Ik moest ineens postzegels hebben. Heel veel graag. Gebruikte postzegels, al dan niet afgeweekt. Waar ik ze precies voor nodig had, dan zou ik dan nog wel zien, maar ik moest ze wel snel hebben. Om weer even dat gevoel van vroeger te krijgen misschien, dat gevoel het afweken van de postzegels in een bakje warm water, ze tussen een telefoonboek doen en daarna per land sorteren in een postzegelalbum. Dus zo kwam het dat ik een partijtje onafgeweekte postzegels van een kilootje of 10 voor een spotprijsje op de kop tikte. En die had ik natuurlijk helemaal voor mezelf kunnen houden, want ja, het was immers mijn koopje! Doei! Alles is voor Luna! Maar ik herinnerde me dat ik tijdens mijn zoektocht naar postzegels een berichtje op een forum had gelezen van een leraar op een school voor leerlingen met gedragsproblemen. Deze meester V. gaf zijn leerlingen altijd een postzegel als ze goed hun best hadden gedaan. Het afgelopen jaar had hij z’n eigen verzameling postzegels uitgedeeld en met Sinterklaas hadden al z’n leerlingen een postzegelalbum gevraagd en ook gekregen. Het postzegelalbum van meester V. was echter bijna leeg en daarom zocht hij nog meer postzegels en alles was welkom. Dus ik mailde met meester V. dat ik wel een kilootje kon missen. Hij schreef: "Ze weten hoe ze postzegels moeten weken en vinden het leuk om dat zelf te doen. Veel kinderen houden thuis de brievenbus goed in de gaten en de zegels claimen ze al voor de post is opengemaakt. Je begrijpt dat de zegels zeker welkom zijn en dat de kinderen er ontzettend blij mee zullen zijn." Dus een paar dagen later stuurde ik een doosje op. Even dacht ik nog dat ik met een of andere geflipte filatelist zonder geld te maken had die op een slinkse manier zijn collectie wilde uitbreiden, of dat meester V. misschien een eng mannetje was dat seksueel kickte op het aflikken van postzegels, er zijn immers freaks genoeg in de wereld, maar nee; vandaag viel er een formaat-A4 ansichtkaart op de deurmat. Van Meester V.’s leerlingen. En toen kreeg ik toch wel tranen in m’n ogen.

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor het insturen van zoveel lieve kattenfoto’s! Het was heel moeilijk kiezen, want er zaten zoveel leukerds tussen! En eigenlijk is iedere kat natuurlijk een winnaar! Ik kreeg zoveel leuke foto’s en verhaaltjes toegestuurd en daar werd ik zo blij van dat er sinds tijden weer allerlei nieuwe ideeën bij me opkwamen! Dus ook bedankt daarvoor. Het voelde als lang geleden dat ik weer even helemaal enthousiast en huppelend door de kamer rende om P. en de katten te vertellen van mijn nieuwste idee. Weer even 100% manisch.
Dus ook met trots presenteer ik hier, at homebase, alvast mijn nieuwste idee; Hollands Next Cat Model!
De site is al geregistreerd!
Het idee moet nog verder uitgewerkt worden.
De site moet nog gebouwd worden.
Maar fuck it, enthousiasme moet je meteen delen!
Het plan, en de naam zegt het al; ik ga een wedstrijd organiseren onder de titel ‘Hollands Next Cat Model’. En bij deze wedstrijd wordt er niet alleen gekeken naar uiterlijkheden, maar o.a. ook naar karaktereigenschappen, catwalk-kwaliteiten, hobby’s en levenswijsheden en van de kat!
De wedstrijd wordt gekoppeld aan een goed poezendoel, dus elk kattenmodel zal inschrijfgeld moeten betalen, ik dacht zelf aan iets van 1 of 2 euro per poes, en dat geld wordt vanzelfsprekend allemaal gedoneerd aan dat goede doel.
Ik zal natuurlijk niet als enige in de jury zitten, want dan zou er gegarandeerd een dikke, rode kater winnen.
Er zijn, behalve de titel ‘Hollands Next Cat Model’ natuurlijk ook prijzen te winnen!! Voor kat en baas.
Dus; heb je een kat of poes en vind je hem of haar de allermooiste? Ga dan alvast aan de slag om wat kekke foto’s te maken, als ik alles heb uitgewerkt, dan lees je dat hier als eerste.
Ik heb er zin in!

En de eerste prijs gaat naar… poes Grietje! Ze is lekker chubby, ze heeft prachtige rode haren en ze ligt er relaxt bij; meer goede eigenschappen zoek ik niet in een poes! Haar baasje Marijn krijgt het boekje toegestuurd!

De tweede prijs gaat naar: Figaro! Zie dat haar, zie die tandjes, zie dat tongetje en zie die superlieve stipjes op z’n neus! Figaro is een geboren winnaar!

En de derde prijs, die precies dezelfde is als de tweede en eerste prijs, gaat naar: poes Puk! De foto werd genomen door baasje Ellis! Waarom ik deze foto koos? Kijk die licht onzekere ogen, kijk dat prachige haar, kijk die mooie roze bloemetjes!! Ik ben gek op rode katers/poezen en ik ben gek op roze bloemetjes, dus deze foto was een gegarandeerde winnaar!

Zie hier Teut, met zijn look-a-like PloesiePoesie Teut! Baasje Marieke maakte zo’n mooie collage dat ik een extra prijs heb moeten toevoegen; de prijs voor de meest lieve, creatieve uitspatting! Dus Marieke; er komt ook een boekje jouw kant op!

Gisteren was de boekpresentatie van ‘Flavourites, verslavend leuke webshops’. Een boekje waarin ik, met mijn online shop www.ploesiepoesie.nl ook tussen sta. Niet alleen met de shop, maar ook met een interview met foto’s van ons huis en mijn atelier! Die boekpresentatie had trouwens geen dag eerder moeten plaatsvinden, want pas sinds gisteren is de shop eindelijk weer online!

Het boekje is erg leuk geworden en ik ben erg trots natuurlijk (en ons huis staat er opgeruimd op!)! Ik kreeg van de dames achter www.flavourites.nl 10 boekjes mee naar huis. Voor mezelf, voor m’n moeder en de rest ga ik verdelen onder lezers van deze site en onder klanten van m’n shop! Het boekje bestellen (voor € 9,95) bij bol.com kan natuurlijk ook! Klik dan HIER.

Maar wil je een exemplaar winnen? Stuur mij voor 17.00 zaterdagmiddag (21 maart) de allerliefste, mooiste of grappigste foto van jouw kat of poes (en je adresgegevens). Dat kan naar electricluna@maanisch.com! Daaruit kies ik 3 winnaars die ik begin volgende week een gesigneerd exemplaar van ‘Flavourites, verslavend leuke webshops’ toestuur! De jury bestaat uit mij en mij alleen! Morgen correspondeer ik over de uitslag, hier op dit weblog (en uiteraard plaats ik ook de 3 leukste foto’s erbij). Laat maar lekker doorkomen die foto’s!

p.s. Ik heb de inzendtijd iets verlengd omdat ik zoveel leuke en lieve foto’s binnenkrijg en er eigenlijk nog wel veel meer wil zien!!! Dus tot zaterdag 21 maart, 17.00 staat mijn mailbox wagenwijd open!

De mail is gesloten! En ik ga nu aan de heel moeilijke taak om tussen al die lieve foto’s ‘winnaars’ uit te kiezen!

Dus ik had ineens een iPhone. Mooi product. Ik kreeg het alleen niet voor elkaar om de contactgegevens die op mijn oude SIM-kaartje stonden over te hevelen. Het boekje dat ik bij de iPhone geleverd kreeg was qua handleiding een lachertje. Wat, wat, wat, wat nou met die gebruiksvriendelijkheid van Apple! Ik snapte er geen reet van. En ik wilde m’n allernieuwste gadget nu, nu, nu, nu gaan gebruiken! Ik wilde iedereen gaan bellen en sms-en! Dus ik naar de dichtstbijzijnde Apple-store. Was maar 5 minuutjes lopen en bij binnenkomst was ik de enige klant. En ik had wel 2 nerds tot m’n beschikking! Jippie! Űbernerds nog wel! Want als je bij de Apple-store gaat werken moet je op z’n minst een beetje übernerd zijn. “Hoi!”, zei ik enthousiast, “ik heb vandaag een iPhone gekocht met een abonnement bij T-Mobile en ik ben er heel, heel blij mee, prachtapparaat, mooi scherm en alles, kijk maar eens, kijk, kijk, kijk, maar ik wil graag m’n oude contacten en telefoonnummers overzetten, maar ik krijg het niet voor elkaar.” Ik gaf de nerd m’n iPhone. Hij begon meteen m’n schermpje schoon te vegen dat vol zat met zweetafdrukken van mijn overenthousiaste vingers. “Weet jij hoe dat moet?”, vroeg de ene nerd aan de andere. Wist de andere niet. En de ene wist het dus ook niet. Hij klikte wat op en neer in m’n iPhone. “Nee, wij verkopen alleen iPhone’s met een nieuwe SIM-kaart”, zei hij. “Maar jullie zijn toch nerds? Jullie weten toch alles van alle Apple-producten?”, vroeg ik zwaar teleurgesteld. Was niet zo. Ik moest maar even gaan bellen met de helpdesk van T-mobile. En ik zou zweren dat ik iets van sarcasme en superioriteit hoorde in de stem van de nep-nerd. “Nou, doei”, riep ik pissig en liep linea recta naar de T-mobile-winkel op de Nieuwendijk. Daar zouden ze me vast wel kunnen helpen, maar ik kreeg last van allerlei nare vooroordelen toen ik bij binnenkomst 2 supermooie, superjonge Marokkaanse meisjes met hoofddoekjes achter de balie aantrof. Ik geloofde niet zo in vrouwen en techniek in het algemeen en supermooie, superjonge Marokkaanse meisjes en techniek in het bijzonder. Ik legde toch uit wat m’n probleem was. En mijn probleem bleek voor het Marokkaanse meisje geen enkel probleem. Ze drukte een paar knopjes in op m’n iPhone en binnen enkele seconden waren alle contactgegevens overgeheveld. “Alstublieft mevrouw”, zei ze met een prachtige glimlach. Sindsdien ben ik ontzettend gelukkig.