‘Na de zomer is ‘Prison Break’ weer terug’, roept een stemmetje naar ons vanuit de televisie. Dit zinnetje laten partner P. en ik even tot ons doordringen. Een seconde of 10. En dan ineens slaat het gegeven in als een bom. What the fuck! What the fuck! “Schatje zag je dat? Zag je dat?”, vraag ik aan P. terwijl ik op zoek ga naar de afstandbediening om via alle knopjes te checken of wat er net gebeurde wel echt gebeurd is. Maar het is echt gebeurd en P. en ik staren om beurten van het scherm naar elkaar. What the fucking fuck! Al 12 weken lang kijken P. en ik elke donderdag naar de, overigens briljante, serie ‘Prison Break’ op RTL5. Al 12 weken lang steunen wij de kijkcijfers van RTL5. En al 12 weken lang zijn wij er blindelings vanuit gegaan dat we na 12 weken de ontknoping van het verhaal zouden zien! “Zal het Michael lukken om z’n broer te bevrijden en te ontsnappen uit de gevangenis?”, galmde elke week door onze woonkamer. Wij zijn 12 weken lang elke donderdagavond thuisgebleven omdat wij de serie zo briljant vonden en omdat we wilden weten hoe het afliep. Wij dachten; ach, zo’n serie van 12 afleveringen, dat moet te doen zijn. Niet dus. “Moet ik nu een paar maanden wachten voordat ik weet hoe het afloopt?”, vraag ik. “Meisje, daar ziet het wel naar uit”, zegt hij. “Wat een kutzooi”, zeg ik, “dat kunnen ze niet maken.” Zo’n 12 weken lang, en dan heb ik het nog niet eens over de lekker-maak-trailers vooraf, heeft RTL5 ons op zitten geilen om naar ‘Prison Break’ te kijken. Zal het Michael lukken om te ontsnappen? Zal het ‘m lukken, zal het ‘m lukken? Ik was er de hele donderdag al mee bezig. ‘Vanavond ‘Prison Break’, sms-ten P. en ik naar elkaar. En dan, na 12 weken, krijg ik de grootste anti-climax voorgeschoteld die er bestaat; een cliffhanger! Een cliffhanger! Een cliffhanger! “Weet je wat ik ga doen?”, vraag ik aan P. terwijl ik opsta van de bank. “Nou?”, vraagt hij.

Het blijft een beetje raar om pas om 0.00 naar ‘m’n werk’ te vertrekken. Maar het geeft me ook een enorm gevoel van vrijheid. In m’n eentje op m’n fiets naar een feest om foto’s te maken. En alle voorgaande keren was ik ook helemaal in m’n rol als partyfotograaf terwijl ik me tussen de dansende menigte begaf. Klik. Klik. En klik. Maar afgelopen maandag was het héél druk in de Melkweg. En afgelopen maandag werd ik ineens héél verliefd op dj Armin van Buuren. Ja. En wat doe je dan? Dan vergeet je dus de eerste 2 uur foto’s te maken en sta je gebiologeerd te kijken naar de meest enthousiaste dj die je ooit hebt gezien. Dan sta je met je ogen dicht te genieten van de allerbeste live-dj-set die je ooit gehoord hebt. Ik ben normaal niet het type om met een vingertje omhoog te gaan staan wijzen naar de dj en dan heel hard te gaan gillen of woeien. Maar maandag stond ik dus met m’n vingertje omhoog te wijzen en te woeien naar Armin. Woehoe! Armin! Woehoe Armin! Dit was de schoonzoon die m’n moeder nooit heeft gekregen. Dit was de man die mij ’s ochtends zou doen ontwaken met een lekker rustig dj-setje en mij tijdens het koken zou laten genieten van een paar stevige trance-platen. Woehoe Armin! Als Armin met een bootje door de Amsterdamse grachten zou varen zou ik er net als de Beatle-meisjes in 1964 vol liefde en enthousiasme in springen. En pas nadat Armin van Buuren plaats had gemaakt voor een andere dj ontwaakte ik enigszins uit mijn trance en besefte ik dat ik nog minstens 100 foto’s moest gaan maken. Geen probleem, want morgen zou Armin op mij wachten. Klik. Klik. En klik. “Z’n vriendin schijnt ook zo’n leuke meid te zijn”, vertelde vriendin J. me de volgende dag aan de telefoon toen ik haar had doorgegeven dat ik helemaal op Armin was. Vriendin? Vriendin? Ho! Ho! Dat paste niet in het plaatje dat ik voor ogen had. Ik zou eitjes voor ‘m gaan koken. Precies 6 minuten. En hij zou plaatjes voor me gaan draaien. De hele dag. Zucht. Gelukkig kan dat laatste nog steeds, want ik heb net al zijn live-sets gedownload.