In een ver verleden kocht ik voor mezelf eens een ring. Een brede zilveren ring, met in grote vette letters ‘HOPE’ erin gegraveerd. Een visueel handigheidje om mezelf er dagelijks aan te herinneren dat ik altijd moest blijven hopen op een lange gezondheid. Hopen op veel geld. Hopen op heel veel liefde en vriendschap. En dat soort dingen en in willekeurige volgorde. Hoop is goed en ik was zeer content met mijn ring. Nu bevond ik mij zo’n 5 jaar geleden in een café met een meisje waarvan ik de naam nu niet eens meer weet. Dit meisje was de vriendin van P.’s jeugdvriend. Dit meisje had een hoop problemen. Met drank. Met zichzelf. Met de rest van de wereld. Dit meisje had meerdere keren midden in de nacht naar P. en mij gebeld om heel ingewikkelde gesprekken te voeren. Die avond in het café vertelde zij mij, na het nuttigen van ettelijke biertjes, waar al haar problemen vandaan kwamen. En toen vond ik het meisje ineens heel zielig. Nu heb ik sowieso de neiging om in beschonken toestand de Moeder Teresa uit te hangen, dus dit was het perfecte moment om haar al huilend in de armen te vallen en te zeggen dat het allemaal wel goed zou komen met haar. Paar jaar therapie en dan merkte je er niks meer van. Echt. En ik heb heus nog wel meer van dit soort door drank-vergeven momenten in mijn leven gehad, legio zelfs, maar dit was de enige waarbij ik een ring weggaf. Ik gaf mijn HOPE-ring aan haar en zei: “Als het goed met je gaat wil ik hem terug.” Maar na die avond heb ik het meisje met de problemen, mijn ring, alsmede de jeugdvriend van P. nooit meer gezien. Dus ik neem aan dat het meisje met de problemen nog steeds problemen heeft of dat ze eigenlijk allang vergeten is dat ik die ring graag een keertje terug wou. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles in het leven een bepaald doel dient en dat het meisje met de problemen mijn ring harder nodig heeft dan ik. Dus zij heeft en houdt mijn ring met een bepaalde kosmische reden. En ik hoop dat zij er gelukkig mee is, al moet ik haar niet op straat tegenkomen, want dan ruk ik hem alsnog van haar vinger. Voor mezelf heb ik vorige week een nieuwe laten maken, want de hoop dat ik hem ooit van haar terug zal krijgen heb ik opgegeven.

Ongeveer een maand geleden vertrok onze Boliviaanse hulp in de huishouding J. weer terug naar haar land van herkomst. Van tevoren had zij ons duidelijk gemaakt dat zij voor ons een nieuwe hulp in de huishouding had gevonden, die zij van tevoren even fijn in zou werken. “Issiegoed?”, vroeg onze Bolviaanse na de eerste keer. Ja, wij vonden hem goed. “Issiegoed?”, vroeg onze Boliviaanse ook na de tweede keer. Ja, wij vonden hem nog steeds goed. Zo gezegd, zo gedaan. En dus wordt ons huis nu om de 2 weken door de mannelijke Boliviaan G. bezocht. En we zijn nog steeds tevreden. Hij-is-goed. Het is schoon en het glimt. Maar toch. “Het is toch anders hè?”, concludeerden P. en ik laatst tegen elkaar. “Ja, J. zette altijd onze flesjes badschuim zo leuk scheef, net als in een hotel”, zei ik. “Ja, en ze deed het toiletpapier altijd in zo’n driehoekje vouwen”, zei hij. “En de kussens!”, verzuchtte ik. “Ja, de kussens”, zei P. vol weemoed. Het blijkt dat vrouwen toch anders schoon maken dan mannen. Mannen zijn van de grove lijnen en ik moet eerlijk toegeven; ik heb nog niemand zo vol overgave, kracht en passie ons huis zien stofzuigen als de Boliviaan G.! En daarna dweilt hij ook nog even de volledige 300 vierkante meter alsof het niks is. Dus wat dat betreft, niets dan hulde en respect, want ik doe het hem niet na. Maar voor het gezellig neerzetten van flesjes badschuim en zeepjes moeten we niet bij hem zijn. Hij maakt het schoon en kwakt het neer. Of schuift alles in een hoekje. En die scheef neergezette flesjes, ja, die gaven de badkamer toch nét even iets meer cachet. Dat je denkt; hè, ja, gezellig. Hetzelfde met van die lekker opgeflufte, gezellig gepositioneerde, kussens. Dat je denkt; ja, daar ga ik eens even tegenaan zitten. En onze vorige hulp in de huishouding J., die stapelde altijd al de kleding die ik naast m’n bed gooi op tot van die geinige torentjes op een stoel. Van groot naar klein. Keurig zag het eruit. Helemaal hotel. Maar de mannelijke G. durft, waarschijnlijk uit respect, mijn ondergoed niet aan te raken. Dus wanneer hij is langs geweest ontdek ik een torentje kleding op een stoel, maar in de rest van de slaapkamer slingeren nog allerlei beha’s en slipjes rond. Ik vind onze Boliviaan G. wel een schatje. En vooral een echte man.

Ik heb maar 2 Sinterklaas-herinneringen, terwijl ik vast wel vaker dan 2 keer Sinterklaas heb gevierd. De eerste herinnering die ik heb is die van een speurtocht door mijn ouderlijk huis met allerlei briefjes die weer naar andere briefjes leidden. Van ‘zoek achter de verwarming op zolder naar een nieuwe aanwijzing’ naar ‘zoek in de krantenboek’ tot ‘zoek in de sloffen van je vader’. En dan tussendoor en op het einde van de speurtocht allemaal cadeautjes. Mijn tweede herinnering is een Sinterklaas-viering in een studentenhuis waarvoor ik een complete Ark van Noach van stof had gemaakt, met bijpassend dierengedicht. Hoe die Sinterklaas verder verliep, geen idee, maar dat ik uren en uren op duo’s giraffen, olifanten, wolven, konijnen en nog veel meer dieren had zitten borduren, dat staat me nog wel bij. Afgelopen zaterdag is er sinds jaren weer een nieuwe herinnering bijgekomen; het Sinterklaas-dobbelspel dat ik samen met vrienden B., M. en S. speelde! Van tevoren hadden wij allemaal zeer ons best gedaan op het kopen en maken van allerlei geinige, handige en kekke cadeaus. Wij hadden alles keurig ingepakt en uitgestald en tijdens het eten zaten we verlekkerd te kijken naar alle glimmende verpakkingen. Voorpret is bijna leuker dan het feest zelf, al was dit feestje er eentje om niet te vergeten, want na het eten hebben wij uren en uren een dobbelspel gedaan. Uren gedobbeld en bij 6 mocht je een cadeau pakken en bij 2 moest je een cadeau ruilen en bij 3 moest je een opdracht pakken en bij de volgende spelronde had je weer andere regels en andere opdrachten en de ronde daarna ging het weer helemaal anders. En nog een drankje erbij en nog een drankje tot de regels ons ook niet helemaal duidelijk meer waren en we zelf regels aan het spel gingen veranderen, omdat ons dat handiger leek op dat moment. En gelukkig had de drank ons na al die uren ook een beetje zwak en lief gemaakt, want aan het einde van het spel werden de cadeautjes toch eerlijk verdeeld, zodat iedereen weer met een goed-gevulde cadeautjes-tas naar huis ging. En dat was pas de volgende middag om 13.00. Ik ben nu pas weer een beetje bijgekomen.

Een maand of 2 geleden vertelde ik vriendin L. over mijn plannen om workshops voor kinderen te gaan organiseren. “Dat ze dan hun eigen knuffelmonster maken”, zei ik, “voor een verjaardagsfeestje of zoiets. Weer eens wat anders dan met z’n allen naar de bioscoop en daarna naar de McDonalds.” “Ja, moet je doen”, vond ze meteen. “Maar ik moet eerst testen op een paar meisjes, straks snappen ze niks van naald en draad of misschien vinden ze het helemaal niet leuk.” Vriendin L. wist wel 2 van die meisjes die het helemaal te kek zouden vinden om bij mij een knuffelmonster te maken, dus vorige week woensdag arriveerde vriendin L. met 2 enthousiaste meisjes om bij mij een knuffelmonster te maken. En de eerste uren verbaasde ik mij over de hoeveelheid creativiteit en vastberadenheid die er in die kleine lijfjes zat. Niks geen twijfel over kleuren of vormen, nee, binnen een half uur hadden beide meisjes een ontwerp gemaakt en weer 2 uur later zaten de meisjes met 2 opgevulde knuffelmonsters in hun handen. Daarna begon de aandacht een beetje te verslappen. Toen waren mijn PloesiePoesies, mijn echte poezen, de hoeveelheid kleurtjes in mijn atelier en mijn verzameling blije dingen en Hello Kitty-merchandising een stuk interessanter. De laatste fase, het opnaaien van ogen, mond en andere geinigheden hebben vriendin L. en ik dus, met aanwijzingen van de meisjes en een wijntje, voltooid. Maar de meisjes waren trots op het eindresultaat! En ze vertrokken meteen richting ons hemelbed om met hun knuffels en te gaan spelen. “Ik ben echt kapot”, zei ik tegen vriendin L. rond een uur of 18.00. “Ja, ik snap het,”, zei L., “dit moet je echt niet met meer dan 2 kinderen doen, dat gaat echt niet. Veel te intensief.” “Nee, dat gaat echt niet lukken, zo met 2 is het leuk. Of je moet het over meerdere dagen verspreiden, maar dat is weer niet leuk”, zei ik. “Zullen we naar de McDonalds?”, vroeg vriendin L. aan mij en de meisjes. McDonalds. Het magische woord. Voor de meisjes. En voor mij! Werd het toch nog een kinderfeestje! Binnen 5 minuten hadden we allemaal onze jas aan en vertrokken we richting een Happy Meal. En toen de meisjes met hun zelfgemaakte knuffelmonsters onder hun arm over straat huppelden, ja, toen was ik toch best wel een beetje trots op ze.

Ik ben helemaal niet zo politiek geëngageerd. Praten en schrijven over politiek laat ik liever aan anderen over en de enige discussies die ik over dit onderwerp voer zijn die met mijn ex S., een fervent VVD-stemmer. Hij vindt het belachelijk en vooral ongelooflijk dat P. en ik als eigen-huis-eigenaren en eigen-bedrijf-hebbers al jaren op de SP stemmen. Maar P. en ik stemmen volgens de filosofie: ‘Je moet niet stemmen vanuit wat je bent geworden, maar vanuit wie je bent.’ Naast die discussies met ex S. ben ik eigenlijk nooit zo met nationale of internationale politiek bezig. Het is niet dat het me niet interesseert, het is meer dat ik liever over katten en gezellige dingen praat. Maar gisteren, bij het zien van de uitslag van de verkiezingen, en dan vooral die potsierlijke grijns van Balkenende, gingen al mijn haren overeind. Voor het eerst sinds ik mag stemmen, voelde ik mij daadwerkelijk betrokken bij de uitslag van de verkiezingen. ‘Mijn’ partij heeft dan wel een enorme winst behaald, hiep hier hoera en hulde daarvoor, maar ik blijf de komende 4 jaar nog steeds in een land wonen met Balkenende als premier! En daar ben ik het niet mee eens. Ik wil Balkende niet meer terug als minister president. Ik ben die man zat. Ik wil Wouter Bos als premier. Of liever nog Jan Marijnissen, maar in ieder geval geen Balkenende meer. Geen CDA. Geen Balkenende. Geen VVD. Ik wil gewoon een fijne coalitie met PVDA, SP en GroenLinks. Gewoon om eventjes 4 jaar te kijken hoe dat gaat. En om dan te bedenken dat zelfs de Partij voor de Dieren 2 zetels heeft gehaald. Hartstikke leuk hoor, dieren, en ik ben helemaal voor een diervriendelijk bestaan en biologisch vlees en liefde en aandacht en respect, maar aan een kindje in Botswana kun je toch niet uitleggen dat wij hier in Nederland een Partij voor de Dieren hebben? Come on! Een hele erge diepe zucht. Zucht. Nou. Ja. Wat. Als. En. Eventueel. Misschien. Ik accepteer de uitslag. Maar ik ben het er niet mee eens.

Ons vliegtuig zou donderdagochtend om 6.30 vertrekken. Zo’n 2 uur van tevoren inchecken, dus 4.30, dan nog een half uurtje van tevoren met de trein, dus 4.00, en dan nog een uurtje om de laatste dingetjes thuis te regelen, dus ik zette de wekker ’s nachts om 3.00. Ik had een strak reisschema gepland. En in dat reisschema had ik ook wat kleine dingetjes zitten die partner P. op zich moest nemen. Zoals bijvoorbeeld de vuilniszakken uit de vuilnisbakken halen en buiten zetten en de afwasmachine uitruimen. Nu had P. vooral een eigen reisschema, dat allereerst al later dan het mijne begon en daarna vooral bestond uit heel veel sigaretten roken en staren naar de muur. Dus, naast het doen van de kattenbakken, het schrijven van een briefje voor vriendinnetje P. en het doen van een aantal dingetjes die ik die middag niet had gedaan, moest ik ook nog eens partner P. activeren én zijn dingetjes overnemen. Genoeg reden voor mij om volledig in de stress te schieten. “P., de trein gaat om 3.58”, zei ik chagrijnig, dus we moeten om 3.45 hier weg, want we moeten ook nog een kaartje kopen.” “Meisje, doe eens even relaxt”, zei hij. “Hoe kan ik nou relaxt zijn als ik al die dingen nog moet doen?”, vroeg ik. “We hoeven echt niet 2 uur van tevoren op Schiphol te zijn”, vond hij, “als we daar een uur eerder aankomen zijn we ruim op tijd.” “Maar ik wil het. Ik wil daar niet hoeven haasten of stressen”, zei ik. “Dus doe je het maar nu?”, reageerde hij op al net zo’n chagrijnige toon als ik. “Ja, dus de trein gaat over een half uur. Schiet je even op?”, vroeg ik. Hij: “Meisje, dan nemen we toch een taxi!” Ik: “Ik wil met de trein.” Hij: “Doe nou even rustig, we gaan op vakantie hoor.” Ik: “Als jij me nou zou helpen.” Zucht. De paar keer dat P. en ik samen op vakantie gingen verliepen altijd volgens bovenstaand patroon. Ze eindigden trouwens ook altijd met hetzelfde sarcastische zinnetje van P. op Schiphol: “Nou, ik ben blij dat we in ieder geval ruim op tijd zijn ingecheckt.”

Vrijdag 17 november 2006 word ik 31. En hoewel ik m’n verjaardag over het algemeen het liefste oversla, moet ik toegeven dat mijn ik-word-30-feestje vorig jaar wel érg goed is bevallen. Dus toen partner P. een paar weken terug voorstelde om mijn verjaardag samen in Barcelona te vieren, leek mij dat een heel goed idee. En omdat het bestellen van tickets tegenwoordig net zo gemakkelijk gaat als het kopen van 5 paar sokken bij de HEMA: wij klikten wat, wij klikten nog een keer, wij betaalden met creditcard, wij ontvingen een mailtje en dat was dat, begon ik me eigenlijk pas vanmorgen om 4.30 écht te realiseren dat ik vannacht ga vliegen. Dat ik op een mini-vakantie ga. En toen kon ik niet meer slapen. Want had ik eigenlijk alles wel goed geregeld? En van het vooruitzicht dat ik 5 dagen helemaal niets ga doen, dat ik helemaal niets hóef, werd ik ineens helemaal hyper. Ik moest toch echt nog even de keuken schoonmaken voordat vriendinnetje P. hier morgen 5 dagen intrekt om op de katten te passen. En zeker nog even die 64 lege wijnflessen naar de glasbak brengen. En de kattenbakken nog doen en bij de supermarkt ook nog even heel veel blikkie-blikkies voor de katten halen en genoeg brokjes. En ik moest voor vriendinnetje P. toch ook nog echt wel even een flesje rosé halen. Of 2 dan, om alvast te bedanken. En dan ook nog wat lekkere badschuimpjes, zodat ze lekker kan badderen. En ik moest ook nog alle lopende bestellingen qua PloesiePoesies op de hoogte brengen dat ik even het land uit ben. En daarna even langs de Britse boekhandel om voor in het vliegtuig ‘Cat World’ en ‘Your Cat’ te kopen. En toen ik helemáál in standje ADHD ging en ik van mezelf ineens eigenlijk nog heel veel meer moest regelen en doen voordat we zouden vertrekken, toen had ik gelukkig nog zoveel tegenwoordigheid van geest om te zeggen; nee. Nee! Nee! Nee! Nee, je hoeft niks, maar je mag! Geen moeten, maar willen. Dus toen heb ik niets meer gedaan en ben ik om 15.00 om de bank gaan liggen met een wijntje. Mijn vakantie is dus vanmiddag al begonnen. En aangezien ik gek ben op partner P., op tapas, op wijn en op de tegeltjeskunst van Gaudi, weet ik zeker dat de komende dagen heerlijk zullen zijn!