LUNA 2.0

Naar aanleiding van een wat zielig sms-je richting vriendin I. (strekking; alles is kut, kut-Corona, kut-leven, kut-weer, kut-geld en de gootsteen is ook nog eens verstopt) stuurt I. een berichtje terug:

‘Ik wil 1 dezer dagen nog een keer naar Arnhem. Dat zou ook vandaag kunnen. Als jij nou zegt: daar knap ik lekker van op… dan gaan we zo met gierende banden die kant op. Even naar Flying Tiger, Bos en Heij, de loempiakraam en een optie op IKEA.’

Nou! En zeker dat ik daarvan opknap! Wij rijden om 14:30 met gierende banden naar Arnhem, bezoeken de loempiakraam voor 2 x 2 stuks Vietnamese loempia met zoete saus en kopen daarna allerlei totaal overbodige producten bij de Flying Tiger, maar hé, het zijn 10 producten voor 5 euro, dus ik kan best 20 overbodige producten kopen, want altijd leuk als cadeautjes voor anderen die er eigenlijk ook niet op zitten te wachten. Daarna nog naar cadeauwinkel Bos en Heij voor een beeldschoon met-de-hand-gesneden houten roodborstje, bij Fabrics & More nog even een perfect-zittende vintage jurk gescoord en nog even snel een rondje door de Dille & Kamille. Om 17:00 gaan helaas de meeste winkels dicht op zaterdag, maar gelukkig is de IKEA in Duiven open tot 21:00 en daar hebben ze roze schapenvachtjes, mini-vaasjes, schaaltjes en potjes die ik gewoon moet hebben. In 3 uur blijk ik mezelf prima, tijdelijk, gelukkig te kunnen kopen.

Om dat gelukzalige gevoel nog even door te trekken besluiten I. en ik om er een all you can eat sushi-sessie achteraan te plakken. Het is dan wel niet de allerbeste sushi, maar ook van een middelmatige maki kan ik nog altijd heel blij worden.

Tijdens onze derde sushi-ronde voel ik me niet zo lekker worden. Ik krijg het warm en m’n hart lijkt sneller te kloppen. Of is het echt zo? Ik moet toch zelf wel weten of m’n hart harder of zachter klopt? Vinger op m’n pols, niks te voelen. Ik weet het niet meer. Het is hier wel echt warm. Laag plafond ook. Ik zeg iets tegen vriendin I. en ik struikel over een woord. Zei ik eigenlijk wel wat ik wilde zeggen? Jesus, ik ga hier toch geen hartaanval krijgen? Oh, God, ik krijg een hartaanval. Ja, ik voel m’n vingers tintelen. Ja, ik weet het zeker! Dit gaat niet goed hier. Ik voel me raar.

Dan valt m’n oog op m’n flesje bier.

“Wat heb je net voor bier besteld?”, vraag ik aan I.

Er komt tegenwoordig geen bediening meer te pas aan bij het opgeven van je bestelling, want je kunt via het touchscreen van een iPad laten weten welke sushi’s je wil hebben, net als welke drankjes.

“Ja, gewoon die Radler met citroen, wat je zei”, zegt I.

Ik check het flesje bier. Dit is een Radler met 2% alcohol. De eerste sushi-ronde heb ik besteld en toen kreeg ik een Radler 0.0 met citroen, maar er blijkt dus ook een Radler met citroen én met 2% alcohol op de digitale menukaart van de iPad te staan. Gewoon naast elkaar. En aangezien I. de laatste twee rondes heeft besteld ben ik blijkbaar al aan m’n tweede glas bezig.

“Oh! Gelukkig! Ik dacht dat ik doodging!”, zeg ik.
“Oooooooh, sorry, heb je in de tussentijd ook geen kersenbonbonnetje ofzo gehad?”, vraagt I.?
“Nee, ik heb echt 1,5 jaar niks gedronken”, lach ik.

Die nacht lig ik wakker tussen 2:00 en 3:00, net zoals ik vroeger, toen ik nog regelmatig dronk, ook altijd wakker lag rond deze tijd. Ik denk aan hoeveel ik tot een paar jaar terug wel niet heb gerookt, gedronken, geslikt en gesnoven. Ik word misselijk als ik eraan denk. Ik ben veranderd van een vrouw die niet moeilijk deed over een flesje wijn of soms wel 2 per dag naar een vrouw die van 2 per-ongelukke flesjes Radler van 2% al hartkloppingen krijgt.

Er zijn perioden in m’n leven geweest dat ik trots was op de hoeveelheid alcohol die ik dronk. Ik denk dat ik er momenteel trots op moet zijn dat ik er nu niet meer tegen kan.