web analytics

8

LUNA IS EEN LIDL-GEWOONTEDIER

Al jaren doe ik elke vrijdag om 8:00 boodschappen bij de Lidl in Tiel. Het is vaste prik. Het is traditie. Het is een gewoonte. En het is dan voornamelijk lekker rustig. Vroeger ging ik altijd samen met m’n ouders. Na het overlijden van m’n moeder in december ga ik samen met m’n vader. Vrijdag, van 8:00 tot 8:20 is ons tijdslot.

In de eerste week van de lockdown, in maart, waren er in onze Lidl, tijdens ons tijdslot, ineens veel meer mensen aanwezig. Er liepen gezinnen met kinderen, vrouwen in yoga-kleding, allemaal types die ik nooit eerder had gezien en ze liepen mij allemaal in de weg. Fysiek, maar vooral mentaal.

Er waren mensen met handschoentjes, mensen met mondkapjes, plastic schermen voor de kassa’s, vulploegmedewerkers met fluorgele hesjes, jengelende kinderen, het omroepsysteem had het over hoe je veilig boodschappen moest doen, er stonden trolley’s met artikelen die de weg versperden en nou ja, het was gewoon een grote onsamenhangende, ongecontroleerde, paniekerende, stressvolle toestand. Alles was anders.

Ik trok dit niet.
Ik hield m’n adem in als ik langs mensen liep.
Ik kreeg het eigenlijk al benauwd als ik überhaupt mensen zag.
Ik was bang om het verkeerd te doen.
Maar wat was verkeerd? Wat was goed?
Linksom? Rechtsom?
Ik moest ineens hoesten. Dacht ik.
Ik liep blijkbaar tegen de richting in, want er bleek ineens een onofficiële looproute te zijn.
Ik wachtte zelf keurig met passeren terwijl een oudere dame niet kon kiezen tussen verschillende pakjes diepvriesspinazie, maar een vrouw achter mij vond dat onzin en duwde mij en de oudere dame nog net niet aan de kant.
Ik bevroor.

Na het boodschappen doen zat ik thuis een uur te huilen. En daarna voelde ik me daar weer kut van. Want zo gevoelig was ik toch niet? Ik kon toch wel boodschappen doen?! Ik was toch niet ineens zo’n hoog-sensitief-type geworden dat de vibes van anderen absorbeert? Ik was toch niet ineens zo’n tingeletangel-type dat bij het minste of geringste beetje tegenslag begon te janken dat haar chakra’s helemaal uit balans waren getrokken?

Blijkbaar wel.

“Ik ben hier niet voor gemaakt”, zei ik tegen M. nadat ik voor de tweede keer de hele vrijdag fucked up was geweest na m’n ochtendbezoekje aan de Lidl en de Turkse supermarkt.
“Jij gaat geen boodschappen meer doen de komende tijd”, zei M., “dat doe ik wel. Maak maar een lijstje.”

Nu zullen er veel mensen blij zijn als er boodschappen voor ze gehaald worden, lekker makkelijk, bedankt, doei, maar ik hou van boodschappen doen! Ik hou van zelf m’n bosje koriander uitzoeken bij de Turkse supermarkt. Ik wil zelf kunnen bepalen of ik vanavond een zak Lays paprika-chips bij de tv eet of een zak Croky bolognese. Ik wil het zelf doen!!!!!

Maar M. hield zich aan z’n woord en haalde alle boodschappen die ik op een lijstje schreef. En als ik dingen vergat, zo ongeveer iedere keer, want ik ben niet van de lijstjes, dan ging hij gewoon nog een keer, zonder morren. We aten de helft van de diepvries leeg, maar ik vulde ‘m net zo hard weer aan. En hoewel het allemaal prima werkte op deze manier en we sowieso niet om zouden komen van de honger als we 2 maanden geen boodschappen zouden doen, begon ik m’n vrijdag-Lidl-moment toch te missen.

Afgelopen vrijdag stond ik voor het eerst sinds 2,5 maand weer om 8:00 in m’n eigen vertrouwde Lidl. Met m’n vader. Er strekte zich een volledig leeg gangpad voor me uit. Ik kon wel janken van blijdschap en volgens m’n vader was ik de hele tijd aan het neuriën.

Het was weer bijna net als vroeger.
Bijna.

p.s. Deze tekst schreef ik naar aanleiding van de mini-weblogmeeting die ik had met Suffie.nl, Zijperspace.nl en ipixtitude.com! Tijdens die meeting besloten we om, for old time sake, weer eens een stukje over de supermarkt te schrijven.

Dit vind je misschien ook leuk...

8 reacties

  1. Paul schreef:

    Een weblogmeeting, meer old-skool dan dat wordt het niet!

  2. C.J. schreef:

    je bent helemaal niet hoog sensitief (of wel, wat maakt jou dat uit) maar ik herken dit. Ik ben niet hoog sensitief, wel snel geirriteerd en heb me nog meer dan normaal lopen ergeren aan de medemens de laatste tijd. Het lijkt wel het hoogtepunt van de IK-cultuur. Een beetje normaal met elkaar omgaan zit er niet meer. Hoeft echt niet moeilijk te zijn; even op elkaar wachten, een beetje ruimte geven en ff glimlachen naar elkaar… Zo, dat was ff mijn afschuim momentje… Fijne dag allemaal! :-)

  3. Suffie schreef:

    En nu natuurlijk reageren, net als vroeger!

  4. Netty schreef:

    Heel herkenbaar Luna! En ik ben reeds 63.. goed geschreven, talentje

  5. Sandra schreef:

    Corona, als zelfs een bezoekje aan de supermarkt niet meer normaal kan. Herkenbaar Helaas….

  6. Micheline schreef:

    :-), wat fijn om dit te lezen! Ik pleit voor het terugkomen van de weblogs.

  7. Terrence schreef:

    Volgende keer ben ik er weer graag (online) bij, bij de weblogmeeting! Dat gezegd hebbende: iedereen reageert anders op plotseling veranderde situaties. Geen enkele reactie is ‘verkeerd’ of ‘slecht’ of zo. Want iedereen is anders. Dus. En gelukkig maar.

  1. 7 juni 2020

    […] nog steeds geen thee. (Er is meer te verkrijgen van de super in NL-Blogosfeer deze zondag: Irene, Luna & Suffie hebben ook een bijdrage geleverd. Wie weet nog […]

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *