Een paar maanden geleden was er ineens het idee om een camper te kopen. Kwam spontaan opzetten toen we het hadden over vakanties en dat het allemaal gewoon maar weggegooid geld was en zonde en dat we liever iets duurzaams hadden en dat ik heel graag een keer een paar weken naar Italië wilde voor een pasta-tour. Een camper dus. En ik legde het idee naast me neer en ging me bezig houden met dingen als het huishouden. Hij ging zoeken op Marktplaats. En zoeken. En zoeken. En zoeken. En bellen. En bellen. En mailen. En toen toonde hij mij een plaatje van een witte bus. "Dit wordt ‘m", zei hij. "Dat is een witte bus", zei ik. "Ja", zei hij. "Nee", zei ik, "je kan mij niet in een witte bus gaan vervoeren hoor." "Waarom niet? De motor is net gereviseerd en er zit nog 2 jaar garantie op en hij valt volledig binnen het budget", zei hij. "Ja, maar het is een witte bus, ik ga niet in een witte bus liggen, ik ben geen parkeerplaats-hoer." Hij keek me aan en fronste zijn wenkbrauwen. ”Okay, misschien dat wel, maar ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet, het is een witte bus en heel lelijk en ik wil niet in een lelijke bus, want ik wil ook nog wel een beetje kek op de foto en ik had iets heel anders in gedachten toen we het over een camper hadden en als het zo moet, dan hoeft het hele leven gewoon niet meer van mij, dan kan ik er net zo goed een einde aan maken", riep ik met heel veel gevoel voor drama. Daarna begon hij met net zoveel gevoel voor drama, maar dan met extra zware en harde stem te roepen dat hij een man was en verstand had van auto’s en motoren en dat het dan van hem ook allemaal niet meer hoefde, want hij was uren en uren en uren en uren en uren aan het zoeken geweest naar de perfecte camper terwijl ik de aardappels aan het schillen was en dit was de enige camper die voldeed. "Echt niet", zei ik. "Echt wel", zei hij. "Klootzak", zei ik. "Kutwijf", zei hij. "Zullen we even een rondje parkeerplaatsen doen?", vroeg ik. Was een heel goed plan. En toen we terugkwamen van de parkeerplaats hadden we het er nog maar een keertje rustig over. "Ik wil gewoon heel graag een huisje op wielen", glimlachte ik op m’n aller-lieflijkst, "en eentje die past bij m’n retrojurkjes." En hij wilde vooral een veilig ding. Groot. Stoer. Solide. Dus sinds kort zijn we in het bezit van een originele vet-kekke Commer-camper uit 1973.

Ik heb dus niks met voetbal. Helemaal niks! Nooit gehad ook. Maar ik heb wel iets met de kleur oranje! Mooi! Heel mooi. En iets met poezen. En sinds vorige week vrijdag heb ik de Feline Friday in het leven geroepen op Twitter; elke vrijdag verloot ik een www.ploesiepoesie.nl-product onder mijn followers (mijn Twitter-account is @electricluna). Ja, je moet de social media tegenwoordig omarmen en dat doe ik dan ook met liefde, heel veel liefde, want bij gebrek aan collega’s zul je toch iets moeten om aan je dagelijkse portie sociale dingetjes te komen. En aanstaande vrijdag, 11 juni, geef ik een one-of-a-kind WK-Ploesie weg (zie foto, poes Frank met het oranje sjaaltje blijft bij mij) aan degene die mij de leukste, liefste, geinigste poezenfoto stuurt binnen het thema WK! Dus poezen met een voetbal, poezen met een oranje petje, poezen die naar Studio Sport kijken, of iets leuk in elkaar geknutseld of gewoon een foto van een dikke oranje kater, want ik ben gek op oranje katers, of kan mij het schelen, gewoon een gezellige poezenfoto! Stuur de foto naar luna@ploesiepoesie.nl of zet ‘m ergens online en plaats een link naar de foto hieronder in de comments. Over de uitslag wordt gecorrespondeerd!!

“Hé, ken je de Sqweel al?", vroeg Joris van www.x-toys.nl me via Twitter. Joris is al jaren nooit te beroerd om mij te voorzien van allerhande apparaten om te testen voor de FOXY. En ik hád al van de Sqweel gehoord, hij was alleen nog niet in Nederland verkrijgbaar. Hij werd aangeprezen als ‘A revolution in orgasms! The sensational new patent-pending oral sex simulator has a wheel of 10 teasing tongues that will lap you to orgasm time and time again.’ Jaja, met zo’n promopraatje is mijn interesse wel gewekt! ‘Heb je ‘m dan, heb je ‘m dan!?’, twitterde ik terug, ‘want dan wil ik ‘m wel testen natuurlijk.’ En zo geschiedde!

De Sqweel is ontworpen voor een design-your-own-sex-toy-wedstrijd georganiseerd door www.lovehoney.co.uk, 1 van de meest bekende online seksshops uit de UK. Het is een soortement van wiel met daaraan 10 siliconen tongetjes en wanneer je het speeltje aanzet (hij kan op 3 standjes) gaan de tongetjes, jawel, draaien aan het wieltje! En… het is dus de bedoeling dat, wanneer je de tongetjes tegen je clitoris aanhoudt, je de sensatie ervaart van wel 10 likkende Lassies tegelijk. Of eigenlijk 10 likkende chihuahua’s, want zo groot zijn de tongetjes van de Squeel nu ook weer niet.

Qua idee en qua design krijgt dit speeltje van mij meteen 100 bonuspunten. En daar bovenop meteen 100 bonuspunten voor de naam! Ook de verpakking; een heel geinig blikkieblikkie doet het heel goed in huize Luna. Maar dan.

“Hij doet het niet echt goed hoor”, zei ik tegen m’n verkering terwijl ik probeer de tongetjes te laten draaien tegen de palm van m’n hand. “Moet je zien, hij stopt meteen met draaien als ik ‘m tegen m’n hand aanduw.” "Misschien doe je het gewoon te hard?", probeerde de verkering. “Nee joh, als je eenmaal bezig bent, dan duw je dat ding in the heat of the moment toch ook wel eens ietsje harder?” “We testen ‘m vanavond wel”, vond hij. Vond ik een goed plan. Never judge a book by its cover and never judge a sextoy outside your pussy.

Laat ik beginnen met te vermelden dat ik zeer dankbaar ben voor het feit dat ik bezig ben met het laten laseren van mijn schaamhaar en dat er dus geen enkel haartje rondom mijn kutje te vinden was. Mocht ik die nog wel hebben gehad, dan was ik die waarschijnlijk na een sessie met de Sqweel kwijt geweest, want dit speeltje doet niet onder voor een gemiddelde Epilady. De tongetjes van de Sqweel stoppen met draaien bij de minste of geringste druk die je uitvoert. En dat is jammer! Heel erg jammer! Het idee van de Sqweel is leuk en als je heel voorzichtig bezig gaat,
dan geeft het in de verte best een lekker gevoel, maar het laatste waar
ik in de slaapkamer aan denk is heel voorzichtig bezig zijn. Voorzichtig
bezig zijn is voor mietjes en vrouwen die niet in contact staan met hun
kut.

Rest mij de vraag; is dit apparaat getest? Dus echt getest? Niet gewoon getest om te kijken of-ie aan en uit kan, maar gewoon écht getest door ‘m tussen de schaamlippen van een willekeurige vrouw te houden? Is er tijdens het productieproces van dit ding geen enkel man geweest die dit ding mee naar huis heeft genomen en z’n vrouw heeft gezegd; "Hé, hou dit ding eens even tussen je benen, wil je?" Het lijkt erop van niet. Of het heeft de producenten gewoon niks geïnteresseerd. Of het ligt aan mij. Kan ook. Want de Sqweel maakt wat mij betreft z’n grootste belofte om een revolutie op orgasme-gebied te zijn, dus totaal niet waar. Maar hetzelfde geldt voor mannen die het hardste roepen dat ze ‘Befkoning de Eerste’ zijn, ‘Kunnen likken als Lassie’ of een tong hebben als ‘die ene van Kiss’. Dus ik had het eigenlijk kunnen weten.

De Sqwueel kost € 39,95 bij www.x-toys.nl, maar dat is wat mij betreft dus € 39,95 teveel. Maar Joris is de beroerdste niet en geeft de lezers en lezeressen van Maanisch.com € 2,50 korting bij een (andere) bestelling (vermeld dan kortingscode 435698). En dan kan ik de SaSi, of gewoon een ordinaire Tarzan, van harte aanbevelen!

Op sommige momenten kan ik mij helemaal vinden in de huidige trend van mindfullness. Het leren om op een accepterende manier om te gaan met alles wat zich aandient in mijn dagelijks leven. Dus gewoon een beetje gaan zitten en alles dan een beetje over me heen laten komen! Je bewust zijn van wat er om je heen gebeurt. Leven in het moment! Ja! Leven in het moment! Handen in de lucht! En dan ook nog in contact zijn met wat je daarbij ervaart! Wat je voelt! Helemaal hip en helemaal iets van nu vooral helemaal iets van vrouwen die hun hele leven volledig op rolletjes hebben lopen, helemaal iets voor vrouwen die de FLOW lezen en de Happinez, en ja, ook ik ben zo’n vrouw! Ja! Ook ik ben een totally mindfulness-vrouw! Ik ben me helemaal bewust van het feit dat ik van huis richting de supermarkt fiets om een doosje Pickwick groene thee met ginseng te halen en dan denk ik; goh, ik ben aan het fietsen, kijk mijn trappertjes eens gaan en kijk die mensen die me voorbij fietsen eens, kijk hen eens snel gaan en kijk mij eens langzaam gaan, want ik ben lekker wél heel mindfulness aan het fietsen en zij zijn gewoon op weg op naar de supermarkt! Bitches!!!! Of dat je gewoon met je hele volledige aandacht bij het zetten van een kopje thee bent. Dat je op het moment dat je het water opgiet, de warmte van het kopje ervaart, lekker, en dat je je dan bedenkt van; goh, dat kopje, dat is al best wel oud! Dat kocht ik toen in dat geinige winkeltje op de Rozengracht in Amsterdam! En wie heeft er voor mij nog meer uit gedronken en wie heeft dit kopje eigenlijk gemaakt? Hulde voor de porseleinboer en hulde voor het meisje van het tweedehands winkeltje dat mij dit leuke kopje verkocht! Wat bijzonder! En dat je dan even met je neus boven het kopje hangt en dat je de geur opsnuift en dat je dan dankbaar bent voor al die mannetjes die de thee geplukt en gefermenteerd hebben en voor de piloot die die thee toch maar even hier naartoe heeft gevlogen en voor de vakkenvuller van de Albert Heijn die de thee in het schap heeft gelegd en kan mij het schelen, ook dankbaar voor die trut achter de kassa! Dat je gewoon lekker even helemaal bewust aandacht geeft aan jezelf en je zintuigen en aan alles om je heen. Alles! Alles! Hè, lekker ja! Wat kan het leven en wat kan een kopje thee toch heerlijk zijn! En dat je dan een slokje neemt en denkt; nee, doe mij maar een wijntje. En een sigaret.

Een paar dagen geleden verscheen het boek ‘Bloghelden’ van Frank Meeuwsen, een boek over 10 jaar webloggen in Nederland. Een paar maanden eerder zat Frank bij mij in mijn net nieuwe huisje in Tiel aan een kopje koffie om me te interviewen voor dit boek, want… ik ben natuurlijk toch een soort van blogheld! Jawel! Al meer dan 9 jaar blog ik hier over mijn leven en ik behoor daarom tot de eerste generatie lifeloggers in Nederland! Wat zeg ik; ik was zelfs de eerste betaalde blogger in Nederland. En ik ben waarschijnlijk ook de eerste Nederlandse lifelogger die zo expliciet, ongegeneerd en vooral met heel veel humor natuurlijk over haar seks-, drugs- en drankleven schreef en nog steeds schrijft! “Wees er maar trots op”, zou m’n moeder zeggen! En dat ben ik ook eigenlijk wel! Net zoals op mijn plekje in het boek van Frank!

Nu ben ik zo dom, of druk, of manisch of chaotisch geweest om per ongeluk 2 boeken te bestellen! En dat is er dus 1 teveel!

Dus… wil je dit boek winnen?

Laat dan weten waarom Luna een blogheld is! Veel complimenten, anecdotes, veren in m’n reet, hoelang je me al leest en vooral meldingen van het feit dat m’n haar toch al meer dan 9 jaar zo ontzettend goed zit, zijn zeer welkom! Webloggen doe ik, net als 9 jaar geleden, natuurlijk nog steeds voor de hits, de aandacht en de eigengeilerij!

En heb je zoiets van; ja, doei, ik ga Luna echt geen complimentjes geven, want ze heeft al genoeg zelfvertrouwen en ze mag blij zijn dat ik af en toe haar weblog check? Dan kun je het boek gewoon HIER bestellen!

And… the winner is… Marina… en waarom? Gewoon omdat ik maanden geleden al heel erg geraakt was door haar stukje over mij!!! Het boek komt a.s.a.p. naar je toe!!! En verder iedereen bedankt voor de veren!

Hoe het precies kwam, kwam het, maar ik bevond mij ineens in een huis met 3 chihuahua’s in een kooitje. Ik moet misschien eerlijk toegeven dat dat eigenlijk de enige reden was waarom ik mij in dat huis bevond. Om chihuahua’s te aaien. "Aaaaah, wat een lieve, lieve, liefies zijn jullie", zei ik tegen de chihuahua’s in de kooi. Want ik heb altijd zoiets gehad van; hè, ja, leuk, een chihuahua! Eindelijk een beest dat ik kan aankleden! Ik bedoel, aan het kopen van kleren voor m’n deeltijd-dochter zit toch ook een soort van grensje. Dit seizoen past ze nog in 140, maar geef dat lijf een paar maanden en het is een 152 en hoeveel jurkjes in maat 140 kan een meisje dragen? Ik heb er dit weekend weer 4 gekocht, daar niet van, maar dat kwam omdat deze toch wel écht heel erg kek waren en, nou ja, het was gewoon groter dan ik, maar een chihuahua blijft altijd lekker klein. Een bonsai-hondje. Ik zag het helemaal voor me. Kan ook mee naar de supermarkt. Als accessoire. En dan pakjes aan van dezelfde stof als mijn jurkjes en met heel veel glitter en glim en bloemetjes! Ik had in mijn gedachten al 100 chihuahua-outfits gekocht en genaaid en gemaakt, dus een chihuahua in levende lijve ontmoeten en aaien stond best wel hoog op m’n prioriteitenlijstje. Maar. Toen ging het chihuahua-kooitje open. De 3 chihuahua’s rilden en renden om me heen en het leek wel of het hele huis ineens bestond uit zenuwachtige mini-hondjes. Al mijn neuroses en issues werden meteen geactiveerd. Als de rust en liefde zelve had ik het huis betreden, maar binnen een paar minuten was ik rijp voor een sessie bij Dr. Phil. Het woord ‘kuttelikkertjes’ kwam in me op. "Zijn ze altijd zo, eh, druk?", vroeg ik aan de eigenaresse. Dat viel best mee. Ze konden ook heel lief zijn. Echt. Ik geloofde het niet. Ik wantrouwde het hele concept hond. Ik tilde een chihuahua op en keek ‘m eens, voor zover dat mogelijk was, recht in z’n bolle ogen. Ik hield ‘m bij m’n jurkje om te kijken of de chihuahua en ik misschien ooit konden matchen, maar mijn gut feeling zei me dat het nooit, never, ever zou boteren tussen mij en een hond. Even later piste het hondje met z’n rillerige mini-lijfje m’n hele tas vol. Het gevoel was blijkbaar volledig wederzijds.

Een paar maanden geleden schreef en riep ik nog zeer enthousiast dat het laten laseren van m’n schaamhaar een piece of cake was. Prima te doen! Voel je niks van! En iedere vrouw zou het moeten laten doen, want het is uiteindelijk een stuk goedkoper dan je leven lang scheermesjes en ook een stuk gemakkelijker en gladder en nooit meer rode bultjes en wie het niet zou laten doen was nuts, hartstikke nuts! Maar! Daar wil ik graag op terug komen. Want; God, God, God, Godskolere, ik ben vandaag voor de vijfde keer geweest en, God, God, Godskolere, wat doet het een pijn. Die eerste keer was volgens mij een soortement van lokkertje. Je ligt daar toch in een ietwat ongemakkelijke en genante positie, zo met je benen wijd voor een vreemde vrouw, dus je bent je eigenlijk voornamelijk aan het concentreren op het feit dát je er zo bij ligt. En normaal gesproken volgt er een plezierig iets nadat je met je benen wijd gaat, maar voordat je er achter bent dat dat deze keer dus niet zo is, dan is die hele eerste laser-sessie alweer achter de rug. Totally geen pijngrens. "Ik zet ‘m een standje hoger hoor", zei de laserdame tijdens de tweede sessie. "Oh, ja, joh, doe maar, ik voelde er de vorige keer toch niks van joh!", zei ik stoer. En ik had de tweede keer nou niet zoiets van; hè, ja lekker, ga maar door. Meer een soort van: Au. Niet lekker, maar prima te hebben. Maar ik ben nu 5 keer geweest en ik ben qua met m’n benen wijd voor een vreemde vrouw volledig de schaamte voorbij, ik heb m’n slipje al uit voordat zij de deur dicht doet, maar iedere keer is die laser een standje hoger gezet, want ja, dat zorgt uiteindelijk voor een beter resultaat, en ja, natuurlijk wil ik een permanent kaal en glad resultaat, ja, hallo, ik betaal 100 euro per sessie, dus gooi ‘m nog maar een standje omhoog, kan mij het schelen, dan ben ik er zo snel mogelijk vanaf, maar God, God, Godskolere, wat doet het een pijn!! Alsof je met je schaamlippen op een tosti-ijzer gaat zitten. Met een krultang tegen je venusheuvel. Met een gasbrander op je crème brûléetje. En nee! Nee! Nee! Dat kan niet de bedoeling zijn van het leven! Maar! I’m keeping my eye on the prize: nog een paar hete dates met de laserdame en ik hoef me nooit meer te scheren. En vanavond mag m’n verkering alles afkussen.

Als je 34 bent dan weet je zo ongeveer wel waar je grens ligt qua alcoholinname. Die grens bereikte ik gisteren om een uurtje of 23.15 en daarom melde ik ook keurig aan de verkering dat we maar eens een paar deurtjes verder moesten gaan. De buurman had voor de verjaardag van de buurvrouw een PloesiePoesie besteld en tijdens het ophalen van het pakketje had hij gezegd dat we dan ook maar even een borreltje moesten komen halen. En ja, natuurlijk, gezellig, een borreltje, doen we! En alles verliep keurig volgens plan en ik gedroeg me ook de hele avond keurig en ik glimlachte ook zo keurig en m’n haar zat keurig en ik voerde ook keurige gesprekken over poezen en kinderen en zelfs over honden en het ging allemaal zo goed, ik was helemaal Doorzon voor m’n gevoel. Ik fitte helemaal keurig tussen de buren en hun vrienden. Tot dus een uurtje of 23.15. Toen zei de verkering, die zelf niet drinkt, de nu al legendarische woorden: "Ah, nee, joh, het is gezellig, neem nog een wijntje!" En het was ook heel gezellig en ja, natuurlijk nog een wijntje en daarna nog eentje en heel misschien nog eentje en toen durfde de buurvrouw ook wel te vertellen dat ze me gegooglet had en dat ze op m’n site terecht was gekomen en dat ze wel heel nieuwsgierig was naar die SaSi. "Jaaaaa, de SaSi", gonsde het ineens om me heen, "zij is dat van die SaSi." Had ik nou al de hele avond doorgebracht tussen vrouwen die allemaal m’n site al hadden gelezen? Dacht ik nou werkelijk redelijk anoniem als het vrouwtje dat die leuke PloesiePoesie gemaakt heeft op een feestje te kunnen vertoeven? Niet dus. Ik voelde ineens een enorme verantwoordelijkheid op m’n schouders drukken. Deze vrouwen moesten niet alleen op de hoogte gebracht worden van het bestaan van de SaSi, ze moesten ‘m ook voelen! In levende lijve! "Wil je ‘m zien?", vroeg ik aan de buurvrouw. Ja, dat wilde ze wel en terwijl ik het apparaat ging halen zorgde zij ervoor dat alle aanwezige vrouwen in de woonkamer kwamen zitten. Allemaal keurig op een rijtje op de bank. Even later hingen alle vrouwen muisstil aan mijn lippen te luisteren naar mijn promotie-praatje en demonstratie van de SaSi: "Nou, en ik vind dit na de Tarzan dus écht het beste seksspeeltje ever!" En op dat moment wist ik zeker dat zowel mijn moeder, de hoofdredacteur van FOXY, God himself én de makers van de SaSi trots zouden zijn op mijn lovende betoog! Vanmorgen was ik daar echter niet meer zo heel zeker van. "Liefie", zei ik, "ik kan toch nog wel over straat hè?" Maar volgens hem had ik me de hele avond keurig gedragen.

Elke poes verdient natuurlijk z’n eigen PloesiePoesie, maar mijn katten verdienen ook allemaal hun 15 minutes of fame! Dit keer was het de beurt aan kater Frank Sinatra die vol overtuiging poseerde voor fotografe Lize die foto’s maakte voor het boek ‘Maak Het’ (met je creatieve webwinkel) van Machteld Stilting. In het boek veel interviews van vrouwen die hun creativiteit hebben omgezet in een goed lopende internetshop. Ook een interview met mij dus, en dat wel 8 pagina’s lang. Met allerlei tips en trucs en valkuilen en foto’s. Van Frank. En van mij in luipaard-panty. Het boek kost € 19,95 bij bol.com.