachten ontstaan voornamelijk door het feit dat ik vind dat ik altijd méér kan doen. Kon doen. Moet doen. Dat wat ik doe, dus eigenlijk, voor mezelf, nooit genoeg is. Maar als goed kijk, realistisch kijk, dan valt het allemaal best mee. Met mijn niks-doen. Want vorig jaar, 1 november 2005, verscheen de eerste uitgave van ‘mijn’ Maanzinnig ATC-zine; een kunsttijdschriftje met daarin Artist Trading Cards gemaakt door leden van de Nederlandstalige ATC-groep. Ik scande en knipte en plakte en bond 20 unieke exemplaren van deze eerste editie en stuurde ze naar de 19 geweldige, creatieve vrouwen die mijn hun werk toestuurden om te gebruiken voor dit eerste zine. En sinds het eerste nummer vorig jaar zijn er nog 5 uitgaven verschenen, ieder in een oplage van 20. Elke uitgave had een ander thema. Zo zag het zine met het thema ‘boodschappen’ eruit als een boodschappenbonnetje van de Albert Heijn, compleet met mini-plastic tasje. En het zine met het thema ‘Holland’ zag eruit als een Delfts Blauw-tegeltje, compleet met ophanghaakje. Elk zine werd anders qua formaat en vormgeving en iedere deelnemer aan het zine maakte ook weer iets heel unieks, passend binnen het thema. Voor mij was het iedere keer weer een klein feestje om alle inzendingen voor het tijdschriftje in mijn brievenbus te ontvangen, en het bleek net zo’n feestje om alle zines stuk voor stuk te maken. En omdat elk zichzelf respecterend tijdschrift momenteel een eigen website heeft kon mijn Maanzinnig ATC-zine natuurlijk niet achterblijven. Mozoprimo, 1 van de leden van de Nederlandstalige ATC-groep bood aan om de online versie van het zine te bouwen. En die is nu af. En ik ben erg trots. Op Mozoprimo en op alle deelnemers van de afgelopen zines. En dat wat ik zelf nu nog een beetje zie als ‘nietsdoen’ of als ‘een beetje knippen en plakken’, dat is misschien eigenlijk wel de ‘zine’ van mijn leven. Naast het zorgen dat partner P. niet verhongert natuurlijk.
www.maanzinnig.nl

“P., de gootsteen is verstopt”, zei ik gisteravond. “Oh”, zei P., maar hij vertrok geen krimp. Als het aankomt op van die typische mannenklusjes, dan ben ik dus ineens helemaal niet zo geëmancipeerd meer. Dan vind ik dat P., naast zijn drukke baan ook nog in een houthakkersoverhemd onder de gootsteen moet gaan liggen op z’n vrije zondag. Maar helaas weet P., net als ik, dat zo’n fijn, typisch mannelijk, klus-tafereeltje niet aan hem besteed is. Dus ik vanmorgen het gootsteen-kastje leeggehaald en alle plastic buisjes die losgedraaid konden worden losgedraaid. Emmertje eronder en de kraan aan. Er viel een brok vuil in de emmer en ik onderdrukte een kotsneiging. Ik zag een sperzieboontje drijven. En een plakje wortel. Gatverdamme. Met een schuursponsje, bleekmiddel en schuurmiddel ontdeed ik alle buisjes en plastic en toestanden van het vet en vuil. Gatverdamme. Gatverdamme. Drama! Goor! Vies! Een toestand! Maar na een half uur had ik de situatie weer enigszins onder controle. Gewoon alle onderdelen weer aan elkaar draaien en klaar. Maar dat ging dus niet. Dat aan elkaar draaien. De gootsteen bleef zelfs na 4 in-elkaar-schroef-pogingen lekken en bij nadere inspectie bleek het leertje aan vervanging toe. Mijn idee van een fijne dag is dus niet meer dan 2 uur bezig zijn met het ontstoppen van de gootsteen. Zucht. Er zat maar 1 ding op. En dat was naar houthandel Schmidt op de Oudezijds Achterburgwal. “Ik vind het een hele toestand”, zei ik tegen de klusjesman, “maar ik heb de gootsteen ontstopt en dat is gelukt, maar nu doet-ie het niet meer. Hij lekt.” Ik legde alle losse onderdelen op zijn werktafel neer en keek hem hulpeloos aan. “Doet je man dit niet voor je?”, vroeg de klusjesman. “Nee, dat kan-ie niet”, zei ik. “Oh”, zei hij, “wat kan hij dan wel?” “Hij kan heel goede reclamecampagnes maken”, zei ik. “Oh, maar is-ie wel een beetje lief voor je?”, vroeg de klusjesman. “Ja, hij is wel lief”, zei ik, “dat dan weer wel.” “Maar hij is niet handig?”, vroeg hij. “Nee, hij is helemaal niet handig”, zei ik. “Tja”, zei de klusjesman, “je kan niet alles hebben. Anders was je wel met mij getrouwd.”

“Miauw”, klinkt het heel luid. “Digweed, hou op!”, roep ik naar boven. Voor de zoveelste keer. Maar het gemiauw houdt aan en ik besluit toch even naar boven te lopen. Daar tref ik 4 katten aan, starend naar het raampje in ons washok. “Miauw”, doet Digweed nog een keer. Voor het washok-raampje, dat op een kiertje staat en zich op 2,5 meter hoogte bevind, zit een vreemde poes te miauwen. Heb ik weer. Het washok-raampje komt uit op praktisch niets. De poes voor het raampje moet van een paar huizen hoog naar beneden zijn gevallen of gesprongen. Mijn eerste gedachte; ik haal die poes in huis en dan heb ik er 5! Mijn tweede gedachte; ah, gossie, misschien heeft dat arme poesje al dagen niets gegeten. Dus ik een paar brokjes in een bakje en dan met een ladder richting het washok-raampje. De poes is non-stop aan het miauwen geweest sinds ik tegen haar aan het praten ben. Ze geeft ook kopjes wanneer ik mijn hand door het raampje steek. Wanneer ik wat brokjes heb gegeven en al een uur aan het praten ben tegen de vreemde poes, besluit ik naar buiten te gaan en aan te bellen bij alle buren links en rechts. Misschien is iemand z’n poes kwijt. Eenmaal buiten loopt een meisje mij tegemoet. “Have you seen my cat?”, vraagt ze. Ik vertel dat er een poes bij mijn achterraam zit. “I heard someone talking from our roof”, zegt ze. En ze is haar poes al 3 dagen kwijt. Ik laat het meisje binnen en leid haar richting washok-raam. Het meisje ziet de poes meteen en roept ‘Sabotage’. “Her name is Sabotage?”, vraag ik aan het meisje. “Yes”, zegt ze. “Nice name”, antwoord ik. Wanneer het meisje de poes na veel lokken en lieve woordjes eindelijk op haar schouder heeft stel ik voor om de poes in de kattenmand van mijn poezen te doen, anders schiet Sabotage misschien van pure stress ineens de straat over. En met wat geduw en geknijp persen we Sabotage samen in de mand. “Thank you”, zegt het meisje, “I’ll bring the basket back in an hour.” Maar ik heb die hele kattenmand al een dag niet meer gezien.

Update: De poezenmand kon gisteren niet teruggebracht worden omdat het meisje er een gevulde poezenmand van wilde maken. Met iets lekkers voor mij en voor de poezen. Lief! Alle vertrouwen in de mensheid weer eventjes terug!