Nog even over dat spuitend klaarkomen hè? Want ik riep een paar weken geleden nog wel heel stoer zo van; ik kan het, ik kan het, lekker puh en fuck you bitches als jullie het niet kunnen, en jullie weten lekker niet wat jullie missen, nanananana, maar ik kom er een klein beetje van terug. Want, het probleem met dat spuitende klaarkomen is dat als je het eenmaal kan, je niet meer anders kan. Of misschien kán je nog wel anders klaarkomen, maar waarom zou je in Godsnaam? Nou? Nou? Nou, de enige reden om misschien überhaupt maar nooit meer in de buurt van m’n G-spot te komen is de totale ravage die je achterlaat na zo’n spuirt-sessie. Nu interesseert het mij op het moment zelf natuurlijk niets. Nadenken tijdens de seks is killing voor lichaam en geest, maar daarna! Ja, daarna ontdek je dat 1 helft van het bed zo nat is dat je er écht niet op kan liggen! Echt niet. We hebben het nog een tijdje geprobeerd met een handdoek eronder, maar dat voelde een beetje als een condoom-moment. In plaats van dat je een condoom pakt omdat je wil gaan neuken, moet je een handdoek pakken en onder je kont leggen omdat je bijna gaat klaarkomen. En ja, dat haalt de spontaniteit inderdaad een beetje weg. En op het moment dat je zégt dat je bijna klaarkomt, lukt het eigenlijk al niet meer en moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Daarnaast zijn de volgende ochtend als je wakker wordt alle natte plekken toch opgedroogd en opgeruimd staat eigenlijk wel heel netjes, maar toch voelde het niet helemaal goed. Diep, heel diep in mij, schuilt waarschijnlijk een hele propere huisvrouw. "Liefie, eigenlijk is het best ranzig hè?", zei ik vorige week. "Liters vocht verdwijnen zo’n beetje in, eh, in het matras." M’n verkering kon er eigenlijk niet echt mee zitten. Hij vond het wel een geile gedachte en dan kochten we toch gewoon elk jaar een nieuwe matras? "Zullen we er een zeiltje onder leggen?", probeerde ik. Dus wij een soort van matrasbeschermer gekocht. Van plastic. Eigenlijk bedoelt voor de wat incontinentere mens onder ons. Maar dat werd ‘m ook niet. Badend in het zweet werden we de volgende ochtend wakker. "Jesus, nee, dit is niks. Wat een hitte. Dit is nog veel erger hoor", zei ik beteuterd. Zucht. Momenteel is de geile slet in mij zwaar in gevecht met mijn innerlijke huisvrouw. Ik denk dat ik al weet wie wint.

Je hebt er af en toe van die dagen tussen zitten dat je denkt; nee. Dit is ‘m niet vandaag, dit wordt ‘m niet vandaag en het is beter om gewoon weer terug in bed te gaan en net te doen alsof er helemaal niets gebeurd is, maar ja, dat is dan ook weer zo zonde, want je hebt je net een keertje aangekleed, haar gekamd, make-up helemaal strak, wat op zich al een prestatie van wereldformaat is natuurlijk als je bent opgestaan met een kuthumeur. Dus je probeert er toch nog wat van te maken, van zo’n dag, dus je staart wat voor je uit, maar ja, inspiratie komt natuurlijk nooit als je erop zit te wachten en dan vind je jezelf heel, heel, heel zielig en dan zit je ineens een potje te janken voor de televisie om alles en het is niet eens tijdens Oprah en dat maakt het allemaal nog veel erger en tijdens al dat gesnotter weet je ineens zeker dat het enige dat deze dag nog kan redden het live spotten van een lammetje is. En hoewel je het liefst de hele dag binnen was gebleven is het hoogst onwaarschijnlijk dat er een lammetje zomaar ineens bij je op de bank komt zitten, dus zit er niets anders op dan op de fiets te springen en gewoon maar een kant op te fietsen, want hier in Tiel maakt het geen ene fuck uit welke kant je opfietst, je komt vanzelf binnen afzienbare tijd wel in de buurt van een weiland en uiteindelijk kom je altijd uit in de buurt van een weiland met lammetjes. Maar dat je dan aan de ene kant van het weiland staat en dat die hele kudde schapen dus aan de andere kant van het weiland loopt te grazen. En dat je als je heel goed luistert de lammetjes hoort bhêh-en, maar dat je er geen eentje echt goed kan zien en dan kan je wel bij de pakken neer gaan zitten en heel hard zuchten, maar omdat het zien van een hupsend lammetje nou net het enige haalbare doel van de dag was moet je toch omfietsen, weer helemaal terug en dan een andere afslag en dan weer links en rechts, maar dan toch uiteindelijk: een paar live hupsende lammetjes. Zo mooi.

En dan op je iPhone Maarten van Roozendaal (KLIK!!!):

Ach, zie de lammeren nou toch lurken
Aan hun versgeschoren moeders
Ach, ik ben God dank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard
Dit is zo mooi
Het is om te janken zo mooi
Mooi, om te janken zo mooi!

Vroeger, toen ik nog in Amsterdam woonde, toen haalde ik m’n stofjes en spulletjes altijd bij fournituren- en stoffenwinkel A. Boeken in de Nieuwe Hoogstraat! En A. Boeken is een winkel die bekend is in, maar ook buiten Amsterdam, om haar superkekke etalages! Ieder half jaar verandert de etalage en de allernieuwste etalage is een Alice in Wonderland-etalage! Met een grote Harten-Koningin, een kleine Alice, een leger van kaarten, cupcakes, een blauwe rups, en… ja, je moet even omhoog kijken, maar daar bovenin de etalage, in het groen, zit een extra-ultra-speciale PloesiePoesie! Want de Chesshire kat is dus een roze PloesiePoesie mét freaky glimlach en extra brede en gekrulde staart geworden. En hij heeft ook een roze toupetje! Helemaal handgemaakt door mij! En daar ben ik toch wel even trots van! Mijn werk in de kekste etalage van Amsterdam!

Al drink ik allang niet meer zoveel als vroeger, ik leef nog steeds volgens de stelregel; je moet zoveel mogelijk drank in huis hebben om je helemaal de tyfus te zuipen, zodat je, mocht er zich een terroristische aanslag, burgeroorlog, watersnood, Hongerwinter, Hitchcock-tafereeltje, Return of the Killer Tomatoes of iets met zombies gaan aandienen, in ieder geval genoeg alcoholin huis hebt om alles om je heen zo snel mogelijk te vergeten! En dat dan voor minstens een maandje, totdat het ergste kwaad geschied is, of totdat het me gewoon niks meer kan schelen omdat ik dan ergere problemen heb, zoals bijvoorbeeld een alcoholvoorraad die geslonken is tot een nulpunt. Dus toen er 1,5 maand geleden een advertentie in de Tielsche Courant stond dat er een Wijnkelder-Uitverkoop zou plaatsvinden bij de Albert Heijn en dat er allerlei topwijnen voor slechts € 2,50 de deur uit zouden gaan, begon mijn hart iets sneller te kloppen. Je tijdens een zombie-aanval helemaal naar de klote drinken met wijntjes van de Albert Heijn voelt toch net iets prettiger dan met wijntjes van de Lidl, dus die Wijnkelder-Uitverkoop, daar moest ik bij zijn! Verkering J. was niet te beroerd om z’n auto strak voor de deur van de AH te parkeren zodat we de 40 aangeschafte topwijntjes ook meteen hop, vanuit de kar, hop, in de achterbak konden tillen. En omdat we die avond meteen even doorreden naar Breda om een via Marktplaats.nl aangeschaft wijnkastje op te halen, konden we de flessen ook meteen hop, in het wijnkastje zetten. En het voelde goed. Veilig ook. Stabiel. En ik waande mij in een prettige leefomgeving. Maar toen ik in de krant las dat er vorig weekend wéér een Wijnkelder-uitverkoop zou zijn bij de Albert Heijn begon het toch te knagen. "Maar het is echt zonde als we niet gaan hoor", zei ik tegen J., "ik bedoel, 2,50 voor een fles wijn waar je normaal gesproken 6 tot 10 euro voor betaald, dat scheelt hoor. Ze hebben alleen wat etiket-schade!" "Maar er staan nog 40 flessen van de vorige keer", zei hij. "Nou… eh… dat niet meer precies hoor",zei ik, "maar het is écht belangrijk om weer te gaan. Echt hoor. Straks gebeurt er iets Jack Bauer-achtigs en dan zitten we hier maar met die pakken ijsthee van jou! Ah? Ah? Ga je weer even mee? Met de auto? Dan krijg je zo een kusje, echt!" Dus er bevinden zich momenteel zo’n 120 flessen topwijn in dit huis. En zolang War of the Worlds zich niet in mijn achtertuintje gaat afspelen maakt niemand mij wat dit jaar.

"Moet je nou kijken!", roept J. terwijl hij door een 6 jaar oud krantje bladert. Ik ben begonnen aan het opruimen, doorspitten, archiveren en weggooien van bakken vol met oude shit. Dingen die ooit op m’n prikbord hingen, dingen die ooit belangrijk waren, dingen waarvan ik nu eigenlijk niet eens meer wist dat ik ze had. "Wat dan?", vraag ik. "Dit zijn wij!", zegt hij en hij duwt me het krantje onder m’n neus. "Nee!", roep ik verbaasd. Maar we zijn het echt. In een Erotisch Krantje van 6 jaar terug staat een artikel over de FOXY-stand met de titel ‘Geile Donders, op bezoek bij FOXY!’ Het artikel is opgeleukt met diverse foto’s, genomen tijdens 1 van de Kamasutra-beurzen. Ik staar naar een mini-mezelf in het hoekje van een foto. Ik draag een door mijn moeder gemaakt FOXY-serveersters-pakje, dat me overigens zeer kek stond. M’n haar zat ook goed trouwens toen, al is dat moeilijk te zien door het wit kanten hoofdbandje dat ik droeg. "Jesus, dat is raar", zeg ik tegen hem, "wij hebben gewoon een foto van onze eerste ontmoeting." "Leuk hè?’, zegt hij. En mochten wij ooit nog kinderen krijgen, maar misschien kunnen we er voor het gemak beter van uitgaan dat we eerder kleinkinderen krijgen, dan hebben wij een zeer goed verhaal als ons gevraagd wordt waar wij elkaar ontmoet hebben: "Dat was op een Kamasutra-beurs, dat was een erotische beurs, en oma had een serveersterspakje aan en een minirokje en hele hoge hakken, ja, en dat pakje is nog door je overgrootmoeder gemaakt, en toen moest oma allerlei meisjes overhalen zodat ze op de foto gingen voor FOXY, dat was een seksblad waar oma werkte, ja, ze moesten al hun kleren uit, maar ze mochten hun slipje aanhouden, maar die hadden we liever ook uit, ja, nee, oma werkte niet bij de Libelle. En naast de FOXY stond toen de stand van opa. Ja, en opa had toentertijd een sekswinkel. Ja, en op de beurs verkocht hij een soort neukstoel. Daar gaf hij demonstraties mee, nee, hij zat zelf niet op die neukstoel om ze te demonstreren, nee, ja, oma heeft daar wel eens opgezeten ja, maar dat is een ander verhaal. Nee,nee, dat kan pas als je 18 bent. Ja, nee, maar het ging opa en oma niet om de seks toen hoor. Nee, echt niet, nee, opa is toen niet op dat spannende serveersterpakje gevallen. Nee, echt niet. Opa viel toen op oma’s bril. En omdat oma zo grappig is. Dat is tenminste wat opa altijd verteld heeft aan oma. Echt. Oh, heeft opa jouw een heel ander verhaal verteld?"

Ja, sorry, ik ben een vrouw.
En ik wil gewoon gelijk hebben.

Dr. Phil vraagt zijn gasten altijd: "Do you wanna be right or do you wanna be happy?" Nou, Phil, wat het is, ik wil graag heel gelukkig zijn, maar ik wil ook graag m’n gelijk krijgen als ik het heb!

Zo kwam ik net in de krochten van deze website een stukje tegen met de titel ‘Tussen droom en realiteit staan wetten in de weg en praktische bezwaren’ dat ik schreef op 12 maart 2002. Dat is 8 (!) jaar geleden. En wat staat daar:

“Mijn droom is een man, type Erik de Viking, die dagelijks van 9.00 tot 17.00 werkt in de bouw. Wanneer hij thuiskomt rukt hij mij achter het aanrecht vandaan onder het mom; “Effe lekker neuken.” Hij werkt als bouwvakker, omdat hij zo graag met z’n handen werkt, maar hij heeft wel verschillende werken van Dostojevski gelezen. Mijn droomman koopt rozen voor me en doosjes met chocolaatjes in de vorm van konijntjes. Mijn droomman beschermt mij in de kroeg en kan ongelooflijk veel zuipen zonder dronken te worden. Mijn realiteit is een mannetje dat 10 kilo lichter is dan ik, 5 centimeter korter, meer dan 60 uur werkt per week, geen alcohol drinkt, iedere ochtend naar ‘As the World Turns’ kijkt en mij in mijn roze pyjama niet aantrekkelijk vindt.”

Goh.
Viel ik eigenlijk stiekem altijd al op grote mannen.
Of niet eens zo stiekem eigenlijk.
Goh.

"Je vader had het er vanmorgen al over", zegt m’n moeder wanneer ik binnenkom.
"Wat dan?", vraag ik.
"Jouw nasi natuurlijk."
Ik geef m’n moeder de grote bak nasi.
"Je moet er alleen even sateetjes bij maken."
"Ja, die had ik al in huis gehaald."
"En er liggen 2 gebakken eitjes bovenop."
"Lekker, kind."

"Het was echt lang geleden dat ik M. zag."
"Dat zal best."
"Meer dan 3 jaar."
"Is het nog steeds zo’n lekker ding?"
"Echt wel."
"Heeft hij al een vriend?"
"Nee, dat niet."

"Hoeveel eieren moeten jullie zaterdag?"
"Doe maar 2 doosjes, we zijn er bijna doorheen."
"Als J. ons zaterdag naar huis wil brengen, dan kan hij ze meenemen."
"Dat doet-ie wel."

"Ze hebben broccoli in de aanbieding bij de C1000."
"Oh, dat kan ik straks wel even gaan halen."
"Ja, wij eten het morgen."

"Ik kreeg trouwens een azalea van M., kan die in de tuin?"
"Ja, als het wat beter weer is, nu nog niet."

Geluk is op de fiets naar je moeder.
Geluk is samen koffie drinken.

Ik ben sowieso al een sucker voor ceremonieel gedoe. Doe mij een trouwerij, een geboorte of een begrafenis van wie dan ook en ik hou het niet droog.

Nu werd m’n vriendin Marloes afgelopen vrijdag tijdens een Shukke Tokudo-ceremonie tot monnik gemonnikt. En zo’n ceremonie is eigenlijk wel een trouwerij, een begrafenis, of eigenlijk meer een afscheid, en een geboorte in 1 te noemen. Genoeg redenen voor mij om voor, tijdens en na de ceremonie bijna non-stop met tranen in m’n ogen te zitten.

"Maar wat houdt dat nou precies in dan?", had ik een paar maanden geleden nog aan haar gevraagd.
"En dan ben je monnik en wat dan?"
"Wat is er dan anders?"
"Mag je nog wel een biertje?"
"Eigenlijk verandert er niks", had ze geantwoord.

En met zo’n antwoord kon ik natuurlijk niet zo veel.
Of misschien ook wel.
Ik moest hoe dan ook toch wel huilen vrijdag.
Om haar kale koppie.
Om hond Gaston die zo relaxt op z’n kleed bleef liggen.
Om haar man die zo lief naar haar keek.
Om de prachtige geloften die Marloes uitsprak.

1. Ik beloof alle leven te waarderen, te beschermen en te ondersteunen.
2. Ik beloof het eigendom van anderen te respecteren.
3. Ik beloof ethisch te zijn en niet begerig.
4. Ik beloof waarheidslievend te zijn en oprecht.
5. Ik beloof bewust en aandachtig te zijn en niet onwetend.
6. Ik beloof geen kwaad te spreken van anderen.
7. Ik beloof mijzelf niet te verheffen en anderen niet te vernederen.
8. Ik beloof genereus te zijn en niet gierig of inhalig, vooral met betrekking tot de Dharma.
9. Ik beloof gelukkig te zijn en toegewijd, met compassie voor alle wezens.
10. Ik beloof met respect te spreken over de Boeddha, de Dharma en de Sangha.

Eigenlijk zou elk mens dit lijstje ’s ochtends na het opstaan even moeten doornemen.
En proberen ernaar te leven.

En tijdens het uitspreken van alle geloften en tijdens de tientallen buigingen had Marloes zo’n big smile op haar gezicht, zo vol liefde, zo vol van alles of misschien wel vol van niets, ik weet niet hoe dat precies van binnen zit bij die monniken.

Maar als je je vriendinnetje zo gelukkig ziet.
Dan hoef je helemaal niet te begrijpen wat dat monnik-zijn inhoudt.
Want dan kan je niet anders dan héél gelukkig zijn voor haar.
En heel trots.

De foto is gemaakt door Pascal.