HET SPOOR BIJSTER, DE WIA & STOEPKRIJT

Gebroken wakker en eruit om 6:45.

Koffie met de verkering, doei, kusje! Daarna ga ik samen met Nina oppasmeisje M. wakker maken. Oppasmeisje is met haar hoofd aan de andere kant gaan slapen en Nina snapt hier helemaal niks van. Grappig!

Hoofdpijn. Rugpijn.

Het blijft leuk om Nina ’s ochtends zo een boterham te geven.

Koffie.

Nina let helemaal niet op m’n boterham met kaas. Echt niet.

Ik breng oppasmeisje M. naar school en ga daarna achter de computer. Het is de bedoeling dat ik aan het werk ga, maar ik word afgeleid door een nogal kutterige, familiaire constatering op Facebook. Het raakt me. Vervolgens schiet ik in een klikklikklik-trip op Facebook en daarna ga ik los tussen de oude foto’s en oude teksten op m’n pc. Moet ik niet doen. Doe ik wel. Komen alleen maar tranen van. Gelukkig vond ik ook m’n allereerste selfie, gemaakt in 2002, al maakte ik in 2001 al webcam-screenshots.

Zorgeloosheid. Totale zorgeloosheid. In 2002 heb ik mij omringd met zorgeloosheid en dat was mijn ruimte. En ja, ik woog 15 kilo minder…

Back to life, back to reality. Ik ga richting m’n ouders en neem voor m’n moeder deze tas mee. Cadeautje! In de tas zit een FLOW, en die krijgt ze elke 2 maanden cadeau van ons.

M’n vader heeft namelijk weer een date met de Spoor2-coach. Hij moet vandaag 150 vragen beantwoorden als: ‘Lijkt het je wat om te werken als jachtopziener en zo zorg te dragen voor de instandhouding van bepaalde diersoorten?’ of ‘Zou je een eigen dansschool willen beginnen?’ of ‘Is het wat voor jou om onderzoek te doen naar een geneesmiddel tegen kanker?’. “Die vragen zijn niet echt gericht op mensen boven de 60 zonder opleiding, of wel?”, vraag ik aan de Spoor2-coach. “Ja, nee, zo moet je het niet zien”, zegt ze, “het gaat erom dat we weten waar de interesses van je vader liggen.” “Die interesses zijn nogal afhankelijk van je leeftijd en je fysieke beperkingen, of niet?”, vraag ik. Ja, nou, nee, zo moest ik het niet zien, want ze hadden dus iemand gehad van 62 met kanker die naar aanleiding van deze vragen toch maar een hele leuke vrijwilligersbaan had gevonden. Paste helemaal bij haar. “M’n vader heeft z’n leven lang vrijwilligerswerk gedaan bij de visclub”, zeg ik. Was heel leuk, maar of m’n vader even door wil gaan met het invullen van de vragenlijsten. ‘Hoe zie je je werk over 7 jaar?”, is zo’n vraag. “Ja, dan ben ik 70”, zegt m’n vader, “dan ben ik met pensioen mag ik hopen.” Ja, nee, maar hij moest gewoon antwoorden alsof hij dan aan het werk zou zijn. GODVERDEGODVERREDOMMMMMME!!! Regels. Kastjes. Muren.

Nina wil dan NU graag een koekje, want ze kan het allemaal niet meer aanhoren!

Eenmaal thuis zijn er 2 dozen met seksspeeltjes bezorgd.

Ik denk dat het tijd wordt voor een stagiaire.

Dochter S., a.k.a. stinkpuber, haal ik om 13:30 uit bed.

Ik ben de rest van de ochtend en middag bezig geweest met de WIA-aanvraag van m’n vader. Ik heb het in leuke gekleurde mapjes gedaan, maar leuker kan ik het optisch misschien allemaal wel maken, ondertussen kan ik wel janken. Maar dat had ik vanmorgen al gedaan. Enough is enough.

Ik haal oppasmeisje M. uit school. De zon schijnt en de kinderen hebben tekeningen op de stoep gemaakt.

De rest van de dag heb ik geen zin in foto’s, maar deze 2 grote getekende harten herinneren me er nog even aan dat het maar om 1 ding écht draait in het leven: stoepkrijt.