Mijn binnenkomst op de afdeling voor demente bejaarden verloopt al een paar weken volgens hetzelfde stramien. Ik kom binnen, wens iedereen een hele goede morgen, hang m’n jas op en loop richting de tafel waar zo’n 10 bewoners zitten te wachten op hun ontbijt.

Week 1: "Goh, bin de gij afgevallen?"
Week 2: "Hoe blijf de gij toch zo slank?"
Week 3: "Ik zie iets aan je, maar ik wit niet wat. Bin de afgevallen?"
Week 4: "Volgens mij bin de afgevallen, ge ziet er goed uit."
Week 5: "Witte zeker dah ge nie bin afgevallen?"

Ja, dan kan iedereen zeggen dat demente bejaarden niet meer bij de tijd zijn, maar ik heb dus elke week heerlijke complimentjes gekregen over mijn figuur en dat ik er zo goed uit zie en dat m’n haar nog zo fel in de kleur zit en dat m’n jurkje zo leuk staat! En ja, dan kan je zeuren over dat vrijwilligerswerk niet betaald wordt, maar voor mij zijn die complimentjes een reden om elke week weer terug te gaan! Daarnaast is het ook prettig om mijn Tiels weer een beetje op te halen, al moet ik er wel voor waken dat ik dat Tiels niet mee terug naar huis neem en tegen m’n verkering ga beginnen: "Witte wah ik nou he meegemoakt bij de bejoarden?" Nee, het Tiels kan zich helaas niet scharen onder de sexy accenten, maar tijdens m’n bezoekjes aan deze afdeling mag ik me ongegeneerd laten gaan in het accent waarmee ik ben opgegroeid. Ik mag trouwens ook ongegeneerd meezingen met Oud-Hollandse hits als ‘Brandend Zand’ en ‘Daar bij die molen’ en een prettige bijkomstigheid is dat er uit volle borst met me wordt meegezongen en dat iedereen vindt dat ik wél heel goed bij stem ben en prachtig en helder kan zingen. Ook leuk is het doornemen van de Story en de Privé en dan lekker roddelen over het Koningshuis, want dat broekpak van Mabel kon dus écht niet!

Ik kom als vrijwilliger vooral liefde en aandacht brengen en er blijft weinig bij de dementen bejaarden hangen van dat wat ik zeg of doe en het maakt dus eigenlijk niet zo heel veel uit wát ik doe, als het maar gezellig is. De volgende dag zijn ze gisteren al vaak weer vergeten.

Dacht ik.

Week 6: "Hoe is het met de poesjes?"

"En dan krijg je ontbijt op bed", zei deeltijd-dochter S.
"Met koffie en champagne en een eitje en croissantjes?", vroeg ik.

Ja, dat was helemaal de bedoeling. Want ik was dan wel geen moeder, maar wel een soort van, en ik had ook een cadeautje verdiend voor Moederdag en dat moest dan een week eerder gevierd worden, want in het weekend van de echte Moederdag was ze bij haar moeder. En ook bij deeltijd-Moederdag hoorde een ontbijt op bed. En een zelfgemaakt en zelf ingepakt cadeautje waarop met grote letters ‘Caan’ stond geschreven. Zo noemt haar vader me altijd; Sjaan. En in het begin had ik nog zoiets van: Sjaan? Sjaan? Jezus, ik woon al in Tiel en nu ga je me ook nog Sjaan noemen, als het zo moet, dan hoeft het voor mij allemaal niet meer, maar hij bedoelde het heel lief als in Sjaan uit de Jordaan en toen had ik zoiets van; hè, ja, gezellig en laat die deeltijd-Moederdag dan ook maar gewoon doorkomen ook!

Maar toen het dan eindelijk deeltijd-Moederdag was lagen m’n verkering en ik in bed en ik was om 6.00 wakker, als altijd, en ik had behoefte aan koffie. Dus ik wachten. En wachten. En nog maar een keertje van lepeltje-lepeltje aan de ene kant omrollen naar lepeltje-lepeltje andersom. En toen kwam deeltijd-dochter S. om 7.30 haar acte de présence geven. En ik dacht; Jippie! Een kop koffie kon nu niet lang meer duren! Maar zij zag ons lekker liggen, tilde het dekbed op en kwam ernaast liggen. En binnen 5 minuten lag ik lepeltje-lepeltje-lepeltje tussen 2 slapende mensen.

Gezellig!
Maar nog steeds geen koffie.
Ja, dan kon ik zelf ook nog wel even m’n ogen dichtdoen.

Maar om 9.00 vond ik het welletjes geweest.
"Ik vind het ook goed om met z’n drieën beneden te ontbijten hoor", opperde ik.
"Nee, je moet ontbijt op bed", vond S.
"Mij maakt het niet uit", zei ik.

Dus pappa ging de hele ontbijtboel beneden klaar zetten.
En koffie.
En eitjes van precies 6 minuten.
En deeltijd-dochter bleef nog even lekker bij mij in bed.
Want liggen is natuurlijk veel leuker dan het ontbijt regelen.

Even later zaten we met z’n drieën aan het deeltijd-Moederdag-ontbijt.
En ik kreeg een flesje parfum.
En een zelfgemaakt fotolijstje.

Nee, dit had ik vorig jaar ook niet kunnen bedenken.

Ik werk al 8,5 jaar als redactrice en seksspeeltjes-tester bij erotisch magazine FOXY en ik durf te beweren dat ik meer elektronica tussen mijn benen heb gehad dan een kassameisje van de Mediamarkt in haar handen op een koopzondag vlak voor de kerst. Een seksspeeltje moet dus van héél goede huize komen wil het mijn oprechte interesse wekken. En dat is precies wat de SaSi deed! Dit speeltje wordt aangeprezen met de zin ‘een vibrator waar je een heuse relatie mee opbouwt’ en hij geeft je ’the closest sensation to the tip of a tongue’. Een must try dus. En ik ben er zelfs zo van onder de indruk dat ik mijn ervaring graag met de rest van de wereld wil delen! Kan mij het schelen!

De SaSi heeft het formaat en uiterlijk van een computermuis en is, zoals alle seksspeeltjes tegenwoordig; ergonomisch ontworpen. Op zich niets nieuws en bijzonders dus. Wat mij wel aangenaam verrast is de onderkant van de SaSi; daarin bevindt zich een soort knikker waarover een dun, siliconen vel gespannen is. En nadat ik de SaSi aanzet en willekeurig op wat knopjes duw begint deze knikker zeer plezierig grote cirkels te draaien.

Zo blij als een man kan zijn met een nieuwe flatscreen besluit ik de SaSi meteen aan een uitgebreide test te onderwerpen. Fuck die handleiding, maar hop, meteen tussen m’n benen ermee. Ik druk op wat knopjes zodat de trillende en draaiende knikker zich langs en over m’n klit en schaamlippen beweegt. De knikker blijkt in 5 verschillende grote cirkels, kleine cirkels, lange halen en korte halen van boven naar beneden te kunnen draaien, en dat allemaal heel langzaam of heel snel. Het voelt allemaal echt aan alsof je gebeft wordt. No shit! Ik vind de SaSi lekker! En definitely the closest sensation to the tip of a tongue. Een vibrator zal nooit een man vervangen, maar dit speeltje komt qua beftechniek toch een behoorlijk eind in de richting.

Het enige probleem is het klaarkomen. Voor ik het weet lig ik met de SaSi tussen m’n benen alle knopjes random in te drukken in de hoop dat ene lekkere draai-standje weer terug vinden. Nee! Nee! Nee! Niet die kant opdraaien. En ook niet die kant op. Tegen een man kun je nog zachtjes hijgen dat hij even iets meer naar links moet likken, maar de SaSi reageert alleen op het indrukken van de knopjes. Al is er op zich niets moeilijks aan het bedieningspaneeltje; probeer alle knopjes maar eens te onthouden als je net lekker bezig bent en fantasieën hebt over de tongen van het hele Nederlandse volleybalteam. Dus tja, na een paar pogingen om de knikker te laten draaien zoals ik het wil is is mijn geiligheid wel een beetje over.

En hier komt de ‘sensual intelligence’ van de SaSi om de hoek kijken! Dit speeltje onthoud namelijk wat je lekker vind, zodat hij de volgende keer dat je ‘m gebruikt precies draait en trilt zoals je het lekker vindt. Jammer genoeg onthoudt hij het niet écht zelf, maar moet je al je knikker-draai-voorkeuren in het speciale ‘Learn’-menu zetten. En daar ging het mis bij mij.

Had ik toch nog een man nodig.

"Schatje, kun jij die handleiding even doornemen en dat apparaat dan zo instellen dat-ie eerst van die grote cirkels draait en daarna van die hele kleine?"

De SaSi is voor € 130,- te koop bij mailfemale.com.

Ik zette een Marokkaanse serveerschaal op Marktplaats. Moest ik vanaf. Dus ik maakte een fijne foto van de schaal. Met kater Frank Sinatra al snuffelend aan een randje, zodat duidelijk was dat het om een héle grote serveerschaal ging, die in verband met een verhuizing niet meer in het interieur paste. Ik zette de juiste maten bij de serveerschaal: ‘Deze schaal heeft een diameter van maar liefst 1 meter!’ En ik gaf het item de naam ‘XXXL Marokkaanse serveerschaal’. Zo verzekerde ik mezelf ervan dat het duidelijk was voor mens en dier dat het hier toch echt wel een héle grote schaal betrof. Meteen een dag later kreeg ik al een privéberichtje van een dame die zeer geïnteresseerd was in de schaal en ‘m wel in Tiel op wilde komen halen voor 20 euro. ‘Ik wil even een week afwachten hoe het gaat met bieden’, schreef ik terug. En toen werd er geboden door haar en door een ander en weer door haar en weer een ander en weer door haar en weer een ander en toen had ik zoiets van; ja, maar zij wil ‘m wel echt heel graag, ach, ik stop bij de 50 euro en dan mag ze ‘m gewoon komen halen, dan ben ik ‘m kwijt. Dus. Ik blij. Zij blij. En of ik misschien toevallig een keertje in Amsterdam in de buurt was en ‘m dan langs zou kunnen komen brengen, want ze had geen auto en die moest ze dus eerst even gaan regelen voordat de schaal zou kunnen komen halen. ‘Nou’, mailde ik vriendelijk, ‘de schaal is nogal groot en lomp, dus je moet ‘m echt zelf op komen halen hoor.’ ‘Je doet hem weg omdat je kleiner gaat wonen, toch hè?’, mailde de dame nog een keer. ‘Ja, die schaal neemt de hele woonkamer in nu, dus dat schiet niet op’, schreef ik weer terug.

Maar een maand na ons eerste contact staat er dan eindelijk een blonde dame samen met een vriendin bij me in de woonkamer de schaal te bekijken.

"Hij is volgens mij te groot", zegt de blonde dame.
"Een meter is een meter", zeg ik.
"Ja, maar ik wist niet dat dat zo groot was."
"Ik had het erbij gezet."
"Met m’n nieuwe bank gaat dat niet passen."
"Ik weet het niet", zegt haar blonde vriendin.
"Nou, dan zet ik ‘m gewoon weer op Marktplaats", zucht ik.
"Ja, ik vind het wel heel jammer."
"Kan gebeuren", zeg ik.
"Maar ik weet nu wel hoe groot een meter is", zegt de blonde dame.
"Dat wist ik al op de basisschool hoor", roept m’n verkering vanuit de keuken.

Diep van binnen, of eigenlijk helemaal niet zo diep van binnen, ben ik een commerciële hoer. In ruil voor allerhande producten ben ik bereid er een al dan niet positief stukje over te schrijven op deze website, inclusief link naar de website waar dat product te bestellen valt. En de aard van het product maakt mij niet zoveel uit, al gebiedt de waarheid mij te zeggen dat ik wel een lichte voorkeur heb voor bepaalde gratis producten, als zijnde daar bijvoorbeeld gratis drank, gratis drugs, gratis allerhande zoetigheden, gratis stoffen en fournituren en gratis poezenvoer. Want ik kreeg onlangs een mailtje van een andere commerciële hoer, werkzaam bij een bedrijf dat reclame verzorgt voor Izio, en die vroeg of ik misschien een stukje wilde schrijven over de allernieuwste verzekeringspakketten van Izio en ze wilde mij, als ik het leuk zou vinden dan, een pakket aanbieden voor mij en m’n partner, zodat wij zelf konden ervaren dat het helemaal geweldig was om verzekerd te zijn bij Izio en ook makkelijk overstappen enzo, maar toen had ik zoiets van; nee, dat is niet m’n ding. Ik heb wel m’n commerciële grenzen en die grens ligt overduidelijk bij verzekeringspakketten. En make-up aanprijzen die getest is op kittens zie ik ook niet zo zitten, maar daar valt over te praten. Iedereen heeft z’n prijs, ook ik. Maar een maand geleden kreeg ik een mailtje dat me wel meteen aansprak. Van een mannetje van Reebok: ‘We really like your blog and wondered if you would be interested in taking part in one of our campaigns? We’re giving away Reebok EasyTone trainers to women bloggers, (as well as a sports bag, pedometer, windcheater, and gym clothes).’ Kijk! Gratis sportschoenen! Helemaal iets voor mij, want elke dag neem ik me voor om weer te gaan rennen! Laat maar lekker doorkomen die schoenen! Dus vrijdag haalde ik samen met m’n verkering een doosje op met schoenen, een trainingsbroek, een topje, een jasje en een tas. Zo! Zo! Allemaal stuk voor stuk mooie producten. Allemaal spiffy! Mooie kleuren ook. Roze! Met zwart! Mooie combinatie! En het schijnen speciale schoenen voor vrouwen te zijn die er, tijdens het lopen, voor zorgen dat je dijen en reet als vanzelf strakker worden. En strakker betekent zoiets als geiler. En geiler, dat laat het hart van de commerciële hoer in mij een stuk sneller kloppen. En laat dat ‘commerciële’ trouwens ook maar weg.

p.s. Vanavond ga ik ermee rennen. Echt. Heus! Nee, echt!

"Met Luna", zeg ik.
"Ik probeer jullie al de hele week te bellen en jullie nemen steeds niet op en jullie hadden beloofd dat als ik op tijd zou bellen om te zeggen wanneer het was dat jullie dan zouden komen!", roept deeltijd-dochter door de telefoon.
"Ik ben de hele dag thuis hoor, bijna elke dag."
"Ja, maar je nam niet op.
"Maar eh, vergeet jij niet iets?"
"Ja, pappa is jarig, maar komen jullie nou morgen?"
"Ik geef ‘m wel even."

Deeltijd-dochter is al een paar maanden bezig met het instuderen van een dansje op de dansschool en ze is er zo mee bezig dat ze helemaal vergeet haar vader te feliciteren. Dat we komen om naar de voorstelling te kijken is natuurlijk veel belangrijker.

14 meisjes in de leeftijd van 5 tot 10 komen op.
De kleinste voorop, de langste, deeltijd-dochter, achteraan.
”Jullie moeten bij de deur gaan zitten, want aan die kant sta ik", had ze gezegd.
Alle 14 hun mooiste danspakje aan.
Alle 14 make-up.
Alle 14 zenuwachtig.

Deeltijd-dochter heeft stiekem geregeld dat alle meisjes ‘Lang zal-ie leven’ voor m’n verkering zingen.
Staat ze daar aan het begin van de rij te glimmen.
Natuurlijk was ze zijn verjaardag niet vergeten! Hoe konden we dat nou denken! Duh!

Daarna staan de 14 meisjes hypergeconcentreerd hun dansje te doen op ‘Tick Tock’ van Kesha.

Don’t stop, make it pop…
DJ, blow my speakers up…
Tonight, I’mma fight…
‘Til we see the sunlight…

Pappa krijgt een waxine-kip.
"Met veel kleuren pappa, want daar houden jullie van hè?
"Nou… daar houdt vooral Luna heel erg van", zegt J.
Ik krijg een ketting.
Van haar eigen zakgeld gekocht.
Want ik moest ook een cadeau.

Ja, als deeltijd-moeder krijg ik nogal wat ongevraagde emoties te verwerken.

Trots.
Ontroering.
Liefde.

p.s. Vandaag bestaat maanisch.com precies 9 jaar! NEGEN JAAR!!! Dus; gefeliciteerd met mezelf. En alle lezers bedankt voor het lezen en meeleven… (sommigen ook al 9 jaar!)…

Zondagochtend.
We komen Amsterdam via afrit 113 binnenrijden.

Via de speakertjes radiozender 100%NL.
Frans Duijts.

Wat heb ik jou aangedaan…
Hoe kon ik je zomaar laten staan…
Ik liet je hand los, was van God los…
En ik ben weggegaan…

Oh. Kut.

"Ik moet nu toch wel een beetje huilen", snotter ik.
"Oh, lievie toch", zegt m’n verkering.
"En dit liedje helpt ook niet echt mee", snotter ik nog harder.

Ik mis je…
Ik kan het niet geloven…
Ik mis je…
Ik mis je dag en nacht…

De afgelopen maanden was ik stoer.
En sterk.
Moest ik ook wel.
Van mezelf.

Ik geloof dat ik nu zo sterk ben dat ik mag toegeven dat ik Amsterdam best een beetje mis soms.

’s Avonds weer naar huis.
Naar Tiel.
En gelukkig woont Frans Duijts hier om de hoek.

Een heus interview via Skype met mij, van Menno Nicolai, voor About:Blank! Omdat Menno zelf met zijn hoofd niet terug-wilde-Skypen, want dat koste teveel bandbreedte, zei-ie, staarde ik dus naar een blanko scherm, wat voor mij nogal raar was, maar wat waarschijnlijk niemand anders opvalt behalve mij… Het gaat over poesjes en pussy’s, andere gespreksonderwerpen zijn met mij helaas nooit mogelijk.
KLIK: www.aboutblank.nl

Houden van is loslaten. Zegt men. Ik ben er niet zo goed in. Wel in houden van, maar niet in dat loslaten. Ik heb het liefst iedereen van wie ik hou zo dicht mogelijk bij me in de buurt en vooral m’n poesjes. Nu was dat in Amsterdam geen enkel probleem. Wonende aan de drukste en smerigste straat van Nederland, leek het mij het beste voor mens en dier om alle deuren dicht te laten. Maar het feit dat de poezen niet naar buiten gingen was helaas geen garantie voor een lange levensduur, want ook binnenpoezen kunnen er voortijdig mee ophouden, gezien Skinner (11) en John Digweed (7), God hebbe hun poezenzieltjes, allebei vorig jaar aan weet ik veel wat zijn overleden. Maar ja, beter een zieke kat laten inslapen, dan een overreden kat met een plamuurmesje van de straat afkrabben, lijkt me. Maar nu ik hier in Tiel in het bezit ben van een huis met openslaande deuren naar een tuin, moet ik toch eraan geloven. Want ik vind het plezier dat ik in de zomer ga hebben van het zitten in de tuin en dan naar binnen en naar buiten lopen om een wijntje te pakken toch nét iets aanlokkelijker dan het binnenhouden van de poezen omdat ik zo bang ben dat ze overreden worden, of gewoon weglopen, of een plakje vergiftigde leverworst eten, of ontvoerd worden door aliens. Dus dat ze naar buiten zouden gaan stond al maanden vast en dat ze naar buiten wílden stond ook al maanden vast. Schuimbekkend zaten ze in de vensterbank vogels te spotten en dan heel zielig te miauwen dat het hun godvergeten recht is om erachteraan te gaan. Maar het loslaatmoment heb ik zo lang mogelijk uitgesteld. Want; te koud, te sneeuwig, te nat, Frank was nog te jong, ze moesten eerst een bandje om en nog meer van dat soort excuses. Ik had ze wel eens eerder buiten gelaten, maar toen was ik zo in paniek geraakt dat ik ze binnen een paar minuten snel weer allemaal naar binnen tilde. Tot vorige week de zon scheen. En toen moest ik wel. Dus deuren open en poezen naar buiten. Bruce Lee wandelde voorzichtig richting een streepje zon, Sid Vicious bleef binnen en Frank Sinatra rende meteen naar de tuin om z’n dikke reet naar achteren te gooien, achterpootjes gespreid en hop, een dikke vette drol te draaien. En met zulk visueel genot is loslaten makkelijk: je gunt het elk beest om de wind in z’n haren te voelen en in de openlucht te schijten.