“Doe de deur even achter je dicht”, zegt m’n moeder tegen J. als hij buiten een sigaretje gaat roken.
“Waarom moeders, het is best lekker weer hoor”, zegt J.
“Ja, maar ik heb de kachel aan”, zegt m’n moeder.
“De kachel aan??????”, vraag ik.
“Ja, de kachel aan.”
“Jij hebt nooit de kachel aan en zeker niet in april, waarom dan?”
“Ja, voor die stomme hond van jullie.”
“Nee! Heb je de kachel aangezet voor Nina?”, vraag ik lachend.
Ze kijkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
“Ik heb hier wel eens in de winter zitten te vernikkelen van de kou en toen zei je dat ik maar een extra trui aan moest doen en dat ik niet zo moest zeiken en dat het helemaal niet koud was en dat je de kachel gewoon op 18° had”, zeg ik.
“Tssss”, doet m’n moeder.

Mijn moeder, die volledig anti-hond is en al weken, maanden, jaren, net als ik, vooral bezwaren had tegen de aanschaf van een hond in ons huishouden heeft de kachel aangezet voor de puppy. In april! Mijn moeder, die me iedere keer dat ik haar zag of sprak, zei dat ze geen hondenmens is en dat ik zeker toch maar niet moest denken dat ze ook maar 1 dag of avond op die stomme rothond zou gaan passen, want ik wou een hond, zij niet. Mijn moeder, die wel altijd op de poesjes wil passen, want de poesjes zijn lief. Die moeder, die vorige week, toen ik zei dat we puppy Nina een avondje naar vrienden zouden brengen, vond dat dus echt niet kon. Onder geen beding. “Oh, nee, die hond gaat daar niet naartoe”, zei ze stellig, “oh, nee, breng haar dan maar naar ons.”

En, oh, nee, die hond mocht toch echt niet op de bank bij haar, dat ik dat goed vond, dat moest ik zelf weten, maar bij haar ging dat dus echt niet gebeuren.

Diezelfde avond lag Nina nog samen met opa Piet de krant te lezen. Op de bank.

Hoe het zo heeft kunnen lopen, dat snap ik zelf ook nog niet helemaal, maar ik, hét ultieme poezenvrouwtje, kreeg bijna 3 jaar terug een relatie met een hondenman. Een hondenman die ook nog eens allergisch was voor poezen. Een hondenman die al 3 jaar te pas en te onpas vertelt dat hij toch echt ook wel een hond wil. Nu. Altijd het liefste nu. Maar als nu niet kan, dan zeker weten ooit.

“Ja, en dan kan ik er zeker elke dag mee gaan lopen”, zei ik.
Nee, echt niet, ik doe het ’s ochtends en ’s avonds en dan hoef jij alleen maar 1 keertje ’s middags”, zei hij.
Sure.
“Ik ben niet van de honden.”
“Honden zijn veel leuker dan katten.”
Waarop ik superieur met m’n hoofd van ‘nee’ schudde.
Als dochter S. er was deed zij ook nog eens een duit in het zakje.
“Ja, een hond, een hond! En als ik er ben dan zal ik ‘m uitlaten, echt waar. Aaaaaaaah? Doe het voor ons? Voor pappa? Aaaaaah?”

Deze psychologische marteling heb ik zo’n 3 jaar moeten ondergaan. Het was de levende hel. Toon mij een foto van een willekeurige poes of kater en ik wil ‘m, ik wil ‘m. Eigenlijk geldt hetzelfde voor alle babydieren. “Zullen we een pinguïnnetje nemen?”, vraag ik na het zien van Happy Feet 2. Op dat niveau bevind ik mij zo’n 23,5 uur per dag. Dat laatste half uurtje is gereserveerd voor m’n verstand. Nee, geen pinguïn, nee, geen lammetje, nee, niet nog een poesje, nee geen chinchilla, nee, geen egeltje, nee, geen konijntje, nee, geen gerbil, en vooral; nee, geen hond.

Toen werd er ingebroken bij de buren. Op klaarlichte dag. En toen werd de verkering een beetje bang, of eigenlijk zag de verkering dé ideale mogelijkheid om mij ervan te overtuigen dat een hond in dit huishouden nu toch echt wel essentieel was. “Jij zit de hele dag alleen thuis en straks zit je boven te werken en dan breken ze in en dan kom ik straks thuis en dan lig jij daar op de grond”, zei hij. “Dat zal wel meevallen”, vond ik. Vond de verkering van niet. Die was al het internet aan het afstruinen, op zoek naar de ideale pup voor het beschermen vrouw en flatscreen.

Maar het was nog steeds een ‘nee’ van mijn kant en ik ben weken bestookt met foto’s van de allerliefste puppy’s met de allerzieligste en allertrouwste hondenogen. En of het deze psychologische plaatjes-oorlog was, of dat ik me in het half uurtje van verstand bedacht dat ik het eigenlijk helemaal niet zo erg vind om zelf elke dag 3 keer met een hond te moeten wandelen, ook niet in de regen, ook niet in de kou. Of dat ik bedacht dat ik inderdaad niet laveloos en verkracht met een ingeslagen schedeltje onderaan de trap wil liggen. Ik weet niet wat het was. 

Maar de verkering kreeg afgelopen vrijdag voor z’n verjaardag een puppy. Ze heet Nina Hagen. Het is een Amerikaanse bulldog. En ze heeft mijn status van ‘hét ultieme poezenvrouwtje’ in 0.1 seconde aan gruzelementen gebracht door me alleen maar aan te kijken met haar puppy-oogjes.

Het is er langzaam ingeslopen. Een opdrachtgever minder. Opdrachtgevers die minder kunnen betalen voor hetzelfde werk. Minder PloesiePoesie-opdrachten dan in de jaren daarvoor. Elke maand minder geld overhouden terwijl je toch echt niets bijzonders hebt gedaan. Sparen? Hahahaha, laat me niet lachen. Zorgwekkend? Nee, want ik heb er de afgelopen maanden nog geen boterham minder om gegeten of wijntje minder om hoeven drinken. Maar toch. Hoe is dat volgend jaar? En het jaar daarna? Kan ik mijn leven blijven leven zoals nu; nog nooit in vaste dienst geweest bij welke werkgever dan ook en ook nog nooit mijn hand opgehouden bij welke instantie dan ook? Kan ik erop blijven vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, dat er wel weer iets nieuws op mijn pad komt wat ik wil en kan doen en waarmee ik ook nog genoeg geld verdien om die boterhammen, wijntjes en zakken kattenvoer te blijven betalen? Op dit moment vertrouw ik daar nog wel op, al sluimeren er op de achtergrond onzekerheid, twijfel, algehele malaise en vooral het grote waarheen-waarvoor-gevoel. Ik heb geen kinderen, ga ze niet krijgen, maar wat moet ik dan achterlaten? En aan wie? Wat is mijn nalatenschap? Het kan toch goddomme niet de bedoeling zijn dat ik maar wat rondhuppel en m’n dingetjes doe en dan een keertje dood neerval als ik 88 ben? Dat kan gewoon niet, althans, daar voel ik helemaal niks voor. Waar ik dan wel wat voor voel, daar ben ik nog mee bezig. Working on it. Life is what happens when you’re busy making other plans; zo’n fucking dooddoener waarvan ik dus niet op m’n 88ste wil denken; ja, daar zat eigenlijk wel een kern van waarheid in. Ondertussen móét je wel busy zijn with other plans, omdat er dus brood, wijn en kattenvoer gekocht moet worden. En één van dat soort other plans is mijn nieuwste blog www.climaximaal.nl. Een blog waar heel veel liefde en tijd in gaat zitten en wat ik toch ook wel als een soort van legacy mag zien. Een blog waar ik helemaal vrij aan het schrijven ben, zoals in de beginjaren van maanisch.com, zonder schaamte en zonder dat ik nadenk wie het allemaal leest (m’n ouders, de buren, familie, vrienden, kan mij het schelen, iedereen mag lezen dat ik niet vies ben van een buttplug). En vooral een blog waar ik ook geld mee kan verdienen. Via affiliate-programma’s. Een prachtsysteem! Dus als er via-via-via www.climaximaal.nl iets verkocht wordt bij een online seksshop die ik adviseer, dan ontvang ik een klein percentage van de omzet. En verdien ik dat? Hell yeah. Cause I’m writing my ass off. Letterlijk en figuurlijk.

“Kijk”, heb ik 2,5 jaar geleden geroepen toen ik met vriendin L. boodschappen ging doen bij de Albert Heijn bij mij om de hoek. Zij kwam toen voor het eerst bij me langs in Tiel. “De Albert Heijn ziet er in elke plaats hetzelfde uit, dus als ik heimwee krijg naar Amsterdam, dan kan ik altijd hier boodschappen gaan doen!” “Ah! Joh! En je kan in noodgevallen ook nog met een slaapzakje voor de deur gaan liggen”, zei ze, “komt allemaal goed!” Het is waarschijnlijk hetzelfde als het McDonalds-effect. Overal ter wereld dezelfde hamburger kunnen eten geeft troost. Overal in Nederland boodschappen kunnen doen bij dezelfde supermarktketens ook. Dat je, ondanks al je ellende, nog steeds kan genieten van precies dezelfde Euroshopper-muesli, dezelfde huiswijn en dat je met de bonuskaart die al jaren in je portemonnee zit ook gewoon in Tiel korting kan krijgen op 1 gesneden wit. Dat is fijn. Dat is vertrouwd. Maar die vertrouwde plek, de Albert Heijn bij mij om de hoek, die ging dus verbouwen. En heel Tiel, althans, de mensen in mijn omgeving, dus dat is bijna heel Tiel, had het er al weken over. Ja, want 2 weken de Albert Heijn dicht, hoe erg is dat! En het was ook best erg, want ik kwam er ineens achter dat ik wel erg vaak eventjes iets ging halen wat ik niet echt nodig had. En dat mijn diepvries en voorraadkast dusdanig vol zitten dat wij 2 maanden kunnen overleven zonder de deur uit te hoeven. Vitaminepilletje erbij en klaar! Maar, hoe zou de nieuwe Albert Heijn worden? Ze waren muren aan het uitbreken! En ze zouden nieuwe glazen vitrines krijgen, ja, en nog veel mooier en groter dan de C1000, die pas geleden was verbouwd. En we kregen allemaal een officiële uitnodiging in de brievenbus om te komen kijken tijdens de opening 28 maart en dan zouden er hapjes en drankjes en voor elke klant een gratis abrikozen-appeltaartje aanwezig zijn. En dan sta je ineens, tijdens die openingsdag in je eigen Albert Heijn, want ja, hallo, als iedereen gaat, dan ga ik ook, met een hele futuristische zelfscanner in je hand en dan mag je zelf je boodschappen scannen, bliepbliep, en dat voelde onwijs Space Oddity, en dan kom je allerlei mensen tegen, hoi, hoi, wat een mooie winkel hè, ja prachtig en dan merk je ineens dat de tijd vanzelf is gegaan. Dat je onderdeel bent geworden van een andere stad, dat je hier hoort, dat je het hele back-up-plan van bij de Albert Heijn voor de deur blijven slapen helemaal niet nodig hebt gehad en dat je heel veel lieve mensen kent en dat je eigenlijk wel hartstikke blij en gelukkig bent. Maar dat je je boodschappen liever bij de Turk een paar straten verderop haalt.

“Je maakt je zeker al jaren hetzelfde op?”, vroeg de visagiste.
“Ja, eigenlijk wel”, zei ik.

En dat was dat. De visagiste zei de rest van de opmaak-sessie niets meer. Ze keek niet in m’n ogen, maar naar m’n ogen en ik voelde me vreselijk bekeken. Ze had net mijn eigen make-up eraf gehaald en was bezig om haar kleurenpalet aan te brengen. Ik had verwacht dat ze me dan wel wat tips zou geven over hoe ik me dan zou moeten opmaken volgens haar, want dat ze m’n eigen make-up niets vond, dat was wel duidelijk. Maar ze zei dus niets en ik voelde me net zo’n vrouw uit zo’n make-over programma die al 20 jaar in een overgooier loopt en nog nooit lippenstift heeft opgehad en die dan volledig wordt afgezeken door een jury of het publiek, maar die dan wel glorieus het podium op gaat komen; take a look at me now! 

Ik doe al jaren en jaren en jaren, 20 om precies te zijn, donkergrijze oogschaduw op m’n ogen, zwarte dikke lijn boven m’n ogen met een oogpotlood en dan mascara. Klaar in 1 minuut en ik kan er ook mee slapen en ik word ’s ochtends wakker en dan is er nooit iets doorgelopen. Prachtig.

“Ik doe er meestal ook wel wat glitters bij”, zei ik in een poging tot een gesprek, “matching met de kleur van het jurkje dat ik dan aanheb.” Maar de visagiste knikte en zei niets en toen had ik dus helemaal het idee dat glitters alleen maar acceptable in the eighties waren en dat ik vreselijk voor lul loop normaal gesproken. In ieder geval niet zoals andere vrouwen dat doen en dat wil ik ook helemaal niet eigenlijk, maar als je ineens oog in oog met een professional staat dan ga je ineens aan alles twijfelen en vooral aan het feit dat je op je 36-ste nog doordeweeks glitter-make-up draagt.

De visagiste was na een kwartiertje klaar en ik mocht in de spiegel kijken.

“Oh nee, dit ben ik niet hoor”, zei ik, “ga je er nog wel wat donkere oogschaduw boven doen, want dit, dit klopt niet. Dit voelt niet goed.”
“Wij vinden het mooi zo”, klonk het ineens uit 4 monden. Naast de visagiste was er ook een haarstiliste, een fotograaf en een assistente van de fotograaf aanwezig. Het was dus 4 tegen 1.
“Ja, maar ik herken mezelf niet.”
“Dat is altijd zo als iemand anders je opmaakt.”

Ik durfde niet te zeggen dat dat dus niet waar was. Een week eerder was ik opgemaakt door een wat oudere Amsterdamse dame voor een optreden bij RTV NoordHolland en die was helemaal losgegaan. “Wat leuk, je hebt zelf al een soort smokey eyes gemaakt”, had ze gezegd. “Ja, doe jouw ding er maar gewoon overheen hoor”, had ik teruggezegd. En ik zag er daarna helemaal uit als mezelf, alleen met dus wat extra lagen.

Tegen de mening van de visagiste, de haarstyliste, de fotograaf en haar assistent durfde ik niet in te gaan. Want 4 mensen konden het toch niet fout hebben en dit was toch hun beroep en ze hadden hiervoor doorgeleerd, maar als ik mezelf in de spiegel bekeek, voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik wist niet wat. “Hmm”, zei ik, “hmmm, nou misschien kan ik er wel aan wennen voor eventjes.” Maar ik meende er geen reet van.

Toen de verkering me na de fotoshoot kwam ophalen was het eerste wat hij zei: “Jesus, wat zie jij eruit, je lijkt wel Pipo de Clown.” En hier sprak dus een man die mij normaal gesproken met allerlei glitters boven m’n ogen ziet en met 4 bloemen in m’n haar. Die naast mij loopt, in al m’n petticoats en kleurtjes! En ook al zie ik eruit als een papegaai, hij heeft nog nooit, helemaal nooit, tegen me gezegd dat het misschien wel iets too much was allemaal.

Die avond verwijderde ik alle make-up van m’n gezicht en kwam ik erachter dat mijn wenkbrauwen waren ingekleurd.

Ooit heb ik geroepen dat ik nog niet naar de Toppers zou gaan als zou ik geld toe krijgen, veel te massaal, veel te fout en iedereen verkleed en veel te veel mensen die een avondje naar de Toppers het summum van geluk vinden en als veel te veel mensen dat vinden, dan vind ik dat dus lekker niet! Maar het lijkt erop dat de verkering en ik volgende maand samen met de overbuurman en overbuurvrouw naar de Toppers gaan. Amsterdam laat je horen!!!!! Principes zijn er om overboord te gooien. Over bakboord, want het thema van dit jaar is The Love Boat, wat dus betekent dat ik in glitter, marine, wit en blauw moet verschijnen! De overbuurman en -buurvrouw zijn overigens ook de ouders van mijn oppasmeisje M., dus we houden alles gezellig in de familie en in ons eigen straatje! En gisteren verlieten we dat straatje om met de kinderen naar een kinderboerderij te gaan. Ondertussen werden de cd’s van het concert van de Toppers van vorig jaar gedraaid en volop meegezongen door zowel de kinderen als de volwassenen. Van wat liedjes uit Grease naar Jan Smit en van Kiss weer naar Nick en Simon en het was totally awesome! “Ja buuf, dit is muziek voor ADHD-ers hè?”, schreeuwde de buurvrouw boven een liedje van de Dolly Dots uit. “Ja, best wel”, riep ik al bouncend met m’n hoofd. Iedere keer die high van weer een nieuw liedje, en nog een nieuw liedje! En dan iedere keer de high van de herkenning; ja, ik ken dit liedje en ik kan ‘m meezingen, hoe gaaf! En dan gewoon nog een keer en nog een keer en ja, wat was Nirvana toch briljant en Abba ook en ik snapte ook ineens waarom ik in m’n studententijd altijd naar de Cooldown wou. Niet omdat daar van die geile, domme mannen in afgeknipte spijkerbroeken achter de bar stonden die me dronken voerden met shotjes (nou, misschien dat ook wel een beetje dan), maar omdat ze daar de liedjes ook nooit afdraaiden, maar steeds maar 1 minuut; “Ze wil alleen maar vrijijijijij zijn, onbezorgd en vrijijijijij zijn!!!!” Helemaal hyper kwam ik die avond binnen. “Jesus, wat heb jij gehad, je bent toch met M. naar de kinderboerderij geweest?”, vroeg de verkering toen ik door de huiskamer stuiterde en ondertussen een liedje van K3 neuriede dat smoothless overging in ‘I was made for loving you’ van Kiss. Hij was er zeker van dat ik minstens 20 lijntjes coke had gesnoven en als dat dan niet zo was, dan minstens 5 speedbommetjes achterover had geslagen. “De Toppers, liefie, de Toppers”, bouncete ik, “You’re the one that I want, oeh, oeh oeh!!!!”

“Ja, en daar sta je hier, ja, gefeliciteerd hoor, ik herinner me een keer een uitreiking van de schrijfprijs van Houten en die werd uiteindelijk gewonnen door iemand uit Zaandam, ja, het ging maar om 40 euro hoor, ging nergens over, maar we vonden het dus een goed stukje hoor, dat je hebt geschreven, heel leuk, ja, een goede poging, en ja, je hebt een gedeelde eerste plaats, maar ja, er zijn natuurlijk wel wat op- en aanmerkingen op te geven, want zo vonden we dat je het misschien iets persoonlijker had kunnen schrijven. Het gaat natuurlijk over iets heel actueels hè, wat je heb geschreven, over dementie, ja, daar krijgt iedereen natuurlijk wel een keer mee te maken, en ja, jij hebt er heel leuk over geschreven, over je moeder die dement wordt, maar het is met iets teveel afstand beschreven, wij willen als lezer graag meevoelen met jouw verdriet en zorgen die je daarom hebt hè, ja, nu blijft het gewoon een stukje over een vrouw van negenentachtig jaar die is opgenomen in een psychiatrische zorginstelling, ja, en dat kunnen we allemaal natuurlijk, het is dan wel jouw eigen moeder en het gaat ook een beetje over je vader hè, die dan achterblijft na 70 jaar samen te zijn geweest, maar we willen graag meegevoerd worden in jouw verdriet en ellende, dat misten we nu een beetje en je had misschien ook een andere vorm kunnen kiezen voor dit stuk, want deze vorm is wel heel voorspelbaar en al vaker gedaan en het was eigenlijk ook een beetje ontoegankelijk geschreven, maar daar kun je allemaal aan gaan werken, hoor, want je moet deze prijs ook zien als een aanmoedigingsprijs hè, maar ja, toch gefeliciteerd met je gedeelde eerste plek hoor, hartstikke goed, hier is een envelop met € 37,50, ja, net iets minder dan de schrijfprijs van Houten hè, maar ja, je kan er toch weer je internetkosten van betalen natuurlijk, hé, hartstikke leuk hoor, en als je nou maar lang en hard genoeg blijft oefenen, dan mag je over een paar jaartjes misschien wel voor De Joop schrijven.”