Ik ben altijd een grote voorstander geweest van de regel: als je geen reet te melden hebt, dan moet je ook geen stukje op je weblog gaan schrijven. En als je er eigenlijk geen zin in hebt ook niet. Nu is ‘geen reet te melden’ natuurlijk behoorlijk subjectief. Ik vind het namelijk bijster interessant dat 1 van m’n katten de hele nacht achter een wikkeltje van een paaseitje heeft gerend, maar om daar nu een héél stukje aan te wijden? Nee. Maar misschien zou ik zo’n stukje over nachtelijk wakkerliggen kunnen combineren met een lofzang op paaseitjes in het algemeen? Had gekund. En gisteren waren P. en ik precies 9 jaar samen en hij had speciaal voor mij een flesje Chardonnay gekocht en een lief briefje geschreven. Maar in plaats van gezellig met hem uit eten te gaan en te toasten op nog minstens 9 jaar erbij liep ik gisteren te hoeren en sloeren in het Amsterdamse nachtleven. Een stukje met excuses of een liefdesverklaring aan de man van wie ik houd, dat zou partner P. denk ik zeer appreciëren. Maar daar heb ik gewoon niet zo’n zin in vandaag. Doei! Ik zou kunnen vertellen over m’n totale verslaving aan de serie Lost en dat ik elke vrijdag de nieuwste aflevering van Season 4 download en dat er nu dus bijna 4 nieuwe, verse afleveringen op m’n pc staan, maar dat partner P. ze wil opsparen om ze dan allemaal tegelijk te kijken. Ik zou ook zeker kunnen vertellen over mijn nieuwe liefde voor m’n laptop. Sinds die in m’n leven is, is er eigenlijk geen ruimte voor iets anders. Ik neem ‘m nog net niet mee onder de douche, maar als dat zou kunnen, dan zou ik daar zeker een stukje over schrijven. Ik zou ook kunnen schrijven over de 2 nieuwe kunstprojecten waar ik binnenkort mee wil beginnen. Maar als ik erover schrijf, ja, dan moet ik er ook daadwerkelijk mee gaan beginnen en eigenlijk vind ik het feit dat ik iets nieuws bedácht heb op dit moment voldoende. Ik kan vertellen over het stoppen met het NietLief-collectief, maar het beginnen met iets anders. Ik zou wat recepten uit kunnen wisselen? Ik maakte namelijk de afgelopen week een briljante risotto met gepofte knoflook en een heerlijke salade met rucola, aardbeien en haloumi. Nou ja, dat zou allemaal kunnen. Maar ik ga in ieder geval nooit een stukje schrijven over het feit dat ik eigenlijk geen stukje weet te schrijven.

Gisteren was onze John Digweed, Holland’s Next Cat Model, paginagroot te bewonderen in een advertentie voor KPN in dagblad het AD! Op de pagina naast ‘m een foto van de nieuwste Duitse mediahype; het ijsbeertje Flocke! Digweed is de komende tijd nog meer te bewonderen in kranten en tijdschriften, o.a. 7 maart in De Volkskrant en 18 maart in de VT Wonen! Ik ben een hele trotse poezenmoeder!

Een paar maanden geleden hoorde ik op 3 FM dat Within Tempation 7 februari een concert zou gaan geven. In Ahoy. Mét het Metropole Orkest. Moest ik bij zijn! Maar wie uit mijn vriendengroep zou mee willen? Ik heb Elvis-lovers, Eric Morillo-adapten, José Feliciano-fans en Madrugada-meezingers. Maar iemand die de bombastische over-de-top gothic-rock van Within Temptation waardeert, die dus niet. Dacht ik. Ik belde vriendin N.: “Hé, jij hebt toch zo’n gothic-jurk of niet?” Had ze. “Heb jij misschien zin om mee te gaan naar Within Temptation?” Had ze ook! Vond ze helemaal geweldig zelfs! “Maar dan gaan we wel helemaal in stijl”, zei ik. “Ja, dan gaan we helemaal full blown gothic!”, had N. gezegd. Dus gisteren trok ik de tweedehands jaren-70-trouwjurk aan die al jaren in mijn kast hing. Ik kon nog jaren wachten op dat huwelijksaanzoek van P., dus waarom ondertussen niet alvast een beetje flaneren in m’n witte jurk met ruches en strikjes? Ik trok ‘m aan. Ik vond er wat van. Ik was de vleesgeworden Holly Hobbie! En ik was er helemaal klaar voor! “Ik heb helemaal geen gothic-jurk gezien op het station”, zei ik toen ik N. een paar uur later Rotterdam CS ontmoette. “Misschien komen er alleen maar huisvrouwen hoor”, zei N. serieus. “Wat?”, vroeg ik. “Dat kan hoor, heb ik vaker meegemaakt”, zei N. nog steeds bloedserieus. “Nee, dat kan niet”, zei ik. “Kan wel hoor”, zei ze. “Nee, ik wil depressieve koppen zien”, vertelde ik, “zwarte T-shirts met doodshoofden, meisjes met pikzwarte ogen, potentiële voor-de-trein-springers, meisjes met paars haar en piercings!” Maar een half uur later stonden we in Ahoy tussen de huisvrouwen en bouwvakkers. Allemaal met een spijkerbroek, stevige stappers en een gewatteerde jas. En ze hadden allemaal een papieren bekertje koffie in hun hand. Koffie! Bij een concert! Ik had me in m’n Holly Hobbie-jurk op het CS in Amsterdam meer op m’n gemak gevoeld dan tussen deze groep concertgangers. Ik had niet alleen het idéé dat iedereen naar me staarde. Iedereen staarde ook naar écht naar me. Ik had gedacht hier volledig te zullen blenden met andere gothic-meisjes; meisjes van 18 met nog mooiere wijde jurken dan ik. Nog zwartere ogen dan ik. Wat ik kreeg waren huisvrouwen. En bouwvakkers. Maar toen ik een uur later naast me keek zat zo’n huisvrouw met stevige stappers, net als ik, met tranen in haar ogen toen Sharon ‘Angels’ zong.

Het is dus niet zo dat ik niks gedaan heb, de afgelopen computerloze-weken. Ik kon dan wel geen PloesiePoesie-opdrachten maken, die zaten immers in mijn oude pc, ik kon wél mijn volledige creativiteit loslaten op nieuwe Deluxe PloesiePoesies. Het resulteerde o.a. in een serie Aerobic-PloesiePoesies mét kekke beenwarmertjes. Het enige probleem is dat ik ze nog moet per stuk moet fotograferen en online moet zetten. Maar ik moet nog zoveel andere dingen eerst doen!

Toen übernerd R. mij gisteravond alleen achterliet voelde ik me toch ietwat geïntimideerd door alle apparaten die ineens op mijn bureau stonden. Want übernerd R. had dan wel gezegd: “Dit is voor dit en dit doe je zo en hier staat dit en daar staat dat en je moet dit nog even doen en hier moet je ook nog even naar kijken”, maar al die informatie was ik in al mijn euforie natuurlijk binnen 1 minuut alweer vergeten. Ik was zo blij dat al m’n data gered was en dat ik m’n internetverslaving gewoon weer in stand zou kunnen houden de komende jaren en dat m’n nieuwe computer er was en dat ik weer kon werken en dat ik gewoon weer mezelf zou kunnen zijn en dat… en dat… en toen was de übernerd alweer vertrokken naar vrouw en kind. En dus staarde ik ineens naar 2 beeldschermen. Ik staarde van mijn 15” laptop naar mijn 22” flatscreen. Die konden hetzelfde laten zien, of ik kon ze samenvoegen tot 1 beeldscherm, dat had ik onthouden. Ik voegde ze samen. Vond ik geinig. Ik kon nu wel 6 dingen tegelijk doen. Misschien 7. Als ik zou willen. Was een interessante optie voor de toekomst. Eventueel. Ik voelde de ADHD-er in me opkomen. Dingen doen! En dit! En dit! En dat! En dat ook! En dat allemaal tegelijkertijd! Ik zag daarna ineens een nieuwe versie van Word met allemaal nieuwe knopjes. Lichte paniek. Ik zag een nieuwe Outlook. Ik miste ineens allerlei programma’s die ik wel heel erg nodig had om te doen wat ik wou doen. En voordat ik die illegale en legale programmatuur weer ergens vandaan had gedownload en geïnstalleerd was ik weer uren verder. De autist in mij werd wakker. Want ik was natuurlijk ook alle inlogcodes kwijt van alle mogelijke toepassingen. Ik wilde ineens dat alles weer hetzelfde werd zoals het was. Ik wilde dat alles weer stond zoals het stond. Ik wilde deze nieuwe computer helemaal niet! Ik wilde weer terug naar vroeger. Naar 2007. Naar dat wat ik wist. Naar vertrouwd. Naar gewoon. Maar na bijna 20 uur pielen en kutten op m’n allernieuwste apparatuur heb ik het door. Woehoe! Ik heb heel erg hard en hysterisch lopen gillen de afgelopen 2 weken maar, nu, nu, nu, nu heb ik eindelijk mijn nieuwe computer. And… I think I’m in love.

Ik heb het helemaal gehad. Helemaal gehad! Had ik al gezegd dat ik het helemaal gehad heb? Ik ga nu al 2 weken volledig en totaal computerloos door het leven en ik haat het, ik haat het, ik haat het. De eerste dagen was ik vooral over m’n toeren over het feit dat m’n pc kapot was, daarna kwam er een soortement van berusting omdat ik wist dat er een nieuwe pc zou komen en nu, nu, nu, nu is er alleen maar hysterie en zelfs een soort van misselijkheid overgebleven, omdat ik het gewoon niet meer kan houden van ongeduldigheid. Ik ben 2 weken volledig out of touch met mezelf geweest. Helemaal de weg kwijt. Ik zet normaal gesproken altijd ’s ochtends eerder m’n pc aan dan dat ik m’n Senseo-apparaat door laat lopen. Ik denk ieder uur wel een keertje; even opzoeken op internet. Er zijn liedjes die alleen op mijn pc staan en die ik niet op cd of elpee heb en die ik wel nu, nu, nu wil horen. Ik heb de behoefte om elke uur m’n e-mail te checken. Maar vooral; ik wil gewoon m’n computer en m’n data terug. Ik wil het, ik wil het. Ik heb 2 weken niet kunnen werken en al had ik dat misschien moeten zien als een cadeautje aan mezelf en gewoon moeten genieten van de onverwachte vakantie; het is me niet gelukt. Ik heb maar af en toe kunnen internetten op het internet en ik heb het gevoel dat afkicken van de heroïne een stuk makkelijker is dan 2 weken computerloos. Ik heb in die 2 weken namelijk heel erg kunnen nadenken over mezelf als mens en als vrouw en als verloofde en als vriendin en als onderdeel van het universum, maar daar had ik het, als ik heel eerlijk ben, eigenlijk na 1 dag al mee gehad. Contempleren zit mij niet in het bloed. Ik wil gewoon nu, nu, nu, nu mijn nieuwe computer en daarop dan ook graag alle data die op mijn oude pc stond. Of had ik dat al gezegd? Gelukkig kreeg ik vanmiddag eindelijk het verlossende sms-je dat het computer-mannetje m’n pc morgen eindelijk écht helemaal komt installeren. Had ik al gezegd dat ik die computer liever nu al had gehad?

P.s.: en dit is het eerste en laatste Luna-stukje dat op een Apple is getikt.