Een grote witte envelop met mijn naam erop ligt op de deurmat. Van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Oh God, denk ik meteen. Oh God. Niet nog meer gezeik. Gezien het aantal blauwe enveloppen dat de laatste weken voor zowel P. en mij persoonlijk, als voor P.’s B.V. als mijn eenmanszaak op de deurmat te vinden waren, heb ik een groot wantrouwen jegens enveloppen van moeilijke instanties. Maar het Ministerie van Verkeer en Waterstaat die kende ik nog niet. Wat moeten die van me? Ik open de envelop en haal er een grote sticker van zo’n 20 centimeter doorsnede uit. Een wit hart met een rode rand. Met daarin, in grote zwarte cijfers; 30. Lekker dan. Haha, geintje zeker. Luna is 30 en daar zullen we haar even subtiel aan herinneren, met een fijne sticker die ze op haar deur kan plakken, zodat iedereen in de rest van de wereld ook weet dat zij 30 is. Het leven begint bij 30. Bedankt. Ik kijk verder in de envelop. Nog een stickervel, maar dan met 9 rode hartjes met daarin in witte letters de woorden; ‘Rij met je hart’. Er begint mij iets te dagen van een infantiele campagne van de overheid dat iedereen met z’n hart moet rijden en niet met z’n voet op het gaspedaal. Dat het allemaal gezellig wordt in Nederland. En dat iedereen naar elkaar lacht. Ja, want we kunnen het allemaal best leuk hebben met elkaar. Ik kijk verder in de envelop, maar vind geen begeleidend briefje. Ik snap er niks van. Rij met je hart? Rij met je hart? En wat heeft die 30 er dan weer mee te maken? Ik heb nog nooit een rijbewijs gehad. En als ik op m’n fiets 30 ga rijden, dan is dat dus helemaal niet goed voor mijn hart. Dan val ik binnen 10 minuten dood neer. Wat zeg ik? Ik krijg het met mijn conditie niet eens voor elkaar om mezelf met 30 kilometer voort te bewegen. Ik kras die 3 door en ik ga lekker op de bank liggen met een wijntje. Me voortbewegen met 0 kilometer per uur, dat past een stuk beter bij me. En het is een stuk veiliger ook.

Als ik iets slecht trek, dan zijn het de toeristen in Amsterdam. Soms lijkt het alsof ik bij alles wat ik doe, al is het een pak melk bij de Albert Heijn halen, omringd ben door toeristen. Als ik ’s ochtends vanuit de keuken met een kopje koffie uit het raam staar zie ik de bussen op het parkeerterrein aan de Prins Hendrikkade staan. Lege bussen, klaar om busladingen vol toeristen weer naar huis te brengen. Of misschien eerst nog een tussenstop in Volendam. Of misschien eerder nog een nachtelijke sightseeing Amsterdam. Het zijn er altijd teveel. Te veel bussen. Te veel toeristen. Maar als de toeristen gewoon in die bussen zouden blijven zitten, of zich alleen maar zouden neervlijen op terrassen of in cafés of coffeeshops, dan denk ik dat ik er nog mee zou kunnen leven. Dan zou ik ze niet zo haten. Mijn haat begint als een toerist zich op een fiets begeeft. Want toeristen op een fiets zijn een gevaar op de weg. Nu was ik het afgelopen weekend bij vriendin M%n in Antwerpen. En het leek haar een goed plan om op de fiets naar de stoffenwinkel te gaan. En toen zij dat opperde, toen leek het mij ook best een goed idee. Ik ben immers een door de wol geverfde Amsterdamse fietser, dus dat Antwerpen, dat ging mij ook best wel lukken. Maar niet dus. Fietsen, op een onbekende fiets, door een onbekende stad, is eng. Dat is verschrikkelijk eng. Dat is met samengeknepen vuisten aan het stuur hopen dat er niets gebeurt. En met je blik op oneindig, of eerder met mijn blik op de rug van de fietsende M%n voor mij, gewoon maar gaan en hopen dat je niet omver gereden wordt of met je band in een tramrails rijdt en dan alle tandjes eruit. Ik was zeer opgelucht toen ik 2 uur later, inclusief kekke Antwerpse stofjes weer bij M%n thuis op de bank zat na te trillen. Ik besloot meteen: ik ga nooit meer op een fiets door een grote stad die ik niet ken. “Dus nu heb je zeker wel iets meer respect voor de toeristen als ze door Amsterdam fietsen?”, vroeg partner P. gisteren. “Echt niet!”, zei ik, “echt niet. “Nu weet ik helemaal zeker dat het verboden zou moeten worden, die hele fietsen-verhuur-business hier.”