De afgelopen 2 weken ben ik, behalve mijn mini-tripje naar Weesp, de deur haast niet uitgeweest. De voornaamste redenen waren de hitte, de benauwdheid en mijn behoefte aan slaap. Maar, als ik heel eerlijk ben, wilde ik het liefst elke minuut waarin ik wakker was besteden aan mijn allernieuwste project; de PloesiePoesies. De laatste jaren ben ik vooral bezig geweest met papier en knippen en plakken, maar ik merk dat een groot deel van mijn liefde juist zit in het creëren van dingen met stof. Zeer waarschijnlijk is dit een volledige genetische aangelegenheid, want mijn overgrootmoeder knoopte briljant smyrna, mijn oma borduurde zo fijn en minutieus dat een ander er waarschijnlijk hoofdpijn van zou krijgen en mijn moeder is gediplomeerd coupeuse en in staat om maatpakken en trouwjurken in elkaar te naaien. En ik; ik ben de afgelopen 2 weken bezig geweest met het maken van knuffelpoezen van stof. Eerst besteedde ik een weekend aan het perfectioneren van de ultieme en geinigste poezenvorm en in de week daarna ben ik op zoek gegaan naar de zachtste stofjes, de mooiste kantjes en de blinkendste halsbandjes. Daarna naaide en borduurde ik elke dag wel een PloesiePoesie en was ik bezig met het bedenken van allerlei karaktereigenschappen voor deze specifieke PloesiePoesie en het maken van ‘behavioral guides’. Het uiteindelijke concept; elke PloesiePoesie is uniek en heeft, net als echte katten, een uniek setje karaktereigenschappen. Dus elke PloesiePoesie krijgt ; een unieke naam, een uniek nummer, een unieke vormgeving én een uniek setje karaktereigenschappen, samengevat in een mini-boekje. En ik vind ze zelf, ik heb er bijna 10 af, allemaal geweldig. “Liefje”, zei ik vanmorgen tegen P., “ik weet eigenlijk niet of ik ze wel wil verkopen. Ik vind ze allemaal zo leuk en ik heb er toch een soort band mee opgebouwd eigenlijk.” “Ja, dat dacht ik al”, zei P., “jij bent net een banketbakker die al z’n taartjes zelf opeet.” “Ja”, zei ik en zuchtte diep. Maar om te voorkomen dat straks ons huis vol staat met PloesiePoesies ga ik ze maar toch verkopen.
http://electricluna.etsy.com/ (voor mijn tijdelijke online shop)
http://www.flickr.com/photos/electricluna (voor gedetailleerde foto’s van de PloesiePoesies)

“En we hebben hier kalfjes en paarden en honden en poesjes en schapen en kippen en varkens”, vertelde zoontje B. van vriendin T. en vriend F. nadat P. en ik waren gearriveerd bij hun trailer in Weesp. “Eh, zei je poesjes?”, vroeg ik. “Ja, er lopen hier in de zomer altijd kittens rond”, zei vriend F. alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Waar? Waar? Waar?”, vroeg ik gretig, want in mijn belevingswereld is er dus niets leukers dan babypoesjes. Gelukkig wilde zoontje B. best met mij op zoek naar de kittens en uiteindelijk vonden we 6 kittens van het allerzachtste pluis en met de allerliefste neem-me-mee-ogen, slapend in een hooischuur. De rest van de dag speelden de kittens met ons en met elkaar rondom de trailer. En ik kon me niets leukers en lievers voorstellen dan kijken naar die jonge bolletjes. Elk blaadje en steentje dat ze tegenkomen moet worden aangeraakt. Tik. Tik. Tik. Rollen. Rennen. Draaien. Ik hield het haast niet meer van al dat schattigs om me heen. Even probeerde ik nog om P. over te halen om er eentje mee naar huis te nemen, maar hij kon de grote babyblauwe ogen beter weerstaan dan ik. ’s Nachts gingen de poesjes weer richting de boerderij om daar te slapen, maar toen om een uur of 5.30 de haan begon te kraaien en ik zachtjes aan half-half wakker werd, merkte ik dat er aan de andere kant van de klamboe een snorrend poesje tegen m’n wang aan het knorren was. En is er iets leuker dan om 5.30 wakker worden met een snorrende kitten naast je hoofd? Ja! Met dat snorrende poesje en een dikke wollen deken naar buiten lopen, de natuur in! En dan samen met dat poesje in een hangmat gaan liggen, samen onder de deken. Lekker warm. Een beetje knuffelen en aaien en snorren. En dan samen in slaap vallen en zachtjes door de wind worden gewiegd. En toen ik 2 uur later wakker werd en naar de bomen, de lucht en het slapende kittentje keek wist ik: Life doesn’t get any sweeter than this.

P. heeft vakantie. Voor 2 weken. Maar we gaan niet op vakantie. “Dan komen jullie toch lekker een dagje naar ons”, zeiden vriendin T. en vriend F., “lekker een dagje op de boerderij.” En na onze initiële gedachten; op de boerderij, dat is toch iets met modder en mest en koeien, vonden P. en ik het een topidee. Even een dagje uit Amsterdam betekent immers sowieso even op vakantie. Vriendin T. en vriend F. hebben al jaren een plekje bij een boerderij in Weesp. De opa van F. had er vroeger een soortement van paardenkamp en de vader van F. had er vroeger een vakantiehuisje staan. Vriend F. heeft er nu een trailer met vette aanbouw neergezet waar hij met vrouw én zoontje B. elke zomer verblijft. Een van-generatie op-generatie-plek dus, die van alle gemakken is voorzien, zoals stromend warm en koud water, gasfornuis, koelkast, douche en toilet. En meer heeft een mens ook eigenlijk niet nodig. Want P. en ik kwamen gisteren om 11.00 aan en wij zaten binnen een half uur in standje-trailer-park-trash. Mijn partner P. hing met een joint in een hangmat en was daar de eerste 7 uur niet meer weg te krijgen. En ik zat in mijn bikini in een tuinstoel wat met vriendin T. en zoontje B. te ouwehoeren. Daarna heb ik een half uur tot mijn knieën in de Vecht staan piepen, tot ik eindelijk mijn stadse angst overwon om in open water te zwemmen, want gatverdamme hier zwemmen vissen en er drijft drek onder m’n voeten en langs m’n enkels, en mijn lichaam is niet voor deze gorigheid gemaakt, ik doe het niet, ik doe het niet! Maar ik deed het dus toch en ik vond het uiteindelijk heerlijk. Daarna dronken wij ‘Jean Poepel’; een zeer geheim brouwsel van de boer, dat bestaat uit zelfgeplukte wilde bramen van het land en dan iets met gist en dan een jaar laten staan. Zo’n 3 glazen van deze ‘Jean Poepel’ hadden op mij hetzelfde effect als 3 flessen wijn in combinatie met een handje paddo’s. Gooi daar nog een overheerlijke barbecue en een paar potjes klaverjassen bij en ik had een dag om nooit te vergeten. En nu wil ik zelf m’n eigen trailer. Een roze.

Erachter komen wát ik nou precies het eerste moet doen om zo de rest van de dag ook nog prettig door te brengen kost mij tijdens deze hittegolf gemiddeld 30 minuten. Kan ook iets langer zijn. Zo kwam ik gistermiddag om een uur of 16.00 tot de realisatie dat ik éérst een printje moest maken op van dat speciale textielprintpapier zodat ik daarná weer verder kon met mijn bezigheden en dat ik dan eerst de cartridge moest vervangen. Tot zover geen probleem, ware het niet dat die hele inkjetprinter ineens helemaal geen magenta meer printte. Ik vond dat nogal een toestand in deze hitte. Dus ik knopjes indrukken, testpagina’s afdrukken en de printer de printkoppen laten schoonmaken totdat ik na een uur volledig bezweet stond te staren naar een wéér mislukte print. Zucht en steun. Kutapparaat. Maar ik moest en zou een printje hebben, daar was ik niet voor niets 1,5 uur lang obsessief mee bezig geweest. Maar toen bedacht ik, in een vlaag van volledig gesmolten hersenhelften; ik gooi gewoon dat textiel-transferpapier door m’n laserprinter! Briljant plan en waarom was ik daar niet eerder opgekomen? Had me een hoop gedoe kunnen schelen. Maar terwijl de laserprinter het begin van mijn papiertje opvrat besefte ik wat ik had gedaan. Textiel-transferpapier smelt onder invloed van een strijkbout. En een laserprinter wordt ook verdomde heet. En die combinatie! Paniek… en ik wilde nog… en… maar het was al te laat. De laserprinter sloeg volledig op tilt. Alle knopjes die konden branden, ging ook branden. En toen ik de klep opende zag ik wat voor een schade mijn ondoordachte actie had aangericht. Meer dan 2 uur lang heb ik gedacht dat de schade onherstelbaar was. Ik heb het apparaat open geschroefd, P. hardop vervloekt omdat hij me niet kwam helpen, maar als hij me was komen helpen had ik hem waarschijnlijk daarom vervloekt, ik heb al het gesmolten papier met een pincet verwijderd, ik heb heel hard gescholden en daarna wel 100 testprintjes moeten draaien voordat de laserprinter het weer deed. En toen was het 20.30. En daarna ben ik gaan slapen. Want dat is het enige dat ik goed lijk te kunnen met dit weer.