web analytics

8

LANG ZAL-IE LEVEN

De pa van P. werd 76.

Niemand zei het, maar iedereen dacht het.
Ook hij. Vooral hij.
Dit zou wel eens z’n laatste verjaardag kunnen zijn.

Zo’n verzorgingshuis is ook niet echt een omgeving om ‘even lekker aan te sterken’.
Want dat is de bedoeling van zijn verblijf aldaar. Volgens de huisarts.
De realiteit is dat het verzorgend personeel hem ’s ochtends wakker maakt. Ze brengen z’n medicijnen. Ze komen kijken als hij op de noodpieper om z’n nek heeft gedrukt omdat hij voor de zoveelste keer is gevallen. En ze brengen hem 3 keer per dagen eten.
En dat is dan ongeveer dat.

"Ik zit hier te verpieteren", had z’n pa een paar weken terug nog gezegd.
Nu lijkt hij z’n lot te aanvaarden en soms niet eens meer te weten welke dag het is.
Hij zegt sowieso weinig.
En wacht gelaten op wat de volgende dag hem brengt.

Meestal is dat weinig.

Maar vorige week was het dus z’n verjaardag.
En ook hem deed het vast wel verdriet dat z’n vrouw als cadeau een te krappe trui had gekocht, omdat ze waarschijnlijk dacht dat hij 3 maten was afgevallen de laatste maanden.
Ik moest er wel even van slikken in ieder geval, toen ik probeerde om die trui over z’n lijf te hijsen.
En een joggingbroek krijgen voor je verjaardag, omdat je die zo gemakkelijk aan en uit kan trekken, dat is vast ook niet zijn idee van een feestje. Maar het was uiteindelijk wel het meest praktische en bruikbare cadeau.

Want wat geef je een man die de hele dag in een verzorgingshuis zit en dus eigenlijk niets anders meer nodig heeft dan medicijnen, wat te eten en te drinken? Wat geef je een man die waarschijnlijk nog maar kort te leven heeft? Wat geef je een man die de moed zelf een beetje heeft opgegeven?

Wat zeg je? ‘Gefeliciteerd’ natuurlijk, maar het ‘nog vele jaren’ kan weggelaten worden. En het met de hele familie uit volle borst zingen van ‘Lang zal-ie leven’ voelde ook een beetje wrang.

Dus wat doe je op zo’n dag? Je trekt je mooiste jurk aan. Je bluft je overal doorheen. Je lacht. Je eet een gebakje. Je staart wat uit het raam. En je probeert aan andere dingen te denken. En dan lach je nog maar een keer.

Je probeert je hoofd boven water te houden.
Net als alle andere dagen de afgelopen 4 maanden.
Want dat doet hij.
Dat doen wij.
Dat doe ik.

En de volgende dag bracht ons allemaal gewoon weer een nieuwe dag.

Dit vind je misschien ook leuk...

8 reacties

  1. mariek schreef:

    maar Luun, kan Pa dan niet naar buiten voor een ommetje ofzo? En voorlezen? Wat dan ook, de krant, een boek, vind hij dat niet leuk? Of mee boodschappen doen?

  2. Marloes schreef:

    Mooi stukje Luun. De realiteit is hard helaas…

  3. Swan schreef:

    Een Ipod. Heeft ie een Ipodje voor zijn muziek? Klassiek, keiharde rock?

  4. Irene schreef:

    Leve onze verzorgingsstaat, dat het zo met iemand moet aflopen. Heel triest. Geef hem maar een dikke zoen van me, P.’s pa. Veel sterkte volgende week bij de cardioloog.

  5. Amiek schreef:

    Schrijnend… Niet alleen voor de pa van P. maar ook voor jou en de rest van de familie: omdat je zo graag iets wilt doen, maar dat niet kan. Sterkte!

  6. Trijntje schreef:

    Depri stukjes zijn vaak mooi! Herkenbaar. Mijn vader ging ook om “aan te sterken”. 10 dagen later – dood. Hij gaf het op ongeveer 2 uur na het arriveren in het verpleeghuis.
    Een tip is wel, als artsen verwachten dat hij niet langer dan 3 maanden heeft, dan kun je thuis 24-uurs hulp krijgen. Dan is het voor jou of zijn vrouw waarschijnlijk haalbaar om hem thuis te verzorgen. Maar dit kan dus alleen als iemand een “terminale” status heeft. Het draait om geld. Wij hebben die hulp iets van 5 weken gehad, maar toen bleek mijn vader niet ziek genoeg, en toen moest hij alsnog naar het verpleeghuis. Afloop dus zoals besproken.

  7. Liz schreef:

    Helaas heel herkenbaar. Heeft iemand misschien nog tips wat je kunt geven in zo’n situatie? Dat vraag ik me ook altijd af. Ik kom niet verder dan een boek…

  8. Sanne schreef:

    Een dagboek…..Dat kan voor bepaalde mensen in zo’n situatie een mooi kado zijn. Om al je mijmeringen en gedachtes in op te schrijven.
    Sterkte!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *