LUNA EN EEN FUCKING GROOTHOEKLENS

“Waar gaan jullie naartoe?’, vraagt de fotograaf terwijl hij z’n camera op een statief richting de keuken zet.
“Wij gaan helemaal nergens naartoe”, zeg ik.
“Oh.”
“Wij huren dit van een particulier en die gaat het nu verkopen.”
“Oh.”
“Met ons erin.”
“Oh.”
“Het is een beleggingsobject.”
“Oh.”
“Wij zitten hier niet echt op te wachten.”
“Oh.”

Ondertussen pakt de fotograaf onze vuilnisemmer op en verplaatst ‘m van de keuken naar de woonkamer. Ook de plastic zak die aan de muur hangt om ons plastic afval in te verzamelen mag niet op de foto. De etensbak van Nina ook niet. Wanneer even later onze woonkamer aan de beurt is om op de foto te gaan wordt de hondenmand van Nina verplaatst, net als de krabpaal van de poezen, de etensbakjes van de poezen en een poezenmandje. Nina zelf had ik al voor een paar uur naar m’n vader gebracht.

Er staat een vreemde in m’n huis. Er zit een vreemde aan m’n spullen. Ik trek dit heel slecht.

Ik herinner me een vakantie met partner P. naar Isla Margarita. Op de terugweg werden we er op het vliegveld tussenuit gepikt en van een Venezolaanse dame moesten we al onze koffers open maken, zodat ze ertussen kon snuffelen. Het ergste vond ik nog dat de dame met een mesje over de lege pagina’s in m’n dagboek schraapte om te kijken of ik er misschien cocaïne tussen had zitten. Net als toen moet ik deze hele toestand met de fotograaf maar gewoon ondergaan. Ik kan niet anders.

Ik woon al 8,5 jaar in dit huis, waarvan de laatste 3 jaar samen met Michael. De eigenaar van het huis heeft besloten het huis te verkopen en we zijn wettelijk verplicht om als huurder mee te werken als de verhuurder het pand wil verkopen. En wij kunnen het zelf niet kopen, maar willen wel blijven huren. Of eerder; we moeten dit wel blijven huren, want de huurhuizen liggen niet echt voor het oprapen.

Met de makelaar is afgesproken dat mijn seksspeeltjes-kantoor en onze slaapkamer niet gefotografeerd worden. Die hoefde ik niet op Funda terug te zien. Dat ik zelf m’n dildo-collectie met de hele wereld deel, dat moet ik zelf weten. Ik ben er trots op. Maar dat mijn kantoor ergens in een Facebook-post terecht komt met een ‘kijk nou eens wat ik op Funda tegenkwam’ erbij, ja, daar pas ik voor. Toch moeten alle kamers wel ingemeten worden, dus ik onderga de ‘nee, ik heb wel gekkere dingen’ gezien van de fotograaf. En de inbouwkast in de slaapkamer moest ook opgemeten worden, dus zonder vragen trekt de fotograaf de kastdeur opzij en steekt z’n hand langs m’n beha-mandje om zo de diepte van de inbouwkast te meten. Ik zucht diep.

Een paar dagen later staat ‘ons’ huis op Funda. En hoewel ik normaal weinig moeite heb met het delen van m’n hele hebben en houden op internet voelt dit allemaal toch als een soort digitale aanranding. Mijn spullen, mijn boeken, mijn pluchen flamingo, mijn bank, mijn kussens, mijn veilige plek. Gewoon voor iedereen te bekijken. Met je fucking groothoeklens.

Volgende week moeten we ons huis openstellen voor kijkers.

Ik kan er nu al niet van slapen.