Mijn kledingstijl, die voornamelijk bestaat uit het dragen van de ongeveer 100 tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70 wordt niet echt gewaardeerd door mijn ouders. En dat is een understatement. Een kleine greep uit de conversaties die wij de afgelopen jaren hadden. Ik: “Ik heb vanmorgen 4 jurkjes op de Noordermarkt gekocht voor maar 20 euro!” M’n moeder op sarcastische toon: “Zeker weer van die ouderwetse bloemenjurken? Daar zal je vader blij mee zijn.” Ik, trots paraderend met een kek zwart bloemetjesjurkje: “Nou, als je deze jurk niet mooi vindt, dan weet ik het ook niet meer.” M’n vader: “Zo’n jurk had mijn moeder vroeger ook. Ik vind het niks. Kun je nou niet iets gewoons aantrekken? Een gewone spijkerbroek? Die had je vroeger nog wel eens aan. En toen zag je er zo leuk uit. Echt een stuk.” Ik: “Maar ik vind dit mooi.” M’n vader: “Ik vind het niks.” Gelukkig vindt mijn partner P. mijn jurkjes wél mooi en hij is uiteindelijk degene die er dagelijks tegenaan moet kijken. Daarnaast wil hij mij juist niet in een spijkerbroek. Hij wil mij in een jurkje. En ik wil mij ook in een jurkje. Een jurkje is fijn! Een jurkje kan je gewoon lekker makkelijk aantrekken, dichtritsen, en klaar. Het zit altijd lekker, je hoeft geen slipje aan, geen beha, dus uiteindelijk draag ik maar 1 kledingstuk per dag. Scheelt ook weer was. Ook prettig. Daarnaast zijn de jurken die ik draag zo tweedehands en zo kleurrijk dat ik met zekerheid kan zeggen dat er niemand anders met dezelfde jurk rondloopt. Ook fijn. Maar toen m’n vader afgelopen vrijdag meldde dat ik voor m’n verjaardag een nieuwe spijkerbroek van hem kreeg, ja, toen kon ik dat niet weigeren natuurlijk. Daarom vertrok ik afgelopen zaterdag met lood in mijn schoenen met m’n ouders naar een spijkerbroekenwinkel. En hoe het gebeurde, gebeurde het, de eerste spijkerbroek die ik paste, paste ook. Thank God. En nadat ik thuis voor m’n vader nog wat rondjes had gelopen was zijn reactie: “Ja, dit is beter dan zo’n kutjurk.” Dus, om nog meer je-ziet-er-niet-uit-opmerkingen voor te zijn, trek ik voortaan die spijkerbroek aan als ik m’n ouders zie. Maar, al staat die spijkerbroek me heus verdomde kek, ik voel me toch niet helemaal mezelf.

Ik schrik wakker, maar ik wil nog lang niet wakker worden. Ik zat net in een heel goede droom en die droom gaf me allerlei belangrijke antwoorden en inzichten, maar met elke seconde die ik wakker ben ebt de droom meer weg. Dan hoor ik boven een klapperende deur en realiseer me dat die klapperende deur ook de oorzaak moet zijn van mijn wakker worden. Wat kut zeg, wat zonde zeg. Ik doe nog een poging om weer terug in de droom te komen, maar de deur klappert weer. Nu harder. “P.”, zeg ik terwijl ik hem wakker schud, “P., de deur klappert boven.” “Oh”, zegt hij en ik was zelf ook even vergeten dat hij eerst een sigaretje moet voordat hij ook maar 1 stap buiten het bed zet. “Ik ga wel”, zeg ik en ik loop naar boven om een handdoek tussen de klapperdeur te doen. Eenmaal beneden zit P. rechtop in bed. “Ik was net aan het dromen”, zegt hij, “wil je ‘m horen?” “Nee, ik wil eerst m’n eigen droom weer helemaal weten”, zeg ik en ik stap weer in bed. “Ik werd achtervolgd door paparazzi”, zegt hij. “Ik had net het antwoord op alles”, vertel ik, “ik had een supergoed script voor een film van Steven Spielberg, helemaal science fiction. Ik zag ineens een hele alternatieve evolutieleer en dat de leer van die hele Darwin op de schop kon. Ik zag de ruimte, het heelal en ik leefde de hele evolutie van begin tot eind en hoe alle dingen soms ineens voorbij gaan, maar dat ook alles weer opnieuw begint en hoe al het leven op aarde in verband staat met weer andere dingen en dat alles goed is. Ik had gewoon het antwoord op alles en nou is het weg en ik wil het heel graag weer terugkrijgen.” “De paparazzi stond hier zelfs voor de deur en toen liet ik er eentje binnen. Ik had een affaire met Bridget Maasland en ik vroeg aan die paparazzi wat ik zou krijgen als ik m’n verhaal vertelde.” “Hè?”, vraag ik. “Ja, 1200 euro”, zegt P. rustig. En hoe hard ik daarna ook probeer om weer in slaap te komen; het lukt niet. Ik moet steeds aan Bridget denken.

In het kader van ‘je kan niet genoeg gadgets hebben’, wou ik al heel lang een button-machine. Om van die geinige buttons mee te maken met vooral veel poezen en katers erop. Nu is een button-machine nogal duur en na heel lief kijken en 20 potjes pijpen en 3 weken lang karbonaadjes braden vond partner P. dat ik ‘m wel verdiend had. Dus ik bestellen en hij betalen via E-bay. En het button-mannetje stuurde de button-machine op. En ik wachtte. En ik wachtte. Bij iedere bus van TNT of DHL of UPS dacht ik; hij is er! Maar hij kwam niet. Dus ik mailde naar het button-mannetje: ‘Should I start worrying?’ Waarop het mannetje mij mailde dat de button-machine vorige week bezorgd was op een ander adres, maar wel bij mij in de buurt. En dat ervoor getekend was door ene Mulder. En ik had nog nooit van die ene Mulder gehoord. Dus ik op hoge poten naar dat adres. “Hoi”, zei ik tegen een mannetje met wild haar dat de deur opendeed, “als het goed is, is hier een pakketje voor mij bezorgd.” Wist hij niks van, maar ik mocht even meelopen. “Let niet op de plaatjes”, zei hij mannetje en terwijl ik links en rechts naast me keek realiseerde ik me dat ik me in een verzendhuis voor porno-dvd’s bevond. Overal stapels, bakken, dozen vol met porno. Had ik weer. “Oh, ik ben wel wat gewend”, zei ik tegen het mannetje terwijl hij met zijn blik het magazijn doorspeurde. “Nee, ik zie hier niks”, zei hij. “Er zat een button-machine in en volgens de pakket-service is het hier getekend door ene Mulder”, vertelde ik. “Ja, dat ben ik”, zei hij, “maar ik heb geen button-machine ontvangen.” “Lekker is dat”, zei ik. Zucht en steun. Ik bekeek het porno-dvd-mannetje en ik vertrouwde ‘m niet. Maar ik wist het niet zeker. En om nu te gaan gillen in een verzendhuis voor porno-dvd’s leek me ook weer iets teveel van het goede. Dus liep ik zwaar gedesillusioneerd weer naar buiten. En al was mijn pakketje verzekerd en zal ik heus binnen een paar weken een nieuwe button-machine ontvangen, de gedachte dat er misschien wel iemand op een achteraf-kamertje promotie-buttons zit te maken voor ‘Anal Adventures part XIII’ of ‘Hooters in the Sky’, pisses me off.

“Liefje, ik ga even naar een café om Feyenoord – Ajax te kijken”, zei partner P. gistermiddag. “Kan dat niet thuis dan?”, vroeg ik. “Nee, het is op Canal+”, zei hij. “Oh, komt er vanavond geen herhaling of een samenvatting van de herhaling? Het is toch zondag?”, vroeg ik. “Meisje, Feyenoord – Ajax speelt vandaag”, zei hij, met Feyenoord – Ajax! “ Oh. “En dat wil ik natuurlijk live zien. “Oh, zal ik je na de wedstrijd dan even op komen halen in het café? Dan gaan we daarna nog wel even wat drinken samen?”, vroeg ik. Dat was goed. Dus om 14.15 trof ik mijn altijd correct én keurig én chique geklede P. aan in een café tussen de ras-ajacieden met sneakers en trainingspak. Voetbal verbroederd en zeker als er gewonnen is. En er was gewonnen. Dat was duidelijk. Een vreselijke housebeat dreunde door het café en de ajacieden waren erop aan het hakken. “Met 4 nul gewonnen”, zei P. toen hij met een grote glimlach het café uitkwam. Dat moest gevierd worden met een jointje en een Looza peer in de coffeeshop aan de overkant. En dat vonden blijkbaar nog meer Ajax-fans, want de coffeeshop stroomde langzaam vol met rood en wit. “Oh, dat is fijn”, zegt P. met z’n blik naar een hoek van de coffeeshop gericht. “Wat?”, vraag ik terwijl ik me omdraai en ineens net als de rest van de coffeeshoppers naar een televisiescherm staar. Ik zie teletekst. Ik kijk nooit teletekst. Teletekst is voor mij een overbodige toestand geworden sinds internet. Maar voor het gros van de mannen is teletekst blijkbaar iets fijns. Iets dat je groen op zwart laat zien dat je club gewonnen heeft. Eenmaal thuis stormde P. naar de computer om daar op www.vi.nl om de wedstrijd nog een keer na te lezen. En de rest van de middag en avond werd gevuld door een afwisselend zwart teletekst-scherm, een groen voetbalveld of een aantal lullende mannen over voetbal. “Jesus, P., je hebt die wedstrijd nu meer dan 3 keer gezien”, zei ik toen Feyenoord – Ajax weer op tv was. “En alle goals er in de herhalingen al meerdere keren in zien gaan. Ze hebben nog steeds met 0 – 4 gewonnen hoor.” “Ik zou het wel 20 keer kunnen zien”, zei hij. Mannen. Het zijn net Teletubbies. Willen alles wat ook maar enigszins positief beweegt nog een keer zien. En nog een keer. En nog een keer.

Dit zijn Arie en Janus. En Arie en Janus hebben aids. Katten-aids. Dat is natuurlijk op zichzelf al heel erg kut, maar nog veel kutter is dat de meeste katten met katten-aids worden afgemaakt als ze terechtkomen in een ‘gewoon’ asiel. Want deze katten zijn besmettelijk voor andere katten én hebben vaak extra zorg, aandacht en medicijnen nodig. Stichting FIV-FeLV vindt dat ook deze katten recht hebben op een mooie, gezellige en liefdevolle toekomst. En dat vind ik dus ook. Bij Stichting FIV-FeLV kunnen katten met zowel katten-aids als leucose (ook geen pretje) hun laatste jaren gewoon net als andere katten rennen, springen, jagen, knuffelen en een beetje hangen en relaxen. En omdat het goed gaat met mij, met mijn eigen 4 katten én met mijn bedrijfje Maanisch, vind ik het niet meer dan logisch dat ik een goed initiatief als dit ondersteun. En dat kon door het adopteren van een poes of kater die bij stichting FIV-FeLV in Wilbertoord verblijft. Dus! Maanisch heeft Arie en Janus geadopteerd, maar er zitten nog veel meer lekkere, mooie en lieve katers en poesjes die een adoptant kunnen gebruiken! Arie, Janus en ik bedanken nu alvast iedereen die een PloesiePoesie heeft gekocht!
www.fiv-felv.nl