Tussen euforie en wanhoop bevinden zich vele gradaties.
Ik heb ze allemaal al minstens 100 keer gevoeld.

Mijn initiële boze gevoel was;

Als hij nou maar meer dit!
Als hij nou dat!
Als hij nou niet!
Als hij!
Als hij!
Dan!
Dan!

Dat gevoel heeft na 4 dagen plaatsgemaakt voor de tekst van een liedje van De Dijk;

Het is zijn schuld niet.
Net zomin de mijne.
Het is de manier zoals de dingen gaan.
Het is wat de tijd kan doen met 2 mensen.
Het was goed.
Maar nu mankeert er toch wat aan.

Er zijn van die columns waarvan ik de titel al een tijdje weet.
Alleen de inhoud is nog onbekend.

Hoe lang maalt deze titel al door m’n hoofd?
Een dag?
Dagen?
Een week?
Weken?
Maanden?
Een jaar?
Maakt het eigenlijk uit?

Gisteren heb ik tegen P. gezegd dat ik bij hem weg ga.

Of hoe ik het ook had kunnen zeggen: "Het is uit."

Uit.
Over.
Ex.

Ik ben bang.
Ik ben zo verdrietig.
Ik ben zo opgelucht.
Ik moet huilen.
Ik moet lachen.
Ik vind het spannend.
IK vind het meer dan dapper dat ik dit durf.
Ik weet niet waar ik aan ben begonnen.
Waar ben ik aan begonnen?
Ik heb 4 katten.
Ik heb geen huis.
Ik heb geen vaste baan.
Ik heb geen pensioen.
Ik heb totaal geen houvast meer.
Ik laat al mijn zekerheden achter.
Ik laat misschien wel alles achter.
Ik ben zo bang voor dat wat komen gaat.

Maar ik weet alleen sinds zo’n lange tijd weer:

Ik hou van mij.

Ik moest nu, nu, nu ineens een pincet hebben, want er zaten een paar wenkbrauwharen de verkeerde kant op die ik ook graag nu, nu, nu wilde verwijderen. En ik weet dat ik minstens 5 pincetten in huis heb, maar waar, dat is altijd de vraag! In plaats van orde te scheppen in de chaos en de boel een beetje op te ruimen kies ik er liever voor om zo snel mogelijk van mijn wenkbrauw-probleem af te komen en over te gaan op de aanschaf van pincet nummertje 6. En Thank God voor een huis in centrum Amsterdam, want binnen 5 minuten sta ik in de Kruidvat. En omdat ik een nogal gejaagde en drukke indruk maak ben ik de target van het beveiligingsjochie. Zo’n pikkie van een jaar of 18 met net 3 schaamhaartjes en nog nooit geneukt waarbij ik me dus never nooit veilig zal voelen. En terwijl ik op zoek ben naar een pincet voel ik hem naar me staren. En ja, moet je dan terugkijken, of juist niet? Hoe kijk je als een niet-dievegge? Ik besluit vriendelijk te glimlachen, maar terwijl ik de rest van de Kruidvast door sjees loopt het jochie me quasi niet-opvallend achterna waardoor ik nog gejaagder word. Zenuwachtig, dat ook. Ga weg, denk ik, terwijl ik met een vol mandje voor de kassa sta en zie dat het beveiligingsjochie zich strategisch achter de detectiepoortje heeft gepositioneerd. En ja, ik kon er natuurlijk op wachten, want zo’n dag is het; het alarm gaat af wanneer ik door de detectiepoortjes loop. ‘Pieppieppiep’! Binnen no time staat het jochie naast me. "Wat heeft u gekocht mevrouw?", vraagt het jochie. Mevrouw? Mevrouw? Ja, joh, maak de situatie nog even erger. Ik zucht en begin met het uitladen van mijn tas. "Dit heb ik gekocht en dit zat al in m’n tas en dit heb ik gekocht en dit en dit en deze mascara zat al in m’n tas en deze lipgloss ook", begin ik. Even later ligt er een ongeorganiseerde stapel met nieuwe en oude verzorgingsproducten op een tafeltje. Zijn blik blijft hangen bij mijn net gekochte Lactacyd intiemtissues. Ik wil wat zeggen als; "Ja, dat ken je niet hè? Dat is voor een frisse kut, lul!", maar ik glimlach nog maar een keertje. Even later zie ik het jochie met de tissueus op en neer lopen door het detectiepoortje. Gênant! Fucking gênant! En pas na een 5 minuten durende tas-check sta ik eindelijk buiten. Thuis epileer ik m’n wenkbrauwen en denk aan de 3 schaamhaartjes van het beveiligingsjochie.

Londen dus. Ik kan iedereen met een dip of depressie aanraden om eens flink met het verstand op nul en de blik op oneindig heel veel geld uit te geven! Wie zegt dat geld niet gelukkig maakt heeft nog nooit rücksichtslos geshopt in Londen. Ik voel me in ieder geval een ander mens nu. Frisser. Gezelliger. Mooier. En m’n haar zit ook een stuk beter ineens. De Londen-toon werd meteen gezet bij de eerste winkel die S. en ik betraden. Bij binnenkomst werd ons een drankje in onze handen gedrukt, want het was die avond ‘girls night in’, wat voornamelijk betekende dat we heel veel korting kregen bovenop de al goedkope prijzen. En we kregen bij besteding van 25 pond ook nog eens ‘a nice present’. Maar vooral het woordje ‘korting’ triggerde een heleboel bij ons. En dat is ons eigenlijk het hele weekend blijven triggeren. De meeste aankopen waren ontzettend nodig, zoals strapless jurkjes, lange jurken, geile slipjes, hypergekleurde panty’s en ringen, heel veel ringen. Andere aankopen léken vooral ontzettend handig. Vrijdag vonden wij het na inname van 3 wijntjes die geschonken werden in glazen van 0,25 cl ("Hebben we nu allebei een hele fles wijn op?") namelijk ineens een superstrak plan om een soort van bodykorset-achtig ding te kopen dat in 1 keer al ons vet zou wegdrukken. Maar eenmaal in terug in het hotel kreeg ik de elastische, zwarte worm met geen mogelijkheid over m’n lijf getrokken en daarna kon ik me eigenlijk helemaal met geen mogelijkheid meer bewegen. Vriendin S. moest me uit m’n lijden komen verlossen voordat ik in m’n broek pieste van het lachen. Maar het akkefietje met het korset zette me wel aan het denken toen ik zaterdagnacht in een typisch Engelse bowlingtent met 50’s muziek op de bank hing. Ik besloot het allemaal anders te gaan doen als ik terugkwam uit Londen! Ik zou me voortaan elke dag keurig gaan opmaken met veel glitters, me elke dag gewoon netjes aankleden, vrouwelijk, dat soort dingen. Niet de hele dag in m’n pyjama blijven hangen. Of in m’n joggingbroek. Ik zou m’n nagels weer gaan lakken, eens een keertje onder de zonnebank gaan, afvallen, weer richting de 60 kilo gaan wegen in plaats van over de 70. Londen heeft me in ieder geval een flinke dosis energie gegeven. And that was just what I needed. Momenteel zit ik nog steeds in m’n pyjama dit stukje te tikken. Maar ik heb vanmorgen wél al 1500 steps gedaan. En de afwas. En ik heb 2 kastjes geschilderd. En m’n voorraadkast uitgemest. Benieuwd hoe lang dit gevoel blijft hangen.

Ik ben vertrokken voor een lang weekend naar Londen met vriendin Sarah! En het plan is om zoveel mogelijk te gaan shoppen en eten! En dan nog een keer shoppen en dan weer eten. Misschien een biertje tussendoor, dat ook. Even weg van alles! Weg van drama’s en toestanden en computers en opdrachten en moeten, moeten, moeten! Op de foto show ik, naast mijn net geverfde brandweer-rode haar, mijn speciaal voor deze gelegenheid gemaakt armband met Engelse postzegels en zoveel glitter en glim dat m’n camera het niet kon vastleggen. Voor Sarah maakte ik een blauwe. Had ik al gezegd dat ik dit weekendje weg ontzettend verdiend heb en dat ik er ontzettend aan toe ben?

De pa van P. werd 76.

Niemand zei het, maar iedereen dacht het.
Ook hij. Vooral hij.
Dit zou wel eens z’n laatste verjaardag kunnen zijn.

Zo’n verzorgingshuis is ook niet echt een omgeving om ‘even lekker aan te sterken’.
Want dat is de bedoeling van zijn verblijf aldaar. Volgens de huisarts.
De realiteit is dat het verzorgend personeel hem ’s ochtends wakker maakt. Ze brengen z’n medicijnen. Ze komen kijken als hij op de noodpieper om z’n nek heeft gedrukt omdat hij voor de zoveelste keer is gevallen. En ze brengen hem 3 keer per dagen eten.
En dat is dan ongeveer dat.

"Ik zit hier te verpieteren", had z’n pa een paar weken terug nog gezegd.
Nu lijkt hij z’n lot te aanvaarden en soms niet eens meer te weten welke dag het is.
Hij zegt sowieso weinig.
En wacht gelaten op wat de volgende dag hem brengt.

Meestal is dat weinig.

Maar vorige week was het dus z’n verjaardag.
En ook hem deed het vast wel verdriet dat z’n vrouw als cadeau een te krappe trui had gekocht, omdat ze waarschijnlijk dacht dat hij 3 maten was afgevallen de laatste maanden.
Ik moest er wel even van slikken in ieder geval, toen ik probeerde om die trui over z’n lijf te hijsen.
En een joggingbroek krijgen voor je verjaardag, omdat je die zo gemakkelijk aan en uit kan trekken, dat is vast ook niet zijn idee van een feestje. Maar het was uiteindelijk wel het meest praktische en bruikbare cadeau.

Want wat geef je een man die de hele dag in een verzorgingshuis zit en dus eigenlijk niets anders meer nodig heeft dan medicijnen, wat te eten en te drinken? Wat geef je een man die waarschijnlijk nog maar kort te leven heeft? Wat geef je een man die de moed zelf een beetje heeft opgegeven?

Wat zeg je? ‘Gefeliciteerd’ natuurlijk, maar het ‘nog vele jaren’ kan weggelaten worden. En het met de hele familie uit volle borst zingen van ‘Lang zal-ie leven’ voelde ook een beetje wrang.

Dus wat doe je op zo’n dag? Je trekt je mooiste jurk aan. Je bluft je overal doorheen. Je lacht. Je eet een gebakje. Je staart wat uit het raam. En je probeert aan andere dingen te denken. En dan lach je nog maar een keer.

Je probeert je hoofd boven water te houden.
Net als alle andere dagen de afgelopen 4 maanden.
Want dat doet hij.
Dat doen wij.
Dat doe ik.

En de volgende dag bracht ons allemaal gewoon weer een nieuwe dag.

Het is 20.00 en de bel gaat. "Ik doe niet open hoor, ik doe het niet, ik doe het niet", zeg ik tegen P., maar aan de blik in z’n ogen zie ik dat het nu echt mijn beurt is om open te doen. Hij neemt immers al dagen de telefoon op als ik roep; ‘Ik neem niet op hoor, ik neem niet op, ik doe het niet!’ Dus ik strompel in m’n pyjama al zuchtend en puffend van de bank richting de voordeur. Daar tref ik een ietwat corpulente man met een grote bos bloemen. "Hoi", zeg ik. "Is dit 104 A?", vraagt de man. "Ja", zeg ik. "Van den Heuvel?", vraagt de man. "Ja, dat ben ik", zeg ik. En meteen krijg ik de bos bloemen in m’n handen gedrukt en de man loopt weg. "Van wie dan?", roep ik verbaasd. Maar de man haalt z’n schouders op en roept terug: "Dat weet ik ook niet." En ja, daar sta je dan. In de deuropening. Met een bos bloemen zonder afzender. En even later zit ik sprakeloos op de bank elke bloemstengel minutieus af te speuren naar een kaartje of iets dergelijks. "Van wie zijn ze dan?", vraagt P., net zo verbaasd als ik. "Ik weet het niet", zeg ik. In m’n gedachten ga ik iedereen uit m’n iPhone-lijst, m’n familie, vrienden, Twitter-vrienden, Flickr-vrienden en andere bekenden af, maar ik blijf nergens hangen. Wat dus niet wil zeggen dat geen bloemen verdien, want hell yeah, ik verdien de laatste tijd elke dag wel een bos bloemen en dat minstens voor een jaar. "Nee, liefje, ik weet het echt niet", zeg ik. "Maar je moet toch wel een idee hebben?", vraagt hij. "Nee, echt niet", zeg ik. Maar partner P. kijkt me aan alsof ik al maanden een affaire heb met die lekkere geile neger uit de Jillz-reclame. Of met zo’n lekker jong voetballertje met de viriliteit van 20 stel konijnen. Of met die ene neger uit Grey’s Anatomy. Of Denzel Washington. Of met Humberto Tan, die is ook best wel lekker als je ‘m met bepaalde ogen bekijkt, ja. Of met de eerste de beste Antiliaan die ik op straat tegen kwam. Of met die jongen van de soepwinkel, ja, die is ook best lekker, ja. "Nee, liefje", zeg ik, "ik weet het echt niet." En ik weet het nog steeds écht niet.

Toen P. een paar jaar geleden zei dat er zulke lieve kittens in de etalage van dierenwinkel zaten en dat ik er best eentje mocht, moest ik natuurlijk meteen van die gelegenheid gebruik maken. Welkom John Digweed! Een paar jaar later ontmoette ik door het glas van diezelfde etalage mijn grote poezenliefde Bruce Lee. En spijt heb van de keuze om een kitten bij een dierenwinkel te kopen heb ik nooit gehad, Bruce en John zijn immers de allerleukste en liefste poezen van de wereld, maar écht verstandig was het natuurlijk niet. Er zitten immers honderden kittens en grote poezen in het asiel en die verdienen het net ietsje meer om een fijn huis te vinden! Maar verliefd worden is verliefd worden en dan is er verder geen redden meer aan; daar maakt die dierenwinkel grif gebruik van. Net als de vele broodfokkers trouwens. En dan kan ik net zo gek op kittens zijn, op broodfokkers heb ik het niet zo. En nadat ik heb gehoord en gezien hoeveel kittens, katers en poezen er in het Dierenasiel in Amsterdam zitten, mag ik van mezelf dus nooit meer een poesje uit een winkel, al sta ik in het kittenseizoen dus zeker nog wel 2 keer per week voor de etalageruit in de Van Woustraat te ‘ah-wat-lief’-en en te kwijlen en ondertussen te bellen met P. dat ik bij de dierenwinkel sta en of ik dan misschien toch nog een poesje mag. En als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik ook al een soort van 10 stappenplan heb bedacht om een lieve, niet gesteriliseerde, langharige vrouwtjespoes uit het asiel te gaan halen en die dan te laten bezwangeren door mijn nog niet gecastreerde Sid Vicious en dat er dan een nestje, en dat er dan de hele dag kittens door m’n huis, en dat ik dan de hele dag zou knuffelen en dat ik dan helemaal gelukkig zou worden van al dat pluis en dat ik dan nooit meer de deur uit zou gaan en alle boodschappen thuis zou laten bezorgen en dat er dan wel iemand zou komen om elke dag de kattenbak te doen, maar verder alleen maar poezen, poezen en poezen en nooit meer werken. Maar partner P. zegt dat we genoeg katten hebben en dat ik een beetje in het hier en nu moet gaan leven, al heeft hij dus helemaal geen verstand van katten, vind ik. De Sophia Kattenbond heeft echter wél verstand van poezenzaken en zij zijn bezig met een voorlichtingscampagne waarin aanbieders en kopers van jonge katjes wordt geadviseerd om de poesjes minimaal 12 weken bij hun moeder te laten. Ze jonger bij hun moeder weghalen kan zorgen voor problemen op latere leeftijd. En dat is dus niet de bedoeling. En waarom ze ook na 6, 7 of 8 weken al wegdoen? Als ik een nestje kittens zou hebben dan zou ik ze dus het liefst zo lang mogelijk bij me willen houden. Wat in de praktijk dus zal neerkomen op altijd.

Meer informatie over de Week van het Kitten: KLIK.